ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας κατὰ τὰ Ἀναγνώσματα τῆς Κυριακῆς καί τινων ἑορτῶν

Δέσπω Ἀθ. Λιάλιου, Α.Π.Θ.

Κυριακή Δ´ Ματθαίου, 2 Ιουλίου 2023, Μνήμη τῆς ἐν Βλαχέρναις Καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (Αριθμ. 23Ν1)

 

Α. 1 Φέτος η Δ´ Κυριακή Ματθαίου συμπίπτει με τη μνήμη της καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου επί αυτοκράτορος Λέοντος του Μεγάλου στο παρεκκλήσιο της Ιεράς Μονής των Βλαχερνών, το οποίο ονομαζόταν Αγία Σορός. Σήμερα από όλο το μοναστηριακό συγκρότημα σώζεται μόνο το Αγίασμα των Βλαχερνών με τη φροντίδα των γουναράδων Ρωμιών της Πόλης. Στην Πόλη, εξαλλου, είχε μεταφερθεί και η Αγία Ζώνη της Παναγίας επί αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408), όπου η αυτοκράτειρα Πουλχερία, σύζυγος του αυτοκράτορα Μαρκιανού (450-457), έχτισε το ναό της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων. Στην Παναγία των Χαλκοπρατείων φυλασσόταν η λειψανοθήκη με την Τιμία Ζώνη, Αγία Σκέπη και η Εσθήτα, που επίσης ονομαζόταν Αγία Σορός. Τμήματα της Τιμίας Ζώνης αργότερα μοιράσθηκαν και σε άλλες εκκλησίες της Πόλης. Στην άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204 έγινε η μεγάλη αρπαγή. Ένα διασωθέν τμήμα της Τιμίας Ζώνης, μετά την απελευθέρωση της Πόλης από το Μιχαήλ Η´ τον Παλαιολόγο, εναποτέθηκε στην Παναγία των Βλαχερνών μαζί με τη Σκέπη της Παναγίας, γι᾽ αυτό στην υμνολογία γίνεται λόγος περί σορού της Παναγίας.

2. Η μεταφορά της Εσθήτος, της Τιμίας Ζώνης, της Σκέπης της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη εντάσσεται σ᾽ ένα γενικότερο πρόγραμμα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, αρχής γενομένης με το Μέγα Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη, που έχτισαν το Προφητείο στον έβδομο λόφο, για την προστασία των ιερών τόπων της Αποστολικής Εκκλησίας αλλά και της χριστιανικής σήμανσης της νέας πρωτεύουσας του Κράτους. Η κραταίωση της ορθόδοξης πίστης, με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων στην Έφεσο και τη Χαλκηδόνα, με κεντρικό όρο τον όρο Θεοτόκος, θα αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των χριστιανών αυτοκρατόρων, που θέτουν την προστασία της αυτοκρατορίας στην προστασία των Μαρτύρων και της Θεοτόκου, οπότε εμφανίζονται και οι πρώτοι ναοί προς τιμήν της. Έτσι βαθμιαία η Κυρία Θεοτόκος, της οποίας τα τεκμήρια του επίγειου βίου της φυλάσσονται στη νέα πρωτεύουσα, όπως και των Θεοπατόρων, του Αγίου Συμεώνος του Θεοδόχου, των Αγίων Αποστόλων και των Μαρτύρων, ανυψώνεται, κατά τη σηματοδότηση μάλιστα της Θείας Λειτουργίας, στην Υπέρμαχο Στρατηγό της Κωνσταντινούπολης ως της κατεξοχήν πόλης της. Έτσι, εξάλλου, καταγράφεται συνεχώς έκτοτε και στην υμνολογία της Εκκλησίας.

3. Για τη σημερινή εορτή το Συναξάριο αναφέρει: «Τῇ Β´ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμην ποιούμεθα τῆς ἐν τῇ Ἁγίᾳ σορῷ καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Βλαχέρναις, ἐπὶ Λέοντος τοῦ μεγάλου, καὶ Βηρίνης τῆς αὐτοῦ γυναικός»κατά το έτος 457. Ο αυτοκράτορας Λέων είναι ένα κεντρικό πρόσωπο στη ζωή της αυτοκρατορίας, ως ελέω Θεού αυτοκράτορας, γιατί είναι ο πρώτος αυτοκράτορας που στέφθηκε από Πατριάρχη, τον Πατριάρχη Άγιο Ανατόλιο, τον Πατριάρχη της Δ´ Οικουμενικής Συνόδου. Έτσι, σε διάστημα 77 ετών από την έκδοση του εδίκτου του Θεοδοσίου (380) περί ανακηρύξεως της χριστιανικής πίστης ως επίσημης θρησκείας, φθάνει η αυτοκρατορία να δομείται με την πολιτική θεωρία ότι και η βασιλεία είναι χάρισμα εκκλησιαστικό για τη διακυβέρνηση των πολιτών κατά σάρκα.

 

Β. 1. Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Δ´ Κυριακής Ματθαίου βρίσκεται σε ακριβέστατη θεολογική συνέχεια της Γ´ Κυριακής Ματθαίου. Το συμπέρασμα των Αναγνωσμάτων της προηγούμενης Κυριακής ήταν ότι στη ζωή της Εκκλησίας ως γεγονός που αγκαλιάζει όλη την κτίση και την ιστορία του ανθρώπινου γένους, ως συναγωγή παλαιού και νέου Ισραήλ εν πορεία, -και γι᾽ αυτό η Εκκλησία είναι Καθολική-, πίστη, δικαιοσύνη και χάρη ταυτίζονται, γιατί είναι ο ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός ο οποίος ενεργεί την αποκάλυψη, άσαρκος, ένσαρκος και Πνευματικώς ορώμενος και διαδιδόμενος χάριτι στη μία και την αυτή άκτιστη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Ωστόσο, και με το Αποστολικό Ανάγνωσμα, που εκτάκτως λόγω της μνήμης της καταθέσεως της Εσθήτος, που είναι το αυτό με την εορτή της Αγίας Σκέπης και των Εισοδίων υπάρχει μία εσωτερική ενότητα υπό τον Πατριάρχη Αβραάμ ώς Πατριάρχη όλων των εθνών.

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα κατ᾽ αρχάς θα πρέπει να συσχετισθει με τα Προφητικά Αναγνώσματα που διαβάζονται στις προαναφερθείσες εορτές της Θεοτόκου, ως εξής:

α. Τό Αποστολικό Ανάγνωσμα βρίσκεται σε αντιστοιχία προς το πρώτο και τρίτο Προφητικό Ανάγνωσμα της εορτής κατά την τάξη της 1ης Οκτωβρίου, όπου στο πρώτο (Ἐξόδ. κεφ. 40, 1-9,14 καὶ 28-29) o Θεός δίνει οδηγίες στο Μωϋσή για το πώς θα κατασκευάσει τη σκηνή του Μαρτυρίου και πού θα τοποθετήσει την Κιβωτό του Μαρτυρίου (όπου βρίσκονταν κατά το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, Ἑβρ. η´: 4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης»), με το πρώτο καταπέτασμα, το κάλυμμα του καταπετάσματος, την τράπεζα, την πρόθεση, τη λυχνία, το θυσιαστήριο των καρπωμάτων, τον αγιασμό του χρυσού θυσιαστηρίου στο ἅγιον τῶν ἁγίων, όπου και η Κιβωτός του Μαρτυρίου. Το απόσπασμα κατακλείεται από την παρατήρηση: «Καὶ ἐκάλυψεν ἡ νεφέλη τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ δόξης Κυρίου ἐπλήσθη ἡ σκηνή. Καὶ οὐκ ἠδυνάσθη Μωυσῆς εἰσελθεῖν εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, ὅτι ἐπεσκίαζεν ἐπ᾽ αὐτὴν ἡ νεφέλη καὶ δόξης Κυρίου ἐνεπλήσθη ἡ σκηνή», γιατί ο Μωϋσής δὲν είχε ούτε το ιερατικό ούτε το αρχιερατικό αξίωμα. Το τρίτο Προφητικό Ανάγνωσμα προέρχεται από το όραμα του Προφήτη Ιεζεκιήλ, κεφ. 43, 27 καὶ 44, 14, όπου ο Προφήτης βρίσκεται ενώπιον του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων, στο οποίο ο Αρχιερεύς, έχοντας προσφέρει τα ολοκαυτώματα ζωντανών κτηνών, όπως λέγεται και στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, εισήρχετο μια φορά το χρόνο στη Σκηνή του Μαρτυρίου: «7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων» (Ἑβρ. θ´, 7). Ο Προφήτης οράται την όγδοη ημέρα και το επέκεινα αυτής, το ευχαριστιακό δείπνο της Πεντηκοστής με την κατά ανατολάς κλειστή πύλη, δηλαδή την Παναγία και το γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Λόγου και τη Θεία Ευχαριστία: «Ἔσται ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς ὀγδόης καὶ ἐπέκεινα, ποιήσουσιν οἱ ἱερεῖς ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον τὰ ὁλοκαυτώματα ὑμῶν καὶ τὰ τοῦ σωτηρίου ὑμῶν, καὶ προσδέξομαι ὑμᾶς, λέγει Κύριος. Καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν Ἁγίων τῆς ἐξωτέρας, τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. Καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι᾽ αὐτῆς ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι᾽ αὐτῆς καὶ ἔσται κεκλεισμένη. Διότι ὁ ἡγούμενος οὗτος καθήσεται ἐν αὐτῇ, τοῦ φαγεῖν ἄρτον ἐναντίον Κυρίου» (Ἰεζ. κεφ. 43, 27- 44, 2-3).

β. Στο δεύτερο Προφητικό Ανάγνωσμα (Ἐξόδ. κεφ. 3, 1-8) καταγράφεται το γνωστό σε όλους μας περιστατικό με το Μωϋσή στο όρος Χωρήβ, όπου βρέθηκε ενώπιον της φλεγόμενης και μη κατακαιόμενης βάτου, μία σκηνή γνωστή και από την αγιογραφία, που θυμίζει το γεγονός της Μεταμορφώσεως, και συνομίλησε με τον εξερχόμενο εκ της βάτου Άγγελο, τον άσαρκο Λόγο, ο οποίος τον κάλεσε να ελευθερώσει και να οδηγήσει το λαό του Ισραήλ από την Αίγυπτο πίσω στη γη της επαγγελίας, αποκαλύπτοντάς του ότι είναι ο Θεός των Πατέρων του: «ἐγὼ εἰμι ὁ Θεὸς τοῦ πατρός σου, Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ Θεὸς Ἰσαάκ καὶ Θεὸς Ἰακώβ» (Ἐξόδ. 3, 6). Πρόκειται για μία από τις πολύ γνωστές Θεοφάνειες του άσαρκου Λόγου της προφητικής παραδόσεως, όπου με τη βάτο προτυπώνεται η Θεοτόκος.

γ. Η αναδρομή στον Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος προηγείται χρονικά της παραδόσεως του Νόμου, του Μωϋσέως και όλων των μεταγενέστερων διατάξεων, που περιγράφονται στην Πεντάτευχο, είναι συγχρόνως αναγωγή όλων των ανθρώπων, και για την περίπτωση των Γαλατών όλων των πιστών αδιακρίτως, στα τέκνα του Αβραάμ, κατονομάζοντάς τους ως «κατ᾽ ἐπαγγελίαν» κληρονόμους, ότι, δηλαδή, οι Θεοφάνειες και υποσχέσεις του Θεού προς τον Αβραάμ αφορούν σε όλους που αποδέχονται την πίστη του Αβραάμ και, επομένως, η ενδιάμεση φάση του Μωσαϊκού Νόμου έχει προπαρακευαστικό χαρακτήρα για την αποδοχή του Χριστού ως του ενός και του αυτού Θεού του παλαιού και νέου Ισραήλ, όπου κυριαρχεί το ζεύγος επαγγελία πατριαρχική (οικουμενική)- πίστη στο Χριστό, και όχι το ζεύγος Νόμος- πίστη ως επιμέρους παιδαγωγική διαδικασία δεκτικότητας των νηπίων. Η υπέρβαση της ενδιάμεσης κατάστασης, που είναι ρίξη με την ιουδαϊκή αποκλειστικότητα και όχι με τις Προφητικές επαγγελίες, εκβάλλει στην ενότητα πάντων στο πρόσωπο του Χριστού. Η υπόμνηση του βαπτίσματος (κατά το «ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» αργότερα στο Σύμβολο της Πίστεως) και η αποδοχή του κοινού ανακαινισμού παντός του ανθρωπίνου γένους ως κοινής δωρεάς του Ενανθρωπήσαντος και Σταυρωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός, αίρει όλες τις φυλετικές, κοινωνικές, ακόμη και τις βιολογικές διακρίσεις σε γυναίκα και άνδρα, καθώς η δωρούμενη υπό του Ενανθρωπήσαντος υιοθεσία συνιστά επάνοδο στην προπτωτική κατάσταση. Γι᾽ αυτό λέγεται ότι οι Θεοφάνειες του Ισραήλ εκβάλλουν και ανακεφαλαιώνονται στο Χριστό, ο οποίος συνέχει τα τρία αξιώματα του Ισραήλ, τον οποίο εισάγει στο Μυστικό Δείπνο ολοτελώς, βασιλεύς- δημιουργός, προφήτης/διδάσκαλος, (γι᾽ αυτό χρησιμοποιεί τις παραβολές) και ιερεύς/ θύτης και θύμα, προσφέρων, προσφερόμενος, δεχόμενος τη λογική θυσία, διαδιδόμενος, ορώμενος και μετεχόμενος Πνευματικώς υπό όλων των μελών της Εκκλησίας και ως κλήση προς πάν το ανθρώπινο.

Δ. 1. Το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα προέρχεται από το όγδοο κεφάλαιο του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Από τα κεφάλαια 5-7 προερχόταν το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της προηγούμενης Κυριακής περί της ανακεφαλαιώσεως της πίστης στο Χριστό και της αληθινής προσευχής, του Πάτερ ἡμῶν, που είναι μία διαρκής επίκληση της βασιλείας των οὐρανών, όπως την ακούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία. Οι Μακαρισμοί, που συνοψίζουν τη δικαιοσύνη του Νόμου εκβάλλουν στην πίστη της ελεύσεως της βασιλείας του Πατρός, δηλαδή όλου του κόσμου, Ιουδαίων και εθνών, γι᾽ αυτό πίστη, δικαιοσύνη και χάρη ταυτίζονται, όπως έχουμε ήδη σημειώσει.

2. Η γενόμενη αναφορά σε Μακαρισμούς και όχι στη λεγόμενη Επί του Όρους Ομιλία έγινε με ένα καθαρά λειτουργικό στόχο, καθώς το Πάτερ ἡμῶν και οι Μακαρισμοί, που είναι αναγωγή στους Ψαλμούς, ανήκουν στο λειτουργικό πυρήνα της Αγίας Αναφοράς και ιδιαιτέρως της Ευχής της Επικλήσεως, ανήκουν δηλαδή στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Δεν πρόκειται για ένα κήρυγμα κάποιων επιταγών και εντολών, ενός κοινωνικού προφητισμού, για να ξεγελαστούν οι άνθρωποι με ωραία λόγια, όπως κάνουν οι σύγχρονοι φαρισαίοι. Με τους Μακαρισμούς ο Χριστός ανακεφαλαιώνει το Νόμο και τους Προφήτες και κηρύσσει την έλευση της Βασιλείας του Πατρός, που είναι υπέρβαση της δικαιοσύνης του Ισραήλ και έλευση της χάριτος για όλο τον κόσμο κατά την ενότητα της αποκαλύψεως του Τριαδικού Θεού.

3. Ασφαλώς οι άνθρωποι που ακολούθησαν το Χριστό στο Όρος πλησίον της λίμνης της Τιβεριάδος, όπου έκανε την κλήση των Αποστόλων, ήταν κυρίως Γαλιλαίοι του Ισραήλ αλλά και εθνικοί. Έχουμε ήδη επισημάνει αρκετές φορές για την πληθυσμιακή συγκρότηση της Γαλιλαίας και τις πληθυσμιακές επιμειξίες, πράγμα που ήταν ένα σταθερό υπόβαθρο για το κήρυγμα του Χριστού από τον Ισραήλ προς τα έθνη και με αντίστοιχη παιδαγωγία για τους Μαθητές του για το άπλωμα στην Οικουμένη.

4. Στην αρχή, λοιπόν, του όγδοου κεφαλαίου ο Ευαγγελιστής Ματθαίος σημειώνει ότι κατά την κατάβαση από το Όρος είχαν ακολουθήσει το Χριστό «ὄχλοι πολλοί», κόσμος δηλαδή και κοσμάκης, όπως θα λέγαμε σήμερα, ένα ποικίλο ακροατήριο από Ισραηλίτες της Γαλιλαίας και εθνικούς, όλοι αυτοί που άκουσαν για την έλευση της Βασιλείας του Πατρός. Η πρώτη θεοσημία του Χριστού διενεργείται σε ένα λεπρό. Για να μεταφερθούμε στις μέρες μας πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Χριστός με τη θεοσημία αυτήν κάνει μία κορυφαία ανατροπή και ως προς το Ισραήλ και ως προς τα έθνη· Ο Ισραήλ φρόντιζε για την υγεία του κοινωνικού σώματος και απέπεμπε τους θεωρούμενους μολυσματικούς ανθρώπους εκτός των τειχών, τους έθετε εκτός κοινωνίας, ο εθνικός κόσμος έφτανε μέχρι την εξολόθρευσή τους. Έρχεται ο Χριστός και τους ξανακάνει αδελφούς, χωρίς να καταργεί τον κοινωνικό έλεγχο. Ενεργεί τη θεραπεία ως σημείο ελεύσεως της Βασιλείας του Θεού, ως σημείο πίστεως και χάριτος!

5. Συνέχεια της θεραπείας του λεπρού είναι το απόσπασμα από το όγδοο κεφάλαιο, δηλαδή, το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της θεραπείας του παιδός του εκατόνταρχου. Και πάλι η θεοσημία ενεργείται όχι στον περιούσιο Ισραήλ αλλά σε ένα εθνικό! Και μάλιστα ο Ευαγγελιστής Ματθαίος σημειώνει ότι: «ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε» για την πίστη του εκατόνταρχου: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον». Πρώτα πρώτα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Χριστός αποκαλύπτεται ενεργών ως Θεός κατενώπιον του Ισραήλ επιλέγοντας όμως ό,τι ο Ισραήλ θεωρούσε απορριπτέο, επανενώνων το γένος των ανθρώπων, καταργώντας τις κοινωνικές συμβάσεις της μεταπατορικής αμαρτητικής σύμβασης. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, «θαυμάζει» για την πίστη ενός εθνικού, που ήταν φορέας της κατεξουσίασης του Ισραήλ. Μέγα σκάνδαλο! Αυτό το ρήμα, όπως και άλλα που δηλώνουν τα αδιάβλητα πάθη του Χριστού, είναι οι αποδείξεις, όπως ερμήνευσε μετά η συνοδική πράξη της Εκκλησίας, ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός ενηνθρώπησε πραγματικά και δεν ήταν κατά φαντασία άνθρωπος, και γι᾽ αυτό η παρεχόμενη θεραπεία- σωτηρία είναι πραγματική και όχι μία θεωρία που κηρύττεται, για να ξεγελαστούν οι άνθρωποι, όπως ξεγελιούνται από τους αυτόκλητους σωτήρες του κόσμου όπου γης, που φροντίζουν για τα πορτοφόλια τους και τους κάθε είδους ημετέρους.

6. Όλη η φρασεολογία του Ευαγγελικού Αναγνώσματος είναι μία φρασεολογία που προέρχεται από την προσπάθεια των ανθρώπων να βρουν μέσα θεραπείας και ιάσεως της νοσούσας ανθρώπινης φύσης, της φέρουσας τα σημεία της μεταπατορικής φθοράς και του θανάτου. Ο Χριστός, λοιπόν, ως ο αυτός Υιός και Λόγος του Θεού, αυτός που η βούλησή του, ως του ενός της Αγίας Τριάδος, είναι και λόγος έμπρακτος ακαρεί, «δι᾽ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο», θεραπεύει και μόνο με το λόγο του εκ του μακρόθεν τον παίδα του εκατόνταρχου, βεβαιώνοντας για την έλευση σε όλο τον κόσμο της Βασιλείας του Πατρός αλλά και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που υπερβαίνει τους όρους της κτιστότητος και της φθοράς ως άνωθεν χορηγούμενη χάρη και γι᾽ αυτό πίστη, δικαιοσύνη και χάρη ταυτίζονται!

 

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Ἑβρ. θ´, 1-7: «1 Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν. 2 σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. 3 μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, 4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, 5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. 6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, 7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων».

 

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. η´, 5-13: «5 Εἰσελθόντι δὲ αὐτῷ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 6 Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. 7 καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. 8 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. 9 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ' ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. 10 ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. 11 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, 12 οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. 13 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ».