Παρασκευή 17 Μαρτίου 2023

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας κατὰ τὰ Ἀναγνώσματα τῆς Κυριακῆς καί τινων ἑορτῶν

Δέσπω Ἀθ. Λιάλιου, Α.Π.Θ.

Κυριακὴ Γ´ τῶν Νηστειῶν,

Προσκύνησις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, 19 Μαρτίου 2023,

 (Αριθμ. 9Ν)


Α. 1. Η Γ´ Κυριακή των Νηστειών, εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως, συνηρτάτο με την εορτή της Μεταμορφώσεως που, προφανώς, προηγείτο, εάν, μάλιστα, ληφθεί υπόψιν ότι τα Αναγνώσματα της περιόδου προήρχοντο κατά σειρά από το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο. Η μεταφορά της εορτής της Μεταμορφώσεως και ο ακολουθών εορτασμός της Υψώσεως του Σταυρού με το συνεορτασμό της μνήμης της ΣΤ´ Οικουμενικής Συνόδου πιθανόν συνδέεται και με την εν συνεχεία Ακολουθία των Αγίων Πατέρων της Ζ´ Οικουμενικής Συνόδου κατά Κυριακή μεταξύ 11-17 Οκτωβρίου, η οποία συνεορτάσθηκε και πάλι με την Α´ Κυριακή των Νηστειών, ήτοι της Ορθοδοξίας και της Αναστηλώσεως των Αγίων Εικόνων. Ως έχει ήδη σημειωθεί με την Αριθμ. 41 ερμηνεία, η εορτή της Υψώσεως και της Σταυροπροσκυνήσεως έχουν κοινό θεολογικό περιεχόμενο, με το αυτό Κάθισμα[i], Απολυτίκιο και την αυτήν στιχολογία από τους Ψαλμούς, ενώ και τα Στιχηρά, χωρίς να ταυτίζονται λεκτικά αποδίδουν το ίδιο περιεχόμενο, με τον Κανόνα κατά τη Σταυροπροσκύνηση να έχει προδηλωτικό προς τα Άγια Πάθη και την Ανάσταση χαρακτήρα, ως Κανών του Τριωδίου. Επιπλέον, οι Καταβασίες των δύο εορτών μένουν στην προτυπική ακρίβεια των Βιβλικών Ωδών με την η´ Ωδή κατά τη Σταυροπροσκύνηση να αναφέρεται μόνο στον Προφήτη Δανιήλ («Χεῖρας ἐν τῷ λάκκῳ βληθεὶς τῶν λεόντων ποτὲ ὁ μέγας ἐν Προφήταις σταυροειδῶς ἐκπετάσας Δανιὴλ ἀβλαβὴς ἐκ τῆς τούτων καταβρώσεως σέσωσται, εὐλογῶν Χριστὸν τὸν Θεὸν εἰς τοὺς αἰῶνας», ἦχος α´), τον τελευταίο Προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης και όχι στον Ύμνο των Τριών Παίδων εν Καμίνω, Προφητικό ύμνο και τύπο της Αγίας Τριάδος[ii], ως συνήθως, όπως και στις Καταβασίες της Υψώσεως «Σταυρὸν χαράξας Μωσῆς». Οι Καταβασίες της Σταυροπροσκυνήσεως, «Ὁ θειότατος προετύπωσε πάλαι Μωσῆς», συνέχονται όλες υπό τον τύπο του Σταυρού, καθότι εντάσσονται στο εκδιπλούμενο Μυστήριο της ένσαρκης Θείας Οικονομίας του Λόγου κατά την περίοδο του Τριωδίου και προδηλούμενο διά των Παθών και της Σταυρικής Θυσίας του.

2. α. Ο προδηλωτικός και προχειριστικός χαρακτήρας της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως εν τη πορεία προς τα Άγια Πάθη και την Ανάσταση τονίζεται με τον Κανόνα και το Συναξάριο της ημέρας: «Τὸν Σταυρὸν γῆ σύμπασα προσκυνησάτω, δι᾽ οὗ περ ἔγνωκέ σε προσκυνεῖν, Λόγε/. Τῇ αὐτοῦ δυνάμει, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ ἡμᾶς τῶν τοῦ πονηροῦ διαφύλαξον ἐπηρειῶν, καὶ τὰ θεῖά σου Πάθη, καὶ τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν προσκυνῆσαι ἀξίωσον, τὸ τεσσαρακονθήμερον εὐμαρῶς διανύσαντας στάδιον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος». Προδηλωτικά και άκρως εξαγγελτικά των Αγίων Παθών, του Μυστικού Δείπνου και της Αναστάσεως είναι τα τροπάρια α´, β´, δ´ της δ´ Ωδής, ἦχος α´, στα πατήματα της Βιβλικής, δηλαδή, Ωδής του Προφήτη Αββακούμ: «Ἰδοὺ ἀνέστη ὁ Χριστός, ταῖς Μυροφόροις Γυναιξίν, Ἄγγελος φησὶ μὴ θρηνεῖτε πορευθεῖσαι εἴπατε, τοῖς Ἀποστόλοις· Χαίρετε, σήμερον σωτηρία τῷ Κόσμῳ, ἡ τυραννίς τοῦ ἐχθροῦ, θανάτῳ λέλυται», «Τοῦ ζωηφόρου σου Σταυροῦ, τὴν προσκυνήσιμον χαρὰν σήμερον Χριστὲ ὑπαντῶντες προπομπὴν ποιούμεθα τοῦ παναγίου Πάθους σου, εἰς σωτηρίαν τοῦ Κόσμου, ἐναπειργάσω Σωτήρ, ὡς παντοδύναμος», «Τί σοι προσάξωμεν Χριστέ; ὅτι τὸν τίμιον Σταυρὸν δέδωκας ἡμῖν προσκυνῆσαι ἐν ᾧ τὸ πανάγιον κατεκενώθη Αἷμά σου· ᾧ καὶ ἡ Σάρξ σου ἥλοις ἐπάγη, ὃν ἀσπαζόμενοι νῦν, εὐχαριστοῦμέν σοι».

β. Όπως έχει ήδη επισημανθεί η εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως εντάσσεται στην εόρτια έκφανση του Μυστηρίου της ένσαρκης Θείας Οικονομίας του Λόγου του Θεού Πατρός, όπως ομολογείται στο Σύμβολο της Πίστεως με τα άρθρα τα αναφερόμενα στο Χριστό και έχει ερμηνευθεί με τις Οικουμενικές Συνόδους Γ´- Ζ´, παραπέμποντας ευθέως στη βαπτισματική πίστη, που είναι, εξάλλου, το υπόβαθρο του Συμβόλου της Πίστεως. Γι᾽ αυτό ο Κανόνας του Τριωδίου, παράλληλα με την προβολή του Τιμίου Σταυρού δομείται με την ομολογία του Τριαδικού Θεού. Έτσι, στο Δόξα... τα τροπάρια του Κανόνα είναι όλα Αγιοτριαδικά, βασιζόμενα κυρίως στις ερμηνευτικές προτάσεις των Αγίων Πατέρων των Α´ και Β´ Οικουμενικών Συνόδων και ιδίως των Αγίων Αθανασίου και Γρηγορίου του Θεολόγου, κλείνοντας στην θ´ Ωδή με τη διασαφήνηση ότι η Βασιλεία είναι κοινή δύναμη και ενέργεια της Αγίας Τριάδος, αναιρώντας κάθε είδους τριθεΐας: Κανών α´, Ὠδὴ α´, ἦχος α´, στο Δόξα...: «Τριὰς τοῖς χαρακτῆρσιν, ὦ Μονὰς τῇ μορφῇ, Πάτερ, Υἱὲ καὶ Πνεῦμα, ἡ ὁμοδύναμος Ἑνὰς ἐν βουλῇ καὶ θελήσει, καὶ κράτους ἀρχή, τὸν Κόσμον σου φύλαττε, τὴν εἰρήνην βραβεύουσα», Κανών α´, Ὠδὴ γ´, ἦχος α´, στο Δόξα...: «Ἕνα ὑποστάσεσι τρισὶ Θεὸν ἄναρχον σέβω μὴ διαιρούμενον τῇ τῆς οὐσίας μορφῇ, Πατέρα, Υἱὸν καὶ Πνεῦμα ζῶν, ἐν οἷς βεβαπτίσμεθᾳ», Κανών α´, Ὠδὴ θ´, ἦχος α´, στο Δόξα...: «Τριάδα προσώποις, Μονάδα φύσει προσκυνῶ, σὲ Θεότης ἁγία, τὸν Πατέρα, καὶ τὸν Υἱὸν σὺν τῷ ἁγίῳ τε πνεύματι, μίαν ἀρχήν, μίαν βασιλείαν τὴν τῶν ἁπάντων δεσπόζουσαν». Προβάλλοντας προσκυνηματικά, δηλαδή, η Εκκλησία σήμερα τον Τίμιο Σταυρό και τα Πάθη, επαγγελλόμενη δε και την Ανάσταση του Χριστού «δι᾽ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν», ομολογεί ενταυτώ ότι ο Χριστός δρα την υπέρ ημών ένσαρκη Θεία Οικονομία ως Θεός με τη μία και την αυτήν ενέργεια της Αγίας Τριάδος, χαρίζοντας στον άνθρωπο τη μία και την αυτήν Βασιλεία, όπως λέγεται στη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας: «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

3. α. Στήν υμνολογία κατά την Ψαλμική στιχολογία ο Σταυρός είναι το υποπόδιο του επ᾽ αυτού κρεμασθέντος Ενανανθρωπήσαντος Θεού Λόγου, προς δήλωση της αληθούς Ενανθρωπήσεως και ως εκ τούτου του πραγματικού ανακαινισμού διά της Αναστάσεως πάντων. Γι᾽ αυτό ο Σταυρός του Χριστού φέρεται προς θεραπεία της απογεύσεως του ξύλου της παραβάσεως: «Δεῦρο τῶν Πρωτοπλάστων δυὰς ἡ τῆς χορείας ἐκπεσοῦσα τῆς ἄνωθεν, τῷ φθόνῳ τοῦ βροτοκτόνου διὰ πικρᾶς ἡδονῆς, τῆς τοῦ ξύλου πάλαι ἀπογεύσεως· ἰδοὺ τὸ πανσέβαστον ὄντως Ξύλον προσέρχεται· ᾧ προσδραμόντες, ἐν χαρᾷ περιπτύξασθε καὶ βοήσατε, πρὸς αὐτὸ μετὰ πίστεως. Σὺ ἡμῶν ἡ ἀντίληψις Σταυρὲ πανσεβάσμιε, οὗ τοῦ καρποῦ μετασχόντες τῆς ἀφθαρσίας ἐτύχομεν· Ἐδὲμ τὴν προτέραν κομισάμενοι βεβαίαν καὶ μέγα ἔλεος», δ´ Στιχηρό Εσπερινού, ἦχος πλ. α´, που παραπέμπει στο γεγονός της εκούσιας Σταύρωσης του Χριστού και της κοινής εξαναστάσεως του γένους των ανθρώπων: «Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ τὴν ἑκούσιον σταύρωσιν εἰς κοινὴν ἐξανάστασιν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων καταδεξάμενος, καὶ τῷ καλάμῳ τοῦ Σταυροῦ βαφαῖς ἐρυθραῖς τοὺς σαυτοῦ δακτύλους αἱματώσας, ταῖς ἀφεσίμοις ἡμῖν βασιλικῶς ὑπογράψαι φιλανθρωπευσάμενος, μὴ παρίδῃς ἡμᾶς κινδυνεύοντας καὶ πάλιν τὴν ἀπὸ σοῦ διάστασιν, ἀλλ᾽ οἰκτείρησον, μόνε μακρόθυμε, τὸν ἐν περιστάσει λαόν σου καὶ ἀνάστηθι, πολέμησον τοὺς πολεμοῦντας ἡμᾶς, ὡς Παντοδύναμος», Στο Δόξα... των Στιχηρών, ἦχος γ´.

β. Με τη σταθερή αναφορά ότι ο Λόγος ἑκουσίως γίνεται άνθρωπος, ἑκουσίως ὑψούται, ἑκουσίως προσπήγνυται στο Σταυρό, ἑκουσίως εκτείνει τας χείρας στο Σταυρό, δηλούται το τέλειο της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, ή ότι ο Ενανθρωπήσας Λόγος, ών Θεός, «Δεσπότης τῆς Κτίσεως, καὶ Κύριος τῆς δόξης», γίνεται και τέλειος άνθρωπος με σάρκα και λογική ψυχή, εξού το ἑκουσίως, γιατί είναι διπλούς κατά τις φύσεις, τις φυσικές ενέργειες και τις φυσικές θελήσεις[iii], καθώς ο ίδιος ως Θεός δημιούργησε τελεία την ανθρώπινή του φύση στη μήτρα της Παναγίας εξ άκρας συλλήψεως, την ένωσε με την υπόστασή του, «ἐν ἑαυτῷ», όπως λέγει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ανακαινίζοντας ως Δημιουργός όλο το γένος των ανθρώπων από κτίσεως κόσμου, γι᾽ αυτό και η κάθοδος στον Άδη «σαρκί» είναι ανάσταση όλων από Αδάμ και Εύας και όλης της κτίσης, του «τετραπέρατου κόσμου», καθώς ο υψωθείς κατά τους τέσσερεις βραχίονες Χριστός και Κύριος της Δόξης τέμνει κι αγκαλιάζει τα σύμπαντα[iv].

 

Β. 1. Τα δύο Αναγνώσματα μάς προετοιμάζουν για μία πλήρη αποδοχή της θεότητος του Χριστού, μας προετοιμάζουν για το γεγονός της Αναστάσεως που περνάει από τη Σταύρωση, που δεν είναι μια απαίδευτη χαρά. Ο χριστιανός καλείται να υπερβεί τον εαυτό του και την αυτοθέωσή του, την αυτάρκειά του, να υπερβεί την οίησή του και να πορευθεί προς το Πάσχα δεχόμενος με άκρα ταπείνωση τη δωρηθείσα θεία ευεγερσία και τη δόξα του Αναστάντος. Η βεβαίωση του Χριστού είναι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μία παρούσα πραγματικότητα και ότι οι άγιοι γεύονται από τούτη τη ζωή τη δόξα του Υιού του ανθρώπου, που είναι και Υιός του Πατρός, γιατί η περικοπή κλείνει με το «δυνάμει», που σημαίνει κάτι το πραγματικό, το χειροπιαστό κι όχι μια αόριστη εσχατολογία, αποκομμένη από τη Δημιουργία, από τη ζωή, από την ιστορία, από την πορεία. Όλα εδώ και τώρα, χωρίς σταμάτημα στους αιώνες των αιώνων, ένα διαρκές προχώρημα. Η πρόσκληση, για να άρει ο χριστιανός το σταυρό του, δεν έχει πρωταρχικά τη σημασία να άρει τα βάσανά του και να έχει υπομονή, γιατί τότε ο Χριστός θα έμοιαζε με ένα Θεό που ζητάει να αυτομαστιγωθούν οι άνθρωποι, αυτό δεν συνάδει κατ᾽ ουδένα τρόπο με το μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας, στο Θεό που δημιουργεί, συντηρεί και ανακαινίζει τον άνθρωπο και τα σύμπαντα. Ο Χριστός ανακαλεί τον άνθρωπο στην αρχαία δόξα, να κάνει, δηλαδή, ο καθένας μας δεχόμενος το Χριστό ως τον Κύριο και Βασιλέα της κτίσεως και όλων των ανθρώπων, αυτό που δεν έκανε ο Αδάμ στον παράδεισο. Και αυτή η ερμηνεία επισφραγίζεται με το Αποστολικό Ανάγνωσμα, που είναι ένα από τα πιο θεολογικά αναγνώσματα, όπως εκφράστηκε ερμηνευτικά από τους Πατέρες μας στο Σύμβολο της Πίστεως και το δόγμα της Χαλκηδόνος, «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾽ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας». Το «δυνάμει» δεν ερμηνεύεται με τη δύναμη, αυτά τα γράφουν κατεξουσιαστές του κόσμου τούτου, σημαίνει το δωρηθέντα υπό του Ενανθρωπήσαντος Λόγου οικουμενικό ανακαινισμό μια κι έξω, ενώ το «ἐνεργείᾳ» εναπόκειται στην προαίρεση των λογικών όντων, γιατί ο Χριστός παρέχει δωρεάν προς πάντας, αλλά δεν κατεξουσιάζει και δεν ακυρώνει τη βούληση των λογικών όντων, που μένοντας στάσιμα, μπορούν να επιλέξουν τον ιδιασμό από το κοινό δείπνο της Βασιλείας του Θεού.

2. Κατά ταύτα, τα δύο Αναγνώσματα είναι προσανατολισμένα στην κατά χάρη αποδοχή του έργου του Χριστού στον κόσμο, ώστε οι άνθρωποι να μην αποκάμουν βλέποντες ότι ο κατά Χριστόν βίος είναι δύσκολος και ακατόρθωτος, αφού ο Σταυρός είναι το σημείο της κρίσεως, σύμβολο, δηλαδή, ορατό σημείο του Ενανθρωπήσαντος, ο οποίος είναι Θεός και άνθρωπος, o οποίος πάσχει ως Θεάνθρωπος σαρκί, «δι᾽ ἡμᾶς καὶ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν», δημιουργεί, ανακαινίζει και κρίνει τον κόσμο ως Θεός και Κύριος της Δόξης. Το Ευαγγέλιο δεν είναι για να τρομοκρατηθούν οι χριστιανοί, αλλά να αναγνωρίσουν ότι αυτός που περνάει από το Σταυρό και το θάνατο δεν είναι κοινός άνθρωπος, αλλά ο Ενανθρωπήσας Λόγος, και εν τω Σταυρώ αυτού υπάρχει Ανάσταση, για όλους τους χριστιανούς και όχι μόνο για τους συγχρόνους του, όπως οι Απόστολοι αλλά και «δυνάμει» για όλο τον κόσμο, για να μην σκέπτονται οι χριστιανοί περατά, με αποκλειστικότητες και κατά το ίδιον θέλημα, αλλά ως τέκνα του συγκαταβάντος και παθόντος και ανακαινίσαντος όλους, προετοιμαζόμενοι προς τούτο για το Μυστικό Δείπνο και την Ανάσταση του σύμπαντος κόσμου και όλων των κεκοιμημένων, των μεταστάντων, σε μία ενότητα ζωής, γιατί ο Ενανθρωπήσας Λόγος είναι η Ζωή και η Ανάσταση. Και γι᾽ αυτό η ευχαριστιακή αναφορά εντέλει στο Μελχισεδέκ, Προφητικό τύπο του Χριστού, ως του ενοποιούντος τα τρία χαρισματικά αξιώματα του αρχαίου Ισραήλ, του Βασιλέως, του Προφήτη και του Αρχιερέως, όπως επανειλημμένα έχουμε ερμηνεύσει στην παρούσα σειρά, ώστε να καταστεί σαφές ότι ο Χριστός αίρει τις συμβάσεις και αντιθέσεις της μεταπατορικής ιστορίας και παρέχει την υπέρ νουν ειρήνη και φιλαδελφία για το προχώρημα του «καινού» ανθρώπου της Βασιλείας του Θεού.

 

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Ἑβρ. δ´, 14- ε´, 6: «14 Ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. 15 οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾽ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. 16 προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.- 1 Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, 2 μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· 3 καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. 4 καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών. 5 οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ᾽ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε· 6 καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».



[i]. «Ἐν Παραδείσῳ με τὸ πρίν, ξύλον ἐγύμνωσεν, οὗπερ τῇ γεύσει, ὁ ἐχθρὸς εἰσφέρει νέκρωσιν, τοῦ Σταυροῦ δὲ τὸ ξύλον, τῆς ζωῆς τὸ ἔνδυμα, ἀνθρώποις φέρον, ἐπάγη ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς· ὃν ὁρῶντες ὑψούμενον, Θεῷ ἐν πίστει λαοί, συμφώνως ἀνακράξωμεν· Πλήρης δόξης ὁ οἶκός σου», ἦχος πλ. δ´.

[ii]. «Εὐλογεῖτε Παῖδες, τῆς Τριάδος ἰσάριθμοι, Δημιουργὸν Πατέρα Θεόν, ὑμνεῖτε τὸν συγκαταβάντα Λόγον, καὶ τὸ πῦρ εἰς δρόσον μεταποιήσαντα, καὶ ὑπερυψοῦτε, τὸ πᾶσι ζωὴν παρέχον, Πνεῦμα πανάγιον εἰς τοὺς αἰῶνας», ἦχος πλ. δ´.

[iii]. Εξαποστειλάριο του Σταυρού, ἦχος β´: «Σταυρὸν Χριστοῦ τὸν τίμιον, σήμερον προτεθέντα ἰδόντες προσκυνήσωμεν, καὶ πιστῶς εὐφρανθῶμεν, κατασπαζόμενοι πόθῳ, τὸν ἐν τούτῳ θελήσει σταυρωθέντα αἰτούμενοι Κύριον, ἀξιῶσαι πάντας ἡμᾶς τὸν Σταυρὸν τὸν τίμιον προσκυνῆσαι, καὶ φθάσαι τὴν Ἀνάστασιν, πάντας ἀκατακρίτως».

[iv]. Κανών α´ του Τριωδίου, Ωδή η´, ἦχος α´, τροπάριο β´: «Χαίροις τὸ τρισόλβιον ξύλον καὶ θεῖον, Σταυρὲ φῶς τοῖς ἐν σκότει, ὁ τετραπέρατον Κόσμον τῇ ἐλλάμψει τῇ σῇ, τῆς Ἐγέρσεως Χριστοῦ προδεικνὺς τὰς αὐγάς, ἀξίωσον πάντας πιστούς, φθάσαι τὸ Πάσχα».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.