.png "English"){kind=small}
GR/EN
Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἀξιωθέντες καί πάλιν νά φθάσωμεν τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, δοξολογοῦμεν τήν «ἄφραστον καί ἀκατάληπτον συγκατάβασιν» Αὐτοῦ, τοῦ Σωτῆρος τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων καί Λυτρωτοῦ ἁπάσης τῆς κτίσεως ἐκ τῆς φθορᾶς, ἀναβοῶντες μετά τῶν Ἀγγέλων «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»[1].
Ὁ Χριστός ἀπεκαλύφθη ὡς «Ἐμμανουήλ»[2], ὡς «Θεός μεθ᾿ ἡμῶν» καί «ὑπέρ ἡμῶν», ὡς Θεός πλησίον ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν, ὡς «καί ἡμῶν αὐτῶν συγγενέ-στερος»[3]. Ὁ «ὁμοούσιος» τῷ Θεῷ Πατρί προαιώνιος Λόγος, καθώς ἐδογμάτισεν ἡ ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ 1700ή ἐπέτειος ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς ὁποίας ἐτιμήθη πρεπόντως ὑπό τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου κατά τό παριππεῦον ἔτος, «ὁμοιοῦται τῷ ἰδίῳ ποιήματι», σαρκωθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, «ἵνα τούς ἀνθρώπους θεούς ἀποδείξῃ».
Τό Ἀπολυτίκιον τῶν Χριστουγέννων διακηρύσσει ὅτι ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως», ἀπεκάλυψε τό «ὑπερβατικόν καί καθολικόν νόημα» τῆς ζωῆς καί τῆς ἱστορίας, τήν ἀλήθειαν, ὅτι μόνον ἡ χριστιανική πίστις δύναται νά ἱκανοποιήσῃ πλήρως τάς βαθυτέρας ἀναζητήσεις τοῦ νοός καί τήν δίψαν τῆς καρδίας, ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία» [4] εἰ μή ἐν Χριστῷ. Ἔκτοτε, «ἡ γνῶσις», ἥτις «φυσιοῖ»[5], κρίνεται ἐκ τοῦ Κυριακοῦ «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»[6].
Τό ὑπέρλογον γεγονός τῆς Ἐνσαρκώσεως βιοῦται καί ἐπαναλαμβάνεται πνευματικῶς εἰς τήν ζωήν τῶν πιστῶν, τῶν ἀγαπώντων τήν ἐπιφάνειαν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι». Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, ὁ ἑορτασμός τῶν Χριστουγέννων, τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, δέν μᾶς στρέφει πρός ἕν γεγονός τοῦ παρελθόντος, ἀλλά μᾶς κατευθύνει πρός τήν «μέλλουσαν πόλιν»[8], πρός τήν αἰωνίαν Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Εἰς ἕνα κόσμον, ὅπου ἠχοῦν αἱ πολεμικαί ἰαχαί καί ἡ κλαγγή τῶν ὅπλων, διασαλπίζεται τό ἀγγελικόν «ἐπί γῆς εἰρήνη», ἡ φωνή τοῦ Κυρίου μακαρίζει τούς «εἰρηνοποιούς» καί ἡ Ἁγία Ἐκκλησία Του δέεται εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν «ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης» καί «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου». Ἡ γνησία πίστις εἰς Θεόν ζῶντα ἐνδυναμώνει τόν ἀγῶνα διά τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην, ἀκόμη καί ὅταν οὗτος εὑρίσκεται ἐνώπιον ἀνυπερβλήτων, κατ᾿ ἄνθρωπον, ἐμποδίων. Ὡς θεοκινήτως δηλοῦται εἰς τό Μήνυμα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν πρώτην δεκαετηρίδα τῆς ὁποίας θά ἑορτάσωμεν κατά τό ἐπερχόμενον ἔτος, «τό λάδι τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος πρέπει νά χρησιμοποιεῖται γιά νά ἐπουλώνει πληγές καί ὄχι γιά νά ἀναζωπυρώνει τή φωτιά τῶν πολεμικῶν συρράξεων»[9].
Τό Εὐαγγέλιον τῆς εἰρήνης ἀφορᾷ ἐξόχως εἰς ἡμᾶς τούς Χριστιανούς. Θεωροῦμεν ἀνεπίτρεπτον τήν ἀδιαφορίαν διά τήν διάσπασιν τῆς Χριστιανοσύνης, ἰδίως ὅταν αὕτη συνοδεύεται ἀπό φονταμενταλισμόν καί ρητήν ἀπόρριψιν τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τελικόν σκοπόν τήν ὑπέρβασιν τῆς διαιρέσεως καί τήν ἐπίτευξιν τῆς ἑνότητος. Τό χρέος τοῦ ἀγῶνος διά τήν χριστιανικήν ἑνότητα εἶναι ἀδιαπραγμάτευτον. Εἰς τήν νέαν γενεάν τῶν Χριστιανῶν ἀνήκει ἡ εὐθύνη τῆς συνεχίσεως τῶν προσπαθειῶν τῶν πρωτεργατῶν τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καί τῆς δικαιώσεως τῶν ὁραμάτων καί τῶν μόχθων των.
Ἀνήκομεν εἰς τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ εἰρήνη ἡμῶν»[10] καί ἡ «πεπληρωμένη χαρά» εἰς τήν ζωήν μας, ἡ «εὐδοκία», ἡ πηγάζουσα ἐκ τῆς βεβαιότητος ὅτι «ἦλθεν ἡ ἀλήθεια» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά», ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἰσχυροτέρα ἀπό τό μῖσος καί ἡ ζωή ἰσχυροτέρα ἀπό τόν θάνατον, ὅτι τό κακόν δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ζωήν τοῦ κόσμου, τήν ὁποίαν κατευθύνει ὁ Χριστός, ὁ «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»[11]. Αὐτή ἡ πίστις πρέπει νά διαλάμπῃ καί νά ἀποκαλύπτεται εἰς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον τιμῶμεν τά Χριστούγεννα καί τάς ἄλλας ἐκκλησιαστικάς ἑορτάς. Ὁ θεοτερπής ἑορτασμός ἐκ μέρους τῶν πιστῶν ὀφείλει νά μαρτυρῇ τήν μεταμορφωτικήν δύναμιν τῆς εἰς Χριστόν πίστεως διά τήν ζωήν μας, νά εἶναι καιρός εὐδοκίας καί πνευματικῆς εὐφροσύνης, βιώσεως ἐκείνης τῆς ἀνεκλαλήτου «μεγάλης χαρᾶς»[12], ἡ ὁποία εἶναι «συνώνυμος τοῦ Εὐαγγελίου».
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί καί ἀγαπητά τέκνα,
Κατά τό ἔτος 2026, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τιμᾷ τήν συμπλή-ρωσιν 1400 ἐτῶν ἀπό τῆς 7ης Αὐγούστου 626, ὅτε ἐψάλη «ὀρθοστάδην» ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, κατά τήν Ἱεράν Ἀγρυπνίαν ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Παναγίας Βλαχερνῶν, εἰς ἔκφρασιν εὐγνωμοσύνης πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, διά τήν διάσωσιν τῆς Πόλεως ἐκ τῆς ἐπιδρομῆς ἐχθρῶν δυσμενῶν. Ἐπί τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ ἐπετείῳ, ἡ Ἐπετηρίς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ ἔτους 2026 ἀφιεροῦται εἰς τήν ἀνάμνησιν τοῦ σημαντικοῦ τούτου γεγονότος διά τήν Παράδοσιν καί τήν ταυτότητά μας, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀδιασπάστως καί βαθέως συνυφασμέναι μέ τήν τιμήν πρός τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί Ὑπέρμαχον Στρατηγόν τοῦ Γένους.
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, κλίνοντες τό γόνυ ἐνώπιον τῆς Βρεφοκρατούσης Μαριάμ καί προσκυνοῦντες τόν τήν ἡμετέραν μορφήν ἀναλαβόντα Θεόν Λόγον, εὐχόμεθα εἰς πάντας ὑμᾶς εὐλογημένον τό Ἅγιον Δωδεκαήμερον, καλλίκαρπον δέ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς καί πλήρη θείων δωρημάτων τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν!
Χριστούγεννα 2025
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν
_________
1. Λουκ. β’, 14.
2. Ματθ. α’, 23.
3. Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, PG 150, 660.
4. Πράξ. δ’, 12.
5. Πρβλ. Α’ Κορ. η’, 1.
6. Ἰωάν, η’, 32.
7. Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε καί οἰκονομικά, Ι, η’, PG 90, 1181.
8. Ἑβρ. ιγ’, 14.
9. Μήνυμα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν Ὀρθόδοξο λαό καί κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως, § 4.
10. Ἐφεσ. β’, 14.
11. Ἑβρ. ιγ’, 8.
12. Πρβλ. Λουκ. β΄, 10.
+ B A R T H O L O M E W
By God’s Mercy Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch
to All the Plenitude of the Church
Grace, Mercy and Peace from the Savior Christ Born in Bethlehem
Most honorable Brother Hierarchs,
Beloved children in the Lord,
Having once again been found worthy of reaching the great feast of the Nativity in the flesh of the Son and Word of God, we glorify the “inexpressible and incomprehensible condescension” of the Savior of the human race and Redeemer of all creation from corruption, even as we proclaim with the angels “Glory to God in the highest and on earth peace, goodwill to all people.” [1]
Christ was revealed as “Emmanuel,”[2] as “God with us” and “for us”, as God beside each of us and “closer to us than ourselves.”[3] The pre-eternal Word of God, who is “consubstantial with the Father,” as formulated in doctrine by the First Ecumenical Council, whose 1700th anniversary was appropriately celebrated by the Christian world over this year, “becomes like His own creature,” being incarnate of the Holy Spirit and the Virgin Mary “in order to render human beings into gods.”
The Apolytikion (Dismissal Hymn) for Christmas declares that the Nativity of Christ “has shone to the world the Light of knowledge” and revealed “the transcendent and universal meaning” of life and history, namely the truth that only the Christian faith can fully satisfy the deeper pursuit of the mind and thirst of the heart, that “salvation is found in no one else” but Christ. Thenceforth, the “knowledge” that “puffs up”[5] is being judged by the words of the Lord, that “You will come to know the truth, and the truth shall set you free.”[6]
The suprarational event of the Incarnation is experienced and repeated spiritually in the life of the faithful, who love the epiphany of the Savior Christ. As St. Maximus the Confessor writes: “The Word of God was once born in the flesh, but desires always to be born in the spirit out of love for those who desire it.”[7] In this sense, the Feast of the Nativity, of the divine Incarnation and the deification of humankind by grace, does not direct us to an event of the past, but guides us to the “future city,”[8] to the heavenly kingdom of the Father, the Son, and the Holy Spirit.
In a world, where the echo of war and noise of weapons prevail, the angelic “peace in the world” is resounded and the Lord’s voice blesses “the peacemakers” while His Holy Church prays during the Divine Liturgy “for the peace from above” and “for the peace of the whole world.” Genuine faith in the living God strengthens our struggle for peace and righteousness, even when we are faced with humanly insurmountable impediments. As the Message of the Holy and Great Council of the Orthodox Church—whose tenth anniversary we shall celebrate next year—inspiringly states: “the oil of religious experience must be used to heal wounds and not to rekindle the fire of military conflicts.”[9]
The Gospel of peace especially concerns us Christians. We consider it impermissible to remain indifferent before the fragmentation of Christendom, particularly when this attitude is accompanied by fundamentalism and explicit rejection of inter-Christian dialogue that ultimately aims at transcending division and achieving unity. The obligation of striving for Christian unity is non-negotiable. The responsibility to continue the efforts of the pioneers of the Ecumenical Movement along with the justification of their vision and labor rest on the younger generation of Christians.
We belong to Christ, who is “our peace”[10] and “the fulfilment of joy” in our life, the “goodwill” that springs from the conviction that “the truth has arrived” and “the shadow has passed,” that love is stronger than hatred and life stronger than death, that evil does not have the final word in the life of the world, which is directed by Christ, who is “the same yesterday, today, and tomorrow.”[11] This faith must shine and be revealed in the way we honor Christmas and the other feasts of the Church. The joyous celebration of the faithful should bear witness to the transformative power of our faith in Christ. It should be a time of goodwill and spiritual delight, the experience of that ineffable “great joy”[12] that is “synonymous with the Gospel.”
Most honorable Brothers and beloved children,
In 2026, the Holy Great Church of Christ will honor the completion of 1400 years since August 7, 626, when the Akathist Hymn was chanted “upstanding” during the Sacred Vigil in the Church of Panagia Vlachernae, as an expression of gratitude to the All-Holy Mother of God, for the safeguarding of the City of Constantinople from the attack of hostile forces. On the occasion of this historic milestone, the 2026 Yearbook of the Ecumenical Patriarchate will be dedicated to the commemoration of this important event for our tradition and identity, which are inseparably and profoundly associated with the honor reserved for our ever-blessed and most pure Mother of God, the defender and protector of our people.
In this spirit, as we bow before Mary who holds the infant Jesus in her arms, and as we worship the Divine Word who assumed our form, we wish upon all of you a blessed Holy Twelvetide, and a fruitful in good deeds and filled with divine gifts new year of the Lord’s favor, to Whom belong all glory, honor and worship, now and always, and to the ages of ages. Amen.
Christmas 2025
+Bartholomew of Constantinople
Your fervent supplicant of all before God
___________
1. Lk 2.14.
2. Mt. 1.23.
3. Nicholas Cabasilas, On the Life in Christ, VI, PG 150. 660.
4. Acts 4.12.
5. Cf. 1 Cor. 8.1.
6. Jn 8.32.
7. Various Texts on Theology and the Divine Economy X, 8, PG 90.1181.
8. Heb. 13.14.
9. Paragraph 4.
10. Eph. 2.14.
11. Heb. 13.8.
12. Cf. Lk 2.10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.