.png "English"){kind=small}
ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΟ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
τουΑριστείδηΠανώτη
Την Εκκλησιαστική Ιστορία καταγράφουν οι ιερές πράξεις και τα αντίστοιχα γεγονότα που τα συνοδεύουν και όχι οι αερολογίες των αντιρρητικών αντεγκλήσεων και οι διαξιφισμοί της δοκησισοφίας των φθηνά βαττολογούντων. Μία τέτοια ιερή ιστορική πράξη συνέβη προ πεντηκονταετίας το απόγευμα της Τρίτης 25ης Ιουλίου 1967 στο περίπυστο κάποτε καθεδρικό ναό της Ανατολικής Χριστιανοσύνης την Αγιά Σοφιά. Ο πάπας Παύλος Στ΄, ὁπρώτος πάπας που επισκέπτεται τη Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη τη δεύτερη χιλιετία της Εκκλησίας για να επισκεφθεί κατά πρωτοβουλία του την καθέδρα του πρώτου Πατριάρχου της κατ' Ανατολάς Εκκλησίας πριν πραγματοποιήσει την επίσκεψή του στο Φανάρι επισκέπτεται όπως εκ των υστέρων εξηγήθηκε συμβολικά και προσκυνηματικά τον μεταβληθέντα σε Μουσείο από το 1934. Εκεί άλλοτε ήταν όχι μόνον ο τόπος εκκλησιασμού του Λαού του Θεού της βασιλεύουσας, αλλά και το ιερό κέντρο διοικήσεως της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στο οποίο διαδραματίστηκαν πλείστα όσα σπουδαία συμβάντα, ακόμη και με πικρές αναμνήσεις.
Το ιστορικό αυτό γεγονός το διηγήθηκα στον τόμο του βιβλίου μου: «Ειρηνοποιοί», μάλιστα με τη σχετική φωτογραφική τεκμηρίωση, που ήδη θεωρείται διεθνώς ως το μόνο από ορθοδόξου πλευράς αντικειμενικό και έγκυρο υπόμνημα των συμβάντων των ημερών εκείνων και προς τούτο παραθέτω πάλι το σχετικό κείμενό μου μετά πεντηκονταετία.
Ο πάπας όταν έφθασε κάτω από το κέντρο του μετέωρου τρούλου: « Ατενίζοντας τη λαμπρή πνευματικότητα του ναού και τα έκπαγλα ψηφιδωτά του, αισθάνεται τα απερίγραπτα βιώματα μιάς μεταρσιώσεως. Το έψυχο αυτό κτίσμα τον κάνει να ξαναζήσει τη ζωηφόρο ιστορία του. Ακούει την κατανυκτική συλλειτουργία των προκατόχων του με τούς Πατριάρχες, στον ίδιο αυτό πάνσεπτο χώρο και νιώθει μιά ασυγκράτητη από σκοπιμότητες παρόρμηση να γονατίσει και να προσευχηθεί. Και με διάκριση το κάνει! Ερωτά τον επίσημο που τον συνοδεύει: «Μου επιτρέπεται για λίγο να προσευχηθῶ;» Και γονατίζει και ποσεύχεται!
Μαζί του συμπροσεύχονται και οι παριστάμενοι Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Είναι μιά σκηνή, που δεν μπορεί να την επηρεάσει πιά καμμιά ιστορική σελίδα του παρελθόντος, γιατί είναι μετάσταση στην καινούργια εποχή. Μόλις τελειώνει την προσευχή του, ο Πάπας σηκώνεται και κάνει μιά δήλωση: «Θα έπρεπε ο ναός αυτός να ξαναγίνει αυτό που ήταν»! Και αυτό εἰχε το δικαίωμα να το πεί, αφού η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παραχωρεί τον Καθεδρικό ναό της Κολωνίας, για να προσευχηθούν οι Μουσουλμάνοι Τούρκοι της Γερμανίας, στις επίσημες θρησκευτικές τους εορτές». ( «Ειρηνοποιοί». σσ. 202.).
Ο πλησίον ιστάμενος είναι ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Τσαγλαγιαγκίλ, εξαιρετική προσωπικότητα της εποχής φιλική προς την Ομογένεια που όταν οι Ιμβριώτες με τις ψήφους τους τον βοήθησαν να κερδίσει της εκλογές στη περιοχή του Τσανακαλέ, με τους πολλούς βουλευτές και να ανατραπεί ο μισέλληνας Ινονού, τήρησε την υπόσχεσή του στο μακαριστό μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου Μελίτωνα και με «απόφαση της Εθνοσυνελεύσεως της Αγκύρας» επανέφερε τα καθωρισθέντα δίκαια για τους Ιμβριώτες στη Συνθήκη της Λωζάννης, ένα των οποίων ήταν η Ελληνική Παιδεία της νήσου στην οποία μαθήτευσαν όλοι οι φιλομαθείς νέοι του νησιού πολλοί των οποίων σε κρίσιμες εποχές στήθηκαν η δεξαμενή του Οικουμενικού Θρόνου με επικεφαλής τον σημερινό Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Όταν ο τόμος των «Ειρηνοποιών» εκδόθηκε το 1974 και στα γαλλικά ο πάπας Παύλος Στ΄ με κάλεσε στο Βατικανό για να με τιμήσει και τότε μεταξύ των άλλων με ρώτησε που βρήκα τὴφωτογραφία της επισκέψεώς του στην Αγία Σοφία; Γνώριζε ότι και τα αρνητικά των φωτογραφιών εκείνων με ενέργειες της Αγκύρας κατασχέθηκαν για να αποφύγει η τότε κυβέρνηση τις επιθέσεις των εθνικιστών και των Μουσουλμάνων αντιπάλων της. Ανέφερα στην Αυτού Αγιότητα πώς ένας Τούρκος φωτορεπόρτερ προσωπικά μου εμπιστεύθηκε το αρνητικό της φωτογραφίας του με την υπόσχεση μου πώς δεν θα αποκαλύψω ποτέ το όνομά του. Ήταν «Σταύριλις» εκ Πόντου Κρυπτοχριστιανός.
Κατά την θρονική εορτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις 30 Νοεμβρίου 1979 ο πάπας Ιωάννης-Παύλος Β΄ επισκέπτεται το Φανάρι. Ο πατριάρχης Δημήτριος με καλεί στην υποδοχή του και με παρουσιάζει μεταξύ των συνεργατών του. Του πρόσφερα την ελληνικὴκαι τη Γαλλική έκδοση των «Ειρηνοποιών» μου και ο Πάπας με εκπλήσσει λέγοντάς μου: «Εγώ σας ξέρω»! Αυτό βέβαια με αιφνιδίασε και ευγενώς τον ευχαρίστησα. Μετά ρωτώ το στενό παλαιό φίλο από τα φοιτητικά μου χρόνια μακαριστό π. Πέτρο Ντυπρέ πως ήταν δυνατόν να με γνωρίζει και μου αποκάλυψε ότι όταν ήταν αρχιεπίσκοπος Κρακοβίας και πέρασε από τη Γραμματεία στο Βατικανό του πρόσφερε γαλλικό αντίτυπο από εκείνα που του είχα προσφέρει το 1974 όταν με δέχθηκε ο πάπας Παύλος Στ΄ και συμπλήρωσε:
Όταν αποφάσισε να έλθει στο Φανάρι ένα χρόνο σχεδόν μετά την εκλογή του το 1978 ζήτησε από τη βιβλιοθήκη του γραφείου του τον γαλλικό τόμο PACIFICATER σου γιατί έμαθε ότι στα πλαίσιά του έχει ιδιόχειρο σχολιασμό των γεγονότων ο πάπας Παύλος Στ΄ και ήθελε να διαβάσει τις κρίσεις του για να έλθει προετοιμασμένος στο Φανάρι και τα κείμενα των λόγων του να ανταποκρίνονται πλήρως προς τις σκέψεις του προκατόχου του για να τηρηθεί με συνέπεια η αυτή γραμμή πλεύσεως της Εκκλησίας του.
Αυτό το καταθέτω για να μάθουν οι ημέτεροι με πόση προσοχή, σεβασμό, εντιμότητα και προσοχή βουλεύονται οι εκ Ρώμης αδελφοί σε σχέσει με τους ημετέρους που θέτουν το ανιστόρητο και εμπαθές ερώτημα: «Άν η Ρώμη είναι Εκκλησία;» και «Αν ο Επίσκοπός της Πρεσβυτέρας Ρώμης έχει αρχιερωσύνη»; που δεν αμφισβήτησε εκ των προτέρων ούτε και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός.
Στις αρχές Μαΐου του 2001 συνάντησα καὶπάλι στὴν Αθήνα τον πάπα Ιωάννη-Παύλο Β΄. ΄Ηταν καταβεβλημένος αλλά η μνήμη του λειτουργούσε άριστα. Hπρώτη προς εμέ με τρεμάμενη φωνή ερώτησή του ήταν: «Αγαπητέ γιατί δεν συνεχίσατε τον τόμο PACIFICATER» Με σεβασμό του απήντησα ότι τώρα ασχολούμαι με τη καταγραφή για τους πολλούς των εκκλησιαστικών γεγονότων του Γένους μου, αφού ο «οίστρος της εθνικής ανεξαρτησίας» αποκρύπτει την αλήθεια: ότι η Εκκλησία στην Ελλάδα έχει ως «Πηγή της Ευσεβείας» της την Αποστολική Καθέδρα της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως άν και «προσαγορεύεται» κατά τον Μ. Βασίλειο από διαφορετικές ονομασίες διοικήσεων και είναι Μία με Ένα Πατριάρχη, λόγω των «κατά κόσμον» ιστορικών συνθηκών. Και με το γηραιό ζωηρό βλέμμα του μου απήντησε: «Δόξα τῷΘεῷ».-
Πηγή: amen.gr
