Wrestling with our faith
Because of the paralyzing crisis that
has now beset Mankind, our relationship with God and with our fellow
human beings is being tested in a unique way. Ultimately, that which is
being tested is our faith in both.
We must here clarify what faith means. For a Christian, faith means that I believe in someone and not in something. For many, faith – believing
“means the unqualified acceptance of rules and regulations, the
affirmation of an unverified theory or a teaching; to lower my head and
submit to an authority, who may not always be religious, but could also
be ideological or political...”
Contrary to this, “if you believe in
God, you do so, not because you have been dictated to do so by some
theories or principles, or because some institutional order has assured
you that He exists. You believe in Him because of His Personhood,
because of the personal existence of God that sparks up trust in you.
His works and His historic “action” – His intervention within the
history of time – make you want to form a relationship with Him….
Believing in someone means to develop a bond of trust upon meeting the
other, to come to know the other, to interrelate with the other…. For if
faith is trust, eros is the peak of trust, the zenith of faith, because in eros, one surrenders oneself to the other” (Christos Yiannaras).
When you love someone, (have eros for
someone), you not only die for the other person but for the
relationship as well. Thus, “faith is to die for Christ and for the sake
of His commandments, believing that this death will stimulate life in
you” (Symeon the New Theologian). These are the two commandments of God: “to love God with all of your heart and your neighbor as your own self”
(Mat.22:37). When you truly bear witness to your faith, you offer your
life to God and sacrifice your life for Mankind, just as He became
incarnate and gave His life for the salvation of the world.
Man’s faith, though, is not static. It
is a relationship with God that develops and goes through different
stages until it is perfected by the grace of the Holy Spirit. Our faith
will only mature if we wrestle with it; if we struggle to keep our
loving relationship with God and our fellow human beings alive. It is a
struggle with our self, a struggle with God and our fellow human beings.
It is compared to the struggle that Jacob had with God, who appeared to
him as a stranger. In this struggle, Jacob was wounded, but at the end,
after his bout, he won. Injured, he returned to his birthplace, having
received the blessing of the “stranger, determined, hence forth, to
stand up worthily to the circumstances he had to face.
When we wrestle with our faith like
Jacob did with God, we gain the ability to put the things of this world
in perspective to death and eternity; “to bear all our daily trials
that may bring us sorrow, distress, or unhappiness, and to bear them
patiently for as long as God wishes and until He comes to visit us. For
it is said, ‘I waited on the Lord and He came to me'” (Simeon the New Theologian).
In these difficult hours, it would be
beneficial if we could see this crisis as an opportunity to wrestle with
our faith –with our relationship with God and our fellow human beings.
And when we have doubts, to cry: “I believe oh Lord, help me in my unbelief”.
What is required in this struggle is to
remain silent in prayer and in the hope that God will resurrect us into a
new life. But let us not deceive ourselves: when this tragedy ends, we
will enter a new life, having been injured – crucified –yet resurrected!
We must though be determined, henceforth, to stand up worthily to the
circumstances we will have to face with a renewed faith.
+SK
Παλεύοντας με την πίστη μας
Λόγω της παρούσης καθηλωτικής κρίσης που
έχει πλήξει την ανθρωπότητα, δοκιμάζεται η σχέση μας με τον Θεό, αλλά
και με τους συνανθρώπους μας με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ουσιαστικά, αυτό
που δοκιμάζεται είναι η πίστη μας και στους δύο.
Εδώ, χρειάζεται να διευκρινίσουμε τι σημαίνει πίστη. Για τον χριστιανό, πίστη σημαίνει ότι πιστεύεις σε κάποιον, όχι σε κάτι.
Σήμερα, για πολλούς, πίστη «σημαίνει την ανεξέταστη αποδοχή αρχών και
αξιωμάτων, τη συγκατάθεση σε μια θεωρία ή διδαχή που παραμένει
αναπόδεικτη». Σημαίνει «σκύβω το κεφάλι και υποτάσσομαι σε μια αυθεντία,
που δεν είναι πάντοτε θρησκευτική, αλλά μπορεί να είναι και ιδεολογική
ή πολιτική…»
Αντιθέτως, «αν πιστεύεις στο Θεό, δεν το
κάνεις επειδή κάποιες θεωρητικές αρχές στο υπαγορεύουν ή κάποιος
ιδρυματικός θεσμός σου εγγυάται την ύπαρξή του. Τον πιστεύεις, γιατί το
πρόσωπό του, η προσωπική ύπαρξη του Θεού, σου γεννάει εμπιστοσύνη. Τα
έργα του και η ιστορική του «πράξη» -οι παρεμβολές του μέσα στην
Ιστορία- σε κάνουν να θέλεις μια σχέση μαζί του…. Πιστεύω σε κάποιον,
[σημαίνει ότι] τον εμπιστεύομαι, όταν τον έχω συναντήσει, τον γνωρίζω,
σχετίζομαι άμεσα μαζί του… Αν η πίστη είναι εμπιστοσύνη, ο έρωτας είναι η
κορύφωση αυτής της εμπιστοσύνης, το απόγειο της πίστης, διότι στον
έρωτα παραδίνεσαι» (Χρήστος Γιανναράς).
Όταν είσαι ερωτευμένος, «πεθαίνεις», όχι
μόνο για τον άλλον, αλλά και για την σχέση. Έτσι, «πίστη είναι να
πεθάνει κανείς για τον Χριστό και για χάρη των εντολών Του, πιστεύοντας
ότι ο θάνατος αυτός θα του γίνει πρόξενος ζωής» (Συμεών ο Νέος Θεολόγος). Οι δε εντολές του Θεού είναι δύο: «να αγαπήσεις τον Θεό με όλη την καρδία σου και τον πλησίον σου ως σε αυτόν»
(Ματ. 22.37). Όταν στα αλήθεια μαρτυρείς την πίστη σου, παραδίνεις την
ζωή σου στον Θεό και την θυσιάζεις για την ανθρωπότητα, όπως Αυτός
ενσαρκώθηκε για εμάς και έδωσε την ζωή Του για να σωθεί ο κόσμος.
Η πίστη ενός ανθρώπου όμως δεν είναι
στατική. Είναι μια αναπτυσσόμενη σχέση με τον Θεό που περνάει από
διάφορα στάδια μέχρι να ωριμάσει και να τελειοποιηθεί με την χάρη του
Αγ. Πνεύματος. Η πίστη μας θα ωριμάσει μόνο αν παλέψουμε με αυτήν˙ αν
αγωνισθούμε να κρατήσουμε την αγαπητική μας σχέση με τον Θεό και τους
συνανθρώπους μας ζωντανή. Είναι μια πάλη με τον εαυτόν μας, με τον Θεό
και με τον συνάνθρωπό μας. Παρομοιάζεται με την πάλη που είχε ο Ιακώβ με
τον Θεό, ο οποίος εμφανίστηκε σε αυτόν ως ξένος. Σε αυτή την πάλη, ο
Ιακώβ τραυματίσθηκε, αλλά στο τέλος, εφόσον αγωνίσθηκε, νίκησε.
Λαβωμένος, επιστρέφει στη γενέθλια γη έχοντας λάβει την ευλογία του
«ξένου», αποφασισμένος πλέον να σταθεί αντάξιος των περιστάσεων.
Παλεύοντας με την πίστη μας σαν τον
Ιακώβ, αποκτάμε την ικανότητα να βάλουμε τα πράγματα του κόσμου σε μια
προοπτική με τον θάνατο και την αιωνιότητα˙ «να έχουμε εγκαρτέρηση και
υπομονή σε κάθε πειρασμό που μας έρχεται και μας προκαλεί λύπες, θλίψεις
και συμφορές, ώσπου να ευδοκήσει να μας επισκεφθεί ο Θεός, όπως λέει ο
ψαλμωδός: “με κάθε υπομονή περίμενα τον Κύριο, και Αυτός με επισκέφθηκε”» (Συμεών ο Νέος Θεολόγος).
Σε αυτές τις δύσκολες ώρες θα ήταν
ωφέλιμο, αν θα μπορούσαμε να βιώναμε αυτή την κρίση ως μια ευκαιρία να
παλέψουμε με την πίστη μας, με την σχέση μας με τον Θεό και τον
συνάνθρωπό μας. Και εκεί που αμφιβάλλουμε για αυτήν, να κράξουμε: “πιστεύω Κύριε, βοήθησε την απιστία μου”.
Όμως, αυτό που απαιτείται σε αυτή την
πάλη είναι να μείνουμε σιωπηλοί, μέσα στην προσευχή και στην ελπίδα
ότι ο Θεός θα μας αναστήσει σε μια νέα ζωή. Αλλά να μην έχουμε
αυταπάτες: όταν τελειώσει αυτή η τραγωδία, θα εισέλθουμε σε μια ζωή
λαβωμένοι -σταυρωμένοι - αλλά αναστημένοι! Αρκεί να είμαστε
αποφασισμένοι πλέον να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων με μια
ανανεωμένη πίστη.
+ΣΚ