 |
| Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος με τον Υφυπουργό Εξωτερικών για θέματα Απόδημου Ελληνισμού, Αντώνη Διαματάρη. |
Του Θεοδώρου Καλμούκου , Φως Φαναρίου
Τόλμησε ο Πατριάρχης Θεόδωρος του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας και έκανε το αυτονόητο, δηλαδή αναγνώρισε τη νεοσύστατη Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας μνημονεύοντας στα Δίπτυχα κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας ανήμερα της εορτής των Ταξιαρχών στο Κάιρο τον προκαθήμενό της Μητροπολίτη Επιφάνιο και εκδίδοντας στη συνέχεια και γραπτό ανακοινωθέν.
Άργησε βέβαια λίγο να προβεί σε μία τέτοια εκκλησιολογικά ορθή πράξη, αλλά σημασία έχει ότι το έκανε μεριάζοντας και κονιορτοποιώντας τις απειλές και τους εκφοβισμούς του Κύριλλου της Μόσχας και του πολυμήχανου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα.
Ο Πατριάρχης Θεόδωρος με την πράξη του αυτή περνά το μήνυμα και σε άλλους «διστακτικούς» ομογενείς, ομαίμονες και ομόγλωσσους Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους πως το θέμα δεν έχει μόνο εκκλησιαστικές διαστάσεις, αλλά και εθνικές με τη σωστή ερμηνεία του όρου, διότι αγγίζει το γόητρο και την εμβέλεια του Ελληνισμού. Άλλωστε, η προ εβδομάδων επίσκεψη στο Δευτεροβάθμιο πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας, τον τόπο στον οποίον η Ορθοδοξία και ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός της προκοπής και της διανόησης έβαλαν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους, του υφυπουργού Εξωτερικών για τα θέματα της Αποδημίας και των Εκκλησιών Αντώνη Διαματάρη εκ μέρους του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ενός ηγέτη με ένθεη ανατροφή και ορθή τοποθέτηση στα μέγιστα και ουσιώδη θέματα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ήταν όντως καθοριστικής σημασίας. Κι αυτή την αλήθεια και πραγματικότητα οφείλουν όλοι να την αντιληφθούν, αρχής γενομένης από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον οποίον οι Ρώσοι είχαν βάλει στην απομόνωση επί έντεκα μήνες. Νομίζω πως με αυτό καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Το παράδειγμα της αποφασιστικότητας, του σθένους και της εκκλησιαστικότητας που έδειξε έμπρακτα ο Αλεξανδρείας Θεόδωρος οφείλουν να το ακολουθήσουν και μάλιστα χωρίς καμία περαιτέρω χρονοτριβή και οι εναπομείναντες «διστακτικοί» με πρώτον τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο, ο οποίος οφείλει να προχωρήσει κι αυτός σύντομα άμεσα γιατί έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Φυσικά και ο έτερος ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων να αφήσει κατά μέρος εκείνα τα γνωστά Ζωϊκά τερτίπια, να αναλογισθεί πως αυτό που είναι, δηλαδή Μακαριότατος Πρόεδρος Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, το οφείλει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να πάψει να παίζει παίγνια και παρελκυνστίδες.
Με εκπλήσσει ειλικρινά ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, του οποίου οι παρεμβάσεις στο παρελθόν ήταν συνετές και ζυγισμένες. Ο Λόγος ευθύς και αντρίκιος. Αλίμονο αν υπολογίσει κάποιους ενιστάμενους όντας ο ίδιος παλληκάρι.
Για τον Ιωάννη της Αντιοχείας δεν αναφέρομαι διότι αυτός είναι ουραγός, θα ακολουθήσει κάποια στιγμή τη σωστή γραμμή που χάραξαν ο Ιερώνυμος και ο Θεόδωρος, ο οποίος να μη ξεχνούμε ότι είναι «και Πάπας και Πατριάρχης» και απέδειξε ότι τιμά τον υποσχετικό του λόγο, γι’ αυτό και σήμερα του λέγω ένα μεγάλο εύγε. Όσον αφορά τον Μοσχοβίτη Κύριλλο πάει απομονώνεται ολοταχώς. Ας μνημονεύει τον Ιλαρίωνα, κι ο Ιλαρίων αυτόν.