ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΘΑΣΟΥ

 

Φωτογραφίες: Νίκος Παπαχρήστου / Οικουμενικό Πατριαρχείο

 Οικουμενικόν Πατριαρχείον

Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατὰ τὴν Δοξολογίαν εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Θάσου (3 Σεπτεμβρίου 2022)

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κύριε Ἱερώνυμε,

Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας κύριε Ἐπιφάνιε,

Ἱερώτατε ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Μητροπόλεως κύριε Στέφανε, καὶ λοιποὶ ἀδελφοὶ Ἱεράρχαι,

Ἐξοχώτατοι, 

Ἐντιμότατε κύριε Δήμαρχε,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, 

Ἡ φιλάδελφος πρόσκλησις τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Στεφάνου συνεκέντρωσεν ἡμᾶς σήμερον ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐξ Ἑῴας καὶ Βορρᾶ καὶ θαλάσσης, καὶ ἤλθομεν, ὁμοῦ μετὰ τῶν λίαν ἡμῖν ἀγαπητῶν ἀδελφῶν Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου καὶ Μητροπολίτου Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας κ. Ἐπιφανίου, διὰ νὰ ἑορτάσωμεν τὴν Σύναξιν τῶν ἐν Θάσῳ διαλαμψάντων Ἁγίων καὶ διὰ νὰ καταστήσωμεν ἐμφανῆ τὸν σύνδεσμον τῆς ἑνότητος, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης ἐν τῇ ἀναστροφῇ τῆς πίστεως καί, ἰδιαζόντως, ἐν τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ. Εἴμεθα, λοιπόν, πλήρεις εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας πρὸς ὑμᾶς, Ἱερώτατε καὶ φίλτατε ἀδελφὲ ἅγιε Φιλίππων, διὰ τὴν ἀδελφικὴν ταύτην πρόσκλησιν καὶ συνάντησιν.

Ἐνεοὶ ἐκ τοῦ φυσικοῦ κάλλους τῆς νήσου καὶ ἔμπλεοι τῆς χάριτος τῶν ἐν Θάσῳ Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι περιπολεύουν τὰς ἀγυιὰς καὶ τὰς ρύμας, τὰ πεδία τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰς κορυφὰς τῶν ὀρέων, ἐνωτιζόμεθα τὴν φωνὴν τοῦ Μακεδόνος ἐκείνου ἀνδρὸς «Διαβὰς εἰς Μακεδονίαν…» (Πρξ. 16, 9), καὶ συλλαμβάνομεν νοερῶς τὴν ἠχὼ τῶν βημάτων τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου καὶ τῶν ἀκολούθων αὐτοῦ Σίλα, Τιμοθέου καὶ Λουκᾶ, καὶ ἀναβοῶμεν δοξολογικῶς «καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι», (Μτ. 17, 4).

Ἰδού, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, τὸ θέρος μετ’ ὀλίγον ἀποχωρεῖ καὶ μαζί του παρέρχεται ἡ θερινὴ ἀνάπαυλα καὶ ραστώνη∙ καὶ ἡ συστολὴ τῆς ἡμέρας καὶ ἡ φθίσις τοῦ φωτὸς προοιωνίζονται τὸν χειμῶνα, ὁ ὁποῖος διὰ τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον δηλοποιεῖ τὴν αὔξησιν τῶν εὐθυνῶν καὶ τῶν φροντίδων, τὸν κόπον τῆς ἐργασίας, τὴν ἀγχώδη καθημερινότητα. Ἐξ ἀντιθέτου, διὰ τὴν Ἐκκλησίαν μόλις ἄρχεται τὸ Νέον Ἐκκλησιαστικὸν Ἔτος, ὄχι ὡς κατάλοιπον παρελθούσης δόξης, «τοῦ ἐνδόξου μας Βυζαντινισμοῦ», κατὰ τὸν ποιητήν, ἀλλὰ διὰ νὰ δηλοῦται καὶ δι᾿ αὐτῆς τῆς διαφοροτρόπου σημάνσεως καὶ μετρήσεως τῶν καιρῶν καὶ τῶν ἐνιαυτῶν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία, καίτοι παροικεῖ ἐν κόσμῳ, «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. 18, 36), ἀλλὰ κομίζει εἰς τὸν ἄνθρωπον τῆς σήμερον μίαν διαφορετικὴν πρότασιν ζωῆς, τὸ ἦθος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ. Κομίζει καὶ μεταδίδει τὸ ἦθος τῆς ἁγιότητος, ὄχι ὡς ἰδέαν καὶ ἀφῃρημένην ἔννοιαν, ἀλλὰ ὡς πραγματικότητα καὶ ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ψηλαφεῖται καὶ διαπιστοῦται ὀφθαλμοφανῶς καὶ ἀδιαμφισβητήτως ἐν τῇ ζωῇ τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐαρεστησάντων τῷ Κυρίῳ, ὡς εἶναι ἀσφαλῶς καὶ οἱ ἐνταῦθα Ἅγιοι: Δανιήλ, Εὐθύμιος, Λουκᾶς, Εὐφρόσυνος, Ἰωάννης καὶ ἡ μακαρία Χάιδω.

Ἡ ἀναδίφησις εἰς τὰ Συναξάρια τῶν ἐν Θάσῳ Ἁγίων, τοὺς ὁποίους συνεορτάζομεν κατ’ αὐτὰς τὰς ἡμέρας, προκαλεῖ ἴσως ἔκπληξιν, καθὼς ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία θέτει εἰς τὴν περιωπὴν τῆς ἁγιότητος καὶ τιμᾷ καὶ γεραίρει προσωπικότητας τόσον διαφορετικὰς μεταξύ των: ἄνδρας καὶ γυναῖκας, νέους καὶ γεγηρακότας, ἀσκητὰς καὶ ἐγγάμους, ἀσήμους καὶ σημαίνοντας. Τὸ Παράκλητον ὅμως Πνεῦμα, τὸ «διαιροῦν τὰ χαρίσματα», ὅπου θέλει πνεῖ, μὴ δεχόμενον περιορισμοὺς χωροχρονικούς, ἡλικιακούς, γλωσσικούς, ἐθνικούς, μορφωτικοὺς ἢ ἄλλους τινάς. Ἡ ἁγιότης, ὡς ἁγιοπνευματικὸν μέγεθος, διατρέχει τὸν καθόλου ἐκκλησιαστικὸν βίον, ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, ὡς ἀπείκασμα καὶ ἔλλαμψις τῆς ἁγιότητος τοῦ μόνου ἁγίου Θεοῦ. Ἡ ἀνάδειξις τῶν Ἁγίων, κατ’ ἐξοχὴν ἔργον τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πιστοποιεῖ καὶ ἐπικυρώνει τὴν εὐθυδρομίαν καὶ τὴν παραμονὴν ἐν τῇ ἀληθείᾳ τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ὑπέρβασιν τῆς ἀνθρωπίνης μικρότητος καὶ κτιστότητος. Εἰς τὴν ποικιλίαν καὶ τὴν διαφορετικότητα τῶν Ἁγίων της διασώζεται ἡ ἑνότης καὶ ἡ ὁμοβουλία τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, ἀκριβῶς αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ κοινὸν καὶ παραμόνιμον καὶ συστατικὸν στοιχεῖον τῶν ἁγίων καὶ τῆς ἁγιότητος∙ οἱ ἅγιοι παραμένουν καὶ ἁγιάζονται μόνον ἐντὸς τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καὶ μόνον ἐν ἀπολύτῳ ἑνότητι μετὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἕν καὶ μόνον χαρακτηριστικὸν ἐμφανίζεται κατὰ ἀπόλυτον τρόπον καὶ εἰς ὁριζοντίαν διάστασιν εἰς τὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων∙ καὶ τοῦτο δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ὁ ἐκκλησιοκεντρικὸς προσανατολισμὸς τῆς ζωῆς των.

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, συνειδητῶς καὶ μετ’ αἰσθήματος εὐθύνης, ἐν ἀπολύτῳ συναισθήσει καὶ βαθείᾳ προσευχῇ, κατὰ τὴν ταπεινὴν ὑπερτριακονταετῆ Πατριαρχείαν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἐνέγραψεν εἰς τὰς ἁγιολογικὰς Δέλτους πλῆθος ἁγίων, μαρτύρων, ἱερομαρτύρων, ὁσίων καὶ λοιπῶν, διότι ἐπιθυμεῖ πάντοτε νὰ πληροφορῇ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι τὸ Πνεῦμα εἶναι διαρκῶς παρὸν καὶ ἁγιάζει τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μεταμορφώνει τὴν ζωὴν καὶ τὸν κόσμον. Ἡ μὴ ὕπαρξις Ἁγίων εἰς μίαν ἐποχήν, ἐπιμαρτυρεῖ ἐπικίνδυνον πνευματικὴν ἔνδειαν, τραγικὴν ἐκτροπὴν ἐκ τῆς πίστεως καὶ θανάσιμον ἔκπτωσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος.

Ἡ πρωτοβουλία τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου κ. Στεφάνου διὰ τὸν κοινὸν ἑορτασμὸν τῶν ἐν Θάσῳ Ἁγίων καὶ ἡ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ προβολὴ τοῦ παραδείγματος αὐτῶν εἶναι ἀξία πολλῶν συγχαρητηρίων καὶ ἐπαίνων, διὸ καὶ ἀπονέμομεν εἰς αὐτὸν ὁλοθύμως τὴν εὐαρέσκειαν καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ ἡμῶν προσωπικῶς. Εἴμεθα εὐγνώμονες εἰς τοὺς ἁγίους ἀδελφοὺς Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ Μητροπολίτην Κιέβου δι’ αὐτὴν τὴν κοινήν μας ἱεραποδημίαν, ἡ ὁποία ὄχι μόνον ἀποσκοπεῖ εἰς τὴν ἐπαύξησιν τῆς λαμπρότητος τοῦ ἑορτασμοῦ, ἀλλὰ δίδει μὲ τὸν πλέον χαρακτηριστικὸν καὶ ἀδιαμφισβήτητον τρόπον τὸ μήνυμα τῆς ἑνότητος καὶ τῆς συμπορεύσεως. Εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων τὸν λίαν ἀγαπητὸν κύριον Δήμαρχον καὶ τοὺς τοπικοὺς Ἄρχοντας διὰ τὴν ὑποδοχὴν καὶ τὰς φιλοφρονήσεις. Εὐλογοῦμεν Πατρικῶς καὶ Πατριαρχικῶς τὸν φιλόχριστον καὶ φιλάγιον Λαὸν τῆς Νήσου τῆς Θάσου καὶ ἐπικαλούμεθα ἐπὶ πάντας ὑμᾶς τὴν εὐλογίαν τῶν ἐνταῦθα Ἁγίων.

Ἔτη πολλά-Καλῶς εὑρέθημεν!