.png "English"){kind=small}
Το παρελθόν θέρος (19-26 Ιουνίου 2016) πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη (Κολυμπάρι Χανίων), ύστερα από πολύχρονες και
πολύπλευρες συνεννοήσεις, συγκλίσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις, η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» των Ορθοδόξων[1]. Η
σύγκλησή της, σημείο ορατό εκκλησιαστικής ενότητος, ανυποκρίτου μαρτυρίας και συγχρόνου ομολογίας των ορθοδόξως
κατ’ Ανατολήν πιστευόντων, προκάλεσε, τόσο πριν όσο και μετά την ολοκλήρωσή της, ποικίλες θετικές αλλά και αρνητικές ή αντιφατικές (δυσκόλως ίσως εξηγούμενες με κριτήρια πνευματικά ή όρους υγείας) αντιδράσεις, που
οφείλουμε κάποτε να αξιολογήσουμε με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα.
Η Σύνοδος προετοιμαζόταν από τις αρχές του 20ού αι., με την μέριμνα τού ‒πρώτου τῃ τάξει και τῃ διακονίᾳ‒
Οικουμενικού Πατριαρχείου, είχε δε σκοπό τον καλύτερο συντονισμό και την αποτελεσματικότερη συνεργασία των
αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών (διά των εκπροσώπων τους όπου γης) για ζητήματα θεολογικο-ποιμαντικού, ως επί το
πλείστον, χαρακτήρα∙ παράλληλα απέβλεπε στην άμεση επίλυση προβλημάτων διοικητικής και πρακτικής φύσεως, τα
οποία χρόνιζαν και απαιτούσαν συλλογική αντιμετώπιση, επί τῃ βάσει του κατ’ αλήθειαν λόγου του Ευαγγελίου και του
συνοδικού συστήματος, του λειτουργούντος από την Αποστολική Σύνοδο (βλ. Πράξ. 15) ώς τις μέρες μας. Οι ενέργειές της,
εφόσον αυτή τελικώς επραγματοποιείτο, όφειλαν να είναι στο πνεύμα της κοινής και μακραίωνης ορθοδοξο-πατερικής
παράδοσης, να καλύπτουν ουσιαστικές ανάγκες και ν’ απαντούν σε πραγματικές προκλήσεις για τους χριστιανούς του
σήμερα.
Το γεγονός μιάς τέτοιας Συνόδου έμελλε να επισφραγίσει την προσπάθεια όλων ανεξαιρέτως των ευρισκομένων σε
εκκλησιαστική κοινωνία Ορθοδόξων, που λόγῳ ιστορικών περιπετειών και εθνικιστικών κρίσεων είχαν απομακρυνθεί
αρκετά απ’ αλλήλων, να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους και να επιληφθούν κοινών ή παραπλησίων προβλημάτων,
επιβεβαιώνοντας όχι μόνο την αυτοσυνειδησία τους και την αδιάκοπη πιστότητά τους σε ό,τι παρέλαβαν ‘’ἐν ἀληθείᾳ καί
ἀγάπῃ’’, αλλά και τη δέσμευσή τους να συνεχίσουν την από κοινού πορεία τους στον κόσμο και την Ιστορία. Η δέσμευση
στην κοινή τούτη πορεία προϋπέθετε ότι όλες οι κατά τόπους Εκκλησίες ήταν έτοιμες να αναλάβουν τις ευθύνες τους,
κηρύσσοντας την εν Χριστώ συναλληλία τους «πανταχοῦ ἐν πάσῃ ἐκκλησίᾳ» (Α΄ Κορ. 4,17) και φανερώνοντας ανά την
Οικουμένη το κοινό ήθος, την συναντίληψη και την εν πάσι αλληλεγγύη τους, ως ζώσα έκφραση ομογνωμίας και συνεπούς
του κόσμου διακονίας....
Click here
Νηφάλιες σκέψεις για την συγκληθείσα στην Κρήτη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας
