Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ

Θρονική Γιορτή Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Φωτογραφία Οικουμενικό Πατριαρχείο/Νίκος Μαγγίνας.

Του Θεοδώρου Καλμούκου, Φως Φαναρίου

3 Δεκεμβρίου, 2019 

Ανάλυση 

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος έδειξε το δρόμο και τον τρόπο πραγμάτωσης της ορατής ενότητας της Εκκλησίας με τη μετάβασή του στη Θρονική Γιορτή της Πρωτόθρονης Κωνσταντινουπολίτιδας Εκκλησίας, όπου συλλειτούργησε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και εκπροσώπους άλλων Ορθόδοξων Εκκλησιών συμπεριλαμβανομένης και της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας. 

Είχε προηγηθεί εκ μέρους του η επίσημη αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας τόσο με τη μνημόνευση του προκαθημένου της Επιφανίου στα Δίπτυχα της Ευχαριστίας, όσο και η επίσημη επιστολή και ανακοινωθέν που εξέδωσε. 

Κι έτσι πριν μερικές μέρες πήγε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το ορατό Κέντρο Ενότητας τής υπό τον ουρανό Ορθόδοξης Εκκλησίας, σε μία κίνηση συμπαράστασης και συμπόρευσης με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον Πρώτο Επίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εκανε δηλαδή ο Θεόδωρος αυτό που επιτάσσει το ιστορικό και εκκλησιαστικό του χρέος ως Πατριάρχης του πρεσβυγενούς Δευτερόθρονου Πατριαρχείου, δηλώνοντας την πολλή του αγάπη στη Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως. 

Σε αντίθεση με τον Αλεξανδρείας Θεόδωρο, ο Ιεροσολύμων Θεόφιλος, τέταρτος των πρεσβυγενών Πατριαρχείων, αντί να ακολουθήσει στα δυνατά και συνετά βήματα του Αλεξανδρείας Θεοδώρου, σηκώθηκε και πήγε στη Μόσχα για να τιμηθεί δήθεν με το Βραβείο Πατριάρχη Αλεξίου. Συλλειτούργησε μάλιστα με τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο, με εμφανή τα σημάδια της καταστρατήγησης της εκκλησιολογικής και κανονικής τάξεως προκαλώντας θυμηδία για το κατάντημα.

Μετά τη συνάντηση με τον Κύριλλο και τον Πούτιν κι αφού τα είπανε, τα συμφωνήσανε, βγήκε καμαρωτός – καμαρωτός και ανακοίνωσε Σύναξη των Προκαθημένων στην Ιορδανία για το Ουκρανικό. Από πού κι ως πού; Βέβαια δεν ανέφερε τα Ιεροσόλυμα ως τόπο σύγκλησης της Σύναξης, αλλά την Ιορδανία ώστε να μπορέσει να πάει και ο έτερος «ενιστάμενος» ο Αντιοχείας Ιωάννης. Φαίνεται πως είναι ανυποψίαστος ο Θεόφιλος για τη σημαντική της λέξης «διάσπαση» γι’ αυτό και επιδόθηκε σ’ αυτό το ανίερο και επικίνδυνο παίγνιο παρά τις περί του αντιθέτου υποδείξεις. Βέβαια ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία και σίγουρα κρίνεται από τις επιλογές και τις δράσεις του. 

Στοιχήθηκε μαζί του και ο άλλος «διαφωνών», ο Αλβανίας Αναστάσιος, ο οποίος εξέδωσε φιρμάνι κι αυτός, Ζωηκώς καμουφλαρισμένο, από αυτά τα γνωστά «κηρυγματίδια» περί ενότητος, γράψας ανάμεσα στα άλλα πως «υπάρχουν λύσεις. Θα μας φωτίσει ο Θεός να τις προσδιορίσουμε. Οι λύσεις βεβαίως δεν θα επιτευχθούν με την ανταλλαγή προσβλητικών και απειλητικών κειμένων ή με εξωεκκλησιαστικές παρεμβάσεις, ούτε είναι δυνατόν να επιβληθούν μονομερώς ή αυτομάτως με το πέρασμα του χρόνου». Εγραψε ακόμα πως «όσο αναβάλλεται η αξιοποίηση της Συνοδικότητος σε Πανορθόδοξο επίπεδο, οι πολυμερείς διασπάσεις στην Ορθόδοξη Οικουμένη θα γίνονται πολλαπλά επικίνδυνες». 

Για να καλύψει όμως εαυτόν έγραψε πως «η πρωτοβουλία για τη θεραπευτική αγωγή της νέας πραγματικότητος ανήκει αναμφιβόλως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο», σε αντίθεση με τον Θεόφιλο ο οποίος σήκωσε δικό του καπετανάτο, συντασσόμενος με τους Ρώσους, κι όχι με την Πρωτόθρονη Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως που όφειλε να είχε κάνει για λόγους εκκλησιαστικούς και όχι μόνο. 

Μέσα σ’ όλα βγήκε και ο Ζιμπάμπουε Σεραφείμ, ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του αμύντορα του Αναστασίου και λάλησε (εδώ ο όρος έχει διττή σημασία) πως «η διαφύλαξη της Ορθόδοξης Ενότητας των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και κατά συνέπεια των απανταχού Ορθοδόξων εξαρτάται από την ταπείνωση και την αγάπη τους για την Εκκλησία από δύο ανθρώπους, τον Παναγιώτατον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο και τον Αγιώτατον Πατριάρχη Μόσχας και πάσης Ρωσιών κ. κ. Κύριλλο. 

1. Να προτείνουν από κοινού τη σύσταση Μικτής Επιτροπής των δύο Εκκλησιών να εξετάσουν το Ουκρανικό ζήτημα για χρονική περίοδο μερικών μηνών ή ενός έτους 

2. Αν δεν καταλήξει σε κοινή πρόταση η Μικτή Επιτροπή, τότε να επαναλειτουργήσει η ειδική Διορθόδοξη Επιτροπή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου για να συνεχίσει το έργο της για το Θέμα του Αυτοκεφάλου από εκεί που σταμάτησε. 

Οι σκέψεις αυτές είναι προσωπικές. Τη θέση του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής για οποιονδήποτε θέμα εκφράζει ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος Πάπας και Πατριάρχης Θεόδωρος Β’ εν Συνόδω». 

Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζει τέτοια παίγνια αυτός ο Ζιμπάμπουε, τη στιγμή που ο Πατριάρχης του, ο Θεόδωρος και η Σύνοδος του παλαίφατου Πατριαρχείου του έχουν αποφανθεί επισήμως, αυτός αρμενίζει αντίθετα στην Εκκλησιαστική του Αρχή, αλλά και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Για να καλυφθεί βάζει κι αυτό το στερεότυπο «οι σκέψεις αυτές είναι προσωπικές. Τη θέση του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής για οποιοδήποτε θέμα εκφράζει ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος Πάπας και Πατριάρχης Θεόδωρος Β’ εν Συνόδω». 

Βέβαια τον λόγο και την ευθύνη γι’ αυτόν την έχει ο Πατριάρχης Θεόδωρος, καθαρές κουβέντες.

Στους δε τέσσερις Ελλαδικούς Μητροπολίτες, Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέα, Πειραιώς Σεραφείμ, Κυθήρων και Αντικυθήρων Σεραφείμ, Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά, οι οποίοι με φιρμάνι τους ζήτησαν σύγκληση «Πανορθοδόξου Συνόδου διά την υπέρβασιν του ανακύψαντος Ουκρανικού ζητήματος», ισχύει το παροιμιώδες «τρεις κι ο κούκος», οπότε ας λαλούν και παραλαλούν για να παρηγορούν τους ολίγιστους αποτειχισμένους.