Iωάννης Λότσιος Δρ.
Πλησιάζει η ημέρα της σύγκλησης της Ενωτικής Συνόδου στην Ουκρανία, που αποτελεί το βασικό βήμα για την χορήγηση του Τόμου της Αυτοκεφαλίας.
Η Ενωτική αυτή Σύνοδος και η χορήγηση της Αυτοκεφλίας ανοίγουν μεγάλα ιστορικά ζητήματα σχετικά με την κανονική εξουσία του Πατριαρχείου της Ρωσίας. Ο συσχετισμός αυτός προέρχεται από το γεγονός ότι το 1589 χορήγησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον Τόμο της Πατριαρχικής τιμής και αξίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και αφ’ ετέρου την παραχώρηση με την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1686 της χειροτονίας του νέου Μητροπολίτη Κιέβου, αλλά το 2018 έχουμε και την ανάκληση της. Ας μην ξεχνούμε ότι κατά την περίοδο του 17ου αιώνα το Κίεβο αποτελούσε μέλος μιας κοινοπολιτείας και όχι ενός ανεξάρτητου κράτους.
Η αναγκαιότητα της συγκρότησης και της σύγκλισης της Ενωτικής Συνόδου δεν θα ενώσει μόνο της ορθόδοξες μερίδες που υπάρχουν, αλλά φέρει ένα πρώτο καταστατικό πλαίσιο λειτουργίας της Νέας Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας και θα εκλέξει τον νέο προκαθήμενο. Η χρήση της ουκρανικής γλώσσας είναι για την νέα Εκκλησία με έδρα το Κίεβο, μια ώθηση στην ουκρανική ταυτότητα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Από την άλλη μεριά η προσπάθεια του Πατριαρχείου της Ρωσίας που εδράζεται στην δημιουργία ενός νέου Ορθοδόξου Κέντρου με έδρα την Μόσχα φάνηκε με την επιμονή της τηρήσεως του επιτιμίου της ακοινωνησίας προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Περισσότερο όμως, η άρνηση συμμετοχής του σε όλες της διορθοδοξες και οικουμενικές διεργασίες υπό την προεδρία του ΟΠ, ήταν συνηρημένο και με την Επιστολή που απέστειλε ο Πατριάρχης Ρωσίας προς όλες τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες για Πανορθόδοξη σύνοδο για το ουκρανικό θέμα.
Σε αυτήν την προσπάθεια να πείσει κάποιες αυτοκέφαλες Εκκλησίες, το ίδιο το Πατριαρχείο της Ρωσίας, δημιούργησε μια ευρεία διορθόδοξη διάσπαση, μεν και οι δε, που απομακρύνει την ίδια την εκκλησία της Ρωσίας από μια δημιουργία ενός νέου Ορθοδόξου Κέντρου με έδρα την Μόσχα.
Αυτή η Ενωτική Σύνοδο θα ίσως επιφέρει και οριστική απομάκρυνση από το σοβιετικό μοντέλο εκκλησιαστικής πολιτικής των Ρώσων.
Η Ενωτική αυτή Σύνοδος και η χορήγηση της Αυτοκεφλίας ανοίγουν μεγάλα ιστορικά ζητήματα σχετικά με την κανονική εξουσία του Πατριαρχείου της Ρωσίας. Ο συσχετισμός αυτός προέρχεται από το γεγονός ότι το 1589 χορήγησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον Τόμο της Πατριαρχικής τιμής και αξίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και αφ’ ετέρου την παραχώρηση με την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1686 της χειροτονίας του νέου Μητροπολίτη Κιέβου, αλλά το 2018 έχουμε και την ανάκληση της. Ας μην ξεχνούμε ότι κατά την περίοδο του 17ου αιώνα το Κίεβο αποτελούσε μέλος μιας κοινοπολιτείας και όχι ενός ανεξάρτητου κράτους.
Η αναγκαιότητα της συγκρότησης και της σύγκλισης της Ενωτικής Συνόδου δεν θα ενώσει μόνο της ορθόδοξες μερίδες που υπάρχουν, αλλά φέρει ένα πρώτο καταστατικό πλαίσιο λειτουργίας της Νέας Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας και θα εκλέξει τον νέο προκαθήμενο. Η χρήση της ουκρανικής γλώσσας είναι για την νέα Εκκλησία με έδρα το Κίεβο, μια ώθηση στην ουκρανική ταυτότητα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Από την άλλη μεριά η προσπάθεια του Πατριαρχείου της Ρωσίας που εδράζεται στην δημιουργία ενός νέου Ορθοδόξου Κέντρου με έδρα την Μόσχα φάνηκε με την επιμονή της τηρήσεως του επιτιμίου της ακοινωνησίας προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Περισσότερο όμως, η άρνηση συμμετοχής του σε όλες της διορθοδοξες και οικουμενικές διεργασίες υπό την προεδρία του ΟΠ, ήταν συνηρημένο και με την Επιστολή που απέστειλε ο Πατριάρχης Ρωσίας προς όλες τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες για Πανορθόδοξη σύνοδο για το ουκρανικό θέμα.
Σε αυτήν την προσπάθεια να πείσει κάποιες αυτοκέφαλες Εκκλησίες, το ίδιο το Πατριαρχείο της Ρωσίας, δημιούργησε μια ευρεία διορθόδοξη διάσπαση, μεν και οι δε, που απομακρύνει την ίδια την εκκλησία της Ρωσίας από μια δημιουργία ενός νέου Ορθοδόξου Κέντρου με έδρα την Μόσχα.
Αυτή η Ενωτική Σύνοδο θα ίσως επιφέρει και οριστική απομάκρυνση από το σοβιετικό μοντέλο εκκλησιαστικής πολιτικής των Ρώσων.