ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΜΝΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας κατὰ τὰ Ἀναγνώσματα τῆς Κυριακῆς καί τινων ἑορτῶν

Δέσπω Ἀθ. Λιάλιου, Ὁμότιμη Καθηγήτρια Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Κυριακὴ Δ´ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, Μνεία τῆς τοῦ Παραλύτου θεραπείας, 19 Μαΐου 2019

(Αριθμ. 15Α)

Α. 1. Τα Αναγνώσματα της Κυριακής του Παραλύτου έχουν μία άμεση εσωτερική συνέχεια με το περιεχόμενο της προηγούμενης Κυριακής, των Μυροφόρων, ως συνέχεια επίσης του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας, αλλά και στην προοπτική της φανερώσεως της δυνάμεως του Χριστού ως Θεού και σε συνάρτηση με τη βαθμιαία έκφανση του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους εν τη Εκκλησία της Πεντηκοστής. Βρισκόμαστε στην περίοδο που η Εκκλησία ετοιμάζεται να εορτάσει τη Μεσοπεντηκοστή (1), και γι᾽ αυτό ακριβώς με τα δύο Αναγνώσματα η Εκκλησία προετοιμάζει τους χριστιανούς για την αποδοχή του έργου του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο.

2. Έτσι, το μεν Ευαγγελικό Ανάγνωσμα προέρχεται από την περίοδο που ο Χριστός ενεργεί τα σημεῖα, τις θεοσημίες, στον Ισραήλ, ενώ το Αποστολικό Ανάγνωσμα μάς εισάγει στις θεοσημίες που επιτελούν οι Αποστόλοι, καθώς κηρύττουν τον Αναστάντα Χριστό ως τον Κύριο και Θεό εν τη δυνάμει του Αγίου Πνεύματος (2). Και δεν πρέπει να απορούμε που η Εκκλησία προβάλλει ένα κείμενο μετά την Πεντηκοστή (το Αποστολικό Ανάγνωσμα) και ένα κείμενο που προέρχεται από τα γεγονότα προ των παθών και της Αναστάσεως του Χριστού και ενώ βρισκόμαστε σε αναστάσιμη περίοδο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας που έχουν κάνει αυτή την επιλογή δεν παύουν να μάς υπενθυμίζουν ότι όλα τα γεγονότα που κατέγραψαν οι Προφήτες, οι Ευαγγελιστές και οι Απόστολοι συντείνουν σε ένα σκοπό, στην ομολογία ότι την Αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος την ενεργεί ο Λόγος του Θεού Πατρός, ο οποίος διά της Ενανθρωπήσεως εισήγαγε το γένος των ανθρώπων στη ζωή της Αγίας Τριάδος. Και για να μην εκληφθεί ο Αναστάς Κύριος ως κάποιος θαυματοποιός, αλλά ότι είναι ο παλαιός των ημερών, αυτός που ὤφθη στους Πατριάρχες και τους Προφήτες, επιλέγουν αυτό το συνδυασμό Αναγνωσμάτων, πιστοποιώντας την ενότητα της Αποκαλύψεως του Θεού από κτίσεως κόσμου, συγχρονίζοντας το χρόνο, θέτοντας, δηλαδή όλα τα γεγονότα μαζί, όπως γίνεται πολλές φορές και στην εικονογραφία.

3. Εξάλλου, αυτόν τον σκοπό υπηρετεί η υμνολογία της εορτής, που συνδέει το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου με τον άσαρκο Λόγο, που ως Δημιουργός πλαστούργησε τον άνθρωπο και ενήργησε τις θεοσημίες ως άσαρκος και ένσαρκος, όπως μας λέει το Στιχηρό Ιδιόμελο του Παραλύτου, ήχος α´: «Ὁ τῇ παλάμῃ τῇ ἀχράντῳ, πλαστουργήσας τὸν ἄνθρωπον, ἦλθες εὔσπλαγχνε, τοὺς νοσοῦντας ἰάσασθαι Χριστέ, τὸν Παράλυτον ἐν τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, διὰ τοῦ λόγου σου ἀνέστησας. Αἱμόρρου δὲ τὸ ἄλγος ἐθεράπευσας, τῆς Χαναναίας τὴν παῖδα ἐνοχλουμένην ἐλέησας, καὶ τὴν αἴτησιν τοῦ Ἑκατοντάρχου οὐ παρεῖδες· διὰ τοῦτο κράζομεν· Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι». Ή, όπως ακούμε στον Ειρμό του τρίτου Κανόνα της εορτής, Ωδή θ´, τοῦ Παραλύτου, ήχος γ´: «Ἐν Σιναίῳ τῷ ὄρει κατεῖδέ σε, ἐν τῇ βάτῳ Μωϋσῆς, τὴν ἀφλέκτως τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, δεξαμένην ἐν γαστρί, Δανιὴλ δέ σε εἶδεν, ὄρος ἀλατόμητον, ῥάβδον βλαστήσασαν, Ἡσαΐας κέκραγε, τὴν ἐκ ῥίζης Δαυΐδ. Ἰησοῦ ἐπὶ ξύλου ὑψούμενος, συνανύψωσας ἡμᾶς, καὶ τεθεὶς ἑκουσίως ἐν μνήματι, ἐκ μνημάτων τοὺς νεκρούς, ἐξανέστησας πάντας, ὑμνοῦντας τὸ κράτος σου τὸ ἀκατάληπτον, καὶ τὴν δυναστείαν τὴν σὴν τὴν ἀήττητον. Ὡραιότατος τάφου ἀνέτειλας, ὡς νυμφίος ἐκ παστοῦ, ὡραιότατε Λόγε, καὶ ἔλυσας τὸ τοῦ ᾍδου ἀμειδές, καὶ δεσμώτας ἐξῆρας, συμφώνως κραυγάζοντας· Δόξα τῇ δόξῃ σου, δόξα Ἰησοῦ ὁ Θεὸς τῇ Ἐγέρσει σου. Στεναγμούς τε καὶ δάκρυα φέρουσαι, μετὰ μύρων ἐν σπουδῇ, τὸ πανάγιον μνῆμα κατέλαβον αἱ γυναῖκες, καὶ Χριστοῦ ἐδιδάσκοντο πίστει τὴν ἔνδοξον Ἔγερσιν, ἥν ἑορτάζομεν, ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς εὐφραινόμενοι. Ἠκολούθει ἡ ῥῶσις τοῦ σώματος, τῇ προστάξει σου Χριστέ, καὶ ὡρᾶτο ὁ πρῴην Παράλυτος, διερχόμενος σπουδῇ, καὶ τὸν κράββατον φέρων ἐφ᾽ ὃν κατεκλίνετο, ἔτεσι πλείοσιν, ἀνυμνολογῶν τὴν πολλὴν δυναστείαν σου. Φωτισμὸν ἡμῖν αἴτησαι μέγιστε, Ἀρχιστράτηγε, ἀεὶ τῷ μεγάλῳ φωτὶ παριστάμενος, καὶ εἰρήνευσον ἡμῶν, τὴν ζωὴν ἐπηρείαις, πάντοτε τοῦ ὄφεως, καὶ περιστάσεσι, βίου δονουμένην ἀεὶ ἀξιάγαστε», όπου ο υμνωδός ανακαλεί συνοπτικά τα συγκλονιστικά γεγονότα του άσαρκου και ένσαρκου Λόγου από Μωϋσέως μέχρι του Παραλύτου, εντάσσοντας, όμως, και όλες τις θεοσημίες της ενσάρκου Θείας Οικονομίας, τα πάθη, την Ανάσταση και τη μαρτυρία των Μυροφόρων, που εορτάσαμε την προηγούμενη Κυριακή, συγχρονίζοντας έτσι τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας.

4. Κατά ταύτα, η Ευαγγελική περικοπή του Παραλύτου πρέπει να ιδωθεί στην ευρύτερη συνάφεια του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, όπου πρέπει να διαβάσουμε το πριν από το «Μετά ταῦτα» της αρχής της περικοπής, ώστε να κατανοήσουμε τη σημασία της θεραπείας του Παραλύτου, και γιατί εντάσσονται, κατά την παραπάνω ανάλυση, η εορτή και η περικοπή στην αναστάσιμη περίοδο. Τα πριν της θεραπείας του Παραλύτου είναι τα γεγονότα της συναντήσεως του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα. Σ᾽ αυτή τη γυναίκα (που είχε παντρευτεί πέντε φορές), ο Χριστός είπε καθαρά ότι είναι ο αναμενόμενος του Ισραήλ, αλλά ότι το κήρυγμα του Ισραήλ αφορά σ᾽ όλα τα έθνη, ενώ από μέρους της Σαμαρείτιδος υπάρχει η η αναζήση της αληθινής προσκυνήσεως του Θεού και μία επίγνωση της καταστάσεώς της : Ἰω, δ, 19-26: «Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. 20 οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 21 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 22 ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. 23 ἀλλ᾽ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι».

5. Αυτά ήταν τα γεγονότα που προηγήθηκαν της θεραπείας του Παραλύτου. Διαβάζεται, λοιπόν, η περικοπή της θεραπείας του Παραλύτου, για να ενισχυθούν οι χριστιανοί στην πίστη τους στον Αναστημένο Χριστό, που είναι μια πίστη που αφορά σ᾽ όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις συμβάσεις του βίου κι όχι μόνο τους «Γαλιλαίους». Μάλιστα, αυτήν την πίστη φαίνεται να την αποδέχοναι οι αμαρτωλοί, όσοι έχουν αίσθηση πού βρίσκονται, και γι᾽ αυτό το κήρυγμα της Εκκλησίας, ακόμη και στην περίοδο της Αναστάσεως είναι κήρυγμα μετανοίας και προετοιμασίας να δεχθούν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, όπως περισσότερο έντονα εκφαίνεται με την εορτή της Μεσοπεντηκοστής που ακολουθεί.

6. Εξάλλου, η ανάσταση της Ταβιθά (το κείμενο του Αποστολικού Αναγνώσματος μάς δίνει και τη μετάφραση στα Ελληνικά, που σημαίνει Δορκάς, δηλαδή, ζαρκάδι!) από τον Πέτρο, μία θεοσημία αντίστοιχη των θεοσημιών του Χριστού, μας καθιστά σαφές ότι και το Άγιο Πνεύμα εν τη Εκκλησία δρα με τη μία και την αυτήν ενέργεια της Αγίας Τριάδος, δηλαδή, ως Θεός. Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, ότι το Αποστολικό Ανάγνωσμα είναι ένα κείμενο που μας μυσταγωγεί προς την Πεντηκοστή, εμφαίνοντας το έργο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία, που την συγκροτεί σε σώμα Χριστού. Έτσι είδε το έργο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία ένας μεγάλος Πατέρας μας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, κατά τις ερμηνευτικές του προτάσεις, ιδίως στις τελευταίες παραγράφους του Πέμπτου Θεολογικού του Λόγου. Ακόμη και η αναφορά του ὑπερώου συνιστά μία προδήλωση της Πεντηκοστής. Από το έργο του Χριστού με τη θεραπεία του Παραλύτου μεταβαίνουμε προς την έκφανση της Εκκλησίας της Πεντηκοστής εις πάντα τα έθνη, όπου τα πάντα επιτελούνται τω Πνεύματι τω Αγίω, όπως θα δούμε στη συνέχεια την επόμενη Κυριακή.

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ (1): Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής εορταζόταν, ως έχει ήδη λεχθεί, στο Ναό του Αγίου Μωκίου, έναν από τους αρχαιότερους ναούς της Κωνσταντινούπολης, η μνήμη του οποίου είναι ένδεκα Μαΐου, μαζί με τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης και τη μνήμη των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των Φωτιστών των Σλάβων. Πλησίον αυτού κτίσθηκε και το Προφητείο με τα καταπιστεύματα των Αγίων της Παλαιάς Διαθήκης, των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης και του Θεοδόχου Αγίου Συμεώνος. Η εορτή ετελείτο με την παρουσία του Πατριάρχη και του Αυτοκράτορα. Η εορτή συνδυάζει δύο στοιχεία: Αναδεικνύεται το τρισσό αξίωμα του Χριστού, ιδίως του Προφήτη-Διδασκάλου, ενώ σηματοδοτείται προδήλως και η επόμενη Κυριακή, πράγμα που αντανακλάται στο Κοντάκιο της εορτής: «Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός· Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας. Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν· Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν, σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν». Ήταν πολύ φυσικό η τέλεση της εορτής υπ᾽ αυτήν τη στόχευση να γίνεται πλησίον του Προφητείου, που ήταν η απτή απόδειξη της ενότητος των Αγίων Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, της ανακεφαλαιώσεως του «νομικού Πάσχα» και σε προοπτική την Πεντηκοστή. Επιπλέον με το Απολυτίκιο της εορτής τονίζεται η ενότητα του έργου του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός ως Βασιλέως-Δημιουργού του παντός, Σωτήρος-Αρχιερέως και Προφήτου- Διδασκάλου, υπό την όραση της ενότητος Πάσχα και Πεντηκοστής, απηχώντας την ερμηνεία των Οικουμενικών Συνόδων «Μεσούσης τῆς ἑορτῆς διδάσκοντός σου, Σωτήρ, ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι· Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον. Δόξα σοι»! Γι᾽ αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να προσεγγίσουμε τον εκκλησιαστικό μας βίο, χωρίς την τοπογραφία της Κωνσταντινούπολης, ή άλλως μπορεί να λέμε τις «θεολογίες» μας και να βασανίζουμε τον κόσμο...].

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ (2): Χρησιμοποιώ τον όρο «θεοσημ(ε)ία», κατά την ερμηνευτική στόχευση του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και της Γ´ Οικουμενικής Συνόδου, άνευ της οποίας η μετέπειτα συνοδική έκθεση της πίστεως καταλήγει σε θεωρητικά κατασκευάσματα. Πρόκειται για έναν όρο που υπηρετεί τη διάκριση και ταυτότητα του ερμηνευτικού ζεύγους σημεῖα-θεοσημίες, λόγος και καταγραφή γεγονότων υπό των αυτοπτών Παλαιάς και Καινής Διαθήκης- ερμηνεία και κηρυγματική πράξη των Αγίων Πατέρων και των Συνόδων ως προς την ομολογία του ενός και του αυτού Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός, δι᾽ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο...].

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Πράξ. θ´, 32-42: «32 Ἐγένετο δὲ Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. 33 εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. 34 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐθέως ἀνέστη. 35 καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. 36 Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. 37 ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. 38 ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. 39 ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ' αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. 40 ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. 41 δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. 42 γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾽ ὅλης τῆς Ἰόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον. 43 Ἐγένετο δὲ ἡμέρας ἱκανὰς μεῖναι αὐτὸν ἐν Ἰόππῃ παρά τινι Σίμωνι βυρσεῖ».

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ἰω. ε´, 1-15: «1 Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ Σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ».