ΤΗΕ WUPPERTAL CALL: KAIROS FOR
CREATION
H EKKΛΗΣΗ ΤΟΥ WUPPERTAL: ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
(Εnglish-Greek)
English original
Kairos for Creation -
Confessing Hope for the Earth
“If my people
who are called by my name humble themselves, pray, seek my face, and turn from
their wicked ways, then I will hear from heaven, and will forgive their sin and
heal their land” - 2 Chron. 7:14.
“If anyone is in
Christ, the new creation has come: The old has gone, the new is here! All this
is from God, who reconciled us to himself through Christ and gave us the
ministry of reconciliation” - 2 Cor. 5:17-18
Preamble
From 16
to 19 June 2019, 52 participants from 22 countries and from different
confessional and faith traditions gathered in Wuppertal, Germany for a
conference entitled "Together towards eco-theologies, ethics of
sustainability and eco-friendly churches”.[1]
In Wuppertal we were reminded of the courageous confession of faith articulated
in the Barmen Declaration (1934) against the totalitarian, inhuman and racist
ideology of the time. Barmen continues to encourage us today for "a joyful
liberation from the godless ties of this world for free grateful service to his
creatures” (Barmen 2).
We
shared stories from Africa, Asia, Europe, Latin America, North America, and
Oceania. We heard the cries of the earth, the cries of people vulnerable to the
effects of climate change, especially children and the elderly, the cries of
youth demanding intergenerational justice and the concerns of experts over
current trends.
We recognize the
urgency of the years that lie ahead, nevertheless express the courage to hope
and are compelled to call the global ecumenical movement towards a
comprehensive ecological transformation of society.
Kairos:
A decisive turn in the pilgrimage of justice and peace
The ecumenical
movement has long committed itself to a pilgrimage towards justice, peace and
the integrity of creation. These goals will require urgent steps on the road
ahead. The urgency of the crisis calls us to read the signs of the time, to
hear God’s call, to follow the way of Christ, to discern the movement of the
Spirit and, in response, to recognize the positive initiatives of churches all
around the world.
The symptoms of the crisis touch on all the building
blocks of life and are there for all to see:
•
Fresh water is contaminated; glaciers are
melting; oceans are polluted with plastics and are becoming acidic so that
corals reefs are bleached (water).
•
Land is degraded through unsustainable
agriculture and unhealthy eating habits, extractive economies ruled by global
financial powers, deforestation, desertification and soil erosion; animals are groaning
and creatures are being genetically modified; fish populations are depleted;
habitat loss leads to the unprecedented loss of biodiversity (earth). Both the
land and the health of people are being poisoned by industrial, agricultural,
municipal and nuclear forms of waste and by pesticides and chemicals. An
increasing number of people is forced to migrate and to become climate
refugees.
• Global
carbon emissions are still increasing, greenhouse gases are accumulating in the
atmosphere and climates are disrupted (air).
•
It is the still increasing use of energy
from fossil fuels that is driving such changes (fire).
The delicate systems of balances in creation has been
disturbed to an unprecedented extent in the Anthropocene. We have transgressed
planetary boundaries. The earth seems no longer able to heal itself. Creatures
are groaning in travail (Rom. 8:22). We have been unable to hold together
ecumenical concerns over justice amid poverty, unemployment and inequality,
over a participatory society amid various forms of violent conflict and over
sustainability amid ecological destruction.
Although humans
have not contributed equally to the root causes of this crisis, as Christians
we come together to confess our complicity and bondage to sin:
•
We have been arrogant in assuming that the
whole earth centres around us humans and our needs (pride).
•
We have become trapped in an abysmal
desire for unlimited material growth, driven by a pervasive culture of
consumerism (greed).
•
We have exploited God’s gifts, resorted to
violence against God’s creatures and violated human dignity (violence).
•
We have become alienated from ancestral
land and indigenous wisdom, from animals as our co-creatures and from Earth as
our God-given home (the privation of the good).
•
We have been overcome by folly, injustice,
denial and greed (vice).
•
We have been slow in coming to terms with
our responsibility to address the defining crisis of our age (sloth).
To make matters
worse, the authenticity of ecumenical witness is being undermined by a range of
distortions of the gospel, toxic narratives and theologies that legitimize a
totalitarian logic of death and destruction. These include theologies of
dominion in the name of differences of race, gender, class and species, the
theological legitimation of patriarchal domination; dualist and reductionist
ways of relating heaven and earth, soul and body, spirit and matter; the denial
and ridicule of scientific expertise and insights in order to maintain the
current order, the prolonging of myths of unlimited progress, putting trust
only in technological solutions to ecological problems instead of realizing
their cultural, moral and spiritual nature; the pseudo-gospel of emphasizing
the accumulation of wealth and prosperity, self-serving ways of always blaming
problems on others; and escapist ways of addressing the victims of ecological
injustice.
Hope:
Courage in an age of anxiety and despair
Amidst the
unprecedented despair associated with an overwhelming ecological crisis, we
proclaim a hope in the Triune God in the midst of a groaning creation,
"for in this hope we were saved” (Rom. 8:24). God has not abandoned the
earth. We hold onto God’s promises symbolized in the covenant that is made
"with every living creature, for all future generations” (Gen. 9:12). We
believe in God’s presence as revealed in Jesus the Christ amidst the mess
around us. We are comforted by the power of the Spirit to "renew the face
of the earth” (Ps. 104:30).
In the face of
economic and political narratives that distort our understanding of proper
relationships between humans, creation and Creator, such hope may seem
counter-intuitive. The hope that we proclaim not only critiques oppressive and
patriarchal systems of dominion but inspires us to participate in the healing
of creation (2 Chron. 7:14). Hope is not the same as blind optimism that trusts
in the mere extension of current trends. Such hope is not cheap; it is costly.
It springs forth despite overwhelming evidence to the contrary because it rests
in the Triune God. It is such hope that encourages us and compels us towards a
comprehensive ecological transformation of society.
A
call to the global ecumenical movement
At
the heart of the required transformation is a need for ecological conversion (metanoia), a change of
heart, mind, attitudes, daily habits and forms of praxis (Rom. 12:1-2). This
has implications for all aspects of Christian life: for liturgy and worship,
reading the Bible, proclamation, the sacraments, congregational fellowship and
practices, prayer, fasting, spirituality, doctrine, ethos, education, art,
music, ministries and missions. This ecological reformation of all of
Christianity has been encouraged by our fathers and mothers in the Christian
tradition, by the examples of our sisters and brothers around the world and by
ecumenical leaders such as Ecumenical Patriarch Bartholomew, Pope Francis,
Archbishop emeritus Desmond Tutu and many other voices.
We
call upon the global ecumenical movement, Christian world communions and all
other churches to plan for a decade of ecological learning,
confessing and comprehensive action to re-orient the priorities of churches to
the following commitments:
1.
To renew the full range of liturgical and
spiritual practices and ancient church traditions on creation in the light of
the current kairos;
2.
To reread the biblical texts and study
them with ecological sensitivities;
3. To
create frameworks for nurturing eco-congregations, providing them with the
necessary staff and financial resources and supporting existing grassroots
initiatives;
4.
To promote gender justice in church and
society given its multiple connections with ecological concerns;
5.
To encourage youth to exercise leadership
in church and society for the sake of a future that is theirs;
6.
To mainstream eco-theological reflection
across all levels of education;
7. To
cultivate ecological virtues and nurture sustainable lifestyles in households
and communities;
8.
To equip the laity for their vocations in
order to exercise ecological responsibility wherever they live, work and
worship.
9.
To engage in multi-disciplinary dialogue
that can hold together and do justice to insights from the sciences, indigenous
wisdom traditions and diverse theologies;
10. To
advocate inter-disciplinary alliances, networks and partnerships with all
levels of government, with business and industry, with civil society, with
multifaith ecological networks, with other living faiths, and with all people
who share a commitment to find sustainable alternatives to dominant forms of
production and consumption.
In view
of the forthcoming 11th assembly of the World Council of Churches in
2021 we recommend to the WCC, in particular, that it declares a "Decade
for the Healing of Creation” with the following goals:
•
To mobilize member churches to re-orient their
priorities to the commitments as indicated in the Wuppertal Call;
•
To engage with the UN’s agenda of
Sustainable Development Goals (SDGs) through various alliances, networks and
partnerships and to go beyond the SDG-agenda in order to redefine notions of
growth, wealth and well-being which are not sufficiently clarified yet with
regard to the existing planetary boundaries.
• To
advocate to global decision makers that the increase in global greenhouse
emissions should be halted and drastically reduced as soon as possible in order
to reach net-zero carbon emissions and to keep global warming below 1.5 degrees
Celsius.
•
To promote UN processes to create a legal
framework for a binding "Universal Charter of the Rights of Mother Earth”
(Cochabamba 2010), an Earth international jurisprudence system, and explore the
possibilities of a UN Council for the Rights of Nature and to explore
recognition of ecocide as a criminal offence in the International Court of
Justice.
These commitments
follow from an understanding of the Kairos moment in history in which we find
ourselves. The task ahead is immense and will require decades of dedication.
The urgency of the situation implies that a comprehensive response cannot be
delayed. The next decade will be decisive to allow the Earth a time of rest.
The biblical motifs of Sabbath and Jubilee provide a unique source of hope and
inspiration, an interruption in the cycle of exploitation and violence,
expressed in the vision that there shall be "a year of complete rest for the
land” (Lev. 25:5).
Come Holy Spirit, renew your whole
creation!
24.6.2019
ΝΟΤΕ¨
[1] The
conference was planned and organized together by Protestant Association of
Churches and Mission (EMW), Evangelical Church in Germany (EKD), United
Evangelical Mission (UEM), Bread for the World, World Council of Churches
Ελληνική μετάφραση
ΚΑΙΡΟΣ για τη Δημιουργία - Ομολογώντας την Ελπίδα για τη
Γη
Η Έκκληση του Wuppertal
«καὶ ἐὰν ἐντραπῇ ὁ λαός μου ἐφ' οὓς τὸ ὄνομά μου ἐπικέκληται ἐπ'
αὐτούς καὶ προσεύξωνται καὶ ζητήσωσιν τὸ πρόσωπόν μου καὶ ἀποστρέψωσιν ἀπὸ τῶν ὁδῶν
αὐτῶν τῶν πονηρῶν καὶ ἐγὼ εἰσακούσομαι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἵλεως ἔσομαι ταῖς ἁμαρτίαις
αὐτῶν καὶ ἰάσομαι τὴν γῆν αὐτῶν» (B΄ Παραλ 7:14).
«εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις·
τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα. τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς
ἑαυτῷ διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς» (B΄ Κορ 5:17-18)
Προοίμιο
Από 16 έως 19 Ιουνίου του 2019,
52 σύνεδροι από 22 χώρες και από διαφορετικές ομολογιακές και λοιπές
θρησκευτικές παραδόσεις, συγκεντρώθηκαν στο Wuppertal της Γερμανίας για ένα συνέδριο με τίτλο «Από κοινού για οικολογική
θεολογία, ηθική της βιωσιμότητας και φιλικές προς το περιβάλλον εκκλησίες». Στο
Wuppertal θυμηθήκαμε την θαρραλέα ομολογία πίστεως που διατυπώθηκε στη Διακήρυξη του
Μπάρμεν (1934) εναντίον της ολοκληρωτικής, απάνθρωπης και ρατσιστικής
ιδεολογίας της εποχής. Η Διακήρυξη του Μπάρμεν συνεχίζει να μας ενθαρρύνει
σήμερα για «μια χαρούμενη απελευθέρωση από τα αντίθεα δεσμά του κόσμου τούτου
για ελεύθερη και ευγνώμονα διακονία της θεϊκής δημιουργίας» (Barmen 2).
Μοιραστήκαμε ιστορίες από την
Αφρική, την Ασία, την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική, τη Βόρεια Αμερική και την
Ωκεανία. Ακούσαμε τις κραυγές της γης, τις κραυγές των ανθρώπων που είναι
ευάλωτοι στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, ιδιαίτερα των παιδιών και των
ηλικιωμένων, τις κραυγές της νεολαίας που απαιτεί δικαιοσύνη μεταξύ γενεών και
τις ανησυχίες των εμπειρογνωμόνων για τις τρέχουσες τάσεις.
Αναγνωρίζουμε τον επείγοντα
χαρακτήρα των ετών που ακολουθούν, εκφράζουμε όμως το θάρρος να ελπίζουμε και
είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε έκκληση στο παγκόσμιο οικουμενικό κίνημα για
έναν ολοκληρωμένο οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
ΚΑΙΡΟΣ: Για μια αποφασιστική
στροφή στην ιερά πορεία μας για δικαιοσύνη και ειρήνη
Η οικουμενική κίνηση έχει από
καιρού δεσμευτεί στην ιερά πορεία της για δικαιοσύνη, ειρήνη και
ακεραιότητα της δημιουργίας. Αυτοί οι στόχοι απαιτούν επείγουσες ενέργειες στο
άμεσο μέλλον. Ο επείγων χαρακτήρας της κρίσης μας καλεί να διαβάσουμε τα σημεία
των καιρών, να ακούσουμε το αίτημα του Θεού, να ακολουθήσουμε τον δρόμο του
Χριστού, να διακρίνουμε την πνοή του Αγίου Πνεύματος και, ως απάντηση, να
αναγνωρίσουμε τις θετικές πρωτοβουλίες των εκκλησιών σε όλο τον κόσμο .
Τα συμπτώματα της κρίσης αγγίζουν
όλα τα δομικά στοιχεία της ζωής και είναι ορατά σε όλους:
• Το τρεχούμενο νερό είναι μολυσμένο. οι
παγετώνες τήκονται. οι ωκεανοί μολύνονται με πλαστικά και με τον τρόπο αυτό
καθίστανται όξινες, έτσι ώστε οι κοραλλιογενείς ύφαλοι να αλλοιώνονται (νερό).
• Το έδαφος υποβαθμίζεται μέσω της μη βιώσιμης
γεωργίας και των ανθυγιεινών διατροφικών συνηθειών, των εξορυκτικών οικονομιών
που κυριαρχούνται από τις παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις, την αποδάσωση, την
απερήμωση και τη διάβρωση του εδάφους. Το ζωικό βασίλειο στενάζει και οι τροφές
τροποποιούνται γενετικά. Ο θαλάσσιος έμβιος πλούτος εξαντλείται. Η απώλεια
οικοτόπων οδηγεί σ άνευ προηγουμένου απώλεια βιοποικιλότητας (γη). Τόσο η γη
όσο και η υγεία των ανθρώπων δηλητηριάζονται από βιομηχανικές, γεωργικές,
δημοτικές και πυρηνικές μορφές αποβλήτων και από φυτοφάρμακα και χημικά. Ένας
αυξανόμενος αριθμός ατόμων αναγκάζεται να μεταναστεύσει και να γίνει πρόσφυγας
εξ αιτίας της επιδείνωσης του κλίματος.
• Οι παγκόσμιες εκπομπές άνθρακα εξακολουθούν
να αυξάνονται, τα αέρια του θερμοκηπίου συσσωρεύονται στην ατμόσφαιρα και το
κλίμα αποσυντονίζεται (αέρας).
• Η αυξανόμενη χρήση ενέργειας από ορυκτά
καύσιμα οδηγεί σε τέτοιες αλλαγές (πυρκαγιές).
Τα ευαίσθητα συστήματα και οι ισορροπίες του πλανήτου διαταράχθηκαν σε
πρωτοφανή έκταση εξαιτίας του ανθρωποκεντρισμού. Έχουμε υπερβεί τις αντοχές του
πλανήτη. Η γη φαίνεται πλέον ανίκανη να θεραπεύσει τον εαυτό της. «Η κτίσις
συστενάζει καὶ συνωδίνει» (Ρωμ 8:22).
Δεν καταφέραμε να συντονίσουμε τις οικουμενικές μας ανησυχίες για δικαιοσύνη εν
μέσω φτώχειας, ανεργίας και ανισότητας, για συμμετοχική κοινωνία μέσα σε
διάφορες μορφές βίαιων συγκρούσεων, και για αειφορία εν μέσω οικολογικής
καταστροφής.
Παρόλο που οι
άνθρωποι δεν συνέβαλαν εξίσου στις βαθύτερες αιτίες αυτής της κρίσης, ως
χριστιανοί, καλούμαστε να ομολογήσουμε τη συνενοχή μας και τη δουλεία μας στην
αμαρτία:
• Συμπεριφερθήκαμε αλαζονικά υιοθετώντας ότι
όλη η γη περιστρέφεται γύρω από μας τους ανθρώπους και τις ανάγκες μας
(υπερηφάνεια).
• Είμαστε παγιδευμένοι σε μια απύθμενη
επιθυμία για απεριόριστη υλική ανάπτυξη, που κατευθύνεται από μια διάχυτη
κουλτούρα καταναλωτισμού (απληστία).
• Χρησιμοποιήσαμε τα δώρα του Θεού, και
καταφύγαμε στη βία κατά των δημιουργημάτων του Θεού παραβιάζοντας την ανθρώπινη
αξιοπρέπεια (βία).
• Έχουμε αποξενωθεί από την προγονική μας γη
και την παραδοσιακή μας σοφία, από τα ζώα ως συν-δημιουργήματα και από τη Γη ως
το δοσμένο από το Θεό σπίτι μας (ιδιωτικοποίηση των αγαθών).
• Μας έχει κυριεύσει η τρέλα, η αδικία, η
άρνηση και η απληστία (διαστροφή).
• Αργήσαμε να ανταποκριθούμε στην ευθύνη μας
να αντιμετωπίσουμε την καθοριστική κρίση της εποχής μας (πνεύμα αργίας).
Ακόμη χειρότερα, η
αυθεντικότητα της οικουμενικής μαρτυρίας υπονομεύεται από μια σειρά στρεβλώσεων
του ευαγγελίου, τοξικά αφηγήματα και θεολογίες που νομιμοποιούν μια
ολοκληρωτική λογική θανάτου και καταστροφής. Τέτοιες είναι οι θεολογίες της
κυριαρχίας στο όνομα των διαφορών ως προς τη φυλή, το φύλο, την κοινωνική τάξη
και τα έμβια είδη, της θεολογικής νομιμοποίησης της πατριαρχικής κυριαρχίας,
δυαλιστικοί και αναγωγικοί τρόποι
συσχετισμού ουρανού και γης, ψυχής και σώματος, πνεύματος και ύλης. Και φυσικά
η άρνηση και γελοιοποίηση της επιστημονικής εμπειρογνωμοσύνης και της γνώσεως,
με σκοπό την διατήρηση της τρέχουσας τάξης πραγμάτων, την παράταση των μύθων
απεριόριστης προόδου, και εμπιστοσύνης μόνο των τεχνολογικών επιλύσεων των
οικολογικών προβλημάτων, αντί της συνειδητοποίησης του πολιτιστικού, ηθικού και
πνευματικού τους χαρακτήρα. το ψευδο-ευαγγέλιο της έμφασης
στην συσσώρευση πλούτου και ευημερίας, προς ίδιον όφελος κατηγορώντας για τα
προβλήματα πάντα τους άλλους. και οι τρόπους διαφυγής
αντιμετώπισης των θυμάτων της οικολογικής αδικίας.
Ελπίδα: Το θάρρος σε
μια εποχή άγχους και απόγνωσης
Εν μέσω
πρωτοφανούς απελπισίας, που συνδέεται με μιαν αφόρητη οικολογική κρίση,
διακηρύσσουμε την ελπίδα στον Τριαδικό Θεό, μαζί με την ωδίνουσα δημιουργία του, αφού «τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν» (Ρωμ.8:24). Ο Θεός δεν έχει εγκαταλείψει τη γη
"Δεχόμαστε τις υποσχέσεις του Θεού που συμβολίζονται στη διαθήκη που
γίνεται" με κάθε ζωντανό πλάσμα, για όλες τις μελλοντικές γενιές"
(Γένεση 9:12). Πιστεύουμε στην παρουσία του Θεού όπως αποκαλύφθηκε στον Ιησού
τον Χριστό ανάμεσα στο χάος γύρω μας. Μας παρηγορεί η δύναμη του Πνεύματος για «ανανέωση του
προσώπου της γης» (Ψαλμ 104:30).
Μπροστά σε
τέτοια οικονομικά και πολιτικά αφηγήματα, που παραμορφώνουν την κατανόηση των
σωστών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων, δημιουργίας και Δημιουργού, μια τέτοια ελπίδα
μπορεί να φαίνεται αντίθετα με τη διαίσθηση της κοινής λογικής. Η ελπίδα που
διακηρύττουμε δεν ασκεί μόνο κριτική στα καταπιεστικά και πατριαρχικά συστήματα
κυριαρχίας, αλλά μας εμπνέει να συμμετέχουμε στην επούλωση των πληγών της
δημιουργίας (Β΄ Παραλ 7:14). Η ελπίδα δεν είναι ταυτόσημη με την τυφλή
αισιοδοξία που εμπιστεύεται την απλή διαιώνιση της σημερινής κατάστασης. Μια
τέτοια ελπίδα δεν είναι φθηνή, έχει κόστος. Ξεκινάει παρά τις συντριπτικές
αποδείξεις για το αντίθετο, επειδή στηρίζεται στον Τριαδικό Θεό. Είναι μια
τέτοια ελπίδα, που μας ενθαρρύνει και μας ωθεί προς μια ολοκληρωμένη οικολογική
μεταμόρφωση της κοινωνίας.
Μια έκκληση προς το παγκόσμιο
οικουμενικό κίνημα
Στην καρδιά του απαιτούμενου μετασχηματισμού είναι η ανάγκη για οικολογική
μεταστροφή (μετάνοια), μια αλλαγή της καρδιάς, του νου, των στάσεων, των
καθημερινών συνηθειών και των μορφών της πρακτικής (Ρωμ 12: 1-2). Αυτό έχει
συνέπειες για όλες τις πτυχές της χριστιανικής ζωής: για τη λειτουργία και την
εν γένει λατρεία, τα βιβλικά αναγνώσματα, το κήρυγμα, τα μυστήρια, την κοινωνία
και πρακτική των ενοριών, την προσευχή, τη νηστεία, την πνευματικότητα, το
δόγμα, το ήθος, την παιδεία, την τέχνη. Αυτή η οικολογική μεταμόρφωση ολόκληρου
του χριστιανισμού έχει ενθαρρυνθεί από τους Πατέρες και τις Μητέρες της
χριστιανικής παράδοσης, από τα παραδείγματα αδελφών μας, ανδρών και γυναικών,
σε όλο τον κόσμο, και από οικουμενικούς ηγέτες, όπως ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος, ο Πάπας Φραγκίσκος, ο αρχιεπίσκοπος Desmond Tutu και πολλές άλλες
ηγετικές προσωπικότητες.
Καλούμε το παγκόσμιο οικουμενικό κίνημα, τις παγκόσμιες χριστιανικές
κοινωνίες και όλες τις άλλες εκκλησίες, να σχεδιάσουν μια δεκαετία
οικολογικής μάθησης, ομολογίας και συνολικής δράσης επαναπροσανατολισμού των
προτεραιοτήτων των εκκλησιών με τις ακόλουθες δεσμεύσεις:
1. Να ανανεώσουν το πλήρες φάσμα των λειτουργικών και πνευματικών πρακτικών
και των αρχαίων εκκλησιαστικών παραδόσεων προσανατολισμένων στη δημιουργία υπό
το φως του σημερινού καιρού.
2. Να μελετήσουν εκ νέου τα βιβλικά κείμενα με οδηγό τις οικολογικές
ευαισθησίες.
3. Να δημιουργήσουν πλαίσια για την καλλιέργεια οικολογικών ενοριών,
παρέχοντας το απαραίτητο προσωπικό και οικονομικούς πόρους, και υποστηρίζοντας
υφιστάμενες πρωτοβουλίες βάσης.
4. Να προωθήσουν τη δικαιοσύνη των φύλων στην εκκλησία και την κοινωνία, με
δεδομένη την πολλαπλή σύνδεση με οικολογικούς προβληματισμούς.
5. Να ενθαρρύνουν τη νεολαία να αναλαμβάνει ηγετικές πρωτοβουλίες στην εκκλησία και την κοινωνία για χάρη ενός
μέλλοντος που είναι δικό του.
6. Να ενσωματωθεί ο οικολογικός θεολογικός προβληματισμός σε όλα τα επίπεδα
εκπαίδευσης.
7. Να συνδράμουν στην καλλιέργεια οικολογικών αρετών και βιώσιμου τρόπου
ζωής σε νοικοκυριά και κοινότητες.
8. Να εξοπλίσουν τους λαϊκούς για την επαγγέλματά τους προκειμένου να
ασκήσουν οικολογική ευθύνη όπου και αν ζουν, εργάζονται και λατρεύουν.
9. Να συμμετάσχουν σε διεπιστημονικό διάλογο που να συνδυάσει και να νομιμοποιήσει τις ιδέες
από τις επιστήμες, τις γηγενείς παραδόσεις σοφίας και τις ποικίλες θεολογίες.
10. Να υποστηρίξει τις διεπιστημονικές συμμαχίες, τα δίκτυα και τις
εταιρικές σχέσεις με όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, με τις επιχειρήσεις και τη
βιομηχανία, με την κοινωνία των πολιτών, με πολύτιμα οικολογικά δίκτυα, με
άλλες ζωντανές θρησκείες και με όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, για την
εξεύρεση βιώσιμων εναλλακτικών λύσεων απέναντι στις κυρίαρχες μορφές παραγωγής
και κατανάλωσης.
Ενόψει της επικείμενης 11ης Γενικής Συνέλευσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου
Εκκλησιών το 2021, συνιστούμε ιδιαίτερα στο ΠΣΕ. να διακηρύξει μια «Δεκαετία
για την Θεραπεία της Δημιουργίας», με τους ακόλουθους στόχους:
• Να κινητοποιήσει τις εκκλησίες-μέλη να αναπροσανατολίσουν τις
προτεραιότητές τους στις δεσμεύσεις που αναφέρονται στην Έκκληση του Wuppertal.
• Να συμμετάσχει στην ατζέντα των στόχων του ΟΗΕ για στόχους αειφόρου
ανάπτυξης μέσω διαφόρων συμμαχιών, δικτύων και εταιρικών σχέσεων και να
προχωρήσει πέρα από τους Στόχους
Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDG των 190 ηγετών) προκειμένου να επαναπροσδιορίσει τις
έννοιες της ανάπτυξης, του πλούτου και της ευημερίας, οι οποίες δεν έχουν
διευκρινιστεί επαρκώς. Αναφορικά με τα όρια αντοχής του πλανήτη.
• Να στηρίξει στους παγκόσμιους φορείς λήψης αποφάσεων ώστε η αύξηση των
παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου να σταματήσει και να μειωθεί
δραστικά το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να επιτευχθούν μηδενικές εκπομπές
διοξειδίου του άνθρακα και να διατηρηθεί η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας
κάτω από 1,5 βαθμούς Κελσίου.
• Να προωθήσουν τις διαδικασίες των
Ηνωμένων Εθνών για τη δημιουργία ενός νομικού πλαισίου για έναν δεσμευτικό
«Παγκόσμιο Χάρτη δικαιωμάτων της Μητέρας Γης» (Cochabamba 2010), ένα σύστημα
διεθνούς νομολογίας της Γης, και να διερευνηθούν οι δυνατότητες ενός Συμβουλίου
των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα της Φύσης και της αναγνώρισης της οικοκτίδας ως ποινικού
αδικήματος στο Διεθνές Δικαστήριο.
Αυτές οι δεσμεύσεις απορρέουν από την κατανόηση της στιγμής του καιρού
στην ιστορία στην οποία βρισκόμαστε. Το έργο μπροστά είναι τεράστιο και θα
απαιτήσει δεκαετίες αφοσίωσης. Ο επείγων χαρακτήρας της κατάστασης σημαίνει ότι
δεν μπορεί να καθυστερήσει μια ολοκληρωμένη απάντηση. Η επόμενη δεκαετία θα
είναι αποφασιστική για να επιτρέψει στη Γη ένα χρόνο ανάπαυσης. Τα βιβλικά
μοτίβα του Σαββάτου και του Ιωβηλαίου Έτους παρέχουν μια μοναδική πηγή ελπίδας
και έμπνευσης, μια διακοπή στον κύκλο εκμετάλλευσης και βίας, που εκφράζεται
στο όραμα ότι θα υπάρχει "ένα έτος πλήρους ανάπαυσης για τη γη"
(Λευιτ 25:5).
Ελθέ Πνεύμα Άγιο, ανανέωσε ολόκληρη τη δημιουργία!
24.6.2019
Σημείωση (1) Το συνέδριο σχεδιάστηκε και οργανώθηκε από κοινού
από την Evangelische Mission Werk (EMW), την Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας (EKD), την Ηνωμένη Ευαγγελική
Ιεραποστολή (UEM), την οργάνωση «Άρτος για τον Κόσμο» (ΒfW) και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣE).