π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος, enoriako.info
Α. Το παρελθόν
Η ανάθεση απ’ τον κατακτητή Σουλτάνο της πολιτικής ευθύνης της
ύπαρξης και διοίκησης του Γκιαούρ-Μιλλέτ (του γένους των απίστων) στον
Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως, αποτέλεσε ιστορική σωτηρία για το
γένος. Μιλάμε εμείς σήμερα για μας, και όχι όπως οι ιστορικοί για τους
Αζτέκους...
Συγχρόνως αυτό το γεγονός πλέον αποτελεί στο τώρα
"δικαιολογημένη" αφορμή συγχύσεως των ρόλων ανάμεσα στην Πολιτεία και
στην Διοίκηση της Εκκλησίας. Γίνεται αφορμή αμφισβητήσεως αμφθοτέροθεν,
αναλόγως των πολιτικοφιλοσοφικών τοποθετήσεων, κάθε μονομερούς
αρμοδιότητας, ανάμεσα στην ελεύθερη πλέον Πολιτεία και στην Διοίκηση της
Εκκλησίας, η οποία επικαλείται... αρμοδιότητες (!) από την θυσιαστική
προσφορά της κατά το παρελθόν.
Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας πλην των διοικητικών αρμοδιοτήτων
(Δικαστήρια-Ανάληψη ευθύνης και εκπροσώπησης για το γένος των Ρωμαίων) η
Διοίκηση της Εκκλησίας είχε και την εκπαίδευση ως αρμοδιότητα.
Πάμπολλες σχολές σ’ όλα τα πλάτη της Ρωμαίικης παρουσίας (Ιάσιο -
Κωνσταντινούπολη - Θεσσαλονίκη - Ιωάννινα - Άγραφα - Αθήνα - Δημητσάνα
-Πάτμος - Κυδωνίες - Χίος - Αθωνιάδα - Ευαγγελική Σχολή) διακονούσαν με
την συμπαράσταση των κατά τόπους Κοινοτήτων και των Μοναστηριών την
μόρφωση των Ελλήνων. Ήταν αυτονόητη για όλο τον λαό η προσφυγή και η
αναφορά στην Εκκλησία. Αποτελούσε συστατικό και ταυτοτικό στοιχείο. Βάση
ύπαρξης και λόγο περιεχομένου.
Β. Το παρόν
Σήμερα πλέον, δόξᾳ τῷ Θεῷ, υπάρχει συντεταγμένη ελεύθερη Πολιτεία,
που πρέπει όμως να το ομολογήσουμε, από την στιγμή της ύπαρξής της,
αποδέχτηκε (η Πολιτεία) η Εκκλησία να υπηρετήσει το γενικότερο εθνικό
καλό και να διακονήσει πολλές φορές στην διάδοση αντιλήψεων.
Η πρώτη πανεπιστημιακή σχολή που σύστησε το αρτιγέννητο ελληνικό
κράτος στο... Αθήνησι Πανεπιστήμιον, ήταν η Θεολογική Σχολή (1837)!!
Είμαστε στην εποχή των φώτων και τα πανεπιστήμια ήταν οι κατεξοχήν
εκπομπείς φωτός! Οι άνθρωποι, εγγράμματοι και αγράμματοι, είχαν
"καταπιεί" αυτή την παγκόσμια τοποθέτηση-"καραμέλα", όχι μόνον στο
ποσοστό που ήταν σωστή και αληθής, αλλά την περίμεναν και με την λογική
της πανάκειας. Ότι δηλαδή, μόλις ο άνθρωπος μορφωθεί και πάψει να
είναι... «ξύλο απελέκητο», τότε όλα λύνονται, γεμίζουν φως και η
κοινωνία ευπλοεί, αφού οι άνθρωποι γίνονται... καλοί άνθρωποι!!
Δεχόντουσαν όλοι την αφελή ρομαντική τοποθέτηση του Β. Ουγκώ:
«Ανοίγοντας ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Τότε υπήρχαν μόνον
φυλακές! Τώρα άνοιξαν και πολλά σχολεία και ατυχώς, αντί να κλείσουν οι
φυλακές, απλώς σχολεία και φυλακές... συναυξάνονται!
Δεν θα κρίνουμε εδώ, αυτή την, πλέον για μας, κατάδηλη αυταπάτη, αλλά
τα γράφουμε αυτά για να γίνει κατανοητή η προσδοκία της ελληνικής
κοινωνίας, από την Θεολογική Σχολή (μετά το 1942... τις Θεολογικές, αφού
συνεστήθη και δεύτερη ανάλογη στην Θεσσαλονίκη) που θα συνδύαζε την
εκκλησιαστική διδασκαλία με την πανεπιστημιακή σοφία. Οι σχολές
απαρτίσθηκαν, όσον αφορά το πρόγραμμα σπουδών, τους στόχους, και την
νοοτροπία διδασκαλίας ήθους και πνευματικότητας, κατά τα πρότυπα των
Ευρωπαϊκών δεδομένων και μάλιστα των Προτεσταντικών. Η παγκόσμια
αυταπάτη για την γνώση, στον δικό μας ελληνικό χώρο είχε αποκτήσει και
την συμπλεγματική απόφυση του «φτωχού συγγενούς», που έπρεπε να μιμηθεί
και να μοιάσει στα πεφωτισμένα έθνη! Έτσι... «αμ’ έπος, αμ’ έργον».
Δάσκαλοι στα σχολεία θα διδάξουν, μαζί με την αριθμητική, την γλώσσα
και την... ζωολογία, και την χριστιανική πίστη. Οι εκ του παρελθόντος
αυταπάτες (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) αναβίωσαν... κουφωμένες, ως προς την
σαφήνεια, του ποια ήταν στην πραγματικότητα η ζωή στο Βυζάντιο, αλλά
όμως με θεριεμένη την αυταπάτη για τον (υποτιθέμενο) αλληλοσύνδεσμο
Κράτους-Εκκλησίας ως... σιαμαίων αδελφών! Έτσι λοιπόν με την
απελευθέρωση το Κράτος προστατεύει την Εκκλησία και... "περιφρουρεί" την
πίστη, απαγορεύοντας δια νόμου την ύπαρξη άλλων πιστευμάτων ακόμη και
χριστιανικών. [Το ειρωνικά κωμικό της υποθέσεως είναι το ότι οι δύο
πρώτοι βασιλείς της Ελλάδος είναι εκ γενετής και μένουν μέχρι τέλους
ζωής, ο μεν πρώτος (Όθων) καθολικός, ο δε δεύτερος (Γεώργιος Α’)
προτεστάντης!!!].
Με χαρά και γεμάτοι αυταπάτες οι νομικά και διοικητικά υπεύθυνοι
αρχιερείς της θεσμικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αναθέτουν στο δημόσιο
σχολείο την θρησκευτική διαπαιδαγώγηση και κατήχηση των ελληνοπαίδων.
Στους αποφοίτους δηλαδή καθηγητές των Θεολογικών Σχολών, τους οποίους το
Δημόσιο προσλαμβάνει και μισθοδοτεί. Έτσι η ανέκαθεν προβληματική
κατάσταση του νηπιοβαπτισμού αποκτά θεωρητική λύση και τεχνική ρύθμιση,
ώστε να φαίνεται (χωρίς να είναι...) λιγότερο παράλογη η αντιστροφή της
θεολογικής τάξεως, πρώτα να κατηχούμε και φυσικά κατόπιν να βαπτίζουμε!
Πλέον υπάρχει η λογικοφανής αυταπάτη, ότι κατήχηση θα γίνει ούτως ή
άλλως στο σχολείο.
Η Διοίκηση της Εκκλησίας φαντάζεται τον εαυτό της ως alter ego της
Πολιτείας και πιστεύει ότι μπορεί να ρυθμίσει μ’ αυτό τον τρόπο, τόσο
μεγάλα θέματα! Εκχωρεί τα συστατικά (ή δεν είναι συστατικά στοιχεία το
πώς γίνεται κάποιος μέλος της Εκκλησίας...! Εκτός και αν φτάσαμε σε
τέτοια παραφθορά ώστε να πιστεύουμε στα σοβαρά ότι... φτάνει και
γίνεται, μόνον δια της διαβάσεως εκ των υδάτων της κολυμβήθρας...!!!)
της αυτοσυνειδησίας και ιδιοπροσωπίας της Εκκλησίας στον... καίσαρα και
δεν αντιλαμβάνεται την αιχμαλωσία στην οποία αυτοπροαιρέτως παραδίδεται,
ούτε την αυτοκτονική διαδρομή που ανοίγεται μπροστά της.
Χαϊδεύει δαιμονικά την θεσμική διοίκηση της Εκκλησίας η... ισχύς και η
ευπρέπεια!! Δεν θέλει να παραιτηθεί από... δικαιώματα (πού τα απέκτησε;
ποιος τα εκχώρησε; και πώς;). Δεν θέλει να δει τον κόσμο του σήμερα.
Δεν "διαβάζει" πίσω από λόγια και ενέργειές της, την ορατή της επιθυμία,
της αντιστροφής του αποστολικού «... οὐ γάρ κατακυριεύομεν τῆς
συνειδήσεως τινός...»!! Δεν συνειδητοποιεί την αυτοαναίρεση της όταν
επιμένει ότι το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να είναι κατήχηση! Ο
Κύριλλος Ιεροσολύμων... "διαφωνεί" και κάνει κατηχήσεις σε κατηχουμένους
και βαπτισθέντες απλά... γιατί αυτή είναι η δουλειά του κάθε επισκόπου! Ο
επίσκοπος είναι ο δάσκαλος των χριστιανών. Οι παρερμηνευόμενες
επιστολές του αγίου Ιγνατίου για την θέση του επισκόπου θεωρούν
ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ κάτι τέτοιο. Ας μη συζητήσουμε για την... διδασκαλία των
επισκόπων σήμερα! Εθνικοπολιτικά θέματα, κοινωνικές παρατηρήσεις για
συμπεριφορικές αλλαγές των ανθρώπων, αυταπάτη αρμοδιότητας περί πάντων
καί άλλων τινών ή βαθυστόχαστες θεολογίες... θεωτικές ακατανόητες και
αναιρούμενες de facto. Και γενικώς, λόγος που δεν "συγκινεί" ούτε
χριστιανούς ούτε μη χριστιανούς. Υπάρχει δε σήμερα, άτυπη, μερίδα της
διοικούσης Εκκλησίας που έχει την θεωρία-άποψη ότι ο επίσκοπος... μόνον
λειτουργεί και εξ αυτού πηγάζουν τα πάντα...! Ἵλεως Κύριε!!
Έτσι... κουτσοπορευόμενοι οι δύο θεσμικοί φορείς φτάσανε μέσα από
διακυμάνσεις-κόντρες-συνεννοήσεις-αντιθέσεις-καυγάδες («να χωρίσουμε τα
τσανάκια μας» απειλούσε "μεγαλώνυμος" παλαιότερος πολιτικός) στην
σημερινή, αδιάφορη για το Κράτος, κατάσταση. Το Κράτος σήμερα κουβαλάει
την Εκκλησία στην πλάτη του, σαν το πτώμα στην ταινία «Οι τρεις ταφές
του Μελκιάδες Εστράδα». Μια υπόθεση δηλαδή... "σκουληκιασμένη" και
απεχθή. Οι σημερινοί φιλοσοφικοαδιά-φοροι άνεμοι με χαρά σπρώχνουν την
Εκκλησία στο κοινωνικό περιθώριο, που βαφτίζεται (το "περιθώριο")
προσωπικές απόψεις και παρουσιάζεται αυτός ο αποκλεισμός, ως ανάγκη και
αίτημα πλουραλισμού και δημοκρατίας.
O tempora o mores, κραυγάζουν όσοι δεν μπορούν να διακρίνουν ότι
είναι... μωροί, αφού δεν αφουγκράζονται τον λόγο του Χριστού: «... ὀψίας
γενομένης λέγετε εὐδία πυρράζει γάρ ὁ οὐρανός καί πρωΐ σήμερον χειμών
πυρράζει γάρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. Ὑποκριταί τό μέν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τά δέ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε;» (Ματθ. 16, 2-3).
Όλοι οι Έλληνες που έχουν περάσει από το παλαιό εξατάξιο γυμνάσιο ή
την συνέχειά του, το Γυμνάσιο και το Λύκειο, όλοι ανεξαιρέτως, ανάμεσα
στις αναμνήσεις που κουβαλάμε από εκείνες τις ηλικίες ως μαθητές, οι
δυσκολότερες και πλέον ιδιόρρυθμες, είναι αυτές που έχουμε από τους
θεολόγους καθηγητές. Ατυχώς μόνο η μειοψηφία των θεολόγων ήταν άνθρωποι,
που δεν αισθανόντουσαν δύσκολα με το μάθημα τους. Που ήξεραν τι
πίστευαν αυτοί πρώτα και μετά τι έλεγαν. Που είχαν τρόπο, ήθος και
μέθοδο, πρόσφορη για επαγωγική και αποδοτική διδασκαλία, ώστε να
δημιουργούν μια γοητευτική εικόνα χριστιανού, στις συνειδήσεις των
εφήβων.
Οι θεολόγοι ήταν ουσιαστικά χωρισμένοι σε δύο... συνομοταξίες. Στους
στενόκαρδους και στενόμυαλους φανατικούς καλβινίζοντες, που είχαν
μονίμως αγωνία να είναι... ευπρεπής η ενδυμασία και να υπάρχει εκ μέρους
των μαθητών ευγενική συμπεριφορά και "φυσικά" συνέπεια στις...
θρησκευτικές υποχρεώσεις! Και στους αδιάφορους και χαλαρούς, που
εξαντλούσαν κάθε σχέση, στην απαγγελία του μαθήματος του βιβλίου, και
απαιτούσαν απλώς την γνώση του μαθήματος. Οι πρώτοι ήταν δολοφονικά
ανιαροί και ενοχλητικοί και είχαν όλα τα φόντα να γίνονται απεχθείς και,
κατά συνέπεια, απευκταίο παράδειγμα. Οι δεύτεροι "κραύγαζαν" τον
κυνισμό του αδιάφορου προσπεράσματος... - Δεν τρέχει τίποτα! Και άρα,
μάλλον δεν υπάρχει τίποτα...! Μια μειοψηφία ανάμεσα σ' αυτές τις
συμπληγάδες ήταν ο... ένας κούκος που δεν φέρνει την άνοιξη! Έπρεπε να
είσαι τυχερός για να έχεις θεολόγο τον... τον... τον...
(δαχτυλοδεικτούμενοι), που να σε κάνει να μελαγχολείς, γιατί δεν είναι
όλοι οι καθηγητές σαν δαύτον και στο ήθος και στην γνώση.
Γ. Και από δω και μπρος, τι κάνουμε;
Και είμαστε στο τώρα και στο σήμερα.
Οι... σιαμαίοι έχουν χωρίσει de facto και ο ένας (η διοίκηση της
Eκκλησίας) διαμαρτύρεται παριστάνοντας τον... «ανήξερο έκπληκτο» για τον
χωρισμό επικαλούμενος τα πάλαι ποτέ de jure "δικαιώματα"! Χωρίς να
θέλει να σκεφτεί ότι αυτό που πρέπει να κομίζει σαν μήνυμα σ’ αυτόν τον
χαοτικό κόσμο είναι, όχι η διεκδίκηση και τα δικαιώματα, αλλά η θυσία,
και η "ἐμπράγματος" διδασκαλία, ότι δεν νικούν οι λύκοι, αλλά τα πρόβατα
του Χριστού, που στέλνονται ανάμεσα στους λύκους και τους αλλάζουν!
Ότι, αν έχει πρόταση ζωής η Εκκλησία για τον κόσμο, αυτή η πρόταση είναι
ακριβώς, το ότι αποτελεί Μυστήριο αλλαγής των ανθρώπων, από προηγμένα
θηλαστικά σε πρόσωπα.
«Ποιο καλύτερο λιμάνι απ’ το λιμάνι της Εκκλησίας; Στην Εκκλησία δεν επικρατεί η βιολογική αναγκαιότητα, αλλά τιμάται υπερβολικά η ελευθερία της επιλογής.
Η Εκκλησία παίρνει κάποιον που είναι "λύκος" και τον μεταμορφώνει σε
"πρόβατο" όχι αλλοιώνοντας την φύση του, αλλά αλλάζοντας την προαίρεσή
του. Γι’ αυτό δεν σφάλλει όποιος λέει ότι η Εκκλησία είναι πολύ καλύτερη
απ’ την κιβωτό του Νώε. Η κιβωτός υποδεχόταν ζώα και διατηρούσε τα ζώα.
Η Εκκλησία παραλαμβάνει... ζώα και τα μεταβάλλει. Δηλαδή, τότε εκεί
(στην κιβωτό) μπήκε ένα γεράκι και βγήκε γεράκι, μπήκε λύκος και βγήκε
λύκος. Στην Εκκλησία μπήκε γεράκι και βγαίνει περιστέρι, μπήκε λύκος και
βγαίνει πρόβατο, μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί όχι επειδή άλλαξε η
φύση, αλλά επειδή απορρίφθηκε η κακία» (αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Περί
μετανοίας, λόγος η’).
Ας αφήσουμε λοιπόν τον κάθε άνθρωπο να διαλέξει το λιμάνι του και ας
νοιαστούμε να μη... ναυαγούν μέσα στο δικό μας λιμάνι τα "πλοία" που
αποφάσισαν να το επιλέξουν!! Των φρονίμων ολίγα.