Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΗ «ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΑΝΔΡΟΣ»
(Πραξ. ιστ΄9)
Του Αριστείδη Πανώτη, panotis.gr
Ο «ευσεβής» πόθος των Αψβούργων και των Ρωμανώφ του 19ου
αιώνα ήταν με τη κατάκτηση της Μακεδονίας η έξοδός τους στο Αιγαίο! Το
επιδίωξαν οι Ρωμανώφ με το προσωπείο των Βουλγάρων που ήταν το
χαϊδεμένο παιδί του Πανσλαβισμού και μέσα του φύτεψε το τοξικό μανιτάρι
του Εθνοφυλετισμού με τον οποίο έκτοτε δηλητηρίασε την
Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό το διασπαστικό ιδεολόγημα ρητά το
καταδικάστηκε ως κακοδοξία η Μεγάλη Σύνοδο των Πατριαρχείων το 1872. Η
πρώτη παρενέργεια αυτής της πλάνης είναι η πραξικοπηματική κατάληψη
από το Βουλγαρισμό το 1885 της Ανατολικής Ρωμυλίας. Μετά από την
κατάληψη αυτή ο «βάσκανος» οφθαλμός των γειτόνων μας επέπεσε στην
ελληνικότατη από την προϊστορία Μακεδονική γη και επιχείρησαν να την
διεκδικήσουν και αυτήν ως εντολοδόχοι του πανρωσικού γιγαντισμού που
δογματίζει: «την δια της Εκκλησίας της Ρωσίας επέκταση της κρατικής τους επικράτειας»!
Ο θρησκευτικός παράγοντας ήταν ο πρώτος στόχος για την αλλοίωση της
εθνολογικής μορφής της Μακεδονίας μας. Με την ανοχή των Τούρκων
κατέκλυσαν τις διάφορες επαρχίες της Μακεδονίας Σλαβόφιλοι ρασοφόροι άπό
τα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ου
αιώνα. Οι ρασοφόροι αυτοί με κάθε μέσο και με ψυχολογικό βιασμό,
προσπαθούσαν να προσανατολίσουν τους Έλληνες Ορθοδόξους της Μακεδονίας
από την μητέρα τους Εκκλησία και να τούς προσδέσουν στο σχισματικό άρμα
της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Όλη αυτή την εκτεταμένη επιδρομή των
σλαβόφιλων ρασοφόρων την επεσήμανε ευθύς αμέσως το Οικουμενικό
Πατριαρχείο, από τις εκθέσεις των κατά τόπους αρχιερέων του και των
προκρίτων του Γένους. Επειδή όμως , πίσω από τους επιδρομής κρυβόταν η
Μόσχα, η οποία με τον περίφημο πανσλαβιστή πρεσβευτή της στη
Κωνσταντινούπολη στρατηγό Ιγνάτιεφ παρακολουθούσε τα πάντα στο
Πατριαρχείο, οι Οικουμενικοί Πατριάρχες διαχειρίστηκαν το θέμα με τους
Συνοδικούς και τους ομογενειακούς παράγοντες με όλη την επιβαλλόμενη
προσοχή και σοβαρότητα. Πριν ο αγώνας περάσει σην ένοπλη αναμέτρηση η Ευσεβής Πηγή
του Γένους προσπάθησε να διευθετήσει διοικητικά τα των επαρχιών της
προστατεύοντας την εκκλησιαστικότητά τους στηρίζοντας το γηγενές
ελληνικό πληρωμά τους για το οποίο και δημοσιεύσαμε το 2014 την
επίκαιρη μελέτη: «Η Πατριαρχική προστασία των Νέων Χωρών».
Μόλις οι τσαρικοί αντελήφθησαν τη στεναρή αντίσταση της Ρωμιοσύνης στα
μακεδονικά εδάφη, τότε πέρασαν στην ένοπλη επίθεση και το Φανάρι
τοποθέτησε στα νευραλγικά σημεία των εκκλησιαστικών επαρχιών του στη
Μακεδονία και στη Θράκη τούς ικανώτερους και ανδρειότερους των
ιεραρχών, των ιεροκηρύκων, των αρχιερατικών επιτρόπων , των ηγουμένων,
τω αρχιδιακόνων και των διδασκάλων του που επιστράτευσε μέσα από το
πλήρωμα των Μικρασιατικών Μητροπόλεων, των Μητροπόλεων μεταγενέστερων
Νέων Χωρών, αλλά και των τότε ιεροσπουδαστών της Θεολογικής Σχολής της
Χάλκης. Ένας εξ αυτών είναι μόλις τελείωσε και ο Αριστοκλής Σπύρου ο
μετά Πατριάρχης Αθηναγόρας ο οποίος επί οκταετία διακόνησε στο Μοναστήρι
(1910-1918) την Εκκλησία και την Εκπαίδευση και μου έχει διηγηθεί τον
εκεί ανταγωνισμό με τους λεγόμενους «Εξαρχικούς» και τα
συγκλονιστικά συμβάντα εκείνων των ημερών που κατά καιρούς καταγράφω σε
άρθρα μου για τα τότε διαδραματισθέντα στην περιοχή της Πελαγονίας που
προ ετών διασταύρωσα στο Αρχείο του ΥΠΕΞ.
Βασική προϋπόθεση του ορθοδόξου φρονήματος και του πατριωτικού
σθένους των Κληρικών και λαϊκών του Πατριαρχείου ήταν η πεφωτισμένη
σπουδή τους μέσα στη κοινοβιακή Σχολή τους στη Χάλκη. Μετά ακολουθούσε η
μετεκπαίδευσή τους μέσα στην Αυλή του Φαναρίου, όπου ρευστοποιείτο
ζωντανά η κληρονομία της παραδόσεώς του από γενεά σε γενεά στους εκεί
εγκαταβιούντες. Πολλοί εκ του Φαναρίου είχαν μετεκπαιδευθεί άριστα στη
Ρωσία και στην Ευρώπη εκείνη την εποχή και επέστρεφαν με ζωντανό
εκκλησιαστικό φρόνημα που γνωρίζει να καλλιεργεί το Φανάρι και στάθηκαν
τείχος αρραγές για τη συντριβή κάθε πανσλαβιστικής προπαγάνδας στην
ελληνική Μακεδονία.
Αυτά ποτέ δεν συνέβησαν επί της εκάστοτε εκλεκτορικής οδού των
Αθηνών, όπου ποικίλης ψυχοσυνθέσεως σπουδαρχίδες περίμεναν την
οιανδήποτε αναταραχή και με εφαλτήριο την προστασία του «γέροντα» να
επωφεληθούν την «του ύδατος κίνησιν», πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων.
Όταν η θρησκευτική-εκκλησιαστική, ψυχική και γλωσσική προσπάθεια των
πανσλαβιστών απέτυχε στους ¨Ελληνες χωρικούς , τότε προτιμήθηκε η
φονική βία των οπαδών του πυρός και σιδήρου Κομιτατζήδων . Το 1902
σκότωσαν 184 ιερείς και δασκάλους και προκρίτους του Πατριαρχείου. Το
1903 σκότωσαν 283 και το 1914 σκότωσαν 365! Στις 20 Ιουλίου 1904 οι
Βούλγαροι κήρυξαν εξοντωτικό πόλεμο κατά των Ορθοδόξων Ελλήνων της
Μακεδονίας. Τότε στον Οικουμενικό Θρόνο βρισκόταν η μεγάλη μορφή του
Ιωακείμ Γ΄, για δεύτερη φορά, που είχε μακρότατη πείρα των
εθνοφυλετικών περιπετειών των Βαλκανίων και ιδιαίτερη γνώση των
πανσλαβιστικών σχεδίων, γιατί διέθετε ακόμη φίλους Ρώσους μέσα στην Ιερά
Σύνοδο της Εκκλησία της Ρωσίας που συνεδρίαζε στη λεγόμενη τότε Αγία
Πετρούπολη όπου και εξεπονούντο πολλά «Τριτορωμαϊκά» σχέδια! Ο
πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ τότε προώθησε στις επίκαιρες θέσεις Μητροπόλεων
δραστήριους και φωτισμένους Ιεράρχες, που πραγματικά ανέπτυξαν μια
δραστηριότητα εξαίρετη και αποφασιστική για την διεξαγωγή του αγώνα.
Αυτοί με τη θαρραλέα στάση τους, τις τολμηρές και γεμάτες κινδύνους
περιοδείες τους στα τρομοκρατημένα από τους Κομιτατζήδες χωριά, τις
έντονες παραστάσεις τους στους Τούρκους, τις δυναμικές αναμετρήσεις
τους με τους επιδρομείς , ενέπνευσαν τον Κλήρο και το Λαό πνεύμα
σθεναρής αντίστασης στη προσπάθεια εκβουλγαρισμού της Μακεδονίας μας.
Εκατοντάδες Κληρικοί και λαϊκοί βέβαια πλήρωσαν την αντίστασή τους με τη
ζωή τους , αλλά ματαίωσαν ο ρ ι σ τ ι κ ά και α μ ε τ ά κ λ η τ α τα
σχέδια εκπορθήσεως της Μακεδονικής γης από τους ίδιους «διεκδικητές»
που προσπάθησαν και πάλι δόλια να την καταπατήσουν στον Α΄ και στον Β΄
Παγκόσμιο Πόλεμο του 20ου αιώνα!
Στο Ηρώο του Μακεδονικού αγώνα η Εκκλησία έχει πρωτεύουσα θέση. Η
αποφασιστική συμβολή της στην επιτυχία της διατηρήσεως της ελληνικής
Ορθοδοξίας στη Βόρεια Ελλάδα, η ματαίωση της κατευθυνόμενης αλλοιώσεως
του ελληνικού φρονήματος των Μακεδόνων, η προστασία στους ναούς και στα
Μοναστήρια των Μακεδονομάχων, η περίθαλψη των κυνηγημένων , των χηρών
και των ορφανών του Αγώνα , ακόμη και η ενίσχυση των πολεμικών
επιχειρήσεων με πολεμιστές –Κληρικούς, με όπλα και τρόφιμα, είναι
αναμφισβήτητη, παρά το γεγονός πως το βασικό Εκκλησιαστικό Αρχείο του
Μακεδονικού Αγώνα είναι ακόμη σφραγισμένο για τους ερευνητές για μία
εκατονταετία για ευνόητους ακόμη λόγους. Στις δέλτους της Ιστορίας
πάντοτε θα μνημονεύεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τους Κληρικούς
και Αγιορείτες μοναχούς του, μαζῖ με τούς Δασκάλους και τους λαϊκούς,
αξιωματικούς, καπεταναίους και οπλίτες και τις ανώνυμες γυναίκες και τα
παιδία που εσφάγησαν για το Μακεδονικό αγώνα. Ο βασικότερος παράγοντας
περιφρουρήσεως και σωτηρίας της Μακεδονίας είναι το Οικουμενικό
Πατριαρχείο αφού διαχρονικά είναι πλέον βεβαιωμένη η κανονική προστασία
της δικαιοδοσίας του επί της ελληνικής επικράτειας «σώσαι τους πιστεύοντας»(Α΄
Κορ. α΄ 21). Αυτό πρόσφατα έπραξε ο Πατριάρχης μας για τη σωτηρία της
Εκκλησίας στην Ουκρανίας, παρά τις σπαραξικάρδιες κραυγές και
απαράδεκτες ύβρεις των Μοσχοβιτών και των κάθε αποχρώσεως κεκρακτών
τους για την οριστική απόφανση γκρεμίσματος του επί πέντε αιώνες
αυθαίρετα στηθέντος γιγαντιαίου «προτεκτοράτου» σε ποίμνια γειτονικών Εκκλησιών!
Οι Ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου που με πιστή αφοσίωση
ορθόδοξου καλού ποιμένα στήριξαν και διέσωσαν με το αγνό θρησκευτικό
και εκκλησιαστικό τους φρόνημα και εργάστηκαν με αυτοθυσία και
φιλοπατρία για την επικράτηση των δικαίων του Μακεδονικού πληρώματος της
Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως είναι οι επόμενοι 56 Ιεράρχες, κατά την «Τάξη του Συνταγματίου του Οικουμενικού Θρόνου :
Πρώτοι είναι οι τρείς διατελέσαντες Οικουμενικοί Πατριάρχες, Ο από Θεσσαλονίκης Ιωακείμ Γ΄ ( 1874-1877) και ως Κων/πόλεως (1878-1884, 1901-1912), ο Γρηγόριος Ζ΄, ως Σερρών (1892-1909) και ο Βασίλειος Γ΄ ως Πελαγονίας (1909-1910). Οι Θεσσαλονίκης: Αθανάσιος Μεγακλής (1893-1903), Αλέξανδρος Ρηγόπουλος (1903-1910), Ιωακείμ Σγουρός (1909-1912). Οι Πελαγονίας, Ματθαίος Πετρίδης(1876-1887), Κοσμάς Ευμορφόπουλος( 1895-1900), Ιωακείμ Φορόπουλος ( 1901-1909). Ο Βερροίας Κωνστάντιος Ισαακίδης (1895-1906). Οι Σερρών: Αθανάσιος Πιπέρης (1909), Απόστολος Χριστοδούλου ( 1909-1917) και οι Δράμας:
Χρυσόστομος Καλαφάτης (1902-1910) ο μετά Εθνομάρτυρας της Σμύρνης
(1922), Αγαθάγγελος Κωνσταντινίδης (1910-1922) που διέπρεψε και ως
Γρεβενών(1901-1910). Οι Μελενίκου (Σιδηροκάστρου):
Ειρηναίος Παντολέοντος ( 1903-1906), μετά Κασσανδρείας (1907-1945)
εκκλησιαστικός και εθνικός άνδρας μεγάλης αρετής και ήθους και οι,
Αιμιλιανός Δάγγουλας ( 1906-1911), Κωνσταντίνος Ασημιάδης(1911-1913) ο
και Εθνομάρτρας, ο Μαρωνείας Νικόλαος Σακκόπουλος (1902-1914), μετά Καισαρείας και Τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου κατά την Μεταλωζάννεια περίοδο. Οι Ξάνθης, Ιωακείμ Σγουρός (1891-1910), ο μετά Θεσσαλονίκης, Άνθιμος Αναστασιάδης (1910-1922). Οι Καστορίας:
Φιλάρετος Βαφείδης (1889-1899), ο μετά Διδυμοτείχου, Γερμανός
Καραβαγγέλης (1900-1908) μετά Αμασείας πρόμαχος του Ποντιακού Ελληνισμού
που το 1922 ως φωτισμένος ηγέτης καταστάθηκε Ιωαννίνων για να μεγαλύνει
τον θρόνο των Αθηνών τούτου ανατραπέντος απεχώρησε της Ελλάδος εις
Ευρώπη όπου και απεβίωσε. Επίσης οι Καστορίας Ιωακείμ Βαξεβανίδης
(1908-1911) και Ιωακείμ Λεπτίδης (1911-1931). Οι Βοδενών ( Εδέσσης): Νικόδημος Ανδρέου ( 1899-1904), Στέφανος Δανιηλίδης (1904-1910), Τιμόθεος Λαμνής ( 1910-1912). Οι Στρωμνίτσης
(Τιβεριουπόλεως) Γρηγόριος Ωρολογάς (1904-1908), ο μετά Εθνομάρτυρας
των Κυδωνιών του 1922, Αρσένιος Αφεντούλης (1910-1913), ο Γρεβενών Αιμιλιανός Λαζαρίδης, ο από Πέτρας (1910-1911) ο Εθνομάρτυρας. Οι Σισανίου: Σεραφείμ Σκαρούλης (1900-1909), Τιμόθεος Ανθουλίδης ( 1909-1920). Ο Μογλενών Κωνστάντιος Ρούσης ( 1910-1912). Οι Πρεσπών:
Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης (1881-1886), Άνθιμος Αναστασιάδης
(1899-1906), ο από Ξάνθης Γερμανός Σακελλαρίδης (1906-1909) ο μετά ως Ελευθερουπόλεως (1909-1916) φρικτά κατακρεουργηθείς ενώπιον της μητρός του Εθνομάρτυρας. Ο Ιωακείμ Λεπτίδης (1909-!911) ο μετά Καστορίας. Οι Φλωρίνης:
Ιωαννίκιος Μαργαριτιάδης (1894-1905), Άνθιμος Σαρίδης (1905-1908),
Σμάραγδος (1908-1910) ο από Μυριοφύτου και Περιστάσεως μετατεθείς στη
Φιλιππούπολη (Πλόβδιβ) της Βουλγαρίας. Ο Κασσανδρείας Ιωάννης
Χατζηαποστόλου (1903-1907). Ο Ελασσώνος Πολύκαρπος Βαρβάκης (1900-1910).
Οι Σερβίων και Κοζάνης: Κωνσταντίνος Ματουλόπουλος (1894-1910), Σεραφείμ Σκαρούλης (1910), Φώτιος Μανιάτης (1910 -1923). Οι Νευροκοπίου:
Θεοδώρητος Βασματζίδης (1903-1906), Δαμασκηνός Μοσχόπουλος(1907-1924).
Ο Ελευθερουπόλεως Πανάρετος Πετρίδης (1900-1909). Ο Κίτρους Παρθένθιος
Βαρδάκας (1904-1933), εξέχων αγωνιστής. Οι Ιερισσού: Ιωακείμ Παπαναστασίου ( 1899-1906), Παρθένιος Κελαϊδής (1906-1911), Σωκράτης Σταυρίδης (1911-1944). Οι Αρδαμερίου: Δωρόθεος Μοσχίδης (1901-1911), Ιωακείμ Στρουμπής (1911-1922). Οι Πολυανής και Κιλκισίου:
Παρθένιος (1899-1907), Φώτιος Παγιώτας (1907-1928). Όλοι οι
προαναφερόμενοι 56 αρχιερείς, κατά το δυναμικό χάρισμα εκάστου,
προμάχησαν για τον Μακαδονικό λαό του Θεού και με τη θυσιαστική
παρρησία τους ματαίωσαν κάθε αρπαγή της ιστορικής κληρονομίας και της
προγονικής γης. Τώρα εκ βορρά επανήλθαν οι διεκδικητές του ιερού
Μακεδονικού ονόματος. Τούς το είχε υποσχεθεί το 1943 η Τρίτη Διεθνης
άν η Ελλάδα είχε περάσει στο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Όμως : Άλλες οι βουλές των ανθρώπων και άλλα ο Θεός εκέλευσε». Αιωνία η μνήμη των πρόμαχων της Μακεδονίας Κληρικών και Λαϊκών! Η πατρίδα πάντα θα τους ευγνωμονεί.
|
|
|
Οι τρεις Οικουμενικοί Πατριάρχες
που ως οι πνευματικοί ταγοί του Γένους πρωτοστάτησαν στη σωτηρία του
Κλήρου και του Λαού της Μακεδονίας.
Τώρα θα με ρωτήσετε: Τη «φωνή» που άκουσε ο Απόστολος
Παύλος μόνον οι Φαναριώτες την άκουσαν ; Οι Ελλαδικοί τι έπραξαν; Αυτοί
για τους πονηρούς λόγους τουςκατέστησαν τον Παύλον μοναδικόν « ιδρυτήν της Εκκλησίας αυτών»!
Η απάντηση όμως για να είναι θεραπευτική πρέπει να είναι και πολύ
πικρή! Από το 1914 οι εν Αθήναις μηχανεύονται τον σφετερισμό των
λεγόμενων Νέων Χωρών! Προς τούτο παρερμήνευσαν τον 17ον
Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου προκειμένου να υφαρπάξουν τις
πατριαρχικές Μητροπόλεις. Για να σφετεριστούν δε και το προνόμιο του
Οικουμενικού Πατριάρχη να εκλέγει τούς ποιμενάρχες των επαρχιών του,
αγνόησαν την αποσταλείσα εκ Φαναρίου «συνοδική διαγνώμη» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κατασκεύασαν ένα προϊόν «θερινής νυκτός»! Αυτό είναι το γνωστό αντικανονικό «στανικό νομοθέτημα»
που παρέμεινε νομικά απρόσβλητο για 49 χρόνια μέχρι το 1977. Οι
Μοσχοβίτες για να διακόψουν την κανονική σχέση του Κιέβου με τον
Οικουμενικό Πατριάρχη του, όπως γνωρίζουμε από την Ιστορία,
μεταχειρίστηκαν μόνον διπλωματικούς χειρισμούς με τον Βόσνιο Μ. Βεζύρη
Μεσίχ πασά για να εκβιαστεί ο πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ να προβεί στην
καταργηθείσα ήδη «Έκδοση» αδείας του 1686. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση των ασεβούντων και αντιδικούντων προς τον πανίερον θεσμόν της «Ευσεβούς Πηγής» του Γένους ημών, του Οικουμενικού Πατριαρχείου.- Α.Π.