Ιωάννης ΟΦΖ (Φώσκολου-Ορφανουδάκης)
Πολλά γράφονται, ακούγονται για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξου Εκκλησίας. Άλλα είναι αληθή αλλά φαντασιοπληξιες χάρην εντυπώσεων,
άλλα για το φαίνεσθαι και άλλα ως ευκαιρία αποδόμησης του Οικουμενικού
Θρόνου σαφέστατα όμως και άλλα προς υπεράσπιση του ιστορικού αυτου
εγχειρήματος.
Διαβάζει κανείς, κυρίως στο διαδίκτυο άρθρα επί άρθρων,
σχόλια επί σχολίων, παραπομπές επί παραπομπών και αναρτήσεις επί
αναρτήσεων και το χειρότερο για παρασκήνια επί παρασκηνιων όχι
απαραίτητα ψεύδη αλλά σίγουρα διαβάζει κανείς πολλά και γενικώς.
Εκείνο που ως Έλληνας καθολικός του ρωμαϊκού τυπικου,
θεολόγος στις σπουδές και μέλος του Ταγματος λαϊκών Φραγκισκανων, μακριά
από την πατρίδα πολλές φορές λόγω υποχρεώσεων(Ελβετία) που μου κάνει
τρομερή εντύπωση και είναι απορίας άξιο, παράδοξο και άκρως ενδιαφέρον
είναι το γεγονός πως όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα οι Ιεράρχες της
"συντηρητικης" πτέρυγας και της "θεολογίας της αποκλειστικοτητας" κατά
τον Άγιο Κυπριανό Καρθαγενης άφησαν τον χρόνο να κυλήσει χωρίς όλα
αυτά τα χρόνια να υπάρχει καμία ενημέρωση - ως φαίνεται να μην την έχουν
ζητήσει και ποτέ - και το χειρότερο να μην έχουν προβεί σε καμιά
ενημέρωση του ποίμνιου τους με αποτέλεσμα μια απορριπτέα από την
ορθόδοξη διδασκαλία θεωρία βρήκε στο παρά ένα της Αγίας και Μεγάλης
Συνόδου σημείο εξόδου από την αφάνεια.
Δυστυχώς αυτό που μένει με τις τόσες αντικρουομενες θέσεις
και απόψεις είναι αυτό της εικόνας μιας Ιεραρχίας (της Ελλαδικης
εκκλησίας και όχι της ελληνικής) που αποτυπώνει ακριβώς το πρόβλημα της
ασυνεννοησίας και της δυστυχώς κάκιστης διαχείρισης των τελευταίων ετών
σε σχέση με την ενημέρωση που θα έπρεπε να έχει το ορθόδοξο πλήρωμα.
Σαφέστατα εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η ευθύνη
μοιράζεται και στις δύο πλευρές. Στους μεν "συντηρητικους" με δηλώσεις
του τύπου "ας μείνουμε μόνοι μας", "είναι αιρετικοι" στους δε
"προοδευτικους" για την ανοχή που έδειξαν σε πρακτικές και πρωτοβουλίες
που δυστυχώς πυροδοτούν ένα κλήμα διχασμου.
Καλώς κακώς ή αγάπη μου και η σχέση μου με την Ορθόδοξη
εκκλησία εντός και εκτός Ελλάδος είναι δεδομένη και αδιαμφησβητητη αφού
πλήθως ιερέων, ιεραρχών είναι προσωπικοί μου γνωστοί και αν με ρωτήσει
κανείς πραγματικά τι αισθάνομαι γι αυτό με δύο λέξεις θα απαντήσω
σεβασμό και υπερηφάνεια. Φυσικά και το κάνω ακόμα μια φορά γνωστό πως
για τον πρώτο και πάνω από όλα που νιώθω απεριόριστη αγάπη και σεβασμό
είναι ο Παναγιωτατος Οικουμενικος Πατριάρχης κκ Βαρθολομαίος και φυσικά
το Οικουμενικό Πατριάρχειο ως Μήτρα του γένους που μαρτύρισε και
μαρτυρεί για την πνευματική ποιμαντορια των απανταχού ορθοδόξων αλλά και
ως εθνάρχικη εκκλησία για μας τους Έλληνες την περίοδο της
τουρκοκρατιας που λειτούργησε και Μητέρα και προστάτης του Έθνους. (δεν
αναφέρομαι στους ομοδοξους μου καθολικους ιερείς και Ιεράρχες μόνο και
μόνο επειδή δεν είναι το θέμα αυτοί)
Διαβάζω συνεχώς, με τελευταίο σήμερα μια ανάλυση και την
απόφαση περί των προτάσεων αλλαγών στα σημεία εκείνα που κάποιοι
Ιεράρχες αντιδρούν σε σχέση με την ονομασία ή μη χριστιανικών "δογματων"
σε Εκκλησίες ή μη.
Ως φαινεται μπορεί να γίνανε δεκτές από το σώμα της
ελλαδικης ορθοδοξου ιεραρχίας όμως εκτιμω οτι λόγος πραγματικής
ανησυχίας δεν υπάρχει αφού ουδείς πρόκειται να δεχτεί μειωτικες αναφορές
ειδικά προς την Καθολική Εκκλησία όχι τόσο για λόγους εκκλησιολογικους
αλλά -ας μην κρυβόμαστε - για λόγους γεωπολιτικούς.
Βέβαια ως άνθρωπος της ζώσας θεολογίας και όχι μιας νεκρης
θεολογίας θα προτιμούσα να μην εμπλέκονται γεωπολιτικοι λόγοι αλλά μόνο
πνευματικοί και σε αυτούς να βασίζετε η αναγνώριση ενός δόγματος σε
εκκλησία.
Δυστυχώς όμως κακά τα ψέματα όλα είναι πολιτική. Εξ αιτίας
μάλιστα της συνοδικοτητας στο σημείο που η Εκκλησία εν συνολω οφείλει να
απευθυνθεί στο ορθόδοξο πλήρωμα της ανα την οικουμένη αλλά και εντός
μιας εκ των 14 αυτοκεφαλων της επικρατειων οι ζυμώσεις και οι ισορροπίες
είναι μια καθημερινή πρακτική για την διατήρηση της ενότητας.
Έχοντας λοιπόν πλήρη γνώση του περιεχομένου των κειμένων
και των όσων παραπάνω ανέλυσα μπορώ να πω πως η θλίψη μου για πρακτικές
μεσαίωνα και δη αθεολογητες είναι μεγάλη.
Αυτό που είναι επικίνδυνο στην όλη κατάσταση δεν είναι η
διαφωνία των όποιων 11 ιεραρχών σε σχέση με την όλη Αγία και Μεγάλη
Σύνοδο αυτή κάθε αυτή.
Επικίνδυνο είναι αυτό που ενδεχομένως θα συμβεί την επόμενη
ημέρα όταν παρθούν αποφάσεις που όποιοι 11 Ιεράρχες έχουν εναντιωθει
σφόδρα στην δημόσια σφαίρα όλο αυτό το διάστημα.
Η ερώτηση που γεννάται συνειρμικά είναι οι οποιοι 4,5,6,11
όσοι είναι, θα πάρουν την ευθύνη μιας διαίρεσης εντός Ορθόδοξου
Εκκλησίας ? Διότι προσωπικά αν οποίοι 11 δεν αποδεχτούν της αποφάσεις
της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ως οφείλουν πρέπει η ίδια η Εκκλησία να
τους θέσει εκτός και άμεσα.