Γράφει ο π. ΡΩΜΑΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, nyxthimeron
Τις τελευταίες ώρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο κείμενο-παρέμβαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου με αφορμή το Ουκρανικό Εκκλησιαστικό Ζήτημα και με τον τίτλο «Διχασμένοι Αυτοκέφαλοι ή Ενωμένοι Αδελφοί;», το οποίο μάλιστα λανσάρεται από κάποιους ως «φοβερό»!...
Θα αντιπαρέλθω την «περιφρόνηση» του Σεβασμιωτάτου κ. Νικολάου προς τον... Προκαθήμενο της Εκκλησίας στην οποία ανήκει, το Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, ο οποίος μόλις λίγες μέρες πριν, από τη Μεσσηνία, αποδοκίμασε όσους τοποθετούνται «προσωπικά» για ένα τόσο σοβαρό εκκλησιαστικό ζήτημα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η Εκκλησία έχει θεσμούς και τα πρόσωπα δεν πρέπει να προηγούνται από τις αποφάσεις που παίρνουν οι θεσμοί»... Ας πούμε ότι εκεί πάνω στην Εκκλησία της Ελλάδος την Σύνοδο την έχουν κυρίως για να εκλέγει τους Επισκόπους και από κει και πέρα ο καθένας Μητροπολίτης βγαίνει και λέει ό,τι νομίζει, ό,τι νάναι και όπου νάναι... Και αυτό θα πρέπει να τους προβληματίσει, γιατί μόνο σοβαρότητα και κύρος δεν προσδίδει στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και στα μέλη της.
Ας έλθουμε όμως σε κάποια κομβικά σημεία της παρέμβασης του Σεβασμιωτάτου, τα οποία θεωρούμε κάπως... περίεργα έως και «επικίνδυνα» για την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, η οποία αποτελεί βάση και θεμέλιο ύπαρξης και διατήρησης της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ανά τους αιώνες. Διότι το κείμενο του κ. Νικολάου είναι τόσο «συμπαθητικά» γραμμένο, τόσο «συγκινητικό», τόσο «συναισθηματικό», τόσο... «σιροπιαστό» (ας μου επιτραπεί η λέξη), που με την πρώτη ματιά και χωρίς προσεκτική μελέτη το μόνο που μπορεί να προσελκύσει είναι... επευφημίες και χειροκροτήματα... Χωρίς όμως να προσθέτει τίποτε ουσιαστικό στην επίλυση των προβλημάτων που πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα αναφύονται στην Εκκλησία και χωρίς να απαντά στο βασικό ερώτημα: Εντάξει, ωραία η αγάπη και η ενότητα, αλλά αυτήν πρέπει να την θέλουν όλες οι πλευρές. Και κανένας δεν μπορεί να εξαναγκάσει τον άλλο να τον αγαπά και να τον σέβεται. Σε κάθε περίπτωση όμως η Εκκλησία πρέπει να πορεύεται και να ασκεί την αποστολή Της. Να υπάρχει ως συγκροτημένος Θεσμός, να λύνει προβλήματα, να αντιμετωπίζει και να επιλύει αδιέξοδα. Όχι να κάθεται και να περιμένει με τη λογική του «ώριμου φρούτου»... Αυτό είναι πολιτικαντισμός και λαϊκισμός, αυτό το κάνουν οι πολιτικοί που φοβούνται το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» και αυτό τελικά δημιουργεί τραγωδίες και επιδείνωση των προβλημάτων. Αυτό λοιπόν να κάνει και η Εκκλησία; Να... περιμένει... Τι και ποιον; Πολύ «στρογγυλεμένος» ο λόγος, πολύ «χάιδεμα αυτιών», αλλά φοβούμαι όχι λόγος εκκλησιαστικός...
Θα αναφερθώ ειδικά μόνο σε κάποια σημεία του κειμένου του Σεβασμιωτάτου, καθώς η πρόθεσή μου δεν είναι ούτε να αντιδικήσω ούτε να «αποδομήσω» τίποτα και κανένα, απλά να καταθέσω σκέψεις και να παρακινήσω και άλλους αφενός να προβληματίζονται και αφετέρου να διαβάζουν πάντα με προσοχή το κάθε κείμενο, χωρίς επιπόλαιες κρίσεις, είτε θετικές είτε αρνητικές.
Ήδη από τον τίτλο του κειμένου του ο Σεβασμιώτατος θέτει ένα κορυφαίο ερώτημα, το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Διαβάζοντας όμως την ανάλυσή του τελικά διαπιστώνω ότι δεν εννοεί αυτό που θα έπρεπε να εννοεί, αλλά τεχνηέντως και ρητορικά στρέφει το ερώτημα ως επιχείρημα ενάντια στην απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τη χορήγηση Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας! Γιατί αυτό που εγώ καταλαβαίνω από το ερώτημα του Σεβασμιωτάτου στον τίτλο, προτού διαβάσω το κείμενό του, είναι το εξής: Ποιος ο λόγος να υπάρχουν τόσες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και να απειλείται έτσι η ενότητα των Ορθοδόξων;
Ωραία λοιπόν, ας ξεκινήσουμε την απάντηση του ερωτήματος... αυτοκριτικά από πλευράς της Εκκλησίας της Ελλάδος, της πρώτης η οποία «ήρξατο χειρών αδίκων» στο εν λόγω ζήτημα, όταν βιαίως, αυθαιρέτως και αντικανονικώς αποσχίστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το έτος 1837. Εκεί λοιπόν ας απευθυνθεί το ερώτημα αυτό, γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν ήλθε με δική του πρωτοβουλία και βούληση να δώσει τόσα Αυτοκέφαλα κατά τους τελευταίους δύο αιώνες... Το έκανε από αγάπη και συγκατάβαση προς τα πνευματικά τέκνα του που, επειδή βρίσκονταν σε ανεξάρτητα εθνικά κράτη, ήθελαν να έχουν ανεξάρτητη εθνική εκκλησιαστική διοίκηση... Και το έκανε ακριβώς για να διατηρήσει τελικά την Ενότητα της Εκκλησίας και όχι φυσικά για το αντίθετο... Αν το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν λειτουργούσε με σοφία, σύνεση και αγάπη τόσους αιώνες τώρα, ως το Συντονιστικό Κέντρο της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία θα είχε γίνει χίλια κομμάτια, με τόσους εθνικισμούς και εγωισμούς που την απείλησαν και συνεχίζουν να την απειλούν! Τελικά, αν έλειπαν τα δικαιώματα και τα προνόμια που η Πρόνοια του Θεού, διά των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, απένειμε αποκλειστικά στην Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, σήμερα δεν θα υπήρχε καν ενιαία Ορθόδοξη Εκκλησία... Θα υπήρχαν σπαράγματα ανά τον κόσμο, κομματιασμένες παρατάξεις και φέουδα, αλλά όχι Μία Εκκλησία.
Και συνεχίζουμε με κάποια άλλα ερωτήματα-τοποθετήσεις του Σεβασμιωτάτου:
«Στὴν πραγματικότητα, ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας δὲν ἀποτελεῖ τόσο ἐπείγουσα ἀνάγκη ὅσο δικαίωμα καὶ πείσμονα πολιτικὴ ἀπαίτηση. Ἀντίθετα, ἡ ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀνάγκη καὶ ἀδιαπραγμάτευτη εὐαγγελικὴ ἐπιταγή. Τί ἔχει ἆραγε μεγαλύτερη σημασία, τὸ αὐτοκέφαλο μιᾶς τοπικῆς ἐκκλησίας ἢ ἡ ἑνότητα ὅλων «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»; Αὐτοὶ δὲ ποὺ ζητοῦν τὴν αὐτοκεφαλία ποιοί εἶναι; Εἶναι δυνατὸν ἕνας ἀμφιβόλου πνευματικοῦ ὑποβάθρου κοσμικὸς Πρόεδρος καὶ ἕνας προβληματικῆς ἐκκλησιολογικῆς εὐαισθησίας, μέχρι τώρα ἀπορριπτέος ὡς σχισματικός, αὐτοανακηρυχθεὶς «Πατριάρχης», νὰ εἶναι τὰ κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀνάγκη, τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία; Καὶ ἂν δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται στὴν αὐτοκεφαλία, πῶς μποροῦμε νὰ στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας γιὰ ἑνότητα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη ἔχουν προκαλέσει μακροχρόνιο σχίσμα καὶ γιὰ χρόνια φιλοξενοῦν ὅλους τοὺς ἀδέσποτους καθηρημένους παλαιοημερολογίτες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ ὄχι μόνον; Ἂν ὁ Φιλάρετος εἶχε ἐκλεγεῖ Πατριάρχης Μόσχας τὸ 1990, ποὺ τόσο τὸ ἐπιδίωξε, ἀλλὰ δὲν τοῦ βγῆκε, θὰ ζητοῦσε σήμερα νὰ γίνει Μητροπολίτης τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας; Καὶ ἂν ναί, ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος θὰ προήδρευε ἢ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ποὺ σήμερα ψευτοσέβεται καὶ στὴν ὁποία δῆθεν ὑποκλίνεται;»...
Δεν ξέρω εάν εγώ μόνο το αντιλαμβάνομαι έτσι, αλλά ό,τι μόλις προηγήθηκε θα μπορούσε να είναι μια πιο... «ευπρεπής» τοποθέτηση των ηγετών της Ρωσικής Εκκλησίας, εάν δεν είχαν εκτροχιαστεί και σχεδόν... «δαιμονισθεί» ώστε να επιτίθενται καθημερινά με ύβρεις και πρωτόγνωρους χαρακτηρισμούς κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και προσωπικά του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου. Ο Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος -τον οποίον δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν και τόσο τα εκατομμύρια των Ουκρανών Ορθοδόξων αδελφών μας που βρίσκονται αναγκαστικά εδώ και δεκαετίες στο σχίσμα λόγω της επιθετικής πολιτικής της Μόσχας- θα έπρεπε να θέσει τα παραπάνω ερωτήματα στον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ζητώντας μία συνάντηση μαζί του, την οποία με πολλή χαρά υποθέτω θα αποδεχόταν η Σεπτή Κορυφή της Ορθοδοξίας. Άλλωστε, ως Αγιορείτης, ο Σεβασμιώτατος γνωρίζει τον Παναγιώτατο και μπορεί να συνομιλήσει μαζί του. Άλλωστε αυτό υποδεικνύει και η Αγία Γραφή, την οποία κατά τα άλλα επικαλείται: «ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου, καὶ ἀναγγελεῖ σοι, τοὺς πρεσβυτέρους σου, καὶ ἐροῦσί σοι» (Δευτερ. 32, 7).
Διότι αυτά τα ερωτήματα που θέτει είναι, και ας με συγχωρήσει, παραπλανητικά και αποτελούν την πεμπτουσία της μαύρης ρωσικής προπαγάνδας που μόλις προ ολίγων ημερών κατήγγειλε ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης (δείτε εδώ). Ο Παναγιώτατος λοιπόν θα του εξηγήσει γιατί η χορήγηση Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας δεν είναι, όπως χωρίς σοβαρά επιχειρήματα ισχυρίζεται, μία «πολιτικὴ ἀπαίτηση» ή ένα «πείσμα», αλλά αναγκαία πλέον και αναπόφευκτη θεραπευτική επέμβαση της Μητρός ημών Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας σε ένα λαό, που συνιστά πνευματικό Της τέκνο, ο οποίος δεινοπαθεί, εκτός των άλλων, και από εκκλησιαστικά σχίσματα και διαιρέσεις, τα οποία έχει προκαλέσει η εωσφορική αλαζονεία και η ιμπεριαλιστική στρατηγική της Μοσχοβίτικης πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας.
Τώρα τι να κάμω; Να του απαντήσω εγώ; Δεν νομίζω ότι ο Άγιος Μεσογαίας είναι αφελής ή ότι δεν γνωρίζει τις απαντήσεις σε όλα όσα δήθεν ερωτά... Είναι πανέξυπνος άνθρωπος, με γνώσεις και τίτλους σπουδών που λίγοι κατέχουν στον εκκλησιαστικό χώρο, και γι’ αυτό με ενοχλεί ο τρόπος με τον οποίο απευθύνει τα ερωτήματα αυτά... Αντί να ερωτήσει αυτούς που θα του απαντήσουν αυθεντικά και θα του ερμηνεύσουν όλα όσα θέλει να μάθει, επιλέγει να δημοσιοποιεί κείμενα στον αέρα της ακατάσχετης φλυαρίας περί ενός σπουδαίου εκκλησιαστικού ζητήματος, το οποίο, είτε αρέσει είτε όχι, έχει αποφασίσει να επιλύσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει και το δικαίωμα και την υποχρέωση να το πράξει.
Και αυτά τα δικαιώματα δεν απορρέουν από το... Θιβέτ ή από τις... «Βέδες», Σεβασμιώτατε, αλλά προκύπτουν από το Ευαγγέλιο και από τις Αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, τις οποίες, ασφαλώς, αναγνωρίζετε και αποδέχεστε, όπως ομολογήσατε επ’ εκκλησίας κατά την εις Επίσκοπον χειροτονία σας. Γιατί σε κάποιο άλλο σημείο του κειμένου του ο κ. Νικόλαος κάνει τις εξής «περίεργες» αναφορές: «Οἱ λέξεις ποὺ ἀκοῦμε νὰ ἐπικαλοῦνται οἱ ἐμπλεκόμενες Ἐκκλησίες εἶναι ἱστορικὰ προνόμια, δικαιώματα καὶ κανόνες. Δυστυχῶς, αὐτὸ ποὺ δὲν ἀκοῦμε εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο» και αλλού «ἡ ἐπίκληση τῶν ἱστορικῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν κανόνων εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου;»...
Και όποιος τα διαβάζει και δεν γνωρίζει τα πράγματα δεν μπορεί παρά να σκανδαλισθεί... Αυτός είναι ο σκοπός σας, Σεβασμιώτατε; Να σκανδαλίσετε τους πιστούς και να τους στρέψετε εναντίον του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου; Δεν γνωρίζετε αλήθεια, ότι «ἱστορικὰ προνόμια, δικαιώματα καὶ κανόνες» είναι ό,τι ακριβώς συνιστά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, την ίδια την Εκκλησία τελικά ως Θεσμό; Δηλαδή αυτά να τα αγνοήσουμε επικαλούμενοι αορίστως και με μπόλικο «λαϊκισμό» το «Ευαγγέλιο»; Συγγνώμη, αλλά το Ευαγγέλιο επικαλούνται και οι αιρετικοί Προτεστάντες για να αρνηθούν την Εκκλησία και τους συγκροτημένους θεσμούς της, να αρνηθούν τους Κανόνες και τα Μυστήρια, να αρνηθούν ό,τι τελικά είναι η Εκκλησία... Αυτό θα κάνουμε τώρα και εμείς; Θα βάζουμε ως πρόσχημα το Ευαγγέλιο για να μην λέμε την αλήθεια και για να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα στη ρίζα τους και στην πραγματική τους διάσταση;
Ειλικρινά, δεν μπορώ να κατανοήσω τις παραπάνω θέσεις του Σεβασμιωτάτου και σε τι ακριβώς αποσκοπεί γενικά αυτή η προσωπική του παρέμβαση, όταν μάλιστα, όπως όλα δείχνουν, σύντομα θα κληθεί να τοποθετηθεί επί των εξελίξεων το Συνοδικό Σώμα στο οποίο και ο ίδιος ανήκει και οφείλει υπακοή, δηλαδή η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Γιατί όλοι εμείς οι ταπεινοί και ασήμαντοι που γράφομε για κάθε ζήτημα δεν έχομε την ίδια ευθύνη με ένα Επίσκοπο της Εκκλησίας. Εκείνου τα λόγια και οι δημόσιες τοποθετήσεις έχουν βαρύ αντίκτυπο λόγω του υψίστου αξιώματος που φέρει και του θεσμού που εκπροσωπεί. Γι’ αυτό και οι Επίσκοποι θα έπρεπε να είναι προσεκτικότεροι στις τοποθετήσεις τους. Αφού ό,τι πω εγώ, είτε αρέσει είτε όχι, θα πουν «το είπε ο Ρωμανός». Και αν αρέσει, θα επαινέσουν το Ρωμανό, αν δεν αρέσει θα κατηγορήσουν το Ρωμανό... Ενώ για ό,τι λένε οι Επίσκοποι, και μάλιστα οι πλέον προβεβλημένοι, αυτό που λέγεται συνήθως είναι: «το είπε η Εκκλησία»... Και η Εκκλησία στο τέλος «πληρώνει τα σπασμένα» του κάθε Επισκόπου που ως πρόσωπο θέλει να «προηγείται των αποφάσεων των θεσμών», για να χρησιμοποιήσω την αναφορά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών...
Η όλη γεύση λοιπόν που αφήνει το κείμενο αυτό του Σεβασμιωτάτου κ. Νικολάου είναι πικρή. Και δεν «μυρίζει» Ορθοδοξία και Εκκλησία... Πουριτανικές τοποθετήσεις προτεσταντικού ύφους και επιχειρηματολογίας, με μοναδικό τελικό στόχο το μαρτυρικό Φανάρι, τη Μητέρα Εκκλησία που γέννησε και τον ίδιο, αφού μέσα στους κόλπους Της, στο Αγιώνυμο Όρος, έλαβε τα χαρίσματα του μοναχικού σχήματος και της Ιερωσύνης.
Και αν στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου η επίθεση στον Πάνσεπτο Οικουμενικό Θρόνο είναι ύπουλα κρυμμένη πίσω από τις σοφιστείες και τους ευσεβισμούς, υπάρχει και μία αναφορά ξεκάθαρα ψευδής που δεν τιμά τον συντάκτη της. Γράφει σε κάποιο σημείο ο Σεβασμιώτατος: «Ἡ Κωνσταντινούπολη πλέον ἀποκαλεῖ τοὺς ὡς τώρα ἀδελφοὺς τῆς Ρωσίας «φίλους», αὐτοὶ δὲ ἀρνοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως». Ένα ψέμα και μια αλήθεια, η κοινή και παραπλανητική από κοινού παράθεση των οποίων, επιχειρεί να «αμνηστεύσει» την ασέβεια και την αθλιότητα των ηγετών της Ρωσικής Εκκλησίας, οι οποίοι αμφισβητούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Γιατί όντως οι Ρώσοι ασεβείς αρνούνται πλέον να αποκαλέσουν το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως Οικουμενικό, αθετώντας έτσι τις Οικουμενικές Συνόδους και θέτοντας τους εαυτούς τους απέναντι όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη αλλά συνολικά στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία που του απένειμε τον σχετικό τίτλο και τα απαράγραπτα προνόμια που απορρέουν από αυτόν.
Αλλά ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας, μέσα στην απέραντη αγάπη και συγχωρητικότητα που τον διακρίνουν, δεν έπαψε ποτέ να αποκαλεί «αδελφούς» ακόμη και τους πιο ιταμούς υβριστές του! Ακόμη και αυτόν τον ανεκδιήγητο Ιλαρίωνα του Βολοκολάμσκ, ο οποίος εδώ και πολύ καιρό περιέρχεται την οικουμένη συκοφαντώντας τον Παναγιώτατο, «αδελφό» τον αποκάλεσε ενώπιον του Πατριάρχη της Μόσχας κατά τη μεταξύ τους συνάντηση στις 31 Αυγούστου 2018 στο Φανάρι, λέγοντας, απευθυνόμενος προς τον Κύριλλο: «Μακαριώτατε ο αδελφός δεν το έχει πράξει μια φορά αλλά συνεχώς είναι επιθετικός και τρέφει εχθρικά αισθήματα για την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Σας παρακαλώ να τον επιπλήξετε και να τον συμμαζέψετε γιατί σας προκαλεί ζημιά» (δείτε εδώ).
Ενώ μόλις την περασμένη Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018, απευθυνόμενος σε Ρωμηούς της Κωνσταντινούπολης είπε μεταξύ άλλων: «Είτε αρέσει στους αδελφούς μας τους Ρώσους είτε δεν αρέσει, αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν την λύση που θα δώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι δεν έχουν άλλη επιλογή». Και σε άλλο σημείο της ίδιας ομιλίας: «Η μαύρη προπαγάνδα των Ρώσων έχει ως αντικείμενο το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Διότι δεν ανέχονται οι αδελφοί μας οι Σλάβοι το προβάδισμα, το οποίο έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και κατά συνέπεια το Γένος μας, μέσα στην Παγκόσμια Ορθοδοξία» (δείτε εδώ).
Πού είναι λοιπόν, Σεβασμιώτατε Άγιε Μεσογαίας, η αντικατάσταση της λέξεως «αδελφοί» με τη λέξη «φίλοι» από μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Και γιατί γράφετε τέτοιες ανακρίβειες, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τον Πατριάρχη του Γένους μας με τους εις βάρος Του ασχημονούντες αξιωματούχους της Ρωσικής Εκκλησίας;
«Ἱκανόν ἐστι». Ήδη μακρηγόρησα πολύ και δεν μπήκα καν στη διαδικασία να σχολιάσω ένα προς ένα τα όσα καταγράφει ο κ. Νικόλαος στο κείμενό του. Αλλά δεν θα είχε και νόημα να πράξω κάτι τέτοιο. Αφού, αν εξαιρέσει κανείς τις λογοτεχνικά άρτια συγκαλυμμένες επαναλήψεις των αυτών νοημάτων, η ουσία είναι μία και σε αυτήν αναφέρθηκα διεξοδικά.
Σε κάθε περίπτωση, για μία ακόμη φορά θα υπενθυμίσω προς πάσα κατεύθυνση, και κυρίως προς τους Ελλαδίτες Εκκλησιαστικούς, αυτό που είχε πει κάποτε, το 2001, ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και τότε Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμος: «Κάθε γένος έχει ένα Πρώτο και ο Πρώτος στο Ελληνικό Γένος -πρέπει να το χωνέψουμε- είναι ο Πατριάρχης» (δείτε εδώ).
Όποιος λοιπόν λακτίζει ευθέως ή... πλαγίως προς τον Πρώτο του Γένους μας, που το Θέλημα του Θεού όρισε να είναι και ο Πρώτος της Εκκλησίας Του, ουσιαστικά αρνείται την αυτοσυνειδησία του και, ας με συγχωρέσει ο καθένας που εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία, αυτό είναι και ονομάζεται πνευματική και εκκλησιολογική σχιζοφρένεια...
Και επειδή με... τρώει και η γλώσσα μου και το χέρι μου θα πω ακόμη μια κουβέντα, εμπνευσμένη από την Αγία Γραφή και πάλι, που τόσο πολύ επικαλείται ο Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος, αλλά εκείνος με μη Ορθόδοξο τρόπο, αφού την φέρνει σε... αντιδιαστολή με τους Κανόνες και την Τάξη της Εκκλησίας, ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Οι Κανόνες και η Τάξη και οι Θεσμοί της Εκκλησίας αποτελούν το «εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο». Αυτό το γνωρίζει και ο τελευταίος αληθινά Ορθόδοξος πιστός...
Και να η κουβέντα μου και με αυτήν τελειώνω: Από την αρχή που προέκυψε αυτός ο «πειρασμός» με τους Ρώσους, λόγω της αντικανονικής τους αντίδρασης στις δίκαιες αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είπα προς πάσα κατεύθυνση: Ευλογημένος είναι αυτός ο πειρασμός. Ναι, ευλογημένος και κατά παραχώρηση Θεού. Για να φανερωθούν κατά πώς πρέπει τόσο οι «δόκιμοι» (πρβλ. Α΄ Κορ. 11, 19) όσο και οι... αδόκιμοι...
Έκαστος ας επιλέξει σε ποια κατηγορία θέλει να βρεθεί. Γιατί και οι πράξεις και τα λόγια μας, αποκαλύπτουν τελικά τον θησαυρό της ψυχής μας. Αν είναι αγαθός ή πονηρός...