.png "English"){kind=small}
Πατριαρχείο Αλεξανδρείας
Greek- English
Ἀριθμ. Πρωτ. 49/2018
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β'
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
«Tὸν δὲ ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς ἀπεκτείνατε, ὃν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, οὗ ἡμεῖς μάρτυρές ἐσμεν.» (Πράξεις, 3:15)
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Οι Απόστολοι μαρτυρούν και η οικουμένη
εορτάζει. Οι Απόστολοι ομολογούν και η οικουμένη αγαλλιάζει. Οι
Απόστολοι βεβαιώνουν και η οικουμένη πιστεύει. Ότι αληθώς ανέστη ο
Δημιουργός της ζωής μας. Ότι αληθώς ανέστη ο Αρχηγός της ζωής μας. Ότι
αληθώς ανέστη ο Ανακαινιστής της ζωής μας.
Μπορεί όμως το αναστάσιμο φως να
καταυγάσει το πυκνούμενο σκότος της ανθρωπίνης ιστορίας; Μπορεί το
αναστάσιμο μήνυμα να φθάσει ανεμπόδιστο προς τον κάθε εν Χριστώ αδελφό
μας, προς τον κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως; Ή μήπως ακόμη απορεί ο
προφήτης: «Οὐχὶ πατὴρ εἷς πάντων ὑμῶν; Οὐχὶ Θεὸς εἷς ἔκτισεν ὑμᾶς; Tί ὅτι ἐγκατέλιπε ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ;» (Μαλαχίας, 2:10)
Όταν ο Θεός μας δημιούργησε, το έκανε
αυτοβούλως. Και όταν μας αναδημιούργησε διά του Μονογενούς Του Υιού, το
έκανε χωρίς εμείς προηγουμένως να προσφέρουμε κάτι. Η Βασιλεία όμως του
Θεού, η ένωσή μας δηλαδή με τον Θεό, θα γίνει μόνο εάν εμείς ποθήσουμε
τον Θεό. Μόνο εάν εμείς αναζητήσουμε τον Θεό. Μόνο εάν εμείς υπαρξιακώς
προτάξουμε το θέλημα του Θεού.
Η αποστολική παρακαταθήκη είναι ξεκάθαρη σχετικώς με το θέλημα του Θεού: «Οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι.» (Πράξεις,
10: 34-35). Η πολιτογράφηση στη Βασιλεία του Θεού απαιτεί μόνο τον φόβο
του Θεού ως σεβασμό του θελήματός Του και την δικαιοσύνη του Θεού ως
καρπό του θελήματός Του.
Εμείς τι κάνουμε; Aφήνουμε στην άκρη τον
φόβο του Θεού. Τον θεωρούμε δήθεν απαξιωτικό για το εγώ μας. Και
διαστρεβλώνουμε την δικαιοσύνη του Θεού. Την παρατηρούμε μέσα από τους
παραμορφωτικούς φακούς του έθνους, της φυλής, του χρώματος, της
διαφορετικότητας. Και φθάνουμε στο σημείο να θάβουμε κάτω από
αλλεπάλληλα στρώματα στοιχείων ταυτότητας το ένα και μοναδικό στοιχείο
που μας ενώνει όλους: την κοινή μας καταγωγή από τον Θεό.
Λησμονούμε ότι ένας Σαμαρείτης έγινε το
πρότυπο της αγαπητικής φιλανθρωπίας. Λησμονούμε ότι μια Σαμαρείτιδα
έγινε το πρότυπο της ειλικρινούς μεταστροφής. Λησμονούμε ότι μια πόρνη
έγινε το πρότυπο της σωτηριώδους μετάνοιας. Λησμονούμε ότι ο ληστής της
ενδεκάτης ώρας έγινε ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου. Λησμονούμε ότι η
μόνη διάκριση που μπορεί να υπάρξει σε επίπεδο ανθρώπινο είναι εκείνη
που ξεχωρίζει τους αδελφούς μας σε αυτάρκεις και σε χρήζοντες βοηθείας.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Σήμερα που εορτάζουμε την Ανάσταση του
Κυρίου και θα ανοίξουμε το σπιτικό μας για να μοιραστούμε τη χαρά μας,
ας έχουμε κατά νου το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός μας είπε: «Όταν
παραθέτεις γεύμα η δείπνο, μη προσκαλείς τους φίλους σου, ούτε τους
αδελφούς σου, ούτε τους συγγενείς σου, ούτε τους πλουσίους γείτονές σου…
Αλλά όταν κάνεις τραπέζι και υποδέχεσαι φιλοξενουμένους, προσκάλεσε
πτωχούς, αναπήρους, χωλούς, τυφλούς.» (Λουκ. 14:13-14).
Γιατί άραγε να καλέσουμε όλους αυτούς
που έχουν ανάγκη; Την απάντηση έδωσε ο Άγιος προκάτοχός μας, ο
Πατριάρχης της έμπρακτης αγάπης, Ιωάννης ο Ελεήμων: «Διότι αυτοί πράγματι μπορούν να μας βοηθήσουν να κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών.»
Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι αδελφοί μας έχουν την ανάγκη μας. Πολύ
περισσότερο έχουμε εμείς την ανάγκη τους, διότι οι εμπερίστατοι αδελφοί
μας είναι που κρατούν τα κλειδιά του Παραδείσου.
Με αυτή την πίστη πορευόμαστε στην
Αφρική των εθνών, στην Αφρική των φυλών, στην Αφρική των διαφορετικών
πολιτισμών. Πίστη όχι διανοητική, αλλά πίστη καρδιακή. Πίστη όχι
ιδεοληπτική, αλλά πίστη φιλάνθρωπη. Πίστη όχι προσωποληπτική, αλλά πίστη
προσωπική, πίστη δηλαδή ότι στο πρόσωπο του κάθε αδελφού που συναντούμε
στην ήπειρο της ελπίδας μπορεί να κρύβεται ο Χριστός, ο Αρχηγός της
ζωής!
Χριστός Ανέστη!
†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
Ἑν τῇ Μεγάλῃ Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας
Ἅγιο Πάσχα 2018
PASCHAL ENCYCLICAL 2018
Ref. No: 49/2018
THEODOROS II
BY THE GRACE OF GOD POPE AND PATRIARCH OF ALEXANDRIA AND ALL AFRICA
TO THE PLENITUDE OF OUR APOSTOLIC AND PATRIARCHAL THRONE
GRACE AND MERCY AND PEACE FROM OUR RISEN LORD AND GOD AND SAVIOUR JESUS CHRIST
“You killed the author of life, whom God raised from the dead. To this we are witnesses” (Acts 3:15)
My dear brothers and sisters,
The Apostles testify and the world
celebrates. The Apostles confess and the world rejoices. The Apostles
assert and the world believes. That truly the Creator of our life is
risen. That truly the Author of our life is risen.
That truly the Renovator of our life is
risen. Nonetheless, can the light of the Resurrection overcome the
thickening darkness of human history? Can the message of the
Resurrection freely reach out to every one of our brothers and sisters
in Christ, to every person of good will? Or does the Prophet still
wonder: “Have we not all one father? Has not one God created us? Why then are we faithless to one another?” (Malachi 2:10).
When God created us, He did so
voluntarily. And when He re-created us through His Only Son, He did so
without us offering anything in advance. However, the Kingdom of God, in
other words our union with God, will only occur if we desire God; only
if we seek God; only if we existentially set as our first priority the
will of God.
The Apostolic faith concerning God’s will is clear: “I
now realize how true it is that God does not show favoritism but
accepts from every nation the one who fears him and does what is right.”
(Acts 10:34-35). Entering the Kingdom of God only requires the fear of
God as a respect for His will, and the righteousness of God as the fruit
of His will.
What do we do? We set aside the fear of
God. We consider the fear of God to supposedly discredit our ego.
Moreover we distort God’s righteousness. We see it through the deforming
lenses of nation, race, color, or diversity. And we come to the point
of burying under successive layers of elements of identity the one and
only element that unites us all: our common origin from God.
We forget that a Samaritan man became
the model of compassionate philanthropy. We forget that a Samaritan
woman became the model of heartfelt alteration. We forget that a
prostitute became the model of saving repentance. We forget that the
thief of the eleventh hour became the first inhabitant of Paradise. We
forget that the only distinction that should exist on a human level is
the one that distinguishes our brothers and sisters as those who are
self-sufficient and those who are in need of help.
My dear brothers and sisters,
Today as we celebrate the Resurrection
of the Lord and open our homes to share our joy, let us keep in mind the
will of God. Christ said: “When you give a luncheon or dinner, do
not invite your friends, your brothers or sisters, your relatives, or
your rich neighbors; But when you give a banquet, invite the poor, the
crippled, the lame, the blind and you will be blessed”. (Luke 14:12-14).
Why should we invite all those people in
need? Our holy predecessor, the Patriarch of tangible love, St John the
Merciful, gave the answer: "For indeed they can help us inherit the Kingdom of Heaven." It
is not just that our brothers and sisters need us. We have a much
greater need of them, because our brothers and sisters who are in need
hold the keys of Paradise.
It is with this faith that we walk
through the Africa of the nations, the Africa of the tribes, the Africa
of diverse cultures. Not with the faith of the intellect, but with the
faith of the heart. Not with ideological faith, but with humanistic
faith. Not with faith that shows favoritism, but with the faith that in
the person of every brother or sister we meet in Africa, in the
Continent of hope, Christ may be hidden, the Author of Life!
Christ is Risen!
† THEODOROS II
POPE AND PATRIARCH OF ALEXNADRIA AND ALL AFRICA
In the Great City of Alexandria Pascha 2018
