Πηγή: Политические известия
Γράφει: Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Γοβορούν
Επειδή για σχίσμα είναι απαραίτητη η συναίνεση των δύο πλευρών, ότι στο εξής δεν θα έχουν κοινωνία μεταξύ τους. Η Κωνσταντινούπολη, φαίνεται, δεν ετοιμάζεται για να διακόψει τις σχέσεις με την Μόσχα.
Επειδή σε περίπτωση παγκόσμιου σχίσματος, όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θα έπρεπε να επιλέξουν πλευρά, αλλά προφανώς ούτε θα θελήσουν να επιλέξουν. Η Ορθοδοξία θα φυλάξει τις σχέσεις και με την Μόσχα, και με την Κωνσταντινούπολη.
Η Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία, η οποία έγινε δημοφιλής στον 20-ο αιώνα, με την οποία οι Ορθόδοξοι άρχισαν να ταυτίζονται, έπαιξε αυτό το κακό ανέκδοτο, επειδή η μονομερής άρνηση συμμετοχής στην Ευχαριστία, στο κόσμο της εκκλησιολογίας εύκολα ερμηνεύεται ως σχίσμα. Αλλά, για τεκμηρίωση η Εκκλησία χρειάζεται περισσότερα από όσα διηγούνται στην ευχαριστιακή εκκλησιολογία (βλέπε στο βιβλίο μου «Μετα-εκκλησιολογία») και για σχίσμα χρειάζονται περισσότερα από διακοπή ευχαριστιακής κοινωνίας. Στον 11-ο αιώνα, π.χ., οι Πατριάρχες Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως αναθεματίζονταν ένας τον άλλο, και η σύγκρουσή τους θεωρούνταν μόνο τοπική. Ενώ στην πρώτη χιλιετία η διακοπή ευχαριστιακής κοινωνίας ήταν πρακτικά μια συνήθεια. Στον 7-ο αιώνα, τον οποίο μελέτησα βάσει των εγγράφων των εν συγκρούσει Πατριαρχείων, άνθρωπος μπορεί να ζαλιστεί μετρώντας αυτές τις διακοπές.
Αυτό είναι το συμπέρασμα: αυτό δεν είναι σχίσμα, αλλά ρήξη, και πρωτίστως ρήξη η οποία επινοήθηκε από μια Εκκλησία, επειδή οι περισσότερες Εκκλησίες ούτε καν θα την παρατηρήσουν.