ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΦΟΥ:ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ

Ιερά Μητρόπολη Πάφου

Του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου  Πάφου κ. Γεωργίου

Το γύρισμα του χρόνου μας έφερε και πάλι μπροστά στο μεγάλο και ανεπανάληπτο γεγονός της γέννησης του Χριστού. Κι είναι αλήθεια πως νιώθουμε το λογικό μας να σταματά μπροστά σ' ένα γεγονός που δεν είναι για τα μέτρα του. Δεν είναι μόνο μια παρθενική γέννηση, είναι κυρίως μια θεϊκή γέννηση. Ο Άναρχος λαμβάνει αρχή χρονική, ο Πλάστης γίνεται πλάσμα, ο «Παλαιός των Ημερών» νηπιάζει. Ο υμνωδός της Εκκλησίας αφήνει την απορία του να εκσπάσει:

«Θεός το τεχθέν η δε μήτηρ παρθένος.
τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;»

Όλα τα ιστορικά γεγονότα έχουν κάποιο ανάλογό τους στο πέρασμα του χρόνου. Η γέννηση του Χριστού στη γη είναι «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό. Κι όχι μόνον υπό τον ήλιο. Θα μπορούσε να πει κανείς «και υπέρ τον ήλιον».
Να ερευνήσουμε το μυστήριο δεν μπορούμε. «Ως οίδεν, ως ηθέλησε και ως ηυδόκησε» μόνος Εκείνος, «μετέσχε του ημετέρου φυράματος». Μπορούμε όμως να επισημάνουμε κάποια μηνύματα της μεγάλης γιορτής που μέσα στον εορταστικό διάκοσμο της καταναλωτικής μας κοινωνίας δεν γίνονται αντιληπτά.
Η γέννηση του Χριστού, πρώτα απ' όλα, από την Παρθένο Μαρία διαλαλεί τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσεως. Δημιούργημα του Θεού η ανθρώπινη φύσις, αν δεν αμαυρωθεί από την αμαρτία, μπορεί να περιχωρήσει την ίδια τη θεότητα, να γίνει «χώρα του αχώρητου».
Μπορούμε κι εμείς με τη μυστηριακή ζωή και τη συνεχή άσκηση να
μιμηθούμε την Παναγία. Οι αρχαίοι έλεγαν «Θεός ανθρώποις ου μείγνυται». Στον Χριστιανισμό ο Θεός όχι μόνο «μείγνυται» με τους ανθρώπους αλλά και «ενοικεί» εις αυτούς.
Παίρνουμε, ύστερα, και τη διαβεβαίωση για την αξία της υλικής μας υπόστασης, του σώματος μας. Στον προ - Χριστιανικό κόσμο, οι φιλόσοφοι επηρεασμένοι από τις πτήσεις του πνεύματος υποτιμούσαν το σώμα, το θεωρούσαν ως φυλακή της ψυχής.
Θεωρούσαν την ύλη ως δαιμονιώδη. Αυτήν την ύλην όμως καταδέχεται να την πάρει ο Θεός και να την κάνει σώμα του και επομένως αυτή ούτε δαιμονιώδης είναι, ούτε και αντιμάχεται το έργο του Θεού. Με τη σάρκωση του Θεού παίρνουμε την πληροφόρηση ότι το σώμα είναι «το τη ψυχή δοθέν όχημα προς τον βίον», άγιον και ναός Θεού.
Τα Χριστούγεννα είναι και μήνυμα ειρήνης. Η έννοια της ειρήνης είναι παρεξηγημένη σήμερα. Πολλοί της δίνουν το νόημα της ανακωχής, της μη ύπαρξης πολέμου, αδιαφορώντας αν αυτή η ανακωχή εδράζεται στην αδικία. Ακόμα και αυτή η βάρβαρη Τουρκική εισβολή στην Κύπρο χαρακτηρίστηκε από μερικούς (τους
Τούρκους και τους προστάτες τους) ως ειρηνευτική επιχείρηση. Δεν είναι αυτήν την ειρήνη που ήλθε να φέρει στη γη ο Υιός του Θεού, ούτε κι αυτήν υπαινίσσονταν οι άγγελοι εκείνη την ανεπανάληπτη νύκτα ψάλλοντας το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Η ειρήνη του Θεού έχει την έννοια της καταλλαγής με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας. Προϋποθέτει τη δικαιοσύνη και την ήρεμη συνείδηση. Έχοντας αυτή την ήρεμη συνείδηση μπορεί κάποιος να ζει ακόμα και στο κέντρο πολεμικών συρράξεων κι όμως να είναι ειρηνικός.
Τα Χριστούγεννα είναι και μήνυμα εναντίον κάθε φυλετικής διάκρισης. Ο Χριστός με την ενανθρώπησή του πήρε την κοινή ανθρώπινη φύση και την εθέωσε. Αυτή την κοινή σε όλους, λευκούς
και μαύρους, κίτρινους και εσκιμώους, άνδρες και γυναίκες, δούλους
και ελεύθερους, ανθρώπινη φύση την ανύψωσε στον σταυρό, την ανέστησε από τον τάφο, την πήρε μαζί του στους ουρανούς και την έκανε συγκάθεδρο με τη θεότητα. Έτσι όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινούς δεσμούς και είναι αδέλφια από την κοινή αυτή σωτηρία.
Πολλά λοιπόν και σπουδαία τα μηνύματα της γιορτής των Χριστουγέννων. Καλούμαστε να εγκύψουμε με ταπείνωση και προσοχή σ' αυτά. Μόνο έτσι θα ωφεληθούμε από τη γιορτή. Διαφορετικά το «κέρδος» απ' αυτή θα είναι ένα μεγάλο κενό στη ψυχή μας.

† Ο Πάφου Γεώργιος