Μητροπολίτου Φαναρίου Aγαθαγγέλου,Γενικού Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Δεν θα μιλήσω για τον Θεό. Δεν θα υπερασπισθώ τον Θεό, γιατί Εκείνος είναι ο υπερασπιστής μας. Δεν θα αναφερθώ στην Εκκλησία, γιατί όποιος θέλει ακολουθεί ελεύθερα την ζωή του Χριστού, την οδό και την αλήθεια Του. Θέλω από την καρδιά μου να μιλήσω για τον άνθρωπο. Να τον πλησιάσω με ευαισθησία. Να τον κοιτάξω στα μάτια. Να ψηλαφίσω το πρόσωπό του. Να λυπηθώ και να χαρώ μαζί του. Να συμμερισθώ τον πόνο, την αγωνία, την θλίψη, για να ξεπεράσουμε μαζί τον φόβο και να ασκηθούμε στην αγάπη και την ελπίδα.
Οι πολίτες όλου του κόσμου παρακολουθούμε αδρανείς, απαθείς, προβληματισμένοι, θυμωμένοι, οργισμένοι, λυπημένοι, φοβισμένοι, τα δρώμενα και τα γενόμενα. Όλοι προσδοκούμε να ελευθερωθούμε από την πανδημία. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό. Όμως, αλήθεια, τι είναι αυτό που εγγυάται την εσωτερική μας ελευθερία; Τι είναι αυτό που θα μας θέσει προ των ευθυνών μας ως πολιτών και ορθοδόξων ανθρώπων και ενώπιον της συνείδησής μας Ποιός θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τις πληγές της ψυχής του; Ποιός θα χαρίσει ελπίδα; Ποιός θα ζεστάνει τις καρδιές των ανθρώπων με αγάπη; Ποιός θα μας διδάξει εμπειρικά την υπέρβαση του θανάτου; Ποιός μπορεί να νικήσει τον θάνατο; Ποιός θα φωτίσει τα σκοτάδια του κόσμου; Ποιός είναι η αλήθεια μας; Ποιός θα αποδιώξει τον φόβο;
Στερηθήκαμε ένα χρόνο τώρα όλα τα δώρα του Θεού που θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα. Πότε λέγαμε όλοι ένα δόξα τω Θεώ γι’ αυτά που μας χάρισε και γι’ αυτά πού ζούσαμε πλούσια στην καθημερινότητά μας;
Αναμένουμε τις διαδημοτικές μετακινήσεις, να βγούμε στους δρόμους για το click away, για να πάρουμε μιά ανάσα από τα περιοριστικά μέτρα, και ξεχνάμε, καμμιά φορά, σήμερα που δοκιμαζόμαστε, ότι ίσως η σχέση μας με τον Θεό να είναι ένα περιστασιακό click away που το ακολουθούμε πιστά, όταν είναι να Του ζητήσουμε κάτι, για να το πάρουμε και να φύγουμε αφήνοντας τον Κύριό μας πίσω, μακρυά, μέχρι να Τον ξαναχρειασθούμε. «Αιτείτε και δοθήσεσθε»! Λέξεις αγκάθι για τη χριστιανική συνείδηση που μας χάρισε η αγάπη του Θεοῦ Πατέρα και τις οποίες υποτάξαμε σε μια μίζερη και κακόμοιρη σχέση με τον Θεό.
Ποιός θα εγγυηθεί την μεταστροφή μας; την πιστότητα στη συνείδηση; την επανεκτίμηση των επιλογών, των προτεραιοτήτων, των κριτηρίων, των αναγκών μας; την ποιότητα των λόγων και των σκέψεών μας; την αλήθεια της καλής μας προαίρεσης; Ποιος έχει το κουράγιο να εναποθέσει τη ζωή του στον Χριστό των Ευαγγελίων και να την μετρήσει με το μέτρο Εκείνου που Πρώτος μας αγάπησε και θυσιάσθηκε, γιά να έχουμε οι άνθρωποι τη ζωή και το περισσόν αυτής; Πώς θα ζήσουμε το «σήμερον κρεμάται» και το «Χριστός ανέστη»;
Οι πολίτες όλου του κόσμου παρακολουθούμε αδρανείς, απαθείς, προβληματισμένοι, θυμωμένοι, οργισμένοι, λυπημένοι, φοβισμένοι, τα δρώμενα και τα γενόμενα. Όλοι προσδοκούμε να ελευθερωθούμε από την πανδημία. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό. Όμως, αλήθεια, τι είναι αυτό που εγγυάται την εσωτερική μας ελευθερία; Τι είναι αυτό που θα μας θέσει προ των ευθυνών μας ως πολιτών και ορθοδόξων ανθρώπων και ενώπιον της συνείδησής μας Ποιός θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τις πληγές της ψυχής του; Ποιός θα χαρίσει ελπίδα; Ποιός θα ζεστάνει τις καρδιές των ανθρώπων με αγάπη; Ποιός θα μας διδάξει εμπειρικά την υπέρβαση του θανάτου; Ποιός μπορεί να νικήσει τον θάνατο; Ποιός θα φωτίσει τα σκοτάδια του κόσμου; Ποιός είναι η αλήθεια μας; Ποιός θα αποδιώξει τον φόβο;
Στερηθήκαμε ένα χρόνο τώρα όλα τα δώρα του Θεού που θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα. Πότε λέγαμε όλοι ένα δόξα τω Θεώ γι’ αυτά που μας χάρισε και γι’ αυτά πού ζούσαμε πλούσια στην καθημερινότητά μας;
Αναμένουμε τις διαδημοτικές μετακινήσεις, να βγούμε στους δρόμους για το click away, για να πάρουμε μιά ανάσα από τα περιοριστικά μέτρα, και ξεχνάμε, καμμιά φορά, σήμερα που δοκιμαζόμαστε, ότι ίσως η σχέση μας με τον Θεό να είναι ένα περιστασιακό click away που το ακολουθούμε πιστά, όταν είναι να Του ζητήσουμε κάτι, για να το πάρουμε και να φύγουμε αφήνοντας τον Κύριό μας πίσω, μακρυά, μέχρι να Τον ξαναχρειασθούμε. «Αιτείτε και δοθήσεσθε»! Λέξεις αγκάθι για τη χριστιανική συνείδηση που μας χάρισε η αγάπη του Θεοῦ Πατέρα και τις οποίες υποτάξαμε σε μια μίζερη και κακόμοιρη σχέση με τον Θεό.
Ποιός θα εγγυηθεί την μεταστροφή μας; την πιστότητα στη συνείδηση; την επανεκτίμηση των επιλογών, των προτεραιοτήτων, των κριτηρίων, των αναγκών μας; την ποιότητα των λόγων και των σκέψεών μας; την αλήθεια της καλής μας προαίρεσης; Ποιος έχει το κουράγιο να εναποθέσει τη ζωή του στον Χριστό των Ευαγγελίων και να την μετρήσει με το μέτρο Εκείνου που Πρώτος μας αγάπησε και θυσιάσθηκε, γιά να έχουμε οι άνθρωποι τη ζωή και το περισσόν αυτής; Πώς θα ζήσουμε το «σήμερον κρεμάται» και το «Χριστός ανέστη»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.