ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

 Το Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του  Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου

---

Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ» καὶ ἐγεννήθη δι’ ἡμᾶς παιδίον νέον.

Ἡ ἑορτὴ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως εἶναι ἑορτὴ τῆς ἐν σαρκὶ φανερώσεως τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο.

Ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τὸ πλήρωμά του, πραγματώνεται ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας του, καθὼς ὑποδέχεται καὶ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ νέου παιδίου, τοῦ Βρέφους τῆς Βηθλεέμ.

Τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ γεγονὸς προσφέρει ἀπέραντες δυνατότητες στὸν ἄνθρωπο· δυνατότητες ποὺ φθάνουν στὶς ἐσχατιὲς τοῦ ἀνθρώπινου εἶναι, ἐκεῖ ὅπου ἐλλοχεύει ὁ θάνατος.

Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴ νίκη τῆς ζωῆς· ἔτσι θὰ καταργηθεῖ ὁ «ἔσχατος ἐχθρὸς», θὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος λατρευτικά, ὣς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀτελεύτητα, κατοπτριζόμενος τὴν «δόξαν Κυρίου» καὶ μεταμορφούμενος ἀπὸ «δόξης εἰς δόξαν». 

Μέσα στὴν κατάφορτη ὀμορφιᾶς λατρεία τῆς ἡμέρας, προσκυνοῦμε καὶ καταφιλοῦμε τὰ σπάργανα τοῦ Θείου Βρέφους.

Ἀποθέτουμε στὸ Σπήλαιο τὴ ζωή μας, τὶς ἐλπίδες μας, τὶς χαρές μας, τὰ τραύματά μας, ὅ,τι συνθέτει τὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία καὶ τραγικότητα.

Ἡ Ἱστορία μᾶς καθιστᾶ συχνὰ μάρτυρες τοῦ ἀνθρώπινου μεγαλείου· εἴδαμε πρόσφατα τὶς πρῶτες φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ἡλιοβασίλεμα σὲ ἕναν ἄλλο πλανήτη.

Δοξάσαμε τὸν Θεό, θαυμάσαμε τὸν ἄνθρωπο. Κι ὅμως τὴν ἴδια στιγμὴ παραμένουν τόσο πικρὰ τὰ ἡλιοβασιλέματα γιὰ ἑκατομμύρια συνανθρώπων μας στὸν δικό μας πλανήτη.

Ὁ πόνος φαίνεται νὰ μὴ τελειώνει. Τὸ κακὸ καὶ ἡ ἀδικία θεριεύουν. Τὸ αἰσθανόμαστε στὴν καθημερινότητά μας. Ὀσμὴ θανάτου καὶ καταστροφῆς συχνὰ στὴν κοινωνία μας, στὸν κόσμο ὁλόκληρο, κάποτε στὴν προσωπική μας ζωὴ καὶ στὶς καρδιές μας.

Μαζὶ μ’ αὐτὰ ἡ ἀνθρώπινη ἀλαζονεία· ἡ ἀτομικὴ ἐπιθυμία ὡς πηγὴ νοήματος καὶ ἠθικῆς ἐπιταγῆς ἐπίσης· στὸ ὄνομά της περιφρονοῦνται ἀκόμη καὶ τὰ βιολογικὰ δεδομένα τῆς ὕπαρξής μας.

Ἐπιδιώκεται ἐξ ἄλλου ἡ τεχνολόγηση τοῦ ἀνθρώπου, πρυτανεύει τὸ ὅραμα ἑνὸς μετα-ανθρώπου, ὁ ἀκόρεστος πόθος γιὰ δύναμη. Προσβάλλεται ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ.

Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα ποὺ δίνει τὴν αἴσθηση μιᾶς κοσμογονίας, ἐπιμένει νὰ λάμπει τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεέμ· ἐκεῖ ὅπου «οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι», ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία· «Τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων;»

Τὸ ἀγνοοῦμε ἴσως, μὰ ὡστόσο λάμπει. Ἕνα φῶς, «τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως», ποὺ δὲν ἔρχεται μόνο ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ βάθος τῶν 2000 καὶ πλέον ἐτῶν, ἀλλὰ τὸ ζοῦμε στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων μας καὶ στὸ πρόσωπο κάθε ἀδελφοῦ μας ποὺ ἐπισκέπτεται τὸν φυλακισμένο, παρηγορεῖ τὸν ἄρρωστο, δίνει ψωμὶ στὸν πεινασμένο, ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου.

Εἶναι τὸ φῶς τοῦ σαρκωθέντος Θεανθρώπου ποὺ ἐπιμένει νὰ κενώνεται, νὰ γίνεται Ἀμνὸς καὶ Ποιμήν, νὰ εἶναι καθολικὸς καὶ αἰώνιος καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ καθιστᾶ μέτοχο τοῦ ἑαυτοῦ του τὴν καρδιά, τὴ σκέψη, τὸ μυαλό, τὴν ἁμαρτία τοῦ καθενός.

Νὰ εἶναι ἀντιλεγόμενος, νὰ χωρίζει καὶ νὰ ἑνώνει, νὰ προσφέρει «καινοὺς… οὐρανούς καὶ γῆν καινήν».

Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὔχομαι τὰ φετινὰ Χριστούγεννα νὰ γίνουν ἀπαρχὴ μεταστροφῆς τοῦ κόσμου, τῆς κοινωνίας μας, τοῦ καθενὸς προσωπικά.

Γιὰ τὴν πατρίδα μας ἰδιαίτερα, μιὰ πατρίδα μὲ πολλὲς θεῖες εὐλογίες στὶς ἀποσκευές της, νὰ γίνει ἡ εὐλογία τῆς φάτνης ἀρχὴ ἀφύπνισης.

Ἂς ἀναδεχτοῦμε τήν κοινωνική μά καί τήν ἀτομική μας εὐθύνη, ἂς ὑπερβοῦμε τὶς ἄγονες συλλογικὲς ἐνοχὲς καὶ ἂς δημιουργήσουμε ὅραμα γιὰ τὸ μέλλον μας στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι μὲ σεβασμὸ τῆς πλούσιας καὶ προικισμένης ἀπὸ τὸν Θεὸ Ἱστορίας μας.

Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε λοιπόν,
«Θεὸς τὸ τεχθὲν ἡ δὲ μήτηρ παρθένος,
τί μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;»