ΠΡΟΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΙΡΑΝΩΝ Κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ: ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,

Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.

Πρόσφατα, ο Μακαριώτατος Αρχεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, με επιστολή του προς την εφημερίδα «δημοκρατία», επιχείρησε να δώσει κάποιες απαντήσεις-διευκρινίσεις για τις θέσεις του περί του Ουκρανικού, οι οποίες, κατά τους ισχυρισμούς του, διαστρεβλώθηκαν και παραποιήθηκαν σε προηγούμενο δημοσίευμα της ίδιας εφημερίδας. Μάλιστα, από το όλο ύφος της απαντήσεως αλλά και από συγκεκριμένες αναφορές σε αυτήν, ο Μακαριώτατος, ως νέος «Δον Κιχώτης», βλέπει φανταστικές σε βάρος του... διεθνείς συνωμοσίες και σκιαμαχεί με «ανεμόμυλους» εμμονών και ιδεοληψιών, χωρίς φυσικά να έχει τη στοιχειώδη παρρησία και το θάρρος να κατονομάσει έστω αυτά τα... σκοτεινά κέντρα που εκστρατεύουν εναντίον του χρησιμοποιώντας «ένα συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχεδιασμό», με «κύριο φερέφωνό» τους, ένα «κληρικό Μητροπόλεως της Κρήτης (καθοδηγούμενο και προστατευόμενο άνωθεν)»...

Από την πρώτη στιγμή που μου γνωστοποιήθηκε από διαδικτυακούς φίλους αυτή η επιστολή του Μακαριωτάτου έσπευσα, μέσω της σελίδας μου στο facebook, να τον ευχαριστήσω για την ξεχωριστή τιμή προς την ελαχιστότητά μου, γράφοντας:

«Τιμή μου που ο Μακαριώτατος βάζει και εμένα στο στόχαστρο, από τη στιγμή που παραμένει αμετανόητος στη στάση του έναντι του Οικουμενικού Πατριάρχου, στον οποίο τάχα θεωρεί ότι... απάντησε αποστομωτικά! Επειδή ο Πατριάρχης δεν επανήλθε στην υποτιθέμενη "συνοδική απάντηση" της εν Αλβανία Εκκλησίας, εφαρμόζων προφανώς το "μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού", νομίζει ότι δεν είχε τι να τους απαντήσει; Πίσω από το ευσεβιστικό οργανωσιακό ψευτομειλίχιο ύφος συνεχίζει να λιθοβολεί το Ιερόν Κέντρον που ευεργέτησε και τον ίδιο...

Να είστε καλά, Μακαριώτατε! Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα με ήσυχη και καθαρή συνείδηση όπως είναι η δική μου και όσων τιμούμε και αγαπούμε την Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, η Οποία μας γέννησε εν Χριστώ, η Οποία είναι η Μήτηρ πάντων ημών!

Θα ευχόμουν να έχετε Εσείς το δίκαιον... Γιατί είναι κρίμα, τραγικό, να χάνονται τόσοι κόποι και τόση φήμη από το πείσμα μιας ιδεοληπτικής αντιμετώπισης της Εκκλησίας... Μιας ιδεοληψίας χωρίς θεολογία, άρα χωρίς Θεό!

Αλλά πλέον τίποτε δεν με εκπλήσσει. Τα πάντα αποκαλύπτονται Χάριτι Θεού. Τα πάντα και οι πάντες! Δόξα τω Θεώ!».

Διότι εμένα φυσικά υπονοεί και περιγράφει ο Μακαριώτατος, αν και δεν έχει τη στοιχειώδη ευπρέπεια να με κατονομάσει. Και η απαίτηση να αναφερθεί σε εμένα με το όνομά μου δεν είναι φυσικά προϊόν ματαιοδοξίας. Όχι, δεν θέλω να γίνω... διάσημος ή καμπόσος, όπως ενδεχομένως θα με κατηγορήσει το fan club του Μακαριωτάτου, με το να επιτύχω μιας δημόσιας ονομαστικής αναφοράς από εκείνον!...

Για κανένα άλλο λόγο δεν έπρεπε να το πράξει, αλλά μονάχα για λόγους αρχής και δεοντολογίας. Γιατί είναι ανήθικο και φασιστικό να περιγράφεις ανωνύμως και να στοχοποιείς μια ολόκληρη κατηγορία προσώπων, αντί να πεις καθαρά το ονοματεπώνυμο εκείνου που σε ενοχλεί και θέλεις να καταγγείλεις. Τι θα πει, Μακαριώτατε «κληρικός Μητροπόλεως της Κρήτης»; Η Κρήτη έχει 9 Μητροπόλεις και περί τους 1000 κληρικούς! Όλοι λοιπόν τίθενται στο στόχαστρό σας, όλοι τοποθετούνται στο τσουβάλι της κριτικής σας και μάλιστα της βαρειάς μομφής ότι ενεργούν ως εντεταλμένοι, «καθοδηγούμενοι και προστατευόμενοι άνωθεν»;

Αλήθεια, τι άραγε εννοείτε με αυτό; Εγώ το μόνο «άνωθεν» που ξέρω, υπεράνω όλων, είναι ο Θεός. Εάν εννοείτε ότι καθοδηγούμαι και προστατεύομαι από Εκείνον, τότε ευχαριστώ για την δημόσια ομολογία σας που είναι η καλύτερη δικαίωση για εμένα και τις δημόσιες παρεμβάσεις μου. Οι οποίες ένα και μόνο εφαλτήριο έχουν: την αγάπη και την αφοσίωσή μου στη Μάνα μου, την Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, την Εσταυρωμένη Πρωτόθρονο και Πρωτεύθυνο Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, την Εκκλησία των του Χριστού πενήτων, την Εκκλησία που όλους μας γέννησε και αναγέννησε πάλιν και πολλάκις, την Εκκλησία που όλους μας ευεργέτησε και μας τίμησε και μας ανέλαβε στους ώμους της και μας περιέβαλε με τη στοργική μητρική της αγάπη και θαλπωρή.

Αυτά είναι τα δικά μου «άνωθεν», Μακαριώτατε. Η ευθύνη, το χρέος, η ευγνωμοσύνη, η υιϊκή αφοσίωση, η χριστιανική υπακοή στην Εκκλησία, στους Θεσμούς, στους Κανόνες, στην Τάξη Της, στον Πρώτο Της, στο Συνοδικό και ταυτόχρονα Ιεραρχικό της Σύστημα, σε όλα όσα οι Άγιοι Πατέρες μας παρέδωσαν διά των αιώνων και τα οποία τόσο εύστοχα και θεολογικώς άρτια έχει καταγράψει σε σειρά εξαίρετων άρθρων του με αφορμή το Ουκρανικό ο όντως κορυφαίος θεολόγος Επίσκοπος, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος. Σας συνιστώ ταπεινά να διαβάσετε αυτά τα άρθρα, Μακαριώτατε. Εκτός αν και εκείνος εμπίπτει στη φαντασιακή εις βάρος σας συνωμοσία που έχετε πείσει τον εαυτόν σας ότι έχει εξυφανθεί «άνωθεν»...

Αυτό που με λυπεί ακόμη περισσότερο, όμως, είναι ότι ο πραγματικός στόχος του Μακαριωτάτου δεν είναι ο άσημος και ελάχιστος παπάς της Κρήτης, αλλά το ίδιο το Ιερό Κέντρο της Ορθοδοξίας, ο ίδιος ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης! Διότι προφανώς σε εκείνους στρέφεται δολίως η μομφή και η ύβρις ότι «καθοδηγούν» και «προστατεύουν» ένα κληρικό με σκοπό τάχα να... πληγεί το κύρος του Μακαριωτάτου! Και τούτο αποδεικνύει ότι με δική του υπαιτιότητα ο Μακαριώτατος έχει απωλέσει τον ουσιαστικό πνευματικό δεσμό με τη Μητέρα Εκκλησία και τον Σεπτό Προκαθήμενό της και Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας ολόκληρης, αφού -σε κάθε άλλη περίπτωση- θα έπρεπε να γνωρίζει ότι Εκείνος δεν θα έκανε ποτέ εις βάρος του ιδίου ή οποιουδήποτε άλλου αυτά τα βρώμικα παιχνίδια που του αποδίδει χωρίς ίχνος αιδούς και συστολής. Κρίμα, πολύ κρίμα, Μακαριώτατε. Όχι τόσο γιατί εμμέσως πλην σαφώς με τα απαράδεκτα υπονοούμενά σας καθυβρίζεται και συκοφαντείται το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά διότι καταφαίνεται η πνευματική σας αποκοπή από τη μήτρα του Γένους και της Ορθοδοξίας, από ό,τι και σε εσάς τον ίδιο και σε όλους τους Ορθοδόξους της γης δίδει νόημα και περιεχόμενο στην ορθή πίστη και στα κατά Χριστόν έργα. Αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπική σας πνευματική υπόθεση, την οποία ευελπιστώ και προσεύχομαι να ελέγξετε με αυτοκριτική και αυτομεμψία, για να μη χαθούν ως άχυρα υπό πυρός κατακαιόμενα τα έργα και οι κόποι μιας ζωής, που ουδέν και ουδένα ωφελούν όταν δεν γίνονται εν Χριστώ, για τον Χριστό, για την Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία και διά της Εκκλησίας.

Αρκετά όμως ασχολήθηκα με όσα κατέφερε εναντίον μου ο Μακαριώτατος κ. Αναστάσιος. Ίσως δεν θα έπρεπε καθόλου να ασχοληθώ, αλλά με ενόχλησε σφόδρα αυτή η γενικόλογη αναφορά του, χωρίς όνομα και ταυτότητα, που στοχοποιεί τους πάντες και τα πάντα. Γιατί αν για εκείνον έχω γίνει... «εμμονή» και γνωρίζει πολύ καλά σε ποιον αναφέρεται, αυτό δεν ισχύει για όλους όσοι διάβασαν ή θα διαβάσουν την επιστολή του και οι οποίοι θα αρχίσουν να αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός ο... κακούργος «κληρικός Μητροπόλεως της Κρήτης» που τολμά να κρίνει τον υπεράνω πάσης υποψίας και κριτικής Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο! Διότι η κριτική είναι εκείνη που ενοχλεί τον Μακαριώτατο... Προφανώς έχει εθιστεί στην απουσία της και ευαρεστείται να του λένε οι διάφοροι κόλακες και αυλοκόλακες πόσο σοφός και τέλειος και συνετός και παντογνώστης και πανεπιστήμων και... και... είναι, τόσο που ακόμη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρέπει να στέκεται σούζα στις απαιτήσεις του και να αποδέχεται δίχως άλλο τις απόψεις του! Και αυτήν την κριτική την ονομάζει αυθαιρέτως και καταχρηστικώς «εκφοβισμούς, ύβρεις, απειλές, μικρονοϊκά σοφίσματα, ακόμα και άθλιες βωμολοχίες»!!!... Για τους «καθαρούς» και «σούπερ-τελείους», η κάθε αμφισβήτηση του αλαθήτου και της αυθεντίας τους εκλαμβάνεται ως «βωμολοχία». Όχι όμως για όσους σκέπτονται με τον κοινό φυσιολογικό νου. Και τουλάχιστον εμένα με ενδιαφέρει η άποψη των απλών, φυσιολογικών ανθρώπων.

Εκτός όμως από τα κατ’ εμέ, ο Μακαριώτατος προσπάθησε στο εν λόγω κείμενό του να αποδείξει, για μία ακόμη φορά, πόσο πολύ... αγαπά και σέβεται και στηρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν θα είχα κανένα λόγο να το αμφισβητήσω, και μάλιστα να μην το επαινέσω, αφού όπως προείπα αυτή είναι η μοναδική μου προσωπική αγωνία και μέριμνα και όχι ο εαυτός μου. Αλλά ο Μακαριώτατος δεν μου άφησε και πάλι περιθώρια να αποδεχθώ τις αναφορές του αυτές ως ειλικρινείς και εγκάρδιες. Και τούτο, διότι μου θύμισε -όπως φυσικά και πολλοί άλλοι που έχουν κινηθεί στο ίδιο μοτίβο δήθεν σεβασμού και αγάπης προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο- τον λόγο εκείνο του Κυρίου μας, που ως πέλεκυς βαρύς πίπτει επί τας κεφαλάς όσων τιμούν δήθεν με τα λόγια, αλλά ατιμάζουν με τις πράξεις:  «ὑποκριταί! καλῶς προεφήτευσε περὶ ὑμῶν ῾Ησαΐας λέγων· ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ· μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων» (Ματθ. ιε΄ 7-9).

Γράφει λοιπόν, μεταξύ άλλων, ο Μακαριώτατος επί λέξει:

● «Η παρέμβασή μου δεν είναι «υπέρ της Μόσχας» ή υπέρ οποιασδήποτε Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, ούτε βεβαίως κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

● «Η πρωτοβουλία για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητος ανήκει αναμφιβόλως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. ... Ουδέποτε αμφισβήτησα τα καθιερωμένα δικαιώματα ή προνόμια του Οικουμενικού Πατριαρχείου. ... Με τον ίδιο τρόπο και τώρα, με αγαπώσα παρρησία, διατυπώνω την αγωνία, τις εκτιμήσεις και τις σχετικές προτάσεις, αποβλέποντας αποκλειστικά στην αναζήτηση λύσεως για την περίπλοκη τωρινή πραγματικότητα, η οποία προφανώς διαφέρει από την κατάσταση του 2018. Αυτή η στάση, στα τέλη του 2019, θεωρώ ότι αποτελεί ουσιαστική συμβολή στο έργο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στην όλη πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

● «Το δημοσίευμα αναφέρεται επίσης σε μία «αυστηρή επιστολή» του Οικουμενικού Πατριάρχου. Αποκρύπτει, όμως, όπως αποσιωπούν συστηματικά και οι «εκκλησιαστικοί κύκλοι» από τους οποίους τροφοδοτείται, ότι ακολούθησε μια εμπεριστατωμένη συνοδική απάντηση της Εκκλησίας μας στις αιτιάσεις (21/3/2019), η οποία μεταξύ άλλων κατέδειξε ότι το Μελιτιανό σχίσμα, που επικαλέστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο για τις ενέργειές του στην Ουκρανία, καθορίζει διαφορετικές διαδικασίες θεραπείας του σχίσματος και ότι η τελική λύση του εδόθη από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Η επίσημη επ’ αυτού του θέματος αλληλογραφία έκλεισε με αυτή την απαντητική επιστολή».

● «Σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις παραχωρήσεως Αυτοκεφαλίας -και φυσικά στην Εκκλησία της Αλβανίας- η Αυτοκεφαλία παραχωρήθηκε σε κανονικές Μητροπόλεις κάθε χώρας, και όχι σε μικρά τμήματά τους που συγκροτήθηκαν από σχισματικούς ελλιπώς αποκατασθέντες».

Περί της αλαζονικής και επηρμένης εντυπώσεως ότι επειδή ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν ανταπάντησε στην, κατά τον Μακαριώτατο, «εμπεριστατωμένη συνοδική απάντηση» της εν Αλβανία Εκκλησίας με ημερομηνία 21/3/2019, αυτό σημαίνει ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είτε πείσθηκε είτε αποστομώθηκε είτε δεν είχε τι να απαντήσει, τι να πει κανείς; Διότι αυτό εννοεί ο Μακαριώτατος γράφοντας: «Η επίσημη επ’ αυτού του θέματος αλληλογραφία έκλεισε με αυτή την απαντητική επιστολή»... Η εντύπωση αυτή του Μακαριωτάτου είναι προϊόν της πλάνης περί τα πράγματα, ότι τάχα η «εμπεριστατωμένη συνοδική απάντηση της Εκκλησίας μας ... μεταξύ άλλων κατέδειξε ότι το Μελιτιανό σχίσμα, που επικαλέστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο για τις ενέργειές του στην Ουκρανία, καθορίζει διαφορετικές διαδικασίες θεραπείας του σχίσματος...». Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει, δηλαδή... Αυτοδοξάζονται και αυτοδικαιώνονται ότι η απάντησή τους ήταν τέτοια που ουσιαστικά... φίμωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη γι’ αυτό και «η επίσημη επ’ αυτού του θέματος αλληλογραφία έκλεισε με αυτή την απαντητική επιστολή»! Και πάλι, χωρίς φυσικά να απευθύνω καμία προσωπική μομφή περί δογματικής αιρέσεως στον Μακαριώτατο, τον καλώ, ερμηνεύοντας αναλογικά και προσαρμοστικά στην περίπτωση τη γνωστή αποστολική προτροπή, να αναλογισθεί μήπως για το λόγο αυτό δεν επανήλθε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε όσα με πείσμα και χωρίς σοβαρά εκκλησιολογικά, θεολογικά και ιστορικά επιχειρήματα περιελάμβανε η «συνοδική απάντηση» της εν Αλβανία Εκκλησίας: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. γ΄ 10-11).

Θα κατακλείσω αυτό το κείμενο με το πιο σοβαρό ατόπημα του Μακαριωτάτου, που εύχομαι ειλικρινά να είναι λόγος εκ παραδρομής ή επιπολαιότητος ή λόγω μη εξειδίκευσης στο Κανονικό Δίκαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού φυσικά κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να τα γνωρίζει όλα και, ως γνωστόν, ο Μακαριώτατος στο Πανεπιστήμιο δεν δίδασκε το Κανονικό Δίκαιο, άρα δεν μπορεί να διεκδικεί αυθεντία περί τούτου έναντι άλλων αρμοδιοτέρων εγκρίτων κορυφαίων Καθηγητών και Θεολόγων, οι οποίοι με ακλόνητα επιχειρήματα έχουν δικαιώσει απόλυτα τις αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την επίλυση του Ουκρανικού Εκκλησιαστικού Ζητήματος.

Ο Μακαριώτατος λοιπόν εισάγει έναν καινοφανή όρο στο δημόσιο θεολογικό διάλογο ισχυριζόμενος ότι στην Ουκρανία η Αυτοκεφαλία παραχωρήθηκε σε «σχισματικούς ελλιπώς αποκατασθέντες»!!! Τι είναι πάλι αυτό; Εάν δεν ήταν τόσο σοβαρά τα της Εκκλησίας πράγματα για να κάνουμε χιούμορ με ελαφρότητα, θα έλεγα ότι μου θύμισε αυτό που λέγεται σκωπτικώς... «ολίγον έγκυος»! Διότι αυτό ισχυρίζεται ο Μακαριώτατος έξω από κάθε Κανόνα, Παράδοση, Τάξη και Αρχή της Εκκλησίας: ότι οι σχισματικοί... αποκαταστάθηκαν «ελλιπώς»! Τι θα πει «ελλιπώς»; Δηλαδή υπάρχει... μέση κατάσταση; Ο πρωτοετής φοιτητής της θεολογίας, αλλά και ο έχων κοινόν νουν πιστός, γνωρίζει ότι είτε είσαι μέσα στην Εκκλησία είτε δεν είσαι. Είτε έχεις κοινωνία με την Εκκλησία είτε δεν έχεις. Και εάν έχεις είσαι κανονικό μέλος της Εκκλησίας, εάν όχι, τότε είσαι απλά, καθαρά και σκέτα σχισματικός. Δεν υπάρχει... ολίγον ή μερικώς ή α λα καρτ σχισματικός, Μακαριώτατε. Πού τα έχετε διαβάσει αυτά; Σε ποια εγχειρίδια, σε ποιους Αγίους Πατέρες, σε ποια Πρακτικά Οικουμενικών Συνόδων;

Αμφισβητώντας λοιπόν ο Μακαριώτατος την κανονική και πλήρη αποκατάσταση των πρώην σχισματικών της Ουκρανίας, επί τη βάσει της ασκήσεως της εκκλήτου προσφυγής προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη από τους επικεφαλής των δύο πρώην σχισματικών παρατάξεων, τους Μητροπολίτες Φιλάρετο Ντενισένκο και Μακάριο Μαλέτιτς, στην ουσία αμφισβητεί, αρνείται και υπονομεύει το ίδιο το αποκλειστικό προνόμιο του Πρώτου της Ορθοδοξίας να δέχεται και να εκδικάζει αυτές τις προσφυγές, αρνείται δηλαδή το «έκκλητον». Και αν αρνείσαι το έκκλητον, που είναι ένας από τους κύριους πυλώνες που θεμελιώνουν την Οικουμενικότητα της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και του Προκαθημένου της, τότε προσβάλεις την ίδια τη φύση, την ουσία, το περιεχόμενο αυτής της Οικουμενικότητας. Δηλαδή, όπως ακριβώς κάνουν έργω και λόγω απεριφράστω οι Μοσχοβίτες, αρνείσαι ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο!

Ας μας πει λοιπόν καθαρά και ξάστερα ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων: Δέχεται ή αρνείται ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Αν το δέχεται, όπως τουλάχιστον το αποτυπώνει με τα λόγια, τότε οφείλει να αποδέχεται και τις εξαιρετικές και αποκλειστικές του αρμοδιότητες και ευθύνες επί της Οικουμενικής Ορθοδοξίας. Και άρα δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι οι πρώην σχισματικοί της Ουκρανίας είναι «ελλιπώς αποκατασθέντες». Και εφόσον ο Μακαριώτατος αποδέχεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα προνόμιά του, άρα και το έκκλητον, οφείλει να αποδεχθεί και να ομολογήσει χωρίς περιστροφές και μισόλογα ότι ήρθη και κατηργήθη το σχίσμα στην Ουκρανία, με την ενσωμάτωση των κανονικώς αποκατασταθέντων στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, διότι έτσι αποφάσισε ο έχων το σχετικό αποκλειστικό δικαίωμα της εκκλήτου, δηλαδή ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης.

Δεν επιθυμώ να επεκταθώ περισσότερο, διότι ήδη έχω υπερβεί κατά πολύ τα όρια μιας ανεκτής διαδικτυακής δημοσίευσης. Προσπάθησα όσο καλύτερα μπορούσα να εξηγήσω τους λόγους, για τους οποίους οι δημόσιες παρεμβάσεις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Αναστασίου για το Ουκρανικό όχι μόνο δεν βοηθούν, όπως ισχυρίζεται, στην όποια ειρήνευση και καταλλαγή, αλλά μάλλον ρίχνουν άφθονο λάδι στη φωτιά, αφού βάζοντας στην ίδια ζυγαριά το Οικουμενικό Πατριαρχείο με το Πατριαρχείο της Μόσχας, δηλαδή αυτόν που έχει το δίκαιο με εκείνον που σφετερίζεται όσα δεν του ανήκουν, εν τέλει ο αδικών αποθρασύνεται έτι περισσότερο και επαυξάνει τις ασχημοσύνες του σε βάρος της Εκκλησίας και της ενότητάς της.

Σας το λέγω λοιπόν με παρρησία, Μακαριώτατε: δεν υπηρετείτε την ενότητα της Εκκλησίας με τη στάση σας. Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια που όλοι κατανοούν, ακόμη και όσοι δεν σας το λένε με ευθύτητα. Αυτό που καταφέρνετε μόνον, και εσείς και όσοι άλλοι συμμερίζονται τις απόψεις σας και κινούνται με παρόμοιο τρόπο, είναι να δίνετε άλλοθι στη Μόσχα για να επιτείνει τις άνομες πιέσεις και απειλές της κατά πάντων, να αμφισβητεί τα όρια, τα όσια και τα ιερά αιώνων και να δηλητηριάζει όλο και περισσότερο την Ορθοδοξία με την θεήλατη προτεσταντική εκκλησιολογία της.

Αυτό είναι το μόνο που κομίζετε μέχρι στιγμής στο δημόσιο διάλογο για το Ουκρανικό. Εάν δεν μπορείτε κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο, κάτι αγιότερο, τότε είναι προτιμότερο να σιωπήσετε εν προσευχή και να μην συνεχίσετε να πληγώνετε τη Μητέρα Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία αλλά και όλους εμάς τα αφοσιωμένα και ευγνώμονα τέκνα Της. Εάν πάλι, καθώς έχετε δικαίωμα ως ελεύθερος άνθρωπος και ως Προκαθήμενος, επιθυμείτε να συνεχίσετε τις παρεμβάσεις, τότε να έχετε ταπείνωση και να είστε δεκτικός στην κριτική και την αμφισβήτηση.

Τέλος, σας ενημερώνω υπεύθυνα ότι δεν με «καθοδηγεί» και δεν με «προστατεύει» κανένας, εκτός φυσικά από τον Θεόν. Εάν έλθετε ενώπιόν μου με ένα όπλο και θελήσετε να με σκοτώσετε, θα το πράξετε με κάθε ευκολία. Ούτε σωματοφύλακες έχω, ούτε «πλάτες», ούτε καμία άλλη κοσμική προστασία ή άμυνα. Αλλά πάντοτε μέσα στο νου και στην καρδιά μου ηχούν οι λόγοι του Αγίου Πνεύματος και αυτούς προβάλλω ως απολογία για το όποιο θάρρος και την όποια τόλμη, που προφανώς σας παραξενεύουν τόσο, ώστε να φαντασιώνεστε «καθοδηγητές» και «προστάτες»:

«Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ ῾Υψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου, καὶ ἐλπιῶ ἐπ᾿ αὐτόν, ὅτι αὐτὸς ρύσεταί σε ἐκ παγίδος θηρευτῶν καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. ἐν τοῖς μεταφρένοις αὐτοῦ ἐπισκιάσει σοι, καὶ ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐλπιεῖς· ὅπλῳ κυκλώσει σε ἡ ἀλήθεια αὐτοῦ. οὐ φοβηθήσῃ ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, ἀπὸ βέλους πετομένου ἡμέρας, ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου, ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινοῦ. πεσεῖται ἐκ τοῦ κλίτους σου χιλιὰς καὶ μυριὰς ἐκ δεξιῶν σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγγιεῖ· πλὴν τοῖς ὀφθαλμοῖς σου κατανοήσεις καὶ ἀνταπόδοσιν ἁμαρτωλῶν ὄψει. ὅτι σύ, Κύριε, ἡ ἐλπίς μου· τὸν ῞Υψιστον ἔθου καταφυγήν σου. οὐ προσελεύσεται πρὸς σὲ κακά, καὶ μάστιξ οὐκ ἐγγιεῖ ἐν τῷ σκηνώματί σου. ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς σου· ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου· ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον ἐπιβήσῃ καὶ καταπατήσεις λέοντα καὶ δράκοντα. ὅτι ἐπ᾿ ἐμὲ ἤλπισε, καὶ ρύσομαι αὐτόν· σκεπάσω αὐτόν, ὅτι ἔγνω τὸ ὄνομά μου. κεκράξεται πρός με, καὶ ἐπακούσομαι αὐτοῦ, μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει· ἐξελοῦμαι αὐτόν, καὶ δοξάσω αὐτόν. μακρότητα ἡμερῶν ἐμπλήσω αὐτὸν καὶ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριόν μου» (Ψαλμ. 90).