Отменить решение Синода РПЦ о разрыве евхаристического общения с Константинополем

1) русский

2) перевод на французский 

Ваше Святейшество!

С тревогой и недоумением мы восприняли новость о том, что Вы прекращаете поминовение имени Вселенского патриарха Варфоломея за литургией. Ваше решение вызвало и многочисленные вопросы, на которые до сих пор нет ответов. Главный вопрос многие формулируют так: скажите нам, как Ваше решение соотносится с Евангелием?

Нагорная проповедь остается для всех христиан путеводной звездой. Ее начало хорошо известно - это Заповеди блаженств, которые находятся в начале пятой главы Евангелия от Матфея. Эти заповеди звучат на каждой православной литургии.

В конце той же пятой главы есть и слова о любви к врагам:

«Вы слышали, что сказано: «люби ближнего твоего и ненавидь врага твоего». А Я говорю вам: люби́те врагов ваших, благословляйте проклинающих вас, благотворите ненавидящим вас и молитесь за обижающих вас и гонящих вас, да будете сынами Отца вашего Небесного» (Мф. 5, 43-45).

Каждый из нас отдает себе отчет в том, какие это трудные слова, насколько это невероятная, казалось бы, даже неисполнимая заповедь. И тем не менее, здесь нет никаких оговорок и исключений: эта заповедь столь же обязательна для мирянина, как и для предстоятеля. Эту заповедь каждый христианин призван исполнять вне зависимости от своего чина и звания. Мы понимаем, как отчаянно трудно порой это сделать, но поступать вопреки этой заповеди и публично заявлять об этом выглядит как отступление от основ нашей веры.

Мы имеем в виду публичный, занесенный в журналы Священного синода отказ молиться за Вашего собрата, Вселенского патриарха Варфоломея.

Принятые недавно решения Вселенского патриарха требуют отдельного развернутого комментария, но мы убеждены, что они не направлены против Русской Православной Церкви, не несут нашей Церкви какую-либо угрозу. Болезненное восприятие действий патриарха Варфоломея возможно только в том случае, если считать, что единственно возможный взгляд на Русскую Православную Церковь – это взгляд на нее как на Церковь империи. Но сегодня это исторический миф, который давно не соответствует реальности. Церковное устроение в целом ряде независимых государств на территории бывшего Советского Союза в полном соответствии с православной традицией может претендовать на автокефальный статус. И Украина здесь, безусловно, первая.

Еще более, чем отказ от поминовения имени патриарха Варфоломея, нас огорчило последующее решение Синода разорвать евхаристическое общение со Вселенским патриархатом. Мы внимательно ознакомились с пространным объяснением этого решения, но не можем считать его удовлетворительным.

Мы снова не смогли увидеть евангельской мотивации в этих действиях.

Молим Вас, не делайте священников и мирян разменной монетой в Ваших политических спорах с патриархом Варфоломеем!

Комментарии к заявлению Синода, которые дают официальные представители Московского патриархата звучат поистине чудовищно и позорно. Так, протоиерей Игорь Якимчук утверждает, что за нарушение решений Священного синода мирянину нужно будет идти на исповедь и каяться.

Это как минимум безграмотное утверждение. Давайте посмотрим, что оно означает на деле. Русская Православная Церковь и после принятых только что решений по-прежнему признает благодатность таинств, совершаемых епископам и священниками Вселенского патриархата. Это значит, что вместе с ними причащаться Святых Таин могут все христиане, которые считают себя членами Православной Церкви. В чем же здесь грех? В чем необходимо приносить покаяние? В том, что по заповеди Спасителя «Сие творите в Мое воспоминание» верные участвовали в Таинстве Евхаристии? Но не к такому ли участию нас и призывает Церковь?

Неужели официальные представители Русской Православной Церкви предписывают нам каяться в принятии Святых Таин? Если это так, то это не просто абсурд. Это беда.

Ваше Святейшество! Просим Вас, не делайте великое и спасительное Таинство Евхаристии инструментом церковно-политической борьбы.

Очевидно, что помимо богословских аргументов в сложной проблеме украинской автокефалии есть и собственно политические. Учитывали ли Вы их, когда принимали решение о разрыве евхаристического общения? Ведь в долгосрочной перспективе Ваше решение неизбежно придется отменять. И гораздо более вероятно, что решения синода Вселенского патриархата отменены не будут.

Мы все понимаем, что решение Константинополя радикально перекраивает православную карту Европы, но давайте скажем честно: это решение не причина, а следствие. Подлинная причина возрастающего отчуждения Украины от России – это продолжающаяся война в Донбассе, которую ведется при военной и финансовой поддержке России. Для Православной Церкви это война страшна вдвойне: на ней православные убивают православных. Всё ли сделала наша Церковь, чтобы прекратить эту войну? Увы, нет.

Украинская автокефалия с 2014 года стала неизбежностью. И в этой новой ситуации надо искать новый баланс сил и интересов. Не следует бояться того, что сторонники новой автокефальной Церкви на Украине начнут силовой захват храмов – этого у них не получится. Как не получится удержать кого бы то ни было запугиваниями и силой в составе Московского патриархата.

Мы надеемся, что для Русской Церкви подлинным примером и вдохновением будет евангельский образ отца из притчи о блудном сыне. Любящий отец отпускает сына «в страну далече» и без рассуждения, по любви дает ему причитающееся наследство. Подчеркнем, что в символике этой притчи важен именно отказ от насилия, от желания удержать сына силой и волей отца. Важна способность по своей доброй воле отпустить того, кто не хочет с тобой оставаться, и сохранить с ним отношения. Сохранить любовь.

Ваше Святейшество! Просим Вас – отмените решение о разрыве евхаристического общения со Святой Константинопольской Церковью.

С надеждой и верой, что наш голос будет услышан,

Eλληνική μετάφραση

Αγιότητε!

Με συναγερμό και αμηχανία, πήραμε την είδηση ​​ότι σταματάτε το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Θ. Λειτουργία. Η απόφασή σας έχει προκαλέσει επίσης πολλά ερωτήματα στα οποία δεν υπάρχουν ακόμη απαντήσεις. Η κύρια ερώτηση που πολλοί έθεσαν με αυτόν τον τρόπο είναι: πείτε μας πώς η απόφασή σας σχετίζεται με το ευαγγέλιο;

Η επί του Όρους Ομιλία παραμένει καθοδηγητικό φως για όλους τους χριστιανούς. Η αρχή της είναι γνωστή - αυτές είναι οι εντολές της ευδαιμονίας, οι οποίες βρίσκονται στην αρχή του πέμπτου κεφαλαίου του Ευαγγελίου του Ματθαίου. Αυτές οι εντολές ακούγονται σε κάθε ορθόδοξη λειτουργία.

Στο τέλος του ίδιου πέμπτου κεφαλαίου υπάρχουν και λόγια αγάπης για τους εχθρούς:

"Έχετε ακούσει ότι λέγεται:" Αγαπάτε τον πλησίον σας και μισείτε τον εχθρό σας ". Κι εγώ σας λέω: αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε τους κακούς σας, κάνετε καλό σε εκείνους που σας μισούν και προσεύχεστε για εκείνους που σας προσβάλλουν και σας διώκουν, ότι θα είστε υιοι του ουράνιου Πατρός σας» (Ματθ. 5, 43-45).

Καθένας από εμάς γνωρίζει τι είναι αυτές οι δύσκολες λέξεις, πόσο απίστευτο φαίνεται, ακόμη και μια απρόσβλητη εντολή. Και όμως, δεν υπάρχουν επιφυλάξεις και εξαιρέσεις: αυτή η εντολή είναι υποχρεωτική για ένα λαϊκό άτομο όπως και για ένα πρωτεύον. Κάθε χριστιανός καλείται να εκπληρώσει αυτή την εντολή ανεξάρτητα από την κατάταξή του και την κατάταξή του. Καταλαβαίνουμε πόσο απελπιστικά δύσκολο είναι να το κάνουμε αυτό, αλλά να ενεργούμε αντίθετα με αυτή την εντολή και δηλώνουμε δημοσίως ότι μοιάζει με μια απόκλιση από τα θεμέλια της πίστης μας.

Αναφερόμαστε στη δημόσια άρνηση να συμπροσευχηθείτε με τον αδελφό σας, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ως καταγράφηκε στα πρακτικά της Ιεράς Συνόδου.

Οι πρόσφατες αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη απαιτούν ξεχωριστό λεπτομερές σχόλιο, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν κατευθύνονται κατά της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν φέρουν καμία απειλή για την Εκκλησία μας. Μια οδυνηρή αντίληψη των πράξεων του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είναι δυνατή μόνο αν θεωρηθεί ότι η μόνη δυνατή άποψη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι η άποψη της ως Εκκλησίας της αυτοκρατορίας. Αλλά σήμερα είναι ένας ιστορικός μύθος που από καιρό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Η εκκλησιαστική οργάνωση σε ορισμένα ανεξάρτητα κράτη στο έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, σε πλήρη συμφωνία με την ορθόδοξη παράδοση, μπορεί να διεκδικήσει αυτοκέφαλο καθεστώς. Και η Ουκρανία είναι σίγουρα η πρώτη εδώ.

Ακόμα περισσότερο από την άρνηση του μνημοσύνου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ήμαστε αναστατωμένοι από την επακόλουθη απόφαση της Συνόδου να διαρραγεί η ευχαριστιακή κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Διαβάσαμε προσεκτικά τη μακρά εξήγηση αυτής της απόφασης, αλλά δεν μπορούμε να την θεωρήσουμε ικανοποιητική.

Και πάλι, δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε το κίνητρο του ευαγγελίου σε αυτές τις πράξεις.

Προσευχόμαστε να μην κάνετε τους ιερείς και λαϊκούς τμήμα διαπραγματεύσεων στις πολιτικές σας διαμάχες με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο!

Τα σχόλια για τη δήλωση της Συνόδου, τα οποία δίνουν οι επίσημοι εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Μόσχας, ακούγονται πραγματικά τερατώδη και επαίσχυντα. Έτσι, ο Αρχιεπίσκοπος Igor Yakimchuk υποστηρίζει ότι για κάθε παραβίαση των αποφάσεων της Ιεράς Συνόδου, οι λαϊκοί θα πρέπει να μετανοήσουν και να εξομολογηθούν.

Αυτό είναι τουλάχιστον μια αναλφάβητη δήλωση. Ας δούμε τι σημαίνει στην πράξη. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, και μετά τις αποφάσεις που μόλις έλαβε, συνεχίζει να αναγνωρίζει τη χάρη των μυστηρίων που εκτελούν οι επίσκοποι και οι ιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτό σημαίνει ότι μαζί με αυτούς, όλοι οι Χριστιανοί που θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μπορούν να κοινωνούν με τα Αγία Μυστήρια. Τι είναι η αμαρτία εδώ; Ποια είναι η ανάγκη να μετανοήσουμε; Στο γεγονός ότι, σύμφωνα με την εντολή του Σωτήρα "Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν", οι πιστοί συμμετείχαν στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας; Αλλά δεν ζητά η Εκκλησία αυτή τη συμμετοχή;

Οι επίσημοι εκπρόσωποι της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας παραπέμπουν να μετανοήσουν επειδή μετείχαν στα Αγία Μυστήρια; Αν ναι, αυτό δεν είναι απλώς παράλογο. Αυτή είναι μια ατυχία.

Αγιότητε! Σας ζητάμε να μην κάνετε το μεγάλο και σωτήριο Μυστήριο της Ευχαριστίας ένα όργανο της εκκλησιαστικής πολιτικής πάλης.

Προφανώς, εκτός από τα θεολογικά επιχειρήματα στο περίπλοκο πρόβλημα της ουκρανικής αυτοκεφαλίας, υπάρχουν πραγματικά πολιτικά. Τα λαμβάνατε υπόψη όταν κάνατε την απόφαση να διαλύσετε την Ευχαριστιακή κοινωνία; Πράγματι, μακροπρόθεσμα, η απόφασή σας θα πρέπει αναπόφευκτα να ακυρωθεί. Και είναι πολύ πιθανότερο ότι οι αποφάσεις της συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν θα ακυρωθούν.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η απόφαση της Κωνσταντινούπολης ριζικά ανασχηματίζει τον ορθόδοξο χάρτη της Ευρώπης, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: αυτή η απόφαση δεν είναι αιτία, αλλά συνέπεια. Ο πραγματικός λόγος για την αυξανόμενη αποξένωση της Ουκρανίας από τη Ρωσία είναι ο συνεχιζόμενος πόλεμος στο Donbass, ο οποίος διεξάγεται με στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη από τη Ρωσία. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτός ο πόλεμος είναι διπλά τρομακτικός: με αυτόν οι Ορθόδοξοι σκοτώνουν Ορθοδόξους. Έκανε η εκκλησία μας τα πάντα για να τερματίσουμε αυτόν τον πόλεμο; Αλοίμονο, όχι.

Η ουκρανική αυτοκεφαλία από το 2014 κατέστη αναπόφευκτη. Και σε αυτή τη νέα κατάσταση, πρέπει να αναζητηθεί μια νέα ισορροπία δυνάμεων και συμφερόντων. Δεν πρέπει να φοβόμαστε το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της νέας αυτοκέφαλης εκκλησίας στην Ουκρανία θα ξεκινήσουν την ισχυρή κατάληψη των ναών - δεν θα πετύχουν. Πώς να μην κρατήσετε κανέναν εκφοβισμό και δύναμη ως μέρος του Πατριαρχείου Μόσχας.

Ελπίζουμε ότι η εικόνα του Ευαγγελίου του πατέρα από την παραβολή του άσωτου γιου θα αποτελέσει αληθινό παράδειγμα και έμπνευση για τη Ρωσική Εκκλησία. Ένας αγάπης πατέρας αφήνει το γιο του να πάει «στη χώρα μακριά», και χωρίς λογική, με την αγάπη του δίνει τη δέουσα κληρονομιά. Τονίζουμε ότι στον συμβολισμό αυτής της παραβολής, είναι η άρνηση βίας, από την επιθυμία να διατηρηθεί ο γιος με τη δύναμη και τη θέληση του πατέρα, σημαντική. Αυτό που είναι σημαντικό είναι η δυνατότητα, με ελεύθερη βούληση, να αφήσετε κάποιον που δεν θέλει να μείνει μαζί σας και να διατηρήσει τις σχέσεις μαζί του. Αποθήκευση αγάπης.

Αγιότητε! Σας ζητάμε να ακυρώσετε την απόφαση να σπάσετε την Ευχαριστιακή κοινωνία με την Ιερά Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης.

Με την ελπίδα και την πίστη ότι θα ακουστεί η φωνή μας,

English translation

Your Holiness!

With alarm and bewilderment, we took the news that you are stopping the commemoration of the name of the Ecumenical Patriarch Bartholomew at the liturgy. Your decision has also caused numerous questions to which there are still no answers. The main question many put it this way: tell us how your decision relates to the gospel?

The Sermon on the Mount remains a guiding light for all Christians. Its beginning is well known - these are the commandments of the bliss, which are at the beginning of the fifth chapter of the Gospel of Matthew. These commandments are heard at every Orthodox liturgy.

At the end of the same fifth chapter there are also words of love for enemies:

"You have heard that it is said:" Love your neighbor and hate your enemy. " But I tell you: love your enemies, bless those who curse you, do good to those who hate you and pray for those who offend you and persecute you, that you will be sons of your Heavenly Father” (Matt. 5, 43-45).

Each of us is aware of what these difficult words are, how incredible, it would seem, even an impracticable commandment. And yet, there are no reservations and exceptions: this commandment is as obligatory for a lay person as it is for a primate. Every Christian is called to fulfill this commandment regardless of his rank and rank. We understand how desperately difficult it is to do this, but to act contrary to this commandment and publicly declare it looks like a departure from the foundations of our faith.

We are referring to the public refusal to pray for your colleague, the Ecumenical Patriarch Bartholomew, recorded in the journals of the Holy Synod.

The recent decisions of the Ecumenical Patriarch require a separate detailed commentary, but we are convinced that they are not directed against the Russian Orthodox Church and do not bear any threat to our Church. A painful perception of the actions of Patriarch Bartholomew is possible only if one considers that the only possible view of the Russian Orthodox Church is a view of it as the Church of the empire. But today it is a historical myth that has long been out of touch with reality. The church organization in a number of independent states on the territory of the former Soviet Union, in full accordance with the Orthodox tradition, can claim autocephalous status. And Ukraine is certainly the first here.

Even more than the refusal of the commemoration of the name of Patriarch Bartholomew, we were upset by the subsequent decision of the Synod to break off Eucharistic communion with the Ecumenical Patriarchate. We carefully read the lengthy explanation of this decision, but we cannot consider it satisfactory.

Again, we could not see the gospel motivation in these actions.

We pray you, do not make priests and laity a bargaining chip in your political disputes with Patriarch Bartholomew!

Comments on the Synod’s statement, which are given by official representatives of the Moscow Patriarchate, sound truly monstrous and shameful. So, Archpriest Igor Yakimchuk argues that for violating the decisions of the Holy Synod, the layman will have to go to confession and repent.

This is at least an illiterate statement. Let's see what it means in practice. The Russian Orthodox Church, and after the decisions just made, continues to recognize the grace of the sacraments performed by the bishops and priests of the Ecumenical Patriarchate. This means that together with them, all Christians who consider themselves members of the Orthodox Church can commune with the Holy Mysteries. What is sin here? What is the need to repent? In the fact that, according to the Savior's commandment “This do in remembrance of Me,” the faithful participated in the sacrament of the Eucharist? But isn't the Church calling for such participation?

Do official representatives of the Russian Orthodox Church prescribe us to repent of receiving the Holy Mysteries? If so, then this is not just absurd. This is a misfortune.

Your Holiness! We ask you not to make the great and saving Mystery of the Eucharist an instrument of the church-political struggle.

Obviously, in addition to theological arguments in the complex problem of the Ukrainian autocephaly, there are actually political ones. Did you take them into account when you made the decision to break up Eucharistic communion? Indeed, in the long run, your decision will inevitably have to be canceled. And it is much more likely that the decisions of the synod of the Ecumenical Patriarchate will not be canceled.

We all understand that the decision of Constantinople radically redraws the Orthodox map of Europe, but let's be honest: this decision is not a cause, but a consequence. The real reason for Ukraine’s growing alienation from Russia is the ongoing war in the Donbass, which is being waged with military and financial support from Russia. For the Orthodox Church, this war is doubly terrible: on it the Orthodox kill the Orthodox. Has our church done everything to end this war? Unfortunately no.

The Ukrainian autocephaly since 2014 became inevitable. And in this new situation, a new balance of forces and interests must be sought. We should not be afraid of the fact that supporters of the new autocephalous Church in Ukraine will begin the forceful seizure of temples - they will not succeed. How not to keep anyone intimidation and force as part of the Moscow Patriarchate.

We hope that the Gospel image of the father from the parable of the prodigal son will be a true example and inspiration for the Russian Church. A loving father lets his son go "to the country far away," and without reasoning, by love gives him a due inheritance. We emphasize that in the symbolism of this parable, it is the refusal from violence, from the desire to keep the son by the force and will of the father, important. What is important is the ability, by free will, to let go of someone who does not want to stay with you, and to maintain relations with him. Save love.

Your Holiness! We ask you to annul the decision to break the Eucharistic communion with the Holy Church of Constantinople.

With the hope and faith that our voice will be heard,

[французский]

Votre Sainteté,

c’est avec tristesse et désarroi que nous avons pris connaissance de votre décision de cesser de commémorer le nom du Patriarche Oecuménique Bartholomée lors des célébrations liturgiques. Cette décision a provoqué de nombreuses questions qui restent, à ce jour, sans réponse. Plusieurs se posent la question de savoir de quelle manière votre décision se justifie du point de vue de l’Evangile.

Pour tous les chrétiens, le Sermon sur la Montagne reste un point de référence : il commence par les Béatitudes, un passage bien connu du chapitre 5 de l’Evangile selon Matthieu. Ces Béatitudes sont prononcées lors de chaque célébration eucharistique orthodoxe. Le même chapitre 5 se termine par un appel à aimer ses ennemis :

(Mt, 5.43-45) Vous avez entendu qu’il a été dit : Tu aimeras ton prochain et tu haïras ton ennemi. Mais moi, je vous dis : Aimez vos ennemis, bénissez ceux qui vous maudissent, faites du bien à ceux qui vous haïssent, et priez pour ceux qui vous maltraitent et qui vous persécutent. Alors vous serez fils de votre Père qui est dans les cieux.

Chacun de nous fait quotidiennement l’expérience de la difficulté de ce commandement qui peut sembler incroyable et même irréalisable. Pourtant on ne voit ici aucune ambiguïté, aucune échappatoire : ce commandement est prescrit aux laïcs aussi bien qu’aux clercs. C’est un commandement que tout chrétien est appelé à suivre, quel que soit son rang ou son titre. Nous sommes tous bien conscient qu’il est parfois presque impossible de se tenir à cet effort, mais il n’en reste pas moins que lorsqu’on va manifestement à l’encontre de ce commandement d’amour et que de surcroît on assume publiquement cette infraction, cela ressemble fortement à une renonciation aux fondements de notre foi.

Telles sont les pensées que nous a inspiré la publication, par le Journal du Saint-Synode, de votre décision de cesser de prier pour votre confrère, le patriarche Œcuménique Bartholomée.

Les décisions récentes du Patriarcat Œcuménique méritent certes un commentaire à part entière, mais nous affirmons, d’ores et déjà, notre conviction que ces décisions ne sont pas destinées à nuire à l’Eglise Orthodoxe Russe et ne constituent aucune menace à son encontre. Ressentir les décisions du Patriarche Bartholomée comme une agression n’a de sens que si l’on ne considère l’Eglise Orthodoxe Russe que comme l’Eglise d’un empire, ce qui reviendrait à vouloir faire vivre un mythe qui, aujourd’hui, ne correspond plus à aucune réalité.

Il est tout à fait conforme à la tradition de l’Eglise orthodoxe que les pays désormais indépendants de ce qui fut l’Union Soviétique puissent prétendre à un statut d’autocéphalie pour l’organisation de leurs structures ecclésiales. Parmi ces pays, il est naturel que l’Ukraine soit l’un des premiers concernés.

Plus encore que par l’annonce du refus de commémorer le Patriarche Bartholomée, nous avons été attristés par la décision du synode de rompre la communion eucharistique avec le Patriarcat Œcuménique. Nous avons pris connaissance des documents explicatifs qui détaillent les motifs de cette décision, mais ne pouvons nous résoudre à nous en satisfaire.

Pas plus que pour la décision précédente, nous n’avons réussi à y discerner les motivations évangéliques.

Nous vous supplions de ne pas faire des laïcs et des clercs de votre Eglise une monnaie d’échange dans vos désaccords politiques avec le Patriarche Bartholomée.

Les représentants officiels du synode du Patriarcat de Moscou commentent la décision du synode d’une manière véritablement propre à semer le doute et le désarroi : ainsi, le prêtre Igor Iakimtchouk a-t-il affirmé qu’un laïc qui irait à l’encontre de la décision du synode en communiant dans une Eglise du patriarcat Œcuménique devrait se confesser et se repentir de l’avoir fait.

Si on se penche sur la manière d’appliquer une telle prescription à la lettre, on se rend compte qu’elle tient à peine debout. L’Eglise Orthodoxe Russe, même après sa décision de rompre la communion, continue à reconnaître la validité des sacrements célébrés par les évêques et prêtres du patriarcat Œcuménique. Cela signifie bien que tous les chrétiens qui se considèrent comme membres de l’Eglise Orthodoxe peuvent partager avec eux la communion eucharistique. En quoi consisterait le péché d’un tel acte ? De quoi faudrait-il se repentir ? Faudrait-il se repentir de ce que, écoutant les paroles du Seigneur qui a dit « Faites ceci en mémoire de moi », les fidèles participent au sacrement de l’Eucharistie ? N’est ce pas justement à cette participation que nous appelle l’Eglise ?

Se peut-il que les représentants officiels de l’Eglise Orthodoxe Russe nous prescrivent de nous repentir d’avoir communié au corps et au sang du Christ ? Si tel est bien le cas, la situation dans laquelle nous nous trouvons ne peut pas seulement être qualifiée d’absurde. C’est une situation de calamité.

Votre Sainteté, nous vous demandons de ne pas transformer le sacrement salvateur de l’Eucharistie en instrument de lutte politico-ecclésiale.

Il est évident que la question de l’autocéphalie ukrainienne relève non seulement de considérations théologiques, mais aussi de raisons proprement politiques. Avez-vous pris ces dernières en compte au moment de prendre la décision de rupture de communion ? Il semble en effet évident que dans une perspective de long terme, il vous faudra revenir sur votre décision. Il semble par ailleurs que de son côté, le synode du patriarcat Œcuménique ne reviendra pas, lui, sur sa décision.

Nous comprenons tous que cette décision de Constantinople redessine de manière radicale la carte de l’Eglise orthodoxe en Europe, mais soyons honnêtes : la décision du patriarcat Œcuménique n’en est pas la cause, mais seulement une conséquence. La raison véritable de l’estrangement grandissant de l’Ukraine vis-à-vis de la Russie est à chercher du côté de la guerre dans le Donbass, guerre que la Russie soutient financièrement et militairement.

Pour l’Eglise orthodoxe, cette guerre est doublement calamiteuse : cette guerre voit des orthodoxes s’entretuer entre eux. Pouvons-nous dire que notre Eglise a fait tout ce qui était en son pouvoir pour faire cesser cette guerre? Hélas, non.

Dès les événements de 2014, l’autocéphalie de l’Ukraine est devenue inévitable. Et dans cette situation nouvelle, il convient de rechercher un nouvel équilibre des forces et des intérêts.

Nous ne devons pas craindre que les partisans de la nouvelle autocéphalie en Ukraine se mettent à tenter de prendre des églises par la force ; ils n’y parviendraient pas, pas plus que quiconque ne pourrait retenir par la force ou la peur des fidèles qui ne veulent plus faire partie du patriarcat de Moscou.

Nous espérons que pour l’Eglise Russe, c’est la figure du Père dans la parabole du Fils prodigue qui servira d’exemple et d’inspiration. Le père aimant laisse son fils partir dans un pays lointain, et sans discussion, avec amour, lui donne sa part d’héritage. Soulignons que ce qui est important, dans cette parabole c’est justement le refus de violence, le renoncement du père à tenter de faire prévaloir sa volonté et de retenir son fils par la force. Ce qui est important, c’est cette capacité, en toute bonne volonté de laisser partir ce fils qui ne veut plus rester avec son père , tout en restant en relation avec lui, en lui conservant son amour.

Votre Sainteté, nous vous en prions, revenez sur votre décision de rompre la communion eucharistique avec la sainte Eglise de Constantinople.

Avec espoir et foi dans ce que notre voix sera entendue,