Του Θεοδώρου Καλμούκου
29 Δεκεμβρίου, 2019
Δεν εξέπληξε η τελευταία πράξη αντιεκκλησιαστικού και αντορθόδοξου παροξυσμού του Πατριαρχείου της Μόσχας, η διακοπή της μνημόνευσης του ονόματος του Προκαθημένου του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Μακαριώτατου Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου του Δευτέρου από τα Δίπτυχα της Θείας Ευχαριστίας, επειδή αναγνώρισε την Αυτοκεφαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Με άλλα λόγια επειδή ο Πατριάρχης Θεόδωρος έπραξε το εκκλησιολογικώς ορθόν.
Το γραφικό είναι ότι η Μόσχα επιδίδεται σε εκκλησιολογικό τραγέλαφο διότι ενώ διέκοψε την κοινωνία με τον Πατριάρχη Θεόδωρο, αποφάσισε να διατηρηθεί η Ευχαριστιακή κοινωνία με τους ιεράρχες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, εκτός από εκείνους οι οποίοι ανεγνώρισαν ή πρόκειται να αναγνωρίσουν την Αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας.
Αλήθεια τι να πει κανείς και τι να σχολιάσει πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για γελοίες αποφάσεις οι οποίες καθιστούν γελοίους εκείνους που τις λαμβάνουν, άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν μεγάλους και ιερούς θεσμούς. Ούτε βέβαια η απόπειρα να προκαλέσει σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία εκπλήσσει διότι ο ίδιος ο Πατριάρχης Κύριλλος και γενικότερα η ιεραρχία και οι θεολόγοι της Ρωσίας δεν μπορούν δυστυχώς να διακρίνουν, ιδιαίτερα έπειτα από την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι. Ούτε φυσικά καταλαβαίνουν τι είναι ενότητα της Εκκλησίας, πέρα από την αντιληπτική μιας εκκοσμικευμένης προσέγγισης συνομοσπονδιακού συμπιλήματος με έντονες και χτυπητές τις κοσμικές φιλοδοξίες.
Δεν περνά χρόνος και ευκαιρία που να μην απεργαστεί το Πατριαρχείο της Μόσχας την αποδυνάμωση της ενότητας και της ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανά τον Κόσμο, όπως αποτόλμησε, ανεπιτυχώς βέβαια, με τη Μεγάλη Σύνοδο στην Κρήτη τον Ιούνιο του 2016.
Επί τέλους οι Μοσχοβίτες αυτοί είναι, χρησιμοποιούν ισχυρή προπαγάνδα με πολλά τιμήματα και σε πολλούς. Είναι να απορεί κανείς πώς επέτρεψε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στον εαυτό του να τον χρησιμοποιούν οι Ρώσοι ως «Δούρειο Ιππο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στην προσπάθειά τους να την διασπάσουν.
Σηκώθηκε τον Νοέμβριο και πήγε στη Μόσχα ολοπρόθυμος, παρέλαβε το βραβείο του Πατριάρχη Αλεξίου, συναντήθηκε με τον Πούτιν και τον Κύριλλο, τα είπανε, τα συμφωνήσανε και την επόμενη μέρα ανακοίνωσε ότι θα συγκαλέσει Σύναξη των Προκαθημένων στην Ιορδανία. Από πού κι ως πού να συγκαλέσει αυτός Σύναξη των Προκαθημένων; Αυτό είναι προνόμιο μόνο του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Τονίζουμε πως το δίκιο και σ’ αυτή την αντιπαλότητα που προκαλεί για μία ακόμα φορά το Πατριαρχείο της Μόσχας με αφορμή την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας, είναι με το μέρος της Πρωτόθρονης Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ιστορικά, εκκλησιαστικά, εκκλησιολογικά, κανονικά, ομιλούντες και κρίνοντες.
Χρόνια τώρα προσπαθεί το Πατριαρχείο της Μόσχας με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία να παράσχει πράγματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, υψώνοντας μεσότοιχα φραγμών, στήνοντας ενέδρες, υποσκάπτοντας τα ιστορικά και εκκλησιαστικά του προνόμια στο διοικητικό σύστημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, διότι ο στόχος του είναι ένας και μοναδικός να αρπάξει τα πρωτεία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να αναδειχθεί η Μόσχα η «νεώτερη Ρώμη». Χρησιμοποίησα εδώ την έκφραση «νεώτερη Ρώμη» κι όχι «τρίτη Ρώμη» όπως λανθασμένα, κατά τη γνώμη μου, αναφέρεται η Μόσχα από πολλούς, δυστυχώς και πολλούς εκκλησιαστικούς. Η έκφραση «τρίτη Ρώμη» είναι αδόκιμη, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει πρώτη και δεύτερη Ρώμη, αλλά υπάρχει η «πρεσβυτέρα Ρώμη» και η «Νέα Ρώμη», δηλαδή η Κωνσταντινούπολη.
«Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι» Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, γνώριζαν ασυγκρίτως καλύτερα από τον Πατριάρχη Κύριλλο της Μόσχας και τον πολυμήχανο κολαούζο του, Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, όταν συγκροτούσαν την πενταρχία ως τρόπο ορισμού και διαφύλαξης της ενότητας της Εκκλησίας ως γεγονότος «τάξεως ιεράς», η οποία όταν βιαστεί ή εκλείψει, τίθεται εν διαιρετική τροχιά το όλον Σώμα της Εκκλησίας.
Η ενότητα της Εκκλησίας είναι κατ’ αρχήν γεγονός Ευχαριστιακό, τελούμενο και φανερούμενο εν τη Θεία Ευχαριστία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, δεν πρόκειται για κάποια αφηρημένη διδασκαλία ή αρχή. Αλλωστε παράδειγμα προς αποφυγή είναι η Ρώμη, η οποία με την πτώση της έχει αυτοαποκλειστεί από το άθλημα και το χάρισμα της ενότητας της Εκκλησίας πραγματούμενο και φανερούμενο εν τη Θεία Ευχαριστία και κοινωνία από το κοινό ποτήριο του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου.
Εκανα αυτό το σύντομο Θεολογικό περίγραμμα απλά σαν μία πολύ θεμελιώδη αρχή απόπειρας κατανόησης για το πόσο εκτός εκκλησιαστικών, κανονικών και εκκλησιολογικών ορίων βρίσκονται οι τακτικισμοί, οι απειλές και οι εκβιασμοί περί διαίρεσης και σχίσματος που επισύρει το Πατριαρχείο Μόσχας με αφορμή την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Οποία αγνωμοσύνη αλήθεια! Οποίο μέγεθος ασέβειας προς την Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, η οποία γέννησε την Εκκλησία της Ρωσίας!