Πριν από την χειροτονία, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, απηύθυνε προς τον εψηφισμένο Επίσκοπο κ. Μιχαήλ εγκάρδιους λόγους οικοδομής και πατρικές συμβουλές επιστηριγμού της διακονίας του ως Εξάρχου Του στην Ουκρανία, και αναφέρθηκε στη μέριμνα που επιδεικνύει πάντοτε ο Οικουμενικός Θρόνος, στο πλαίσιο του χρέους και της ευθύνης του, για την ενότητα και την ευστάθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
“Προσφυέστατα παρομοιάζεται η μαρτυρία του Οικουμενικού Θρόνου με την φιλάνθρωπον αγάπην του Καλού Σαμαρείτου της ευαγγελικής παραβολής. Δεν διαχωρίζει η Μεγάλη Εκκλησία μεταξύ ημετέρων και ξένων, φροντίζει τας πληγάς των περιπεσόντων εις τους ποικιλωνύμους ληστάς, πολλοί εκ των οποίων λυμαίνονται σήμερον, κατά προτεραιότητα, τας ψυχάς των ανθρώπων, υπείκουσα εις την εντολήν του Κυρίου προς τους μαθητάς Αυτού: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς» (Ιωάν. ιγ’, 34).
Η αγαπητική μέριμνα του Οικουμενικού Θρόνου ήτο το κίνητρον και το αμετακίνητον κριτήριον διά την απόφασίν του να χορηγήση αυτοκέφαλον καθεστώς εις την εν Ουκρανία Εκκλησίαν, η οποία υπέφερε λόγω της διασπάσεώς της και επεθύμει την εν Χριστώ κοινωνίαν και ενότητα. Όσα λέγονται και γράφονται, ανερυθριάστως, περί άλλων κινήτρων εις την σχετικήν απόφασιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είναι μυθεύματα.”
Στη συνέχεια, ο Παναγιώτατος, αναφερόμενος στην χορήγηση του Αυτοκεφάλου στην Εκκλησία της Ουκρανίας σημείωσε:
“Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, επί μακρόν είχε διεξαγάγει διάλογον μετά του Πατριαρχείου Μόσχας διά την εν Ουκρανία εκκλησιαστικήν κατάστασιν. Η ρωσσική Εκκλησία, με συστηματικόν τρόπον, παρημπόδιζε την πρόοδον και την θετικήν έκβασιν αυτού του διαλόγου. Δι᾽ αυτό και ωδηγήθημεν εις το Ουκρανικόν αυτοκέφαλον, το οποίον καμμία αμφισβήτησις ή καμμία προσπάθεια από οιανδήποτε Εκκλησίαν δεν δύναται να ακυρώση. Κάθε προσπάθεια, είτε αυτή λέγεται μονομερής διακοπή ευχαριστιακής κοινωνίας, είτε «αδελφική συνάντησις», ως προ μηνών εις το Αμμάν της Ιορδανίας, είτε προσπάθεια δυσφημίσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Προκαθημένου του προσωπικώς ως δήθεν υπαιτίων διά τα προβλήματα εις τας διορθοδόξους σχέσεις, όχι μόνον δεν οδηγούν εις θετικόν αποτέλεσμα, αλλά προξενούν περαιτέρω εντάσεις, αμαυρώνουν την εικόνα της Ορθοδοξίας εις τα όμματα των λοιπών Χριστιανών και εξασθενούν την μαρτυρίαν της εις τον σύγχρονον κόσμον.
Η δύναμις της Μεγάλης Εκκλησίας δεν είναι κοσμική. Εις τους κοσμικούς θεσμούς ασφαλώς κυριαρχεί η λογική της ισχύος, αλλά την Εκκλησίαν διέπουν αδιαπραγμάτευτοι θεόγραπτοι και θεοπαράδοτοι πνευματικοί νόμοι. Η Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία ηυλογήθη υπό του αγαθοδότου Θεού να είναι θεματοφύλαξ της Παραδόσεως των Αποστόλων και των Πατέρων, την οποίαν συγκροτούν η δογματική διδασκαλία και η κανονική παράδοσις, η λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, οι Άγιοι και οι μάρτυρες της πίστεως, η άσκησις και η προσευχή, ο σταυροαναστάσιμος βίος του χριστεπωνύμου πληρώματος. Επί τη βάσει αυτής της Παραδόσεως, των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων, των θείων και ιερών Κανόνων και της αδιαπτώτου εκκλησιαστικής πρακτικής, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ήτο και παραμένει η Πρωτόθρονος Εκκλησία της Ορθοδοξίας, εκ της οποίας έλαβον το αυτοκέφαλον καθεστώς όλαι αι νεοπαγείς κατά τόπους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, και η Εκκλησία της Ουκρανίας. Πάσα αμφισβήτησις του ρόλου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας κλονίζει την ευστάθειαν και διαρρηγνύει την ενότητα της Ορθοδοξίας.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.