Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΕΠΟΧΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

                        

Ιωάννου Λότσιου Δρ. , veria net

Η καραντίνα της πανδημίας φέρνει μπροστά μας το κύριο γνώρισμα της που είναι ο θάνατος. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο και σε παλαιές εποχές η προστασία και η θεραπεία αποτελούσαν τα κίνητρα σε μια ασθένεια, αρρώστια ή πανδημία. Αυτό το καιρό η μέθοδος μη εξάπλωσης του Covid 19 είναι η απομόνωση. Οφείλουμε να εγκλειστούμε στα σπίτια μας, να διακόψουμε τις κοινωνικές, εργασιακές και φιλικές σχέσεις, αλλά επιπρόσθετα και τις εκκλησιαστικές.  Αυτή η αποφυγή της εξάπλωσης της νόσου αποκαλύπτει συγχρόνως τον φόβο του θανάτου. Ασθένεια και θάνατος ,πανδημία και επιδημία είναι τόσο αρχαίες στην ζωή της ανθρωπότητας και σήμερα γίνεται και σε εμάς εμπειρικά αυτό.

Αυτή η καραντίνα που σαν τρόπος δεν είναι νέος αλλά παλιός, όσοι ήταν σε βαριές αρρώστιες αποχωρούσαν από την κοινωνία, υπήρχε ένας τόπος όπου συγκεντρωνόταν εκεί. Τώρα πρέπει να διαιρεθούμε, να ξεχωρίσουμε όχι από μια ομάδα αλλά καθένας χωριστά. Είμαστε σε μια απόσταση μεταξύ μας, αναγνωρίζοντας ότι η ζωή μας είναι πολύτιμο αγαθό. Στον διαχωρισμό αυτόν κυριαρχεί η αντίληψη του θανάτου, ήδη ακούμε από τα ΜΜΕ για τα αρνητικά αποτελέσματα και τον θάνατου πολλών ανθρώπων. Σε αυτήν την προστασία της ζωής μας, στην διαφύλαξη και της ζωής των άλλων, η εκτίμηση που θα πρέπει να κάνουμε είναι ότι ως πιστοί ο θάνατος δεν είναι κακό αλλά και ούτε ένα μυθιστόρημα. Ο φόβος του θανάτου είναι στην φύση του ανθρώπου. Αυτά θεραπεύονται από τον θάνατο του Χριστού, όπως επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος «ὅτι οὐκ ἔθετο ἡμᾶς ὁ Θεὸς εἰς ὀργήν, ἀλλ’ εἰς περιποίησιν σωτηρίας διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀποθανόντος ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα εἴτε γρηγορῶμεν εἴτε καθεύδωμεν ἅμα σὺν αὐτῷ ζήσωμεν» (Α’ Θεσ.5, 9-10).

Η καραντίνα και η απομάκρυνση από κάθε είδους σχέση επηρέασε και την εκκλησιαστική κοινωνία. Στην Εκκλησία αυτή η κοινωνία είναι αφ΄ ενός η κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, αλλά και αφ΄ ετέρου η πνευματική ένωση με τον Θεό και τους Αγίους, η επί γης στρατευόμενης εκκλησίας κοινωνά με την θριαμβεύουσα. Αυτή η κοινωνία στην τριπλή της διάσταση δεν μπορεί να καταστραφεί από ένα ιό, μια καραντίνα ή αποφάσεις απαγορευτικές. Οι δεσμοί είναι ακατάλυτοι και δωρεά της χάριτος του Θεού.  Και εδώ πρέπει να σταθούμε. Ο χωρισμός αυτός από την ευχαριστιακή σύναξη, ως Σώματος του Χριστού και μέλη εκ μέρους, δεν είναι ως μια κοινωνική συνάθροιση. Μπορεί μέσω των σύγχρονων μέσων κοινωνικής δικτύωσης να μπορούμε να παρακολουθούμε τις ακολουθίες, να προσευχόμαστε κ.α. Αλλά στην Εκκλησία δεν πηγαίνουμε όπως πηγαίνουμε στο γήπεδο ή σε μια κοινωνική εκδήλωση. Εκεί πηγαίνουμε ως μέλη του ενός Σώματος, που παρόλου μπορεί χρονικά αλλά και τοπικά να είμαστε χωρισμένοι, είμαστε μια σύναξη. Η στέρηση είναι και αυτή ένα σημείο που μας δείχνει αυτή  ακριβώς την ενότητα. Ενώ δεν μπορούμε να πάμε στην Εκκλησία για να κοινωνήσουμε, πρέπει να επιδιώξουμε να συμμετάσχουμε  εν πνεύματι στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, με ύμνους και προσευχές από το σπίτι. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Είναι παλαιό. Είναι τρόπος ζωής ασκητών και αναχωρητών που  απείχαν από την κοινή λατρεία. Σε πολλούς Αγίους ασκητές είναι σύνηθες πρακτική προσευχής, η κατ’ ιδίαν προσευχή. Είναι η συμμετοχή μας με αυτόν τον τρόπο ίσως άγνωστη σήμερα, αλλά παλαιά προσευχητική πράξη της Εκκλησίας.