ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
Greek-English
Greek-English
ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ
ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ’
PASCHA MESSAGE
OF H.H.B. THE PATRIARCH OF JERUSALEM
PASCHA MESSAGE
OF H.H.B. THE PATRIARCH OF JERUSALEM
THEOPHILOS III
Ἀνέστη Χριστός ἐκ νεκρῶν,
λύσας θανάτου τά δεσμά,
εὐαγγελίζου γῆν χαράν μεγάλην,
αἰνεῖτε οὐρανοί Θεοῦ τήν δόξαν.
(Στιχηρόν ἀναστάσιμον τῶν Αἴνων βαρέος ἤχου)
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ´
Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ
καί πάσης Παλαιστίνης
παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην
ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου
τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Ἀνέστη Χριστός ἐκ νεκρῶν,
λύσας θανάτου τά δεσμά,
εὐαγγελίζου γῆν χαράν μεγάλην,
αἰνεῖτε οὐρανοί Θεοῦ τήν δόξαν.
(Στιχηρόν ἀναστάσιμον τῶν Αἴνων βαρέος ἤχου)
Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος, ὁ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου Ἐνανθρωπήσας Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ κατά σάρκα τεχθείς ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου εἰς Βηθλεέμ, συνανεστράφη καί εὐηργέτησε τούς ἀνθρώπους, ἐκήρυξε μετάνοιαν καί τήν ἔλευσιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν, ἐποίησε νόμον ζωῆς τήν ἀγάπην ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς, ἰάσατο ἀσθενεῖς καί ἀνιάτους, ἀνέστησε νεκρούς, ὑπέμεινεν ἑκουσίως σταυρόν ἐπί Ποντίου Πιλάτου εἰς Ἱερουσαλήμ, ἐξέχεε τό αἷμα Αὐτοῦ τό ἄχραντον εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ἀπέθανεν ἐπί τοῦ σταυροῦ ὡς ἄνθρωπος καί ἐτάφη εἰς τό πλησίον τοῦ Γολγοθᾶ «καινόν μνημεῖον, ἐν ᾧ οὐδέποτε οὐδείς ἦν τεθειμένος» (Ἰωάν. 19, 41). Εἰς τήν ταφήν Αὐτοῦ καί «τήν σφράγισιν τοῦ λίθου τοῦ μνημείου μετά τῆς κουστωδίας» (Ματθ. 27, 66) εἶδον τό τέλος Αὐτοῦ «τῶν σεσωσμένων οἱ παῖδες».
Ἄλλαι ὅμως ἦσαν αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ διά τόν Υἱόν Αὐτοῦ καί τήν σωτηρίαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Ὅτε, «διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, αἱ μυροφόροι γυναῖκες ἦλθον εἰς τό μνημεῖον, ἵνα ἀλείψωσι καί πάλιν τόν Κύριον ἀρώμασι» (Μάρκ. 16, 1), εὑρέθησαν ἐνώπιον θέας ἀνηκούστου καί ἐκπληκτικῆς. Εὗρον τόν λίθον μετηρμένον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου καί ἤκουσαν ἄγγελον ἔνδοθεν αὐτοῦ βοῶντα πρός αὐτάς: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον, ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν». (Μάρκ. 16, 6).
Αὕτη ἦτο ἡ φιλάνθρωπος οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ. Ὁ Χριστός ἑκουσίως παθών ἀπαθῶς καί θανών ὑπέρ ἡμῶν ἐπί τοῦ σταυροῦ ὡς ἄνθρωπος, ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου ὡς Θεάνθρωπος. «Παθών ἅ ἔδει παθεῖν Αὐτόν, εἰσῆλθεν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ» (Λουκ. 24, 26). Ἡ δόξα Αὐτοῦ ἐστι ἐν τῇ ταπεινώσει τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ. Διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος ἐνικήθη κατά κράτος. Ὁ Χριστός «θανάτῳ τόν θάνατον ἐπάτησε». Ὁ θάνατος κατεπόθη εἰς τέλος, οὐκ ἔσχεν ἐξουσίαν ἐπί τοῦ Χριστοῦ. Κατελθών διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν Ἅδην ὁ Χριστός, ἀνέστη καί συνανέστησε μετ’ Αὐτοῦ τούς πρωτοπλάστους καί τούς ἀπογόνους αὐτῶν καί συμπαρέλαβε αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον, τοῦ ὁποίου ἠξίωσε αὐθημερόν τόν θεολογήσαντα διά τῆς μετανοίας εὐγνώμονα ληστήν.
Τήν ἀγγελικήν ἀναστάσιμον καί χαρμόσυνον ἀγγελίαν ταύτην ἐπεβεβαίωσεν Αὐτός Οὗτος ὁ Ἀναστάς Κύριος διά πολλῶν ἐμφανειῶν Αὐτοῦ. Πρῶτον ὤφθη πρός τάς μυροφόρους γυναῖκας, ἔπειτα «ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα, ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς, ἔπειτα ὤφθη Ἰακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσι» (Α΄ Κορ.15, 6-7) μετά τοῦ λελαμπρυσμένου καί δεδοξασμένου διά τοῦ σταυροῦ ἀχράντου σώματος Αὐτοῦ, ὁμιλῶν αὐτοῖς, «δεικνύων τάς χεῖρας καί τούς πόδας Αὐτοῦ καί διαβεβαιῶν ὅτι οὐκ ἦν πνεῦμα, καθ’ ὅτι πνεῦμα σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει καθώς Αὐτός ἔχει, λαμβάνων καί τρώγων ἐνώπιον αὐτῶν» (Λουκ. 24, 39-43), «παρέχων αὐτοῖς τήν εἰρήνην Αὐτοῦ καί ἐξουσίαν ἀφέσεως ἁμαρτιῶν ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Πνεύματος, οὗ ἐνεφύσησεν αὐτοῖς» (Ἰωάν. 20, 21-23).
«Ἐν τοῖς πολλοῖς τεκμηρίοις τούτοις παρέστησεν Ἑαυτόν ζῶντα μετά τό παθεῖν ὁ Κύριος», (Πράξ. 1, 3) εἰς τούς ἀποστόλους, ἐπί ἡμέρας τεσσαράκοντα μετά τήν Ἀνάστασιν, ὅτε καί ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός Αὐτοῦ μετά τῆς ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει προσληφθείσης καί διά τοῦ σταυροῦ δοξασθείσης καί θεωθείσης ἀνθρωπίνης φύσεως ἡμῶν. Ἐκεῖθεν, ὡς ἐπηγγείλατο, «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2, 1), κατέπεμψε εἰς τούς ἀποστόλους παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, «ἀναδείξας αὐτούς πανσόφους καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμένην σαγηνεύσας».
Ὄντως ἐσαγηνεύθη ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ἡ οἰκουμένη ἐκ τοῦ πεφωτισμένου τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων περί τοῦ προσώπου, τῆς διδασκαλίας καί τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπί «τῇ πέτρᾳ τῆς ὁμολογίας τῶν ἀποστόλων», ὡς προεῖπε, «ᾠκοδόμησεν ὁ Κύριος τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ» (Ματθ. 16,18) καί ἐσφράγισε καί ἐπαγίωσε εἰς τόν κόσμον διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Αὐτοῦ. Ἔκτοτε ἡ Ἐκκλησία, ὡς τό μυστικόν σῶμα Αὐτοῦ, ἐπιτελεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς ἔργον εἰρηνευτικόν, συνδιαλλακτικόν, ἐξημερωτικόν τῶν ἠθῶν τῶν ἀνθρώπων, ἁγιαστικόν καί λυτρωτικόν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων αὐτῶν.
Τό ἔργον τοῦτο τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐπιτελεῖ ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, «ἡ δεχθεῖσα πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», ἀνά τούς τόπους τῆς χάριτος, τούς τόπους τῆς κατά σάρκα ἐνδημίας τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατά δέ τήν νύκτα τῆς ἑορτῆς τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως προσεύχεται διακαῶς ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ εἰρηνεύσεως τῆς οἰκουμένης, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Ἁγίας Γῆς καί εὔχεται εἰς τό ποίμνιον αὐτῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ὁπουδήποτε γῆς καί εἰς πάντας τούς τιμῶντας αὐτήν εὐλαβεῖς προσκυνητάς ὑγιείαν, δύναμιν, καί πᾶσαν ἀπό Χριστοῦ Ἀναστάντος εὐλογίαν.
Ἄλλαι ὅμως ἦσαν αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ διά τόν Υἱόν Αὐτοῦ καί τήν σωτηρίαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Ὅτε, «διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, αἱ μυροφόροι γυναῖκες ἦλθον εἰς τό μνημεῖον, ἵνα ἀλείψωσι καί πάλιν τόν Κύριον ἀρώμασι» (Μάρκ. 16, 1), εὑρέθησαν ἐνώπιον θέας ἀνηκούστου καί ἐκπληκτικῆς. Εὗρον τόν λίθον μετηρμένον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου καί ἤκουσαν ἄγγελον ἔνδοθεν αὐτοῦ βοῶντα πρός αὐτάς: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον, ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν». (Μάρκ. 16, 6).
Αὕτη ἦτο ἡ φιλάνθρωπος οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ. Ὁ Χριστός ἑκουσίως παθών ἀπαθῶς καί θανών ὑπέρ ἡμῶν ἐπί τοῦ σταυροῦ ὡς ἄνθρωπος, ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου ὡς Θεάνθρωπος. «Παθών ἅ ἔδει παθεῖν Αὐτόν, εἰσῆλθεν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ» (Λουκ. 24, 26). Ἡ δόξα Αὐτοῦ ἐστι ἐν τῇ ταπεινώσει τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ. Διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος ἐνικήθη κατά κράτος. Ὁ Χριστός «θανάτῳ τόν θάνατον ἐπάτησε». Ὁ θάνατος κατεπόθη εἰς τέλος, οὐκ ἔσχεν ἐξουσίαν ἐπί τοῦ Χριστοῦ. Κατελθών διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν Ἅδην ὁ Χριστός, ἀνέστη καί συνανέστησε μετ’ Αὐτοῦ τούς πρωτοπλάστους καί τούς ἀπογόνους αὐτῶν καί συμπαρέλαβε αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον, τοῦ ὁποίου ἠξίωσε αὐθημερόν τόν θεολογήσαντα διά τῆς μετανοίας εὐγνώμονα ληστήν.
Τήν ἀγγελικήν ἀναστάσιμον καί χαρμόσυνον ἀγγελίαν ταύτην ἐπεβεβαίωσεν Αὐτός Οὗτος ὁ Ἀναστάς Κύριος διά πολλῶν ἐμφανειῶν Αὐτοῦ. Πρῶτον ὤφθη πρός τάς μυροφόρους γυναῖκας, ἔπειτα «ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα, ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς, ἔπειτα ὤφθη Ἰακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσι» (Α΄ Κορ.15, 6-7) μετά τοῦ λελαμπρυσμένου καί δεδοξασμένου διά τοῦ σταυροῦ ἀχράντου σώματος Αὐτοῦ, ὁμιλῶν αὐτοῖς, «δεικνύων τάς χεῖρας καί τούς πόδας Αὐτοῦ καί διαβεβαιῶν ὅτι οὐκ ἦν πνεῦμα, καθ’ ὅτι πνεῦμα σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει καθώς Αὐτός ἔχει, λαμβάνων καί τρώγων ἐνώπιον αὐτῶν» (Λουκ. 24, 39-43), «παρέχων αὐτοῖς τήν εἰρήνην Αὐτοῦ καί ἐξουσίαν ἀφέσεως ἁμαρτιῶν ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Πνεύματος, οὗ ἐνεφύσησεν αὐτοῖς» (Ἰωάν. 20, 21-23).
«Ἐν τοῖς πολλοῖς τεκμηρίοις τούτοις παρέστησεν Ἑαυτόν ζῶντα μετά τό παθεῖν ὁ Κύριος», (Πράξ. 1, 3) εἰς τούς ἀποστόλους, ἐπί ἡμέρας τεσσαράκοντα μετά τήν Ἀνάστασιν, ὅτε καί ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός Αὐτοῦ μετά τῆς ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει προσληφθείσης καί διά τοῦ σταυροῦ δοξασθείσης καί θεωθείσης ἀνθρωπίνης φύσεως ἡμῶν. Ἐκεῖθεν, ὡς ἐπηγγείλατο, «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2, 1), κατέπεμψε εἰς τούς ἀποστόλους παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, «ἀναδείξας αὐτούς πανσόφους καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμένην σαγηνεύσας».
Ὄντως ἐσαγηνεύθη ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ἡ οἰκουμένη ἐκ τοῦ πεφωτισμένου τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων περί τοῦ προσώπου, τῆς διδασκαλίας καί τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπί «τῇ πέτρᾳ τῆς ὁμολογίας τῶν ἀποστόλων», ὡς προεῖπε, «ᾠκοδόμησεν ὁ Κύριος τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ» (Ματθ. 16,18) καί ἐσφράγισε καί ἐπαγίωσε εἰς τόν κόσμον διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Αὐτοῦ. Ἔκτοτε ἡ Ἐκκλησία, ὡς τό μυστικόν σῶμα Αὐτοῦ, ἐπιτελεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς ἔργον εἰρηνευτικόν, συνδιαλλακτικόν, ἐξημερωτικόν τῶν ἠθῶν τῶν ἀνθρώπων, ἁγιαστικόν καί λυτρωτικόν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων αὐτῶν.
Τό ἔργον τοῦτο τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐπιτελεῖ ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, «ἡ δεχθεῖσα πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», ἀνά τούς τόπους τῆς χάριτος, τούς τόπους τῆς κατά σάρκα ἐνδημίας τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατά δέ τήν νύκτα τῆς ἑορτῆς τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως προσεύχεται διακαῶς ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ εἰρηνεύσεως τῆς οἰκουμένης, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Ἁγίας Γῆς καί εὔχεται εἰς τό ποίμνιον αὐτῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ὁπουδήποτε γῆς καί εἰς πάντας τούς τιμῶντας αὐτήν εὐλαβεῖς προσκυνητάς ὑγιείαν, δύναμιν, καί πᾶσαν ἀπό Χριστοῦ Ἀναστάντος εὐλογίαν.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2018
Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ´
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
THEOPHILOS III
By the Mercy of God Patriarch of the Holy City of Jerusalem
and all Palestine
To members of the Church, grace and mercy and peace from the All-holy and Life-giving Tomb of the Resurrected Christ.
Christ is risen from the dead
Having destroyed the bonds of death
Earth proclaim great joy!
Heavens praise the glory of God!
(Praises of the Octoechos, tone 7)
Jesus Christ of Nazareth, Who was made incarnate by the Holy Spirit
and the Ever-Virgin Mary, the Only Begotten Son and Word of God, Who was
born in the flesh in Bethlehem during the reign of Caesar Augustus, was
associated with the people and benefited them, preached repentance and
the coming of the kingdom of God on earth, established love and even
love for our enemies as a law of life, healed the sick and those
suffering from incurable diseases, resurrected the dead, willingly
suffered the cross by Pontius Pilate in Jerusalem, shed His immaculate
blood for the remission of our sins, died on the cross in the form of a
man and was buried next to Golgotha in “a new tomb, in which no one had
ever been laid” (John 19:41). At His burial, when “they went and made
the tomb secure by putting a seal on the stone and posting the guard”
(Mat. 27:66), “the children of the redeemed ones” saw His end.
However, God’s Will for His Son and the salvation of the humankind
was different. “When the Sabbath was over, Mary Magdalene, Mary the
mother of James, and Salome bought spices so that they might go to
anoint Jesus’ body” (Mark 16:1), they found themselves in front of an
unheard of and marvelous sight. They found the stone of the door moved
aside and heard an angel saying to them from the tomb: ““You are looking
for Jesus the Nazarene, who was crucified. He has risen! He is not
here. See the place where they laid him” (Mark 16:6).
This was God’s philanthropic providence for man, the Resurrection of
His Son. Having willingly endured suffering and death for our sake on
the cross as a man, Christ was risen from the tomb as God-man. “The
Messiah had to suffer these things and then enter His glory” (Luke
24:26). His glory lies in the humility of His cross. It was through His
cross that joy came to the whole world. It was by Christ’s cross that
the homicide devil, was mightily conquered. “By death, Christ trampled
down death”. Death was trampled down completely, it had no power over
Christ. Having entered Hades through the cross, Christ was resurrected,
and along with Him, He resurrected the first created couple and their
descendants, and took them into paradise with Him, to which paradise He
also deemed worthy in a single day the pious thief, who theologized in
repentance.
This joyful angelic announcement of the resurrection was confirmed by
the Resurrected Lord Himself, through His many appearances. At first He
was seen by the myrrh-bearing women, “after that, he appeared to more
than five hundred of the brothers and sisters at the same time, most of
whom are still living, though some have fallen asleep. Then
he appeared to James, then to all the apostles” (1 Cor. 15:6-7) in His
radiant and glorified through the cross human body, speaking to them,
“showing them his hands and feet, confirming that He is not a ghost, for
a ghost does not have flesh and bones as He does, taking food and
eating before them” (Luke 24: 39-43), “giving them His peace and the
power to forgive sins by the power the Holy Spirit, Whom He breathed in
them” (John 20:21-23).
“To whom [the Apostles] also he shewed himself alive after his
passion by many infallible proofs” (Acts 1:3); for forty days after His
Resurrection, then He was ascended in heaven and sat on the right side
of His Father, after he had received His incarnate nature and had also
glorified our deified human nature through the cross. From heaven, as he
had foretold, “when the day of Pentecost was fully come” (Acts 2:1), He
sent to the Apostles another Comforter, the Spirit of truth “showing
them forth as supremely wise, and through them didst draw the world into
His net”.
Indeed, the whole world was drawn into His net, through the inspired
by the Holy Spirit preaching of the Apostles, on the person, the
teaching and the redeeming work of the Incarnate, Crucified and
Resurrected Jesus Christ. On the rock of the Apostles’ confession, as He
foretold, “did the Lord build His Church” (Mat. 16:18), and sealed and
established it in the world by His Holy Spirit. Ever since, the Church
as His mystical body, has been offering a peaceful, reconciliatory,
taming of the human morals, sanctifying and soul-and-body-redeeming
mission all over the world.
This mission of the One Holy Catholic and Apostolic Church is also
carried out by the Mother of Churches, “the first to receive the
remission of sins through the Resurrection”, around the places of grace,
the places where our Saviour Christ lived as man, and during the night
of the feast of the Glorious Resurrection it ardently prays from the
All-holy and Life-giving Tomb for the peace of the world, of the Middle
East and of the Holy Land, and wishes to its congregation in the Holy
Land and in every place of the earth, as well as to all those who honour
it, the noble pilgrims, health, strength and every blessing coming from
the Resurrected Christ.
In the Holy City of Jerusalem PASCHA 2018
With Fatherly wishes and Patriarchal blessings
Fervent Supplicant for all before God,
THEOPHILOS III
Patriarch of Jerusalem