ΠΕΡΙ ΙΣΤΟΡΙΚΏΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΠΡΩΤΕΙΩΝ

Η Σελίδα Panorthodox Synod δημοσιεύει ένα σχόλιο  (comment of FB) στο Facebook  της Ομοτίμου Καθηγήτριας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Δέσπως Λιάλιου, κατόπιν αδείας της ίδιας

 α) Ο λόγος περί ιστορικών πρωτείων και κανονικών (και εσχάτως και περί χαρισματικών!) αποκαλύπτει μόνο άγνοια του εκκλησιαστικού βίου και ιδεολογοποίησή του με κενές λέξεις και όρους τεχνολογίας, ιδίως ως προς τους εμπνευστές των πρωτοβουλιών του κύκλου στα Ιεροσόλυμα και τους παρατρεχάμενους. Τα πράγματα είναι τελείως απλά: Δεν τίθεται κανένα κανονικό ή μη κανονικό θέμα, γιατί για τα Ιεροσόλυμα για την πρώτη τους εκκλησιαστική κοινότητα έγινε πολύ μεγάλη προσπάθεια να διασωθεί ακόμη και η μνήμη του ονόματος της πόλης αυτής. Τα Ιεροσόλυμα το 70 μ.Χ. είχαν καταστραφεί από τους Ρωμαίους και δεν είχε μείνει πέτρα επί πέτρας. Μέχρι την Α´ Οικουμενική (325) ήταν ένα χωριουδάκι με το όνομα Αιλία. Πρωτεύουσα της επαρχίας ήταν η Καισάρεια. Με το ζ´ κανόνα η Σύνοδος απεφάσισε να μείνει η Προεδρία της εκκλησιαστικής διοικήσεως στον Αιλίας (Κανών ζ΄, Περί τῆς τιμῆς τοῦ Ἱεροσολύμων: «Ἐπειδή συνήθεια κεκράτηκε, καί παράδοσις ἀρχαία, ὥστε τόν ἐν Αἰλίᾳ ἐπίσκοπον τιμᾶσθαι, ἐχέτω τήν ἀκολουθίαν τῆς τιμῆς· τῇ μητροπόλει σῳζομένου τοῦ οἰκείου ἀξιώματος»). Στη Β´ Οικουμενική (381), μετά από όλη την προσπάθεια ανασυγκρότησης της πόλης από την Αγία Ελένη και το Μ. Κωνσταντίνο, συμμετέχει ο Άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο οποίος προήρχετο από τους ομοιουσιανούς και ο οποίος προσπάθησε να αναστήσει την περιοχή, τί πρεσβεία να ζητήσει και τί ρόλο να παίξει.

Ήδη το κέντρο βάρους είχε μετακινηθεί από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, όπου για λόγους ασφαλείας είχαν μεταφερθεί ιερά αντικείμενα και άγια λείψανα. Παίρνουν τα πάνω τους τα Ιεροσόλυμα λίγο στην Γ´ Οικουμενική (431) με τον Ιουβενάλιο, ο οποίος στη Ληστρική του 449 πήρε το μέρος του Διοσκόρου Αλεξανδρείας και στην Δ´ Οικουμενική (451) στην αρχή δικάσθηκε μαζί με τους άλλους τρεις (βαριέμαι να γράφω ονόματα), ζήτησε ως προσκλαίουσα συγχώρεση και κατοχύρωσε την εκκλ. διοίκηση σε περιορισμένα πάντα όρια, αυτό που ζητούσε και στην Γ´ Οικουμενική και γι᾽ αυτό συνέπραξε με το Διόσκορο, καρτερώντας να τον βοηθήσει στα δικά του. (Στην Γ´ Οικουμενική αποφασίζεται και η αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Κύπρου, την οποία διεκδικούσε, παρακαλώ, ο Αντιοχείας και όχι ασφαλώς ο Ιεροσολύμων Ιουβενάλιος, αυτός ζητούσε μόνο κάτι να του δοθεί από την Τύρο και τη Σιδώνα, να αποκτήσει κι αυτός ένα πέριξ του ζωτικό χώρο!). Μην φαντασιωνόμαστε δικολαβίστικα. Αλεξάνδρεια και Αντιόχεια ήταν ακμαίες πόλεις που σήκωσαν το βάρος του εκχριστιανισμού μέχρι τη Δ´ Οικουμενική μαζί με την Κωνσταντινούπολη και τη Νίκαια από την αρχή, γι᾽ αυτό και τέθηκε ο Ιεροσολύμων στην πέμπτη θέση των Διπτύχων. Απαιτείται γνώση Πρακτικών, Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Πατερικής Γραμματείας, συνοδικής πράξης, διαμόρφωσης της Ρωμαϊκής διοικήσεως, Παιδείας Ελληνικής και καθόλου ετεροχρονισμός. 

Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι κανόνες και τσιτάτα, γιατί με πιάνουν τα γέλια με όλους που περιφέρουν ένα χαρτί στο χέρι σαν μαθητούδια Λυκείου και με σοβαροφάνεια κατά την εσκοτισμένη διαπλοκή τους, μετρώντας πάντα τον παρά και τη μούρη, αποφαίνονται τρομοκρατώντας τους αφελείς, ή όσους θέλουν να πλανώνται ευσεβιστικώς, ότι απειλείται η Ορθοδοξία με σχίσματα και άλλα τέτοια που τους δίνουν δουλειά.

β) Τα παλαίφατα Πατριαρχεία και η Εκκλησία της Κύπρου διασώθηκαν, γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο τα προστάτευσε σ᾽ όλη την περίοδο της Ενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, όπου εύρισκαν και καταφύγιο Πατριάρχες και Μητροπολίτες τους και κάποιοι εκλέγονταν, χωρίς καν να πάνε στις έδρες τους.

γ) Η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν πάντα Ενδημούσα, που σημαίνει, καλά μου παιδάκια, Γενική, αφού όποιος παρεπιδημούσε στην Πόλη, ήταν παρών. Έν τινι μέτρω παραμένει τέτοια. Έτσι είδαμε να υπογράφει πρόσφατα το Σεπτέμβριο στην αρχή του ενιαυτού στον Κώδικα του Οικουμενικού Πατριαρχείου ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος.

δ) Η Κωνσταντινούπολη λέγεται πολύ σποραδικά και Νέα Ιερουσαλήμ, (γιατί Νέα Ιερουσαλήμ είναι η Εκκλησία σε κάθε της εκκλησιαστική λατρευτική πράξη, σε κάθε χωριό και μοναστήρι- ποτέ σε αίθουσα ευσεβιστών), γιατί ήδη από το Μ. Κωνσταντίνο, (ο οποίος, και ιδίως η Αγία Ελένη, προσπάθησε τα μέγιστα να ξαναχτίσει τα Ιεροσόλυμα), μεταφέρθηκαν εκεί τα καταπιστεύματα των Αγίων Προσώπων εκ τε της Παλαιάς και της Νέας Διαθήκης, στο Προφητείο, στο Έβδομο, παρά τη Μωκησία Δεξαμηνή, ό,τι του Αγίου Συμεώνος του Θεοδόχου, της οικογένειας της Παναγίας, δηλαδή των Θεοπατόρων, και του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, και δίπλα στο Ναό του Ιερομάρτυρος Μωκίου, τα ιερά λείψανα των Αγίων Μαρτύρων, ενώ στο Παρεκκλήσιο Αγία Σορός της Ιεράς Μονής των Βλαχερνών είχε μεταφερθεί και εναποτεθεί η Αγία Σκέπη και η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου. Ως έχω σημειώσει, όλα αυτά τα καταπιστεύματα είχαν φυγαδευτεί σε διάφορα μέρη της Παλαιστίνης και της Συρίας μετά την ολική καταστροφή των Ιεροσολύμων από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Στο Προφητείο εορτάζετο με την παρουσία του αυτοκράτορα η εορτή της Μεσοπεντηκοστής, και έχει σημασία γιατί. Από αυτά τα λείψανα το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδωσε στο Σλαβικό κόσμο, όπως και Άγιες Εικόνες, για να καθιερωθούν οι Ναοί τους και τα Μοναστήρια, και, βέβαια, τα ιερά καταπιστεύματα και τις βιβλιοθήκες τα καταλήστεψαν οι «Σταυροφόροι», αρπάζοντες και καταστρέφοντες, και τα επιδεικνύουν τώρα άνευ ντροπής ανά την Ευρώπη. (Τώρα θα μου πείτε εδώ δεν έχουν ντροπή οι ομόδοξοι, που ό,τι είναι, το οφείλουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο...) Το σημερινό Ισραήλ οφείλει ευγνωμοσύνη στους χριστιανούς και ιδίως τους Ορθοδόξους, που ανοικοδόμησαν και διατήρησαν τα Ιεροσόλυμα για πάνω από 1700 χρόνια.

Και μία σημείωση περί Καθολικότητος της Εκκλησίας: Ξεκολλήστε όλοι από τα χαριτωμένα της τελευταίας 70ετίας: Καθολική είναι η Εκκλησία, γιατί εκκλησιάζει τα πάντα της Θείας Οικονομίας, «καὶ ἐν ἁπάσῃ τῇ δεσποτείᾳ Σου», συνάγει παλαιό και νέο Ισραήλ, ζώντες και τεθνεώτες, και περιμένει όλο τον κόσμο, ευλογεί το κάθε τραπέζι και εύχεται: «καὶ εἰς τὸν κόσμο σου ἅπαντα» και δεν είναι μόνο για τους χριστιανούληδες, που την εκμεταλλεύονται ως συνήθως πάλαι τε και επ᾽ εσχάτων ιδίως! Αλλά επ᾽ αυτού θα επανέλθω κι ας χαλνώ τις θεολογικές σούπες.

Αυτό και Καλή βδομάδα