.png "English"){kind=small}
Ἐνθρονιστήριος Λόγος
Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριε, Ἐπίτροπε τοῦ Παναγίου Τάφου ἐνταῦθα,
Ἐξοχωτάτη κ. Γενικὴ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοὶ ἐν Κυρίῳ,
Αἰσθήματα βαθυτάτης συγκινήσεως πληροῦν τὴν καρδίαν μου διὰ τὰ ὅσα
«βουλῇ καὶ εὐδοκίᾳ καὶ χάριτι» τοῦ Θεοῦ τελοῦνται περὶ ἐμὲ σήμερον.
Δόξαν ἀναπέμπω πρὸς τὸν Ἀρχιποίμενα Χριστόν διὰ τὴν συγκατάβασιν, τὴν ἀγαθότητα καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεός Του. Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία μου συνταράσσονται τὴν στιγμὴν ταύτην καὶ τὸ μόνον ποὺ δύναμαι νὰ αἰσθανθῶ εἶναι τὸ μέγεθος τῶν προσδοκιῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης μου ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ἴσως καὶ ἡ ἀνθρωπίνη ἀδυναμία, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑποχρέωσίς μου νὰ ἀξιολογήσω τὰ γενόμενα διὰ τῆς ἀνεξιχνιάστου εἰς ἐμέ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἱερᾶς βουλήσεως τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Ὄντως ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι καὶ τὸν νοῦν καταπλήττομαι ἐπὶ τοῖς περὶ ἐμὲ τὸν ἐλάχιστον ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις συμβαίνουσι, καὶ ἰδίως σήμερον, ἐπὶ τῇ τιμητιῇ ἐνθρονίσει μου ὡς Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης, τὴν ὁποίαν ἐδόξασαν μεγάλα ἀναστήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, προκάτοχοι τῆς ἐλαχιστότητός μου. «Δοξάζω τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ τὴν δύναμιν, καὶ Πνεύματος Ἁγίου ὑμνῶ τὴν ἐξουσίαν, ἀδιαίρετον, ἄκτιστον Θεότητα, τὴν βασιλεύουσαν εἰς αἰῶνα αἰῶνος».
Μετὰ Θεόν, ἐκφέρω ὀφειλετικῶς λόγον αϊδίου εὐγνωμοσύνης καὶ βαθείας εὐχαριστίας πρὸς τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, τὸν Αὐθέντην καὶ Δεσπότην ὅλων ἡμῶν, Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, τὸν Προκαθήμενον τῆς ὑπ’ οὐρανὸν Ὀρθοδοξίας καὶ κεδνὸν οἰακοστρόφον τῆς νοητῆς ὀλκάδος, τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ συνόλου τοῦ ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθοδόξου στερεώματος, τὸν πνευματικὸν πατέρα καὶ καθοδηγητὴν ὄχι μόνον τῆς ἐκκλησιαστικῆς μου πορείας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐν γένει ζωῆς μου.
Ὀφείλω νὰ καταθέσω, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἐσαεὶ παραμένων χρεώστης εἰς τὸ πατρικὸν Ὑμῶν φρόνημα, τὴν ἐμπιστοσύνην καὶ τὸν θαυμασμόν μου διὰ τὰς ἀνεξιχνιάστους βουλὰς τοῦ Κυρίου, Ὅστις ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἀγαθότητι ἐφρόντισεν εἰς τὸν μαρτυρικὸν θρόνον τῆς βασιλίδος τῶν Πόλεων, καὶ δὴ εἰς χρόνους χαλεπούς, νὰ ἀνέλθῃ ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης ὡς βράχος ἀκλόνητος, ὁ λίαν ταπεινὸς ἀλλὰ στιβαρός, ὁ τολμηρὸς ἀλλὰ καὶ σώφρων, ὁ ἐρηρεισμένος τῇ παραδόσει τῶν Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Ἀπόστολων, ἀλλὰ συνάμα ὁ βαθὺς γνώστης τῶν τε καθ΄ ἡμᾶς καὶ τῶν παγκοσμίων ἐξελίξεων, ὁ ἔχων ἐπίγνωσιν τῆς Ἱστορίας τοῦ Γένους καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν Ἱστορίας, ὁ συνειδὼς τὴν βαρείαν εὐθύνην τῆς διαφυλάξεως τῶν παραδεδομένων ὑπὸ τῶν πατέρων ἡμῶν. Ἐν τῷ Ὑμετέρῳ Σεπτῷ προσώπῳ διακρίνονται ἐντόνως τᾶ ἀσύλληπτα εἰς τὸν κοινὸν ἄνθρωπον ἐφόδια καὶ προσόντα, δι΄ ὧν ἐπροίκησεν Ὑμᾶς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, «ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν», «τὸ διαιροῦν τὰ χαρίσματα», «τὸ διαιρούμενον πῦρ εἰς νομὰς χαρισμάτων». Διακρίνεται ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς, ὁ ἀνεπανάληπτος καὶ μοναδικός, ὁ μοχθῶν καὶ ἐργαζόμενος νυχθημερόν, ἀόκνως καὶ ἀδιαλείπτως, διὰ τὴν διατήρησιν καὶ ὀρθὴν κατανόησιν ὑπὸ τῶν πιστῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν τῆς διαχρονικῆς σημασίας τῶν πνευματικῶν καὶ πανανθρωπίνων ἀξιῶν ποὺ ἐνσωματώνει καὶ προβάλλει ἡ Πίστις ἡμῶν, αἵτινες ὁδηγοῦσι εἰς τὴν πραγματικὴν σωτηρίαν, τὰ κοινὰ ὑψηλὰ ἰδανικά, τὰ ὁποῖα ὀφείλουν νὰ σέβωνται ἀπαρεγκλίτως πάντες οἱ λαοὶ καὶ τὰ κράτη.
Ἡ μεγίστη τιμὴ τῆς ὑψηλῆς Ὑμῶν παρουσίας ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, Παναγιώτατε Δέσποτα, δῶρον καὶ εὐλογία Θεοῦ διὰ τὸ ἐλάχιστον πρόσωπόν μου καὶ δι΄ ὅλους ἡμᾶς, εἶναι «ὑπερεκπερισσσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν», ὅπως χαρακτηριστικῶς ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος.
Διατυπώνω ἐκ βάθους ψυχῆς εὐχαριστίας, ὁμοῦ μετὰ τῆς Σεπτῆς κορυφῆς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, καὶ πρὸς τοὺς Σεβασμιωτάτους καὶ Θεοπροβλήτους περὶ Ὑμᾶς Μητροπολίτας. Ταπεινῶς καὶ ἐν συντριβῇ καρδίας ἱστάμενος ἐνώπιον Ὑμῶν, δέομαι τοῦ σαρκωθέντος, φανέντος, στραυρωθέντος καὶ ἀναστάντος Κυρίου, ὅπως χαρίζηται Ὑμῖν ὑγείαν ἀκλόνητον καὶ πᾶν ἄνωθεν ἀγαθὸν καὶ καταθύμιον ἐπὶ ἔτη πάμπολλα. Καταθέτω εὐλαβῶς εἰς τὴν ἀγάπην Ὑμῶν τὰ πληροῦντά με αἰσθήματα ἀπείρου εὐγνωμοσύνης διὰ τὴν εὐμενῆ καὶ ὁμόθυμον εὐεργετικὴν κρίσιν Ὑμῶν, ἔναντι τῆς προσγενομένης τιμῆς καὶ τῆς ἀφειδῶς ἐπιδειχθείσης μοι ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης, ὑπόσχομαι δὲ τὴν ἀπὸ μέρους μου ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων ἀφοσίωσιν καὶ τὴν ὁλοκληρωτικήν μου προσφορὰν εἰς τὴν ἀνατεθεῖσάν μοι διακονίαν ἐκ τῆς θέσεως τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης.
Κατὰ τὴν ἱερωτάτην ταύτην στιγμὴν τῆς ζωῆς μου μνημονεύω τοῦ σεπτοῦ ὀνόματος τοῦ Γέροντός μου, νῦν Μητροπολίτου Νικομηδείας κ. Ἰωακείμ, μετ΄ αἰσθημάτων ἀπείρου εὐγνωμοσύνης δι΄ ὅλα ὅσα ὑπὲρ ἐμοῦ ἐλάλησε καὶ ἔπραξε «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός», ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ ὁποίου ἔλαβον τὸν πρῶτον βαθμὸν τῆς ἱερωσύνης. Παραλλήλως, ὀφείλω τὸν υἱικόν μου σεβασμὸν καὶ τὰς ἀπείρους εὐχαριστίας μου εἰς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Γέροντα Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιον, πλησίον τοῦ ὁποίου διηκόνησα ἐπὶ εἰκοσαετίαν.
Μετὰ πολλῆς ἀγάπης καὶ βαθυτάτου σεβασμοῦ μνημονεύω τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τῶν συγκροτούντων τὴν Ἐφορείαν τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ Θεολογικῆς Σχολῆς, ἰδίᾳ δὲ τοῦ Προέδρου αὐτῆς, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου καὶ τοῦ Ταμίου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μύρων κ. Χρυσοστόμου, διὰ τὸ ἀνύστακτον ἐνδιαφέρον, τὴν συνεχὴ μέριμνάν των διὰ τὰ θέματα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς καὶ τὴν ἀγαστὴν των συνεργασίαν μετὰ τῆς ἐλαχιστότητός μου, πάντοτε ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν καὶ τὰς σοφὰς ὑποδείξεις τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος.
Εὐγνωμόνως μμιμνήσκομαι τῶν κατά σάρκα γεννητόρων μου, τῆς μακαριστῆς μητρός μου Αἰκατερίνης καὶ τοῦ ἀειμνήστου πατρός μου Στεφάνου διὰ τὴν ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου ἀνατροφὴν ποὺ μοῦ παρέσχον, εἰς τοὺς ὁποίους ὀφείλω τὰ μέγιστα εἰς τὴν ζωήν μου. Τώρα ποὺ ἐκτυπώτερον μετέχουν τῆς ἀενάου πασχαλίας ἐμπειρίας εἰς τὴν ἀνέσπερον βασιλείαν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, εἴθε νὰ δέωνται ἐκ τῆς ἀτέρμονης αἰωνιότητος τοῦ Δεσπότου καὶ Πλάστου, ὅπως μιμηθῶ τὸ προσηνὲς καὶ φιλάνθρωπον τοῦ βίου αὐτῶν ἐν τῇ διαθέσει καὶ τῇ πράξει. Δὲν εὑρίσκω προσφυῆ λόγον νὰ ἐκφέρω διὰ τοὺς ἀγαπητοὺς συγγενεῖς μου διὰ τὴν προστασίαν καὶ τὴν συντήρησιν ποὺ μοῦ παρέσχον μετὰ τὴν πρόωρον πρὸς Κύριον ἐκδημίαν τῶν δύο γονέων μου, τὴν ἀγάπη τους, τὴν ποικίλην καὶ πολύτιμον βοήθειαν καὶ ἀμέριστον συμπαράστασίν τους ἔκτοτε καὶ τὴν παρουσίαν τους ἐδῶ σήμερον.
Ἐκ βαθέων ἐκφράζω τὰς εὐχαριστίας μου πρὸς τὰ σεβαστά, ἐκλεκτὰ καὶ προσφιλῆ μέλη τῆς Ὑμετέρας Αὐλῆς διὰ τὴν συνεργασίαν, τὴν φιλάδελφον συμπεριφοράν καὶ τὴν ἐξυπηρετικότητά τους εἰς ὁποιοδήποτε αἴτημα τῆς ἐλαχιστότητός μου.
Παναγιώτατε, ὅσα ἀνακοινώσατε κατὰ τὴν ἐνθρόνισή Σας, ὅτε θεοκινήτῳ νεύσει καὶ βουλῇ ἀνήλθετε εἰς τὴν κορυφαίαν βαθμίδα τοῦ Πατριαρχικοῦ θώκου, ἀλλὰ καὶ πολλά περισσότερα ἀκόμη, ἐχουν ἤδη ἐπιτευχθῆ καὶ, ὑπ΄ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, τὸ μόνον ποὺ ἀπομένει εἶναι ἡ ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς ταύτης Σχολῆς.
Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης ἀποτελοῦσε πάντοτε τὸ φυτώριον εἰς τὸ ὁποῖον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία κατήρτιζε τὰ μελλοντικὰ στελέχη της, διότι ἡ ἀνάγκη δι΄ ἀρτίως κατηρτισμένους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς εἶναι ἐπιτακτική, δεδομένης τῆς ἐκτάσεως τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης». Γι΄ αὐτὸ ἡ ἐπιβληθεῖσα διακοπὴ τῆς λειτουργίας τῆς Σχολῆς ὑπῆρξε καίριον πλῆγμα διὰ τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, διότι ἐστερήθη τῆς δυνατότητος νὰ καταρτίζῃ τοὺς ἐργάτας τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, νὰ διαμορφώνῃ συνειδήσεις, νὰ μπολιάζῃ νέους ἀνθρώπους μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀειφώτου Φαναρίου, τὸ πνεῦμα τῆς καταλλαγῆς, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑτερότητος, τοῦ διαλόγου μὲ ἄλλας Ἐκκλησίας καὶ θρησκείας.
Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι, ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,
Γνωρίζοντας καλῶς τὸ δυσανάβατον ὕψος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν, ἀπευθύνω εὐλαβῶς ἔκκλησιν πρὸς πάντας Ὑμᾶς νὰ εὔχεσθε καὶ νὰ προσεύχεσθε ὑπὲρ ἐμοῦ, ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς ἐπιβλέψῃ ἐπ΄ ἐμὲ καὶ ἀπαλλάξῃ με ἀπὸ πᾶσαν ἀλλοτρίαν μέριμναν ποὺ ἀποπροσανατολίζει ἐκ τοῦ «ἑνός, οὗ ἐστὶ χρεία», διὰ νὰ φανῶ πιστὸς διάκονός Του.
Εὔξασθε, πατέρες καὶ ἀδελφοί, νὰ ἀποβῇ καρποφόρος ἡ ταπεινὴ παρουσία καὶ διακονία μου ἐν τούτῳ τῷ ἱερῷ σεβάσματι τοῦ Γένους καὶ τῆς Πίστεως καὶ νὰ ἀναπαύσω τὸν Παναγιώτατον Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ἡμῶν, Ὅστις ἀκαταπαύστως δέεται μετ΄ ἐλπίδος τῆς οὐ καταισχυνούσης καὶ «ἕως ἄρτι ἐργάζεται» διὰ τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς Σχολῆς, πρὸς δόξαν τοῦ Ἁγίου ἐν Τριάδι προσκυνητοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ ἡ τιμὴ καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας· Ἀμήν.
Δόξαν ἀναπέμπω πρὸς τὸν Ἀρχιποίμενα Χριστόν διὰ τὴν συγκατάβασιν, τὴν ἀγαθότητα καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεός Του. Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία μου συνταράσσονται τὴν στιγμὴν ταύτην καὶ τὸ μόνον ποὺ δύναμαι νὰ αἰσθανθῶ εἶναι τὸ μέγεθος τῶν προσδοκιῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης μου ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ἴσως καὶ ἡ ἀνθρωπίνη ἀδυναμία, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑποχρέωσίς μου νὰ ἀξιολογήσω τὰ γενόμενα διὰ τῆς ἀνεξιχνιάστου εἰς ἐμέ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἱερᾶς βουλήσεως τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Ὄντως ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι καὶ τὸν νοῦν καταπλήττομαι ἐπὶ τοῖς περὶ ἐμὲ τὸν ἐλάχιστον ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις συμβαίνουσι, καὶ ἰδίως σήμερον, ἐπὶ τῇ τιμητιῇ ἐνθρονίσει μου ὡς Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης, τὴν ὁποίαν ἐδόξασαν μεγάλα ἀναστήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, προκάτοχοι τῆς ἐλαχιστότητός μου. «Δοξάζω τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ τὴν δύναμιν, καὶ Πνεύματος Ἁγίου ὑμνῶ τὴν ἐξουσίαν, ἀδιαίρετον, ἄκτιστον Θεότητα, τὴν βασιλεύουσαν εἰς αἰῶνα αἰῶνος».
Μετὰ Θεόν, ἐκφέρω ὀφειλετικῶς λόγον αϊδίου εὐγνωμοσύνης καὶ βαθείας εὐχαριστίας πρὸς τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, τὸν Αὐθέντην καὶ Δεσπότην ὅλων ἡμῶν, Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, τὸν Προκαθήμενον τῆς ὑπ’ οὐρανὸν Ὀρθοδοξίας καὶ κεδνὸν οἰακοστρόφον τῆς νοητῆς ὀλκάδος, τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ συνόλου τοῦ ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθοδόξου στερεώματος, τὸν πνευματικὸν πατέρα καὶ καθοδηγητὴν ὄχι μόνον τῆς ἐκκλησιαστικῆς μου πορείας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐν γένει ζωῆς μου.
Ὀφείλω νὰ καταθέσω, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἐσαεὶ παραμένων χρεώστης εἰς τὸ πατρικὸν Ὑμῶν φρόνημα, τὴν ἐμπιστοσύνην καὶ τὸν θαυμασμόν μου διὰ τὰς ἀνεξιχνιάστους βουλὰς τοῦ Κυρίου, Ὅστις ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἀγαθότητι ἐφρόντισεν εἰς τὸν μαρτυρικὸν θρόνον τῆς βασιλίδος τῶν Πόλεων, καὶ δὴ εἰς χρόνους χαλεπούς, νὰ ἀνέλθῃ ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης ὡς βράχος ἀκλόνητος, ὁ λίαν ταπεινὸς ἀλλὰ στιβαρός, ὁ τολμηρὸς ἀλλὰ καὶ σώφρων, ὁ ἐρηρεισμένος τῇ παραδόσει τῶν Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Ἀπόστολων, ἀλλὰ συνάμα ὁ βαθὺς γνώστης τῶν τε καθ΄ ἡμᾶς καὶ τῶν παγκοσμίων ἐξελίξεων, ὁ ἔχων ἐπίγνωσιν τῆς Ἱστορίας τοῦ Γένους καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν Ἱστορίας, ὁ συνειδὼς τὴν βαρείαν εὐθύνην τῆς διαφυλάξεως τῶν παραδεδομένων ὑπὸ τῶν πατέρων ἡμῶν. Ἐν τῷ Ὑμετέρῳ Σεπτῷ προσώπῳ διακρίνονται ἐντόνως τᾶ ἀσύλληπτα εἰς τὸν κοινὸν ἄνθρωπον ἐφόδια καὶ προσόντα, δι΄ ὧν ἐπροίκησεν Ὑμᾶς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, «ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν», «τὸ διαιροῦν τὰ χαρίσματα», «τὸ διαιρούμενον πῦρ εἰς νομὰς χαρισμάτων». Διακρίνεται ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς, ὁ ἀνεπανάληπτος καὶ μοναδικός, ὁ μοχθῶν καὶ ἐργαζόμενος νυχθημερόν, ἀόκνως καὶ ἀδιαλείπτως, διὰ τὴν διατήρησιν καὶ ὀρθὴν κατανόησιν ὑπὸ τῶν πιστῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν τῆς διαχρονικῆς σημασίας τῶν πνευματικῶν καὶ πανανθρωπίνων ἀξιῶν ποὺ ἐνσωματώνει καὶ προβάλλει ἡ Πίστις ἡμῶν, αἵτινες ὁδηγοῦσι εἰς τὴν πραγματικὴν σωτηρίαν, τὰ κοινὰ ὑψηλὰ ἰδανικά, τὰ ὁποῖα ὀφείλουν νὰ σέβωνται ἀπαρεγκλίτως πάντες οἱ λαοὶ καὶ τὰ κράτη.
Ἡ μεγίστη τιμὴ τῆς ὑψηλῆς Ὑμῶν παρουσίας ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, Παναγιώτατε Δέσποτα, δῶρον καὶ εὐλογία Θεοῦ διὰ τὸ ἐλάχιστον πρόσωπόν μου καὶ δι΄ ὅλους ἡμᾶς, εἶναι «ὑπερεκπερισσσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν», ὅπως χαρακτηριστικῶς ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος.
Διατυπώνω ἐκ βάθους ψυχῆς εὐχαριστίας, ὁμοῦ μετὰ τῆς Σεπτῆς κορυφῆς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, καὶ πρὸς τοὺς Σεβασμιωτάτους καὶ Θεοπροβλήτους περὶ Ὑμᾶς Μητροπολίτας. Ταπεινῶς καὶ ἐν συντριβῇ καρδίας ἱστάμενος ἐνώπιον Ὑμῶν, δέομαι τοῦ σαρκωθέντος, φανέντος, στραυρωθέντος καὶ ἀναστάντος Κυρίου, ὅπως χαρίζηται Ὑμῖν ὑγείαν ἀκλόνητον καὶ πᾶν ἄνωθεν ἀγαθὸν καὶ καταθύμιον ἐπὶ ἔτη πάμπολλα. Καταθέτω εὐλαβῶς εἰς τὴν ἀγάπην Ὑμῶν τὰ πληροῦντά με αἰσθήματα ἀπείρου εὐγνωμοσύνης διὰ τὴν εὐμενῆ καὶ ὁμόθυμον εὐεργετικὴν κρίσιν Ὑμῶν, ἔναντι τῆς προσγενομένης τιμῆς καὶ τῆς ἀφειδῶς ἐπιδειχθείσης μοι ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης, ὑπόσχομαι δὲ τὴν ἀπὸ μέρους μου ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων ἀφοσίωσιν καὶ τὴν ὁλοκληρωτικήν μου προσφορὰν εἰς τὴν ἀνατεθεῖσάν μοι διακονίαν ἐκ τῆς θέσεως τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης.
Κατὰ τὴν ἱερωτάτην ταύτην στιγμὴν τῆς ζωῆς μου μνημονεύω τοῦ σεπτοῦ ὀνόματος τοῦ Γέροντός μου, νῦν Μητροπολίτου Νικομηδείας κ. Ἰωακείμ, μετ΄ αἰσθημάτων ἀπείρου εὐγνωμοσύνης δι΄ ὅλα ὅσα ὑπὲρ ἐμοῦ ἐλάλησε καὶ ἔπραξε «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός», ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ ὁποίου ἔλαβον τὸν πρῶτον βαθμὸν τῆς ἱερωσύνης. Παραλλήλως, ὀφείλω τὸν υἱικόν μου σεβασμὸν καὶ τὰς ἀπείρους εὐχαριστίας μου εἰς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Γέροντα Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιον, πλησίον τοῦ ὁποίου διηκόνησα ἐπὶ εἰκοσαετίαν.
Μετὰ πολλῆς ἀγάπης καὶ βαθυτάτου σεβασμοῦ μνημονεύω τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τῶν συγκροτούντων τὴν Ἐφορείαν τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ Θεολογικῆς Σχολῆς, ἰδίᾳ δὲ τοῦ Προέδρου αὐτῆς, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου καὶ τοῦ Ταμίου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μύρων κ. Χρυσοστόμου, διὰ τὸ ἀνύστακτον ἐνδιαφέρον, τὴν συνεχὴ μέριμνάν των διὰ τὰ θέματα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς καὶ τὴν ἀγαστὴν των συνεργασίαν μετὰ τῆς ἐλαχιστότητός μου, πάντοτε ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν καὶ τὰς σοφὰς ὑποδείξεις τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος.
Εὐγνωμόνως μμιμνήσκομαι τῶν κατά σάρκα γεννητόρων μου, τῆς μακαριστῆς μητρός μου Αἰκατερίνης καὶ τοῦ ἀειμνήστου πατρός μου Στεφάνου διὰ τὴν ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου ἀνατροφὴν ποὺ μοῦ παρέσχον, εἰς τοὺς ὁποίους ὀφείλω τὰ μέγιστα εἰς τὴν ζωήν μου. Τώρα ποὺ ἐκτυπώτερον μετέχουν τῆς ἀενάου πασχαλίας ἐμπειρίας εἰς τὴν ἀνέσπερον βασιλείαν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, εἴθε νὰ δέωνται ἐκ τῆς ἀτέρμονης αἰωνιότητος τοῦ Δεσπότου καὶ Πλάστου, ὅπως μιμηθῶ τὸ προσηνὲς καὶ φιλάνθρωπον τοῦ βίου αὐτῶν ἐν τῇ διαθέσει καὶ τῇ πράξει. Δὲν εὑρίσκω προσφυῆ λόγον νὰ ἐκφέρω διὰ τοὺς ἀγαπητοὺς συγγενεῖς μου διὰ τὴν προστασίαν καὶ τὴν συντήρησιν ποὺ μοῦ παρέσχον μετὰ τὴν πρόωρον πρὸς Κύριον ἐκδημίαν τῶν δύο γονέων μου, τὴν ἀγάπη τους, τὴν ποικίλην καὶ πολύτιμον βοήθειαν καὶ ἀμέριστον συμπαράστασίν τους ἔκτοτε καὶ τὴν παρουσίαν τους ἐδῶ σήμερον.
Ἐκ βαθέων ἐκφράζω τὰς εὐχαριστίας μου πρὸς τὰ σεβαστά, ἐκλεκτὰ καὶ προσφιλῆ μέλη τῆς Ὑμετέρας Αὐλῆς διὰ τὴν συνεργασίαν, τὴν φιλάδελφον συμπεριφοράν καὶ τὴν ἐξυπηρετικότητά τους εἰς ὁποιοδήποτε αἴτημα τῆς ἐλαχιστότητός μου.
Παναγιώτατε, ὅσα ἀνακοινώσατε κατὰ τὴν ἐνθρόνισή Σας, ὅτε θεοκινήτῳ νεύσει καὶ βουλῇ ἀνήλθετε εἰς τὴν κορυφαίαν βαθμίδα τοῦ Πατριαρχικοῦ θώκου, ἀλλὰ καὶ πολλά περισσότερα ἀκόμη, ἐχουν ἤδη ἐπιτευχθῆ καὶ, ὑπ΄ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, τὸ μόνον ποὺ ἀπομένει εἶναι ἡ ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς ταύτης Σχολῆς.
Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης ἀποτελοῦσε πάντοτε τὸ φυτώριον εἰς τὸ ὁποῖον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία κατήρτιζε τὰ μελλοντικὰ στελέχη της, διότι ἡ ἀνάγκη δι΄ ἀρτίως κατηρτισμένους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς εἶναι ἐπιτακτική, δεδομένης τῆς ἐκτάσεως τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης». Γι΄ αὐτὸ ἡ ἐπιβληθεῖσα διακοπὴ τῆς λειτουργίας τῆς Σχολῆς ὑπῆρξε καίριον πλῆγμα διὰ τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, διότι ἐστερήθη τῆς δυνατότητος νὰ καταρτίζῃ τοὺς ἐργάτας τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, νὰ διαμορφώνῃ συνειδήσεις, νὰ μπολιάζῃ νέους ἀνθρώπους μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀειφώτου Φαναρίου, τὸ πνεῦμα τῆς καταλλαγῆς, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑτερότητος, τοῦ διαλόγου μὲ ἄλλας Ἐκκλησίας καὶ θρησκείας.
Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι, ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,
Γνωρίζοντας καλῶς τὸ δυσανάβατον ὕψος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν, ἀπευθύνω εὐλαβῶς ἔκκλησιν πρὸς πάντας Ὑμᾶς νὰ εὔχεσθε καὶ νὰ προσεύχεσθε ὑπὲρ ἐμοῦ, ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς ἐπιβλέψῃ ἐπ΄ ἐμὲ καὶ ἀπαλλάξῃ με ἀπὸ πᾶσαν ἀλλοτρίαν μέριμναν ποὺ ἀποπροσανατολίζει ἐκ τοῦ «ἑνός, οὗ ἐστὶ χρεία», διὰ νὰ φανῶ πιστὸς διάκονός Του.
Εὔξασθε, πατέρες καὶ ἀδελφοί, νὰ ἀποβῇ καρποφόρος ἡ ταπεινὴ παρουσία καὶ διακονία μου ἐν τούτῳ τῷ ἱερῷ σεβάσματι τοῦ Γένους καὶ τῆς Πίστεως καὶ νὰ ἀναπαύσω τὸν Παναγιώτατον Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ἡμῶν, Ὅστις ἀκαταπαύστως δέεται μετ΄ ἐλπίδος τῆς οὐ καταισχυνούσης καὶ «ἕως ἄρτι ἐργάζεται» διὰ τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς Σχολῆς, πρὸς δόξαν τοῦ Ἁγίου ἐν Τριάδι προσκυνητοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ ἡ τιμὴ καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας· Ἀμήν.
