Η ΥΨΙΣΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γενναδίου,

 Τῇ εὐγενεῖ προσκλήσει τοῦ Κέντρου Οἰκουμενικῶν, Ἱεραποστολικῶν καί Περιβαλλοντικῶν Μελετῶν ''Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου''

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά παραμείνῃ εἰς τάς δέλτους τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας ὡς ἱστορικόν γεγονός καί σταθμός ἐπιφανέστατος, διότι μέσα ἀπό τήν τραγικότητα καί τήν διαφθοράν, τήν ἐκκοσμίκευσιν καί τήν ἀδιαφορίαν τοῦ κόσμου τούτου, καί εἰδικά τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπόν του, παρά τά προβλήματα καί τάς δυσκολίας, παρά τάς πολεμικάς συγκρούσεις καί τάς ἀκαίρους ἀπαιτήσεις καί τάς παραλόγους ἀντιθέσεις, παρά τάς φαντασιοπλήκτους σκέψεις καί ἀναζητήσεις ὡρισμένων «ἐγκεφάλων προσωπικοτήτων», παρά τά ἀνούσια λεγόμενα σχετικά μέ τάς διορθώσεις, ἐπιπροσθέσεις καί τάς μελλοντικάς προοπτικάς, ἡ μόνη φωνή, ἡ ὁποία ἀκούεται ὡς δύναμις ἑνότητος, ἀλλά είς τήν οὐσίαν δέν ὑπάρχει διά τά παράδοξα καί παρατράγωδα, τά ὁποῖα συμβαίνουν, καί τά ὁποῖα εἶναι ἀδικαιολόγητα καί ἀπαράδεκτα, εἶναι ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία συγκινεῖ καί ἐνθαρρύνει, ἐνισχύει καί ὑπόσχεται, μέ τήν σύγκλησιν τῆς Συνόδου εἰς τήν ἁγιοτόκον καί θεοφρούρητον Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης.
Πρωτεργάτης καί Πρωταγωνιστής ταύτης εἶναι ἡ Κορυφή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τοῦ Γένους καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ὁποῖος ἀλλαχοῦ ὑβρίζεται καί ποδοπατεῖται ἡ ὑπόληψίς του, εἰς ἄλλα μέρη ἐγκωμιάζεται, τιμᾷται καί θεωρεῖται μία ἀπό τάς Δέκα Προσωπικότητας τοῦ κόσμου διά τήν ἀνεκτίμητον προσφοράν του πρός τήν ἀνθρωπότητα. Πῶς ἐξηγεῖται ἡ «miseria» (πτωχεία), τῶν πνευματικά τούτων ἀρρώστων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὀφθαλμούς, ἀλλά δέν βλέπουν, καί ὦτα, ἀλλά δέν ἀκούουν;
Δυστυχῶς, ἔχομεν ξεφύγει ἀπό τήν ἀλήθειαν καί τήν διάκρισιν καί ἔχομεν ἀγκαλιάσει τό ἀπατηλόν καί ἐπιζήμιον ἀνενεργόν ὄνειρον: θεωρούμεθα «Βασίλειοι, Γρηγόριοι καί Χρυσόστομοι», θεωρουμεθα «μέγιστοι φωστῆρες καί θεολόγοι», τά γνωρίζομεν ὅλα, θεωρούμεθα «Dottori», ἔχομεν γίνει πατέρες καί διδάσκαλοι εἰς τάς κώμας καί τάς συνοικίας, ἀλλά καί εἰς τάς πόλεις, συμβάλλοντες εἰς τήν διαίρεσιν καί τήν ἀνωμαλίαν, μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί ἐμποδίζοντες, μέ τόν ὑπερφύαλον τοῦτον τρόπον ζωῆς καί συμπεριφορᾶς, νά κυριαχήσῃ καί νά ἐπικρατήσῃ ἡ ἑνότης, ἡ ὁποία εἶναι ὑψίστης σημασίας καί σπουδαιότητος διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία λειτουργεῖ καί διακονεῖ, μέ τήν πνευματικήν Συνοδικότητα, ἄξια, δίκαια καί σοφά. Μόνον, ἐάν δέν ὑπάρχῃ εἰς κάθε κατά Τόπον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τάξις καί σεβασμός, μόνον ἐάν δέν βιώνῃ ἐν τῇ πράξει τήν Παράδοσιν, μόνον ἐάν παραμένῃ μία θεωρητική καί καθηγητική θεωρία, καί δέν ἐπιδρᾷ ἀναλόγως εἰς τάς ψυχάς τῶν κληρικῶν καί τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, μόνον ἐάν ὁ διδάσκων μίαν διδασκαλίαν, ἠ θεωρίαν τινά, δέν κοσμεῖται ἀπό τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην τῆς καρδίας, τότε, βεβαίως, τά ἀποτελέσματα θά εἶναι ἀρνητικά, ἄσχετα μέ τήν παγίωσιν τῆς ἑνότητος, τήν ὁποίαν ἅπασαν ἡ ἀνθρωπότης προσδοκεῖ ἀπό τήν μοναδικήν φωνήν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, ἐπισήμως, καί ἐν πάσῃ μεγαλοπρεπείᾳ, θά διατρανώσῃ, μέ τήν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς ἅπασαν τήν οἰκουμένην, ἡ ὁποία θέλει νά ἀκούσῃ καί νά λάβῃ ζωήν καί φῶς.
Ὁ κόσμος ἀναμένει τό μήνυμα τοῦτο, ἀλλ’ ὅμως εἰς τό προσκήνιον τῆς ἀσυμβίβαστης καί πολλάκις ἠθελημένης δημιουργίας καί παραστάσεως ἀνωμάλου καί ἀπαραδέκτου ἀτμοσφαίρας, κατά πάντα ἀντορθοδόξου, ζεῖ καί κινεῖται καί δρᾷ διά τήν καταστροφήν τῆς ἑνότητος ἡ δύναμις τοῦ κακοῦ. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά. Οὕτω, λοιπόν, πλησιάζοντες πρός τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον, τό χειρότερον κακόν, τό ὁποῖον ἀντιμετωπίζει ἡ σύγκλησίς της, εἶναι ἡ νοητή καί ἐμφανής πλέον ὑπάρχουσα ἀδιάλλακτος ἀσυνεννοησία, ἡ μακράν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεργασία, ἡ χρησιμοποίησις μόνον ἀνθρωπίνων δυνάμεων καί νοῦ πεπερασμένου, μέ θλιβεράν συνέπειαν τήν ἐξαφάνισιν τῆς ἑνότητος, ὄχι μόνον μεταξύ τινων κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί μεταξύ αὐτῶν τῶν Ἱεραρχῶν.
Ἡ προσευχή, ἡ ἀγάπη καί ἡ πίστις ἀδυνατοῦν νά ἐπέμβουν καί νά βοηθήσουν. Τά τρία αὐτά μεγαλουργήματα, τούς τρεῖς αὐτούς ἀνεκτίμητους θησαυρούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μήπως, ἐν τύποις προσέχομεν, σεβόμεθα καί τιμῶμεν;  παρουσιάζονται, βλέπομεν, ἀνίσχυροι νά συντελέσουν εἰς τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων κατά Τόπους Ἐκκλησίῶν, ἀλλά καί μεταξύ αὐτῶν τῶν Ἱεραρχῶν. Τί συμβαίνει; Πῶς θά ἀποκατασταθῇ ἡ ἀνώμαλος αὐτή κατάστασις; Μέ ποῖον τρόπον θά ἀνοίξῃ ὁ δρόμος πρός τήν σύγκλησιν, διά νά ὁδηγήσῃ εἰρηνικά πρός τήν ἑνότητα; Πῶς θά διακηρύξῃ, ἄξια καί πειστικά, τήν ἑνότητα καί τά μηνύματά της; Καί ὁ κόσμος ἀνάστατος ἀπό τάς ἀντιπαραθέσεις καί τάς ἀλληλοσυγκρούσεις, διαμαρτύρεται: «Πῶς εἶναι δυνατόν νά προσδοκῶμεν ἀγάπην, ἐλπίδα καί εἰρήνην ἀπό τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον ὅταν μεταξύ τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὑπάρχουν διαφοραί; Ὅταν ἡ μία κρίνει καί ἐπικρίνει τήν ἄλλην καί, μάλιστα, φθάνῃ εἰς τό ἐξωτικόν σημεῖον νά παρουσιάζῃ αὐτήν ὅτι ἔχει προβλήματα ἐν σχέσει μέ τήν Πίστιν καί τούς ἱ. Κανόνας;». Εἰς τόν ἄνθρωπον, τό κλῖμα τοῦτο, τό ὁποῖον ἔχει δημιουργηθεῖ μέ τοπικά, καί προσωπικά, ἀλλά καί γενικά, μέ ἐγχειρήματα ἀντιπερισπασμῶν καί ἀναστατώσεων, θεληματικῶν, καταπιεστικῶν, ἤ καί μέσῳ ἄλλων ἀποτρόπαιων μέσων, εἶναι κουραστικόν, ἀφύσικον, ἄστατον καί προκλητικόν, ἀπογοητευτικόν καί ἀποκρουστικόν, μέ συγκεχιμένον μέλλον καί ἀπόγνωσιν. Πῶς θά ἀκουσθῇ ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία, εἰς τήν Παυλικήν Νῆσον τῆς Ρόδου, μέ τό καθαρόν καί δυναμικόν πνεῦμα τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἠγωνίσθη διά τήν ἑνότητα καί τήν συνεργασίαν, εἰς τό ἀγκάλιασμα καί τήν ἀποδοχήν τῆς ἱερωτάτης ἰδέας καί σκέψεως τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου; Καί τότε, (1961), παρά τά πολιτικά καί κοινωνικά προβλήματα, ἠκούσθη, πράγματι, ἡ ἐπιβλητική φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἔδωσε πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, νέαν ζωήν καί μέλλον διά τήν πρόοδον καί τήν ἀναγέννησιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐξῆλθεν ἐκ τῶν πυλῶν τῆς Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως τῆς Ρόδου (Σεπτέμβριος 1961), ἡνωμένη καί ἐλπιδοφόρος, καί ἡ ὁποία ἐστεφάνωσε μέ τήν ἑνότητα, ὅλους τούς Ἀντιπροσώπους καί ἐκόσμησε τάς κατά Τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας μέ νέαν πνοήν καί νέους ὁρίζοντας, καί, μάλιστα, μέ μίαν ἀδελφικήν συνεννόησιν καί συνεργασίαν, μέ πυξίδα τήν ἀλληλογνωριμίαν καί τόν ἀλληλοσεβασμόν, ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς ἐκεῖνα τά ἀπαιτητικά καί πολυσυζητημένα χρόνια, ὑπῆρξεν ἐνθαρρυντική, ἑνωτική, προοδευτική, ζητοῦσα τά βέλτιστα καί τά κράτιστα. Τοὐναντίον, εἰς τάς ἡμέρας τῶν καιρῶν μας λαμβάνουν χώραν ὡρισμένα παράδοξα καί ἀσυμβίβαστα, τά ὁποῖα ἀναστατώνουν, δέν διαλέγονται, ἀλλ’ οὔτε καί κατανοοῦν. Καί βλέπομεν: ἄλλοι ἐπιζητοῦν νά τεθῇ «φρένον» καί νά μή γίνῃ ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, διότι δέν ἔχουν ἐμπιστοσύνην, ἄλλοι τρέχουν ἀπό τόν ἕνα τόπον εἰς τόν ἄλλον, διά νά πείσουν τούς ἄλλους, μέ ἡμερίδας καί ἐκδηλώσεις, καί νά δώσουν τό μήνυμα ὅτι ἡ σύγκλησις τῆς Συνόδου θά εἶναι καταστροφή διά τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα.
Εἶναι ἐπίκαιρον νά σημειώσωμεν ὅτι μέ τάς πράξεις αὐτάς τῶν μή ἐπιθυμούντων τήν σύγκλησιν τῆς Συνόδου δέν κτυπᾶται ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, δέν κτυπᾶται ἡ θεσπέσια πρωτοβουλία Του, δέν νικᾶται ἡ ὑπεράνθρωπη προσπάθειά Του ἀπό τέτοια ἀνούσια συμβάντα, καί ἀπό τοιαύτας πράξεις, αἱ ὁποῖαι ἀπᾴδουν εἰς τό μέγα καί σωτήριον καί μαρτυρικόν περιεχόμενον τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας.
Αἱ πρόσφαται ἀντιθέσεις, διαμάχαι καί αἱ γνωσταί κατά διαστήματα προκηρύξεις καί ἀνάδελφοι συγκρούσεις, τάς ὁποίας πληροφορούμεθα, μέσῳ τῶν ΜΜΕ, αἱ ὁποῖαι ἐπιζητοῦν ἀνάκλησιν τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου, καί μετά καυχήσεως χρησιμοποιοῦν τό ἀδύνατον δυνατόν διά νά καταδείξουν ὅτι ἔχουν δίκαιον διά τήν ἐπιμονήν των εἰς τήν μή σύγκλησιν καί δή ὅτι οἱ θέλοντες εἶναι ἐκτός πραγματικότητος καί κατά τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πάντα ταῦτα, δίχως ἀμφιβολίαν, συντρίβουν τήν ἑνότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐφόσον δέν διαλέγονται κανονικῶς καί εἰρηνικῶς, καί δέν βλέπουν τό ἀληθινόν συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας.
Εἶναι τρανή ἀλήθεια ὅτι εἰς τάς αὐλάς τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου ὑπάρχουν ὡρισμένοι, οἱ ὁποῖοι κρίνουν καί ἐπικρίνουν, ἀναχαιτίζουν καί ἐμποδίζουν τήν μυσταγωγικήν πρόοδον καί τήν ἠθικήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειρεάζουν καί συντελοῦν εἰς τήν διαίρεσιν, ἡ δέ ἑνότης ἀποτελεῖ ματαιοδοξία καί οὐτοπία. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ Θεός εἶναι παρών, μέγας καί ποιεῖ θαυμάσια, στεφανώνει δέ καί τήν ἐπίμονον, διάπυρον καί καρδιακήν προσευχήν, τάς ὑπερανθρώπους πρωτοβουλίας καί τάς παρακλήσεις τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, διότι θέλει νά ἐπιτευχθῇ νικηφόρα ἡ σύγκλησις τῆς Συνόδου, δέν θά ἐγκαταλείψῃ τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, τήν ἀείζωον καί ἀθάνατον Ὀρθοδοξία μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μόνον ἐν τῇ ἑνότητι Αὐτῆς, (καλόν θά ἦτο ὄχι μόνον ἐν Συνόδῳ, ἀλλά καί πρό καί μετά τάς ἐργασίας της), θά κατδείξῃ εἰς τόν χριστιανικόν καί σύγχρονον κόσμον ὅτι δέν εἶναι στατική, καί δή δέν εἶναι ἐναντίον τῆς προόδου καί τῆς ἀληθινῆς ἀναπτύξεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἔχουσαι αἱ κατά Τόπους Ὀρθόδοξαι Ἐκκλησίαι τό αὐτό φρόνημα καί τήν αὐτήν πίστιν καί τήν αὐτήν διάθεσιν, θά συνεργασθοῦν καί θά δώσουν καλά, τερπνά καί ὠφέλιμα εἰς τούς ἀδελφούς μας.
Αὐτήν τήν ἑνότητα, τό θεϊκόν τοῦτο ἀγαθόν, τό ὁποῖον τρέφει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἀποτελεῖ τήν ζωοποιόν δύναμίν της, ὁ νέος Κυρηναῖος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀπό Θεοῦ φωτισθείς, ἀγωνίζεται, μάχεται, διά νά τήν διαφυλάξῃ καί διασώσῃ τόν θεσμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Δέν εἶναι μικρόν γεγονός ὅτι, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αἱ κατά Τόπους, δηλαδή, Ὀρθόδοξαι Ἐκκλησίαι παρουσιάζονται ἐπισήμως καί ἀποκαλύπτονται ὀρθοδόξως, καί κατά τούς χρόνους τούτους, δυνάμεθα δέ νά εἴπωμεν ὅτι εἶναι δι’ αὐτήν καί μία εὐκαιρία ἐξετάσεως, ὕστερα ἀπό 11 αἰῶνας, ἑνότητος καί κοινωνίας μεταξύ των. Ἡ πρώτη καί θεμελιώδης ἐξέτασις διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἶναι νά καταδείξῃ τήν ἑνότητά της, νά καταδείξῃ ἐμπράκτως αὐτό τό ὁποῖον πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν, ὅτι εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία». Φρονῶ ταπεινά ὅτι εἶναι καιρός νά τό εἴπῃ καί νά τό διακηρύξῃ εἰς ὅλον τόν κόσμον τό ὕψιστον καί διαχρονικόν τοῦτον Μήνυμα. Δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἔχῃ κανείς πολλά «Δοκτοράτα» διά νά καταλάβῃ τήν ἀνυπέρβλητον σημασίαν τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων κατά Τόπους Ἐκκλησιῶν δι’ ὁλόκληρον τόν χριστιανικόν καί σύγχρονον κόσμον.
Δέν πρέπει νά περιοριζώμεθα μόνον εἰς τούς λόγους καί τάς θεωρίας: π.χ. «ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τό θεμέλιον τῆς ἑνότητος». Αὐτή, βεβαίως, εἶναι ἡ μεγίστη ἀλήθεια, πλήν ὅμως τήν ἑνότητα αὐτήν ὀφείλομεν νά ζῶμεν πρό, κατά, καί μετά ἀπό τήν Θείαν Λειτουργίαν. Σκεπτόμενοι καί ἀναλογιζόμενοι κατ’ αὐτόν τόν τρόπον, προσευχόμενοι καί κρούοντες τήν θύραν, καί ἔχοντες εἰς τήν ζωήν μας, ὡς Α καί Ω τήν ἀγάπην καί τήν εἰρήνην τοῦ Θεοῦ, ὁ σημερινός κατάκοπος ἀπό τάς σωματικάς, πνευματικάς καί κοινωνικάς φουρτούνας, ὁ ἀβέβαιος καί ἀνήσυχος, μέ φοβερά ἐρωτηματικά νέος, θά ἀκούσῃ τήν ἡνωμένην φωνήν τῆς Συνόδου. Ὁ φιλάνθρωπος Θεός, τόν λόγον του καί τήν ἀλήθειάν του, μετέδωσε μέ ὀλίγους ἐργάτας, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ὑπάρχουν καί πάντοτε εἶναι ἕτοιμοι διά τόν εὐαγγελισμόν. Καί οἱ νέοι ἐργάται, ἐργαζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα, τόν σεμνόν καί δίκαιον, τοῦ εὐαγγελισμοῦ καί τῆς σωτηρίας, σώζουν ψυχάς μέσα εἰς τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τί νά εἴπῃ τις διά τά ἀνούσια σχόλια καί τά ἀρνητικά λεγόμενα ὡρισμένων, σχετικά μέ τήν σύγκλησιν καί τάς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου; ἀκούομεν καί ἐντρεπόμεθα διά τάς ἀναξιοπρεπεῖς φωνασκίας.
Ὀλίγαι ἡμέραι ἀπέμειναν διά νά ἑορτάσωμεν τήν πανηγυρικήν καί χαρμόσυνον ἡμέραν τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὀλίγαι ἡμέραι ἀπέμειναν διά νά συγκληθῇ ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, τό θεοτίμητον ποίμνιον τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀναμένει νά ἴδῃ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον ἀναμμένον καί φωτίζον, ἐκ τοῦ ὁποίου προέρχεται τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, μάλιστα ὁλόκληρον καί ἰσχυρόν καί σωτήριον, ὄχι κατατεμαχισμένον καί ἀδύνατον, ἀλλά πλῆρες χάριτος, ἀληθείας καί ζωῆς.
Εἴμεθα πρό τῶν θυρῶν τῆς ἱστορικῆς καί ἀπό αἰώνων ἀναμενομένης καί ἐλπιζομένης ἡμέρας τῆς πραγματοποιήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου.
Ἐν Ἰταλίᾳ, κληρικοί, (ἀνώτεροι καί κατώτεροι), καί λαϊκοί, (καθηγηταί, πολιτικοί κλπ), μοναχοί καί μοναχαί, ὅλοι ἀναμένουν νά ἀκουσθῇ ἡ φωνή τῆς ἑνότητος, ἡ φωνή τῆς ἀγάπης, ἡ φωνή τῆς εἰρήνης καί τῆς ἐλπίδος, ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Δέν εἶναι ἀδιάφοροι οἱ ξένοι ἀπέναντι τοῦ ἐπιφανεστάτου τούτου γεγονότος, δέν εἶναι περίεργοι καί ἀπαίδευτοι, ἀλλά καί προσεύχονται καί παρακαλοῦν τόν Θεόν διά τήν ἐπιτυχίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ἡ φωνή της ἀναμένεται μέ ἀνησυχίαν, ἀλλά καί μέ χαράν, νά ἀκουσθῇ καί νά ἐπῃρεάσῃ, ἀλλά καί νά βοηθήσῃ τούς ὑπευθύνους καί τούς λαούς, τοὐτέστιν, νά φωτίσῃ αὐτούς, καθόσον ὁ Τριαδικός Θεός της εἶναι Φῶς: «Φῶς ὁ Πατήρ, Φῶς ὁ Λόγος, Φῶς καί τό Ἅγιον Πνεῦμα».
Ὅλοι οἱ ὁποῖοι μέ ἀγάπην, μέ πίστιν καί μέ ἐλπίδα, προσευχόμεθα διά τήν ἑνότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, προσευχόμεθα καί παρακαλοῦμεν τόν Μεγαλοδύναμον καί Φιλάνθρωπον Θεόν νά ἴδωμεν καί νά ἔχωμεν μίαν νέαν Πεντηκοστήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ Α καί Ω τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων κατά Τόπους Ἐκκλησιῶν. Νά ἁγιασθῶμεν ἀπό μίαν ἡνωμένην Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἀγαπᾷ καί ἀγαπᾶται, καί ἡ ὁποία σέβεται καί ἀγκαλιάζει μέ τήν συγγνώμην καί τήν εὐγνωμοσύνην, ἀλλά καί τιμᾶται καί γεραίρεται, σώζει καί ἀνασταίνει.
Τό Ἅγιον Πνεῦμα φωτίζει καί καθοδηγεῖ, διότι ὑπάρχει καί πνέει, ὅπως καί κατά τά πρῶτα μαρτυρικά χρόνια τῶν διωγμῶν. Τό Ἅγιον Πνεῦμα «πάντας ἐκάλεσεν εἰς ἑνότητα», ἀλλά καί πάντες ἔχομεν τόν θερμότατον πόθον νά ζήσωμεν καί νά ἀπολαύσωμεν αὐτήν, ἀλλά καί νά τήν κατακτήσωμεν παντοτινά, καί μέ τήν ψυχήν μας, καί μέ τήν καρδίαν μας, πρός ἁγιασμόν μας. Εἴμεθα, βεβαίως, ἐλεύθεροι νά ἀκούσωμεν τήν γλυκύτατην καί ἑνωτικήν φωνήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά ἔχομεν καί τό ἐπιτακτικόν χρέος καί καθῆκον νά ἀφήσωμεν κατά μέρος τάς προκλήσεις, τά τοπικά, τά προσωπικά καί τά ἀκατανόμαστα διά νά γίνῃ τελικά αὐτό τό ὁποῖον ἀπεφασίσθη καί ὁ Θεός θέλει.
Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος πρέπει νά γίνῃ. Εἶναι εὐλογία, εἶναι δῶρον, εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Εἶναι μία ὄλβια θεϊκή εὐκαιρία διά νά καταδείξῃ τήν ἑνότητά της. Ἡνωμένη ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία θά ἀποφασίσῃ εἰρηνικά, μέ πίστιν καί ἀγάπην καί ἐλπίδα, θά διακηρύξῃ εἰς τόν Χριστιανικόν καί σύγχρονον κόσμον, εἰς κάθε ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως καί ἀγαθῆς πράξεως, τά αἰώνια μηνύματα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν θείων Πατέρων τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, τά ὁποῖα εἶναι μηνύματα εὐαγγελισμοῦ καί σωτηρίας.
Τήν ἑνότητα καί τήν ζωτικότητά της ἑκατομμύρια Ὀρθόδοξοι, καί ἄλλοι, ἐπιθυμοῦν νά ἴδουν, καί πρό τῆς συγκλήσεώς της, ἀλλά καί προσεύχονται δι’ αὐτήν, ὑποφέρουν δέ νά ἀκούουν τά γνωστά ἄστατα καί ἀδικαιολόγητα ἐπιχειρήματα τῶν «ἀληθινῶν δῆθεν ὀρθοδόξων». Ἄς ἔλθωσιν εἰς τά μέρη, ἔνθα διακονοῦμεν, διά νά ἀγγίξουν καί φιλήσουν τό Σῶμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, καί ἴδωσιν ἀναμμένον, ἐν ἀγάπῃ καί εἰρήνῃ, τό φῶς καί τήν ὑπάρχουσαν ζωοποιόν χαράν καί ἀγαλλίασιν τῆς Ἀναστάσεως, μηνύματα τά ὁποῖα κοσμοῦν τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν μας.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, γενναιόφρον, ἀστήρευτη πηγή ἀγάπης καί κατανοήσεως, προχωρεῖ ἀκάθεκτα εἰς τήν σύγκλησιν. Βεβαίως γνωρίζῃ τά πραγματικά ἐμπόδια, ὅλα, τά ἐθνικά καί τοπικά, ἀπό θρησκευτικῆς καί κοινωνικῆς πλευρᾶς. Δέν φοβεῖται, δέν δίδει σημασίαν εἰς τά ἀνθρώπινα ἐκκλησιαστικά καί κοσμικά κατεστημένα, μάλιστα, ἐν γαλήνῃ καί χάριτι Θεοῦ, συγχωρεῖ καί ἐνεργεῖ, μέ τά ἰδιαίτατα χαρίσματα, μέ τά ὁποῖα ἐπροίκισεν Αὐτό ἡ Τρισυπόστατος Θεότης διά τήν ἐπαναφοράν τῆς τάξεως, τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἐμπιστοσύνης, καί δή ἐπιζητεῖ νά γίνῃ ἡ Πανορθόδοξος ἑνότης ζωή καί δύναμις τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρίν ἀκόμη τῆς συγκλήσεως, διότι τό Ἅγιον Πνεῦμα «πάντας ἐκάλεσεν εἰς ἑνότητα», καί, ἑπομένως, μέ αὐτήν θεμέλιον, ἡ ὁποία εἶναι ἡ δύναμις καί χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θά προχωρήσουν αὗται εἰς τό ὕψιστον θεϊκόν ἔργον των. Δέν ὑπάρχει ἄλλη λύσις, δέν ὑπάρχει ἄλλη περίπτωσις, δέν ὑπάρχει ἄλλη ἀπάντησις, δέν ὑπάρχει ἄλλη γραμμή. Ὁ Πατριάρχης προχωρεῖ διά τήν σύγκλησιν. Ἡ Σύνοδος θά γίνῃ. Ὁ Πατριάρχης θά φθάσῃ εἰς τόν λιμένα, τό θέλομεν ἤ δέν τό θέλομεν, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ, δέν ἔχομεν δικαίωμα νά ἀρνηθῶμεν τήν εὐλογίαν καί τήν χάριν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τό δῶρον τῆς νέας Πεντηκοστῆς. Ὁ Πατριάρχης δέν πράττει τίποτε τό διαφορετικόν ἀπό ἐκεῖνον τό ὁποῖον ὅλοι προηγουμένως ἔπραξαν. Ἀπελπιστική φαίνεται νά εἶναι ἡ νοσηρά κατάστασις: Πόλεμος νά ἦτο, τόσας τορπίλας σκέψεων, ἀντιθέσεων, συγκρούσεων, ἀδικιῶν καί παραλόγων ζημιῶν, ὅλα  ταῦτα δέν θά ἦσαν εἰς τοιοῦτον βαθμόν ζημιογόνα καί ἐπικίνδυνα διά τήν πνευματικήν ζωήν τοῦ Ὀρθοδόξου. Ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἀρχηγοί, οἱ ὁποῖοι δέν προσέρχονται εἰς τήν Σύνοδον πῶς θά ἀντιμετωπίσουν τήν βαρεῖαν εὐθύνην τῶν ὑπογραφῶν καί τήν ὁμόφονων αὐτῶν συγκατάθεσιν πρός σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου; Ἡ συνείδησις, ἡ καρδία των, θά ἔχουν ἀνάπαυσιν; Τήν ἱστορίαν δέν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν των;
Ὑπάρχει καί μία ἄλλη πολεμική στρατηγική, ἀφανής, ἴσως, ἡ ὁποία, μέ τόν τρόπον της ἐπιζητεῖ νά μειώσῃ τό κῦρος τῆς Συνόδου: Ἡ μή συμμετοχή ὅλων τῶν κανονικῶν Ἐπαρχιούχων Μητροπολιτῶν: Νομίζω ταπεινῶς ὅτι εἶναι εὐπρεπές καί δικαιολογημένον νά ὑπάρχουν, καί ἔξωθεν τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, Ἱεράρχαι, ἀλλά καί Πρεσβύτεροι, Διάκονοι, Μοναχοί καί Μοναχαί, Ἄρχοντες καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, μέ μόνην φροντίδα νά προσευχηθοῦν διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρό τῆς συγκλήσεως, κατ’  αὐτήν, ἀλλά καί μετά ταύτην. Εἶναι ἠθικόν χρέος ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως πρός τήν Μητέρα Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας. Ἡ προσευχή αὐτῶν δέον νά εἶναι συνεχής, ἐπίμονος, εἰλικρινής, νά εἶναι προσευχή ἀπό ψυχῆς καί καρδίας διά τήν ἐξομάλυνσιν τῶν ἀκαταλλήλων καί ἀναξίων λόγου δημιουργηθεισῶν συνθηκῶν καί καταστάσεων κατά τοῦ ἱστορικοῦ καί ἐπιφανεστάτου τούτου γεγονότος. Ἡ προσευχή εἶναι τό ἰσχυρότερον ἅρμα, τό ὁποῖον παρέδωσεν εἰς ἡμᾶς ὁ Χριστός, μέ τήν ἐπί γῆς παρουσίαν του, πρός διαφύλαξιν ἀπό παντός κακοῦ... ἀπό πάσης ἀντικειμένης ἐνεργείας... Οἱ μή εὑρισκόμενοι εἰς τάς ἐργασίας τῆς Συνόδου δέν πρέπει νά παραμείνουν ἁπλοί θεαταί, ἀκούοντες καί μεταδίδοντες τά καλά καί τά ἀντίθετα, ἀλλά, ὅπως τά Μέλη τῶν Ἀντιπροσωπειῶν τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔχουν ἐπιτακτικόν χρέος νά συμμετάσχουν εἰς τήν Σύνοδον, οὕτω καί ἡμεῖς, οἱ μή ἐκλεχθέντες ὅπως συμμετάσχωμεν εἰς τήν Σύνοδον, ἔχομεν εὐθύνην, ἀλλά καί τό χρέος, νά προσευχηθῶμεν καί δή, τώρα, ὅλως ἰδιαιτέρως, καθ’ ὅν χρόνον ἐτραυματίσθη καί ἐπληγώθη τό θεϊκόν χαρακτηριστικόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότης, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαύγασμα τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀναγεννᾷ καί ἀναζωογονεῖ τόν ἄνθρωπον, τόν ἀνακαινίζει καί χαρίζει εἰς αὐτόν νέαν ζωήν, νέαν δύναμιν, νέαν διάθεσιν, εὐλογῶν καί ἁγιάζων ὁ Τριαδικός Θεός τήν πορείαν Ἀγάπης καί Ἀναστάσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἀνυπέρβλητος αὐτός θησαυρός, δέν συγκινεῖ τήν καρδίαν μας; Τά πνευματοφόρα αὐτά λόγια τῆς Ἐκκλησίας μας δέν εἶναι καί δι’ ἡμᾶς μία θεολάλητος διαθήκη πορείας πρός κατάδειξιν τῆς ἑνότητος τῆς κοινῆς Πίστεως τῆς Μητρός Ἐκκλησίας μας; Δέν εἶναι ὅλη αὐτή ἡ Πατερική κληρονομία μας μία θεοκίνητος ὤθησις πρός τό φῶς καί τήν ἀλήθειαν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία, εἰς τάς σήμερον τραγικάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας, ὄχι μόνον ἐγκωμιάζεται περισσότερον πάσης ἄλλης θρησκευτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας, παρρησίας καί κοινωνίας, ἀλλά εἶναι καί ὁ καιρός τοῦ μεγαλείου της, διό καί φθάνει εἰς τήν σύγκλησιν τοῦ ἐπιφνεστάτου τούτου ἱστορικοῦ γεγονότος, σταθμοῦ εἰς τήν ζωήν καί τήν προσφοράν της, ὁπωσδήποτε πρωτοφανοῦς καί λαμπροτάτου; Μόνον, λοιπόν, ψάλλωνται, χωρίς προσευχήν καί κατάνυξιν, τά Ἁγιοπνευματικά αὐτά οὐράνια, σωτήρια καί θεοπρεπῆ καλέσματα τῆς θεσπεσίας Ὑμνολογίας; Τί νά εἴπῃ τις διά τήν μή ὡς ὤφελε δημιουργηθεῖσαν ἄστατον ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν;
Τό ἄφθιτον μεγαλεῖον τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, τό ὁπῖον φωτίζει εἰς τήν Μεγαλόνησον Κρήτην καί προχωρεῖ πρός τά πρόσσω, μέ τάς διαπύρους εὐχάς καί τάς ὁδηγίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀνύστακτου καί ἀκάματου τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας, ἐργάτου καί φύλακος, τοῦ ὁποίου ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπον, καί τήν Θείαν δημιουργίαν, συγκινεῖ καί κινεῖ τόν λαόν τοῦ Θεοῦ εἰς τό καλόν, τό ὠφέλιμον καί τό δίκαιον, ἑτοιμάζει τόν «Μέγα Δεῖπνον», ἑτοιμάζει τήν πανσεβάσμιον καί θεοφρόσυνον ἑορτήν της, τήν Πεντηκοστήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀλλά καί ἡ Κρήτη καί ὁ πιστός λαός της, ἑτοιμάζονται πανευφροσύνως διά τήν σύγκλησιν τῆς Συνόδου καί γίνονται διά μίαν ἄλλην φοράν μοναδικόν ἀντικείμενον ἀναφορᾶς, συζητήσεως καί ἀνωτερότητος φιλοξενίας καί ὑποδοχῆς. Εἶναι τό πλέον καθαρόν, φωτεινόν καί εὐχάριστον σημεῖον, τῆς πορείας πρός τήν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία Πανορθοδόξως θά μαρτυρήσῃ τήν ἑνότητα τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», τῆς Μητρός Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἐκ τῆς ὁποίας ἐξαρτᾶται ἡ ἀναγκαιότης τῶν θεολογικῶν διαλόγων καί ἡ σχέσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν χριστιανικόν καί τόν σύγχρονον κόσμον. Ἡ ἐπιτυχία τῆς Συνόδου, παρά τήν συγγνώμην καί τήν ἀγάπην, τήν ὁποίαν θά δώσῃ ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία εἰς τούς τελευταίους ἐργάτας, οἱ ὁποῖοι, κατά τόν Πασχάλιον Κατηχητήριον Λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, δέν ὑστέρησαν τῶν Πρώτων, θά εἶναι βαρύς πέλεκυς κατά τῶν νέων ὀνειρευομένων πρωτοκαθεδρικῶν ἐξουσιῶν καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς δῆθεν διπλωματίας, τῶν μοντέρνων ἐκκοσμικευμένων θεωριῶν, αἱ ὁποῖαι εἰς τήν οὐσίαν εἶναι καταστρεπτικαί, διότι οἱ σχεδιάζοντες καί ζητοῦντες τήν ἐφαρμογήν τῶν σχεδίων τούτων εἶναι νεκροί πνευματικά καί ἠθικά, πάσχοντες ἀπό τήν ἀσθένειαν τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τῆς ἀδιαφορίας.
Συμπέρασμα: Ἡ Σύνοδος πρέπει νά γίνῃ. Ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους καί τῆς Ὀρθοδοξίας, «στύλος ἀκλόνητος» καί «θεόπνευστον ἐγκαλώπισμα», ἔχει τόσην πίστιν καί ἀγάπην πρός τόν Κύριον τῆς Δόξης, ὥστε ἡ ἐμπιστοσύνη του πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ, κραταιοῦται καί προσθέτει εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ὑπεράνθρωπον δύναμιν, διάθεσιν καί σθένος πρός ἀντιμετώπισιν τῆς ἀθεραπεύτου μέχρι σήμερον μέσα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, προσδοκίας νέας δῆθεν ἐξουσίας μέ τήν ψευδοφαρισαϊκήν σκέψιν καί δικαιολογίαν: «εἰδ’ ἄλλως θά ὑπάρχῃ «παπική διοίκησις». Ταῦτα πάντα μειώνουν το κῦρος καί τό μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀποφεύγομεν νά εἰσέλθωμεν εἰς τά πολιτικά καί ἀκατανόμαστα, διότι τότε θά παρατηρήσωμεν ὅτι ναί μέν ἡ Πίστις μας εἶναι Φῶς, Ἀλήθεια, Ζωή, Σωτηρία καί Αἰωνιότης, ἡμεῖς δέ τά ὄργανά της ἀγόμεθα ἀπό φωνασκίας, φόβους, ἐνστάσεις καί συμφέροντα τοπικά καί ἐθνικά, καί εἰς τό τέλος ἀμφισβητοῦμεν τά πάντα καί τό χειρότερον μετά ἀπό καιρόν ἐπιλήσμονες τοῦ ἀγαθοῦ ἤ τῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα ἐλάβομεν, χάρις εἰς τήν ἀγάπην καί τήν θυσίαν τοῦ συνανθρώπου ἤ τινος ἄλλου, ἡ εὐγνωμοσύνη καί ἡ εὐχαριστία γίνονται ξένα καί ἀνυπόστατα εἰς τήν ζωήν μας, καί τοῦτο διότι ἐλλείπει ἡ ἀληθινή ἐν Χριστῷ εὐχαριστιακή ἑνότητά μας, ἡ ὁποία εἶναι τρανή μαρτυρία τῆς κοινῆς Πίστεως καί Παραδόσεώς μας. Θά εἶναι τό βαρύτερον καί χειρότερον πάντων τῶν κακῶν, τά ὁποῖα ἔχουν περικυκλώσει τήν σύγκλησιν τῆς Συνόδου, ἐάν ἀνασταλῇ αὕτη, μέ τήν δικαιολογίαν ὅτι δέν θά συνέλθουν ὅλαι αἱ κατά Τόπους Ὀρθόδοξαι Ἐκκλησίαι. Πρέπει νά γίνῃ ἡ Σύνοδος, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ, διότι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκην μιᾶς Συνόδου.
Εἶναι ἡ πλέον θεόδεκτος στιγμή νά ἐπιδείξῃ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν θεϊκήν ἑνότητά της καί τήν ζωοποιόν δύναμίν της, καί μάλιστα ἐπισήμως καί χαρισματικῶς μετά ἀπό 11 αἰῶνας, νά διακηρύξῃ ὅτι εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ τήν ὑπέροχον διδασκαλίαν τῶν μελῶν τοῦ σώματος, μόνον ἀναγινώσκεται; Δέν γίνεται διδασκαλία, βίωμα καί δύναμίς μας, εἰς τούς πνευματικούς ἀγῶνας μας;
Ἡ Σύνοδος θά γίνῃ πάσῃ θυσίᾳ, καί εἶναι ἐπιβεβλημένον νά γίνῃ διότι δέν ἠκολούθησε μία ἄλλη συνεδρία τῶν Ἀρχηγῶν τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀπεφάσισε τήν μή σύγκλησιν αὐτῆς.
Τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι πλῆρες πληγῶν μέ τά ἀνούσια συμβάντα τά ὁποῖα ἐπιδιώκουν τήν ἀναβολήν ἤ τήν ἀναστολήν της. Τοὐναντίον, ὡς καί προηγουμένως ἀνεγράφη, ἡ σύγκλησίς της θά εἶναι διά τήν Διεθνῆ Κοινότητα θρίαμβος, διότι μέ τήν ἑνότητά της θά κηρυχθῇ εἰς πάντα τά ἔθνη ὅτι εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία». Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἡ Χάρις καί ἡ δύναμις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, καί ἡ ταπεινή καί διάπυρος προσευχή μας εἶναι ἡ κοινωνία μας μέ Αὐτήν! Δυνατόν νά ἐξέλθουν αἱ κατά Τόπους Ὀρθόδοξαι Ἐκκλησίαι πλέον ἡνωμέναι, ἀδελφαί ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ. Προσευχόμεθα ἔτι δέ, τό Ἅγιον Πνεῦμα νά φωτίσῃ ὅλας τάς κατά Τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας διά μίαν μαρτυρίαν ἑνότητος, κοινῆς πίστεως καί κοινωνίας, κατά τό πνεῦμα καί τήν οὐσίαν τῆς Πεντηκοστῆς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολή Ἐκκλησία. Ἡ προσευχή εἶναι Πίστις καί ἡ Πίστις μετακινεῖ ὄρη.
Προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως διά πάντας: ἡ προσευχή μας εἶναι ἐν πρώτοις διά τόν Σεπτόν καί Σοφόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, εἰς Ὅν υἱϊκῶς εὐχόμεθα ἡ Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νά Τόν διαφυλάττῃ καί νά Τόν σώζῃ ἀπό κάθε κακόν, ἀνησυχίαν καί ἐμπόδιον, πρός ἀκώλυτον συνέχισιν τῆς ὑψίστης Ἀποστολῆς καί Προσφορᾶς Του πρός τόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος εἶναι «εἰκών τοῦ Θεοῦ» καί διά τόν ὁποῖον ἐγεννήθη, ἐσταυρώθη καί Ἀνέστη, διά νά ἀνυψώσῃ τήν «πεσοῦσαν εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ» καί πληρώσῃ αὐτόν ἀπό ἄπειρον χαράν καί μέγα ἔλεος:
«Τίς Θεός μέγας, Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος»!