Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας κατὰ τὰ Ἀναγνώσματα τῆς Κυριακῆς καί τινων ἑορτῶν

Δέσπω Ἀθ. Λιάλιου, Ὁμότιμη Καθηγήτρια Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 6 Αυγούστου 2020, (Αριθμ. 33N).

Α. Με την εορτή της Μεταμορφώσεως κλείνει μία περίοδος σαράντα ημερών, που άνοιξε με την εορτή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, και ανοίγει, επίσης, μία δεύτερη περίοδος σαράντα ημερών που καταλήγει στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Όλα τα Αναγνώσματα, Προφητικά (Ἐξόδου 24, 12-18: Ἐξόδου 33, 11-23 και 34, 4-6,8, Βασιλειῶν Γ´, 19, 3-9 και 11-13 και 15-16), το Εωθινό Ευαγγέλιο (Λουκ. θ´, 28-36: 28), το Αποστολικό και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, όπως, επίσης, και η Υμνολογία της εορτής καταυγάζονται από τη διαρκή παρουσία του Τριαδικού Θεού από κτίσεως κόσμου και μέχρις εσχάτων. Πρόκειται για μία σύνοψη του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας, μιας οικουμενικής θέασης του σύμπαντος κόσμου, όπου ο Λόγος δημιουργεί, αποκαλύπτεται στους Προφήτες οδηγών ως στήλη πυρός τον Ισραήλ, παραδεικύων τη δύναμη της Θεότητάς του στο Θαβώρ, προχειριζόμενος ο ίδιος το Σταυρικό Πάθος, (κατά τις προτυπώσεις του Μωϋσέως), την Ανάσταση, αλλά και τη δευτέρα έλευση, ανακαλών τον άνθρωπο και την κτίση στο «ἀρχέτυπο κάλλος»(1). Ειδικά η Καταβασία της εορτής είναι συγκλονιστική, γιατί σε μία πορεία προτύπωσης και αλήθειας, νόμου και χάριτος προδιαγράφεται και συγχρόνως ενοποιείται η πορεία του παλαιού και του νέου Ισραήλ και η νίκη κατά των φθοροποιών δυνάμεων εν τω Σταυρώ του Χριστού: «Σταυρὸν χαράξας Μωσῆς, ἐπ’ εὐθείας ῥάβδῳ, τὴν Ἐρυθρὰν διέτεμε, τῷ Ἰσραὴλ πεζεύσαντι· τὴν δὲ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραὼ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν, ἐπ’ εὔρους διαγράψας, τὸ ἀήττητον ὅπλον· διὸ Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν, ὅτι δεδόξασται». Συγχρόνως με την Ὠδή η´, που είναι και ευθεία αναφορά στην κατακλείδα της Παλαιάς Διαθήκης, η προτύπωση των Τριών Παίδων εν τη καμίνω συνιστά ομολογία του Τριαδικού Θεού: «Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον./ Εὐλογεῖτε Παῖδες, τῆς Τριάδος ἰσάριθμοι,/ Δημιουργὸν Πατέρα Θεόν,/ ὑμνεῖτε τὸν συγκαταβάντα Λόγον,/ καὶ τὸ πῦρ εἰς δρόσον μεταποιήσαντα,/ καὶ ὑπερυψοῦτε, τὸ πᾶσι ζωὴν παρέχον,/ Πνεῦμα πανάγιον εἰς τοὺς αἰῶνας». Σημειωτέον ότι το όνομα Κύριος είναι κοινό όνομα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, σύμφωνα με την ερμηνεία όλων των Πατέρων και τις διατυπώσεις του Συμβόλου της Πίστεως.

Β. Κατά ταύτα, μπορούμε να πούμε ότι η Μεταμόρφωση είναι η Θεοφάνεια (2), κατά την οποία ανακεφαλαιώνεται το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, βεβαιώνεται, δηλαδή, η αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού πριν τα σωτήρια πάθη του Υιού και Θεού ημών, αλλά συγχρόνως είναι και τύπος και προχειρισμός των μελλόντων αγαθών και της κρίσεως του σύμπαντος κόσμου. Επιπλέον, και υμνολογικά γίνεται έκθεση της πίστεως, ομολογία του Τριαδικού Θεού κατά τις θεοφάνειες στους Προφήτες (Μωϋσής και Ηλίας εκπροσωπούν ζώντες και κεκοιμημένους του αρχαίου Ισραήλ), τους οποίους καθιστά ο Χριστός με την παρουσία τους στη Μεταμόρφωση και αυτόπτες του μυστηρίου της Θείας Ενανθρωπήσεως (κανείς δεν μένει στην απέξω!), ενώ οι πρόκριτοι των Μαθητών καλούνται να βεβαιώσουν τον «προφητικό λόγο»(3), να ομολογήσουν, δηλαδή, τον ένα και τον αυτόν: «Ὡς οὐρανοῦ δεσπόζοντι, καὶ τῆς γῆς βασιλεύοντι, καὶ καταχθονίων, τὴν κυρείαν ἔχοντι, Χριστέ σοι παρέστησαν, ἐκ μὲν τῆς γῆς Ἀπόστολοι, ὡς ἐξ οὐρανοῦ δὲ ὁ Θεσβίτης Ἠλίας, Μωϋσῆς δὲ ἐκ νεκάδων, μελῳδοῦντες συμφώνως· Λαὸς ὑπερυψοῦτε Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας» (Κανὼν β´, ᾠδὴ η´, ἦχος πλ. δ´, τροπάριο γ´). Εξάλλου, η οικουμενική μεγαλειότητα της εορτής συνέχει την ανάκληση του ανθρώπου, ως καταυγαζομένου από τη φωτοείδεια του ένσαρκου Λόγου, αλλά και την ανάδειξη ολόκληρης της δημιουργίας ως φωτοειδούς γεγονότος, κατά την ανάδυση των όντων με το δημιουργικό πρόσταγμα του Λόγου: «Ὁ τοῦ φωτὸς διατμήξας τὸ πρωτόγονον χάος, ὡς ἐν φωτὶ τὰ ἔργα ὑμνεῖ σε Χριστέ, τὸν Δημιουργόν, ἐν τῷ φωτί σου τὰς ὁδοὺς ἡμῶν εὔθυνον». (Κανὼν α´, ᾠδὴ ε´, ἦχος δ´, εἱρμός).

Γ. 1. Όπως και στα Θεοφάνεια, έτσι και στη Μεταμόρφωση έχουμε αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού. Στην περίπτωση, μάλιστα της Μεταμορφώσεως υπάρχει ο προχειρισμός του εκκλησιασμού και της κρίσης ολόκληρης της δημιουργίας, γιατί ο Χριστός ενώπιον του ανθρώπινου γένους είναι ο ανακεφαλαιών ἐν ἑαυτῷ όλες τις προτυπώσεις και συγχρόνως προχειρίζεται τα έσχατα (4) «δι᾽ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν», ως «φῶς ἐκ φωτός», κατὰ το Σύμβολο της Πίστεως.

2. Εξάλλου, πρέπει να σημειώσουμε ότι κάθε Θεοφάνεια, είτε ως προτύπωση, «σκιά», ως αποκάλυψη, δηλαδή, του άσαρκου Λόγου, είτε ως πλήρωση(5), δηλαδή, ανακεφαλαίωση, ἀλήθεια, αποκάλυψη του ένσαρκου Λόγου, είτε ως προχειρισμός της αποκαλύψεως του Αναστάντος Χριστού (6)  και Πνευματικώς ορωμένου και αναμενομένου ως εν δόξη κριτή εν τοις εσχάτοις καιροίς, είναι δωρεά του Τριαδικού Θεού, είναι μία και η αυτή, γιατί είναι ο Ὤν Θεός που με την άκτιστη ενέργειά του φέρνει στην ύπαρξη τον κόσμο, αναδύει τα όντα στο φως, τα ουσιώνει, τα συντηρεί στην ύπαρξη, και κατά την οικεία αυτών δεκτικότητα τα λογικά τα σοφοποιεί και τα θεώνει. Και, επειδή ο Θεός και όλα τα του Θεού δεν υπόκεινται στη νοητική ικανότητα του ανθρώπου, μένουν απρόσιτα στη λογική μας, η οποία είναι κτιστή, δηλαδή περατή, γι᾽ αυτό στην Προφητική, Αποστολική και στην υμνολογική ερμηνευτική οι οράσεις των Προφητών, η θεοπτία των Αποστόλων και η μαρτυρία των Αγίων σημαίνεται, παραβάλλεται με τη χρήση ρημάτων και πραγμάτων, ως παραστάσεων και συμβόλων ειλημμένων από τη φυσική πραγματικότητα, ώστε να προσλαμβάνονται από τον καθένα, χωρίς διανοητικά σχήματα, και με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το φως, το κατεξοχήν στοιχείο της ζωής, αυτό που φανέρωσε τα όντα και τα κάνει ορατά. Παράλληλα, όμως, χρησιμοποιείται μία γλώσσα που δηλώνει τον άρρητο χαρακτήρα των Θεοφανειών του Θεού, το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, το γενηθήτω της δημιουργίας και της πανταχού παρουσίας του. Έτσι, οι Μαθητές «ἔρριψαν ἑαυτοὺς ἐν τῷ ἐδάφει τῆς γῆς, μὴ φέροντες ὁρᾶν, τὴν ἀθέατον μορφήν», «Τὸ ἄσχετον τῆς σῆς φωτοχυσίας, καὶ ἀπρόσιτον τῆς Θεότητος, θεασάμενοι τῶν Ἀποστόλων οἱ πρόκριτοι», «καὶ εἰς γῆν ἐναπέβλεπον, μὴ φέροντες ὁρᾶν τὴν λαμπρότητα, τῆς ἀπροσίτου δόξης τοῦ προσώπου σου», ενώ «σήμερον ἐν τῷ ὄρει Θαβὼρ ἀρρήτως, ἐν φωτὶ Χριστὸς ἐξέλαμψεν», «τῆς ἀστραψάσης ἀρρήτως, ἐν Θαβώρ σου Δέσποτα Μεταμορφώσεως».

Δ. Ο Μεταμορφωθείς Χριστός, σύμφωνα με τις Θεοφάνειες των Προφητικών Αναγνωσμάτων (Μωϋσής- Ηλίας, εξ ου και η προηγηθείσα εορτή του Προφήτου και Δευτέρου Προδρόμου), το Αποστολικό Ανάγνωσμα του αυτόπτου Αποστόλου Πέτρου και την καταγραφή του Ευαγγελικού Αναγνώσματος, είναι ο εις και ο αυτός, τον οποίο οι Μαθητές και μετ᾽ αυτών δυνάμει όλο το ανθρώπινο γένος καλούμεθα να ομολογήσουμε ως των πάντων Θεό Πνευματικώς, μετά, μάλιστα, την Ανάστασή του, που σήμανε και την εκ δεξιών του Πατρός καθέδρα, την είσοδο και πάλι στη ζωή της Αγίας Τριάδος του ανθρώπινου γένους και δυνάμει κάθε ανθρώπου με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο «συμπαρομαρτεῖ» ως νεφέλη στους Προφήτες, κατά τον Ευαγγελισμό (7) και τη Μεταμόρφωση, εκφαίνον τη φωνή του Θεού Πατρός, και οὐσιωδῶς, ήτοι αληθώς, κατά την Πεντηκοστή του Πνευματικώς ορωμένου προ των αιώνων υπάρχοντος Λόγου, καθότι: «Ὁ στῦλος τῷ Μωϋσεῖ, Χριστὸν τὸν μεταμορφουμενον, ἡ δὲ νεφέλη σαφῶς, τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, τὴν ἐπισκιάσασαν, ἐν τῷ Θαβωρίῳ, παρεδήλου ἐμφανέστατα».

Ε. Η εορτή της Μεταμορφώσεως είναι μία εορτή της θείας φωτοχυσίας, διά της οποίας ανακαλείται το ίδιο το γεγονός της αποκαλύψεως χάριτι του Τριαδικού Θεού κατά τη δημιουργία και την ανάδυση των όντων, πλημμυρισμένων από το «ἀρχέτυπον κάλλος» του Δημιουργού κατά το λόγο της δημιουργίας εκάστου. Ολόκληρη η πορεία της κτίσεως συνιστά ένα ενιαίο γεγονός, παρά την αποστασία των λογικών όντων. Το φως της αναδύσεως των όντων παραμένει η συνεκτική δύναμη ολόκληρης της ιστορίας της κτίσεως, όπως αποτυπώνεται στα προτυπικά γεγονότα που έζησαν οι Προφήτες, οι Μαθητές κατά τη Μεταμόρφωση και η Εκκλησία στην Ανάσταση και την Πεντηκοστή ως πορείας τελειώσεως.

ΣΤ. Αντιμετωπίζοντας η Εκκλησία του παλαιού και του νέου Ισραήλ τις αντίθεες δυνάμεις κατά την αρχέγονη και μεταπατορική αποστασία συγκροτείται αγιοτριαδικά πέριξ του Πνευματικώς ορωμένου Λόγου, εγγυητή του φιλανθρώπου προς εμάς γενόμενου δωρεάν ανακαινισμού και πάσης κτίσεως μετά πάντων των απ᾽ αιώνος Αγίων αυτού, εξαιρέτως δε της Υπεραγίας Θεοτόκου. Προς τούτο δε και η ευλογία των σταφυλλών, ως προετοιμασία των αντιτύπων εκ της κτίσεως.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Κανὼν β´, ᾠδὴ ε´, τροπάριο β´, ἦχος πλ. δ´: «Ὁ χερσὶν ἀοράτοις, πλάσας κατ᾽ εἰκόνα σου Χριστὲ τὸν ἄνθρωπον, τὸ ἀρχέτυπον σου, ἐν τῷ πλάσματι κάλλος ὑπέδειξας, οὐχ ὡς ἐν εἰκόνι, ἀλλ᾽ ὡς αὐτὸς εἶ κατ᾽ οὐσίαν, ὁ Θεὸς χρηματίσας καὶ ἄνθρωπος». (Το κατ᾽ οὐσίαν σημαίνει πραγματικά, όπως το Νεοελληνικό επίρρημα οὐσιαστικῶς, ή οὐσιαστικά. Πρόκειται για εκφραστικό τρόπο του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ο οποίος διατρέχει την πατερική, συνοδική και υμνολογική πράξη της Εκκλησίας και δεν έχει σχέση με τις ερμηνευτικές διατυπώσεις περί της διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στην Αγία Τριάδα).

2. Κανὼν β´, ᾠδὴ η´, ἦχος πλ. δ´, τροπάριο δ´: «Ῥαθυμοτόκοι μέριμναι, ἐπὶ γῆς κατελείφθησαν, τῇ τῶν Ἀποστόλων, ἐκλογῇ, φιλάνθρωπε, ὡς σοὶ ἠκολούθησαν, πρὸς τὴν ἐκ γῆς μετάρσιον, θείαν πολιτείαν· ὅθεν καὶ ἐπαξίως, τῆς σῆς θεοφανείας, ἐμελῴδουν τυχόντες· Λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας».

3. Αποστολικό Ανάγνωσμα: Β´ Πέτρου α´, 18-19: «18 καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ. 19 καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον».

4. Κάθισμα μετά την α´ Στιχολογία, ἦχος δ: «Τὴν τῶν βροτῶν ἐναλλαγήν, τὴν μετὰ δόξης σου Σωτήρ, ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ φρικτῇ, τῆς σῆς ἐλεύσεως δεικνύς, ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβὼρ μετεμορφώθης, Ἠλίας καὶ Μωσῆς συνελάλουν σοι, τοὺς τρεῖς τῶν Μαθητῶν συνεκάλεσας, οἳ κατιδόντες Δέσποτα τὴν δόξαν σου, τῇ ἀστραπῇ σου ἐξέστησαν, ὁ τότε τούτοις, τὸ φῶς σου λάμψας, φώτισον τὰς ψυχὰς ἡμῶν».

5. Στιχηρό Ἰδιόμελο στο Καὶ νῦν της Λιτῆς: «Νόμου καὶ Προφητῶν σε Χριστέ, ποιητὴν καὶ πληρωτὴν ἐμαρτύρησαν, ὁρῶντες ἐν τῇ νεφέλῃ, Μωϋσῆς ὁ θεόπτης καὶ Ἠλίας ὁ ἔμπυρος ἁρματηλάτης, καὶ ἄφλεκτος οὐρανοδρόμος, ἐπὶ τῆς Μεταμορφώσεώς σου, μεθ᾽ ὧν καὶ ἡμᾶς, τοῦ σοῦ φωτισμοῦ ἀξίωσον Δέσποτα, ὑμνεῖν σε εἰς τοὺς αἰῶνας».

6. Ἰδιόμελο α´, ἦχος α´: «Ὁ πάλαι τῷ Μωσεῖ συλλαλήσας, ἐπὶ τοῦ ὄρους Σινᾶ διὰ συμβόλων. Ἐγὼ εἰμι, λέγων ὁ Ὤν, σήμερον ἐπ᾽ ὄρος Θαβώρ, μεταμορφωθεὶς ἐπὶ τῶν μαθητῶν, ἔδειξε τὸ ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος, ἐν ἑαυτῷ τὴν ἀνθρωπίνην, ἀναλαβοῦσαν οὐσίαν, καὶ τῆς τοιαύτης χάριτος, μάρτυρας παραστησάμενος Μωϋσῆν καὶ Ἠλίαν, κοινωνοὺς ἐποιεῖτο τῆς εὐφροσύνης, προμηνύοντας τὴν ἔνδοξον διὰ Σταυροῦ, καὶ σωτήριον Ἀνάστασιν».

7. Στιχηρό γ´ τῆς ἑορτῆς, ἦχος δ´: «Παρθενικῆς ἐκ νεφέλης σε τεχθέντα, καὶ σάρκα γενόμενον, καὶ πρὸς τὸ ὄρος Θαβώρ, μεταμορφούμενον Κύριε, καὶ τῇ νεφέλῃ, τῇ φωτεινῇ σε περικυκλούμενον, φωνὴ τοῦ Γεννήτορος, ἀγαπητὸν σὲ Υἱόν, τῶν μαθητῶν συμπαρόντων σοι, σαφῶς ἐδήλου, ὡς ὁμοούσιον καὶ ὁμόθρονον· ὅθεν ὁ Πέτρος ἐκπληττόμενος, Καλὸν ὧδέ ἐστιν εἶναι ἔλεγε, μὴ εἰδὼς ὃ ἐλάλει, Εὐεργέτα πολυέλεε».

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Β´ Πέτρου α´, 10-19: «10 Διὸ μᾶλλον, ἀδελφοί, σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τὴν κλῆσιν καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι· ταῦτα γὰρ ποιοῦντες οὐ μὴ πταίσητέ ποτε. 11 οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. 12 Διὸ οὐκ ἀμελήσω ἀεὶ ὑμᾶς ὑπομιμνήσκειν περὶ τούτων, καίπερ εἰδότας καὶ ἐστηριγμένους ἐν τῇ παρούσῃ ἀληθείᾳ. 13 δίκαιον δὲ ἡγοῦμαι, ἐφ᾽ ὅσον εἰμὶ ἐν τούτῳ τῷ σκηνώματι, διεγείρειν ὑμᾶς ἐν ὑπομνήσει, 14 εἰδὼς ὅτι ταχινή ἐστιν ἡ ἀπόθεσις τοῦ σκηνώματός μου, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδήλωσέ μοι. 15 σπουδάσω δὲ καὶ ἑκάστοτε ἔχειν ὑμᾶς μετὰ τὴν ἐμὴν ἔξοδον τὴν τούτων μνήμην ποιεῖσθαι. 16 οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἀλλ᾽ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος. 17 λαβὼν γὰρ παρὰ Θεοῦ πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης, οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα, 18 καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ. 19 καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον, ᾧ καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ, ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν».

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. ιζ´, 1-9: «1 Καὶ μεθ᾽ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ᾽ ἰδίαν· 2 καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς. 3 καὶ ἰδοὺ ὤφθησαν αὐτοῖς Μωϋσῆς καὶ Ἠλίας μετ᾽ αὐτοῦ συλλαλοῦντες. 4 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος εἶπε τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις, ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοὶ μίαν καὶ Μωσεῖ μίαν καὶ μίαν Ἠλίᾳ. 5 ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε· 6 καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσαν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα. 7 καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἥψατο αὐτῶν καὶ εἶπεν· Ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε. 8 ἐπάραντες δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν οὐδένα εἶδον εἰ μὴ τὸν Ἰησοῦν μόνον. 9 καὶ καταβαινόντων αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Μηδενὶ εἴπητε τὸ ὅραμα ἕως οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ».