.png "English"){kind=small}
''Η Ορθόδοξη τρομοκρατία'', του Mykhailo Cheremkov (Mάιος 2015), Μετάφραση απο τα αγγλικά Ιωάννης Λότσιος Δρ.Θ. του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο First Τhings.
Πολύ πριν από την προσάρτηση από την Ρωσία της Κριμαίας και τον ακήρυχτο πόλεμο στο Dondass, η Ουκρανία είχε γίνει ένα θρησκευτικό πεδίο μάχης. Παρά την προειδοποίηση των Yurii Chernomorets, του π. Cyril Hovorun και άλλων παρατηρητών, κανένας από τους κυβερνώντες της Ουκρανίας και τους Δυτικούς πολιτικούς δεν προέβλεψε την απειλή από μια όλο και πιο επιθετική μορφή της Ορθοδοξίας που προωθείται από την Μόσχα. Τα γεγονότα μέχρι τώρα στην Ουκρανία έχουν δείξει ένα Ορθόδοξο φονταμενταλισμό που δεν είναι λιγότερο επιθετικός από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, και η ‘’Ρωσική Άνοιξη’’ δεν είναι λιγότερο αιματηρή από τις αντίστοιχες πρακτικές στα αραβικά κράτη.
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: Οι ελληνόρυθμοι Καθολικοί (ουνίτες) και το Ορθόδοξο Ουκρανικό Πατριαρχείο του Κιέβου έχουν εκ των πραγμάτων μια de facto αντικανονική οντότητα στο προσαρτημένο κομμάτι της Κριμαίας, στην περιοχή της Donbass ένας «Ορθόδοξος στρατός» είναι σε ετοιμότητα και πολλές Προτεσταντικές Εκκλησίες έχουν κατασχεθεί, ενώ υπήρξαν περιπτώσεις απαγωγών, βασανιστηρίων και δολοφονιών ετεροδόξων κληρικών. Η Μόσχα – και κληρικοί του Πατριαρχείου της - ανοικτά ευλογούν τους τρομοκράτες και αρνούνται να προσευχηθούν για τους αποθανόντες Ουκρανούς στρατιώτες. Τέλος, ο Πατριάρχης Κύριλλος της Μόσχας προβλέπει την πτώση της Ουκρανίας ως «διηρημένο βασίλειο από μόνο του».
Ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίων της Ουκρανίας έχει αυξήσει μια σειρά διεθνών, υπερεθνικών και υπέρ-ομολογιακών συγκρούσεων. Η θρησκευτική πτυχή της σύγκρουσης μπορεί να χαρακτηριστεί ως η πιο σημαντική, επειδή η Ορθόδοξη Μόσχα θεωρείται ότι έχει τον «Ρωσικό κόσμο» μαζί της, και με τον τρόπο αυτό αποτελεί κύριο παράγοντα στην αιματηρή Ρωσική Άνοιξη.
Ο Πούτιν έχει δικαιολογήσει την προσάρτηση της Κριμαίας αναφέροντας ότι: «έχει ιερή σημασία για την Ρωσία, όπως έχει το Όρος του Ναού της Ιερουσαλήμ για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους». Αποκαλεί αυτή την ιερή σημασία ως «την πνευματική πηγή του σχηματισμού της πολυπροσωπίας, αλλά του μονολιθικού Ρωσικού έθνους….Ήταν σε αυτό το πνευματικό έδαφος που οι προγονοί μας πρώτα και για πάντα αναγνωρίστηκαν ως έθνος».
Εδώ επιβεβαιώνεται το ρητό του δεκάτου ενάτου αιώνα: «Για να είναι Ρώσος πρέπει να είναι Ορθόδοξος». Αυτό αποτελεί το βασικό κίνητρο για την εδραίωση της «Ρωσίας» και την υπεράσπιση της «Ορθοδοξίας». Η Διακήρυξη της Ρωσικής Ταυτότητας, που πέρασε στο τέλος της Παγκόσμιας Ρωσικής Εθνοσυνέλευσης του 2014, υποστηρίζει ότι: «η απαίτηση πως όλοι οι Ρώσοι πρέπει να αναγνωρίσουν την Ορθοδοξία ως βάση του εθνικού πολιτισμού, είναι δικαιολογημένη και δίκαιη. Απόρριψη αυτής της σημασίας, και ακόμη χειρότερα, μια αναζήτηση για διαφορετική θρησκευτική βάση του εθνικού πολιτισμού, μαρτυρεί μια αποδυνάμωση της ρωσικής ταυτότητας, μέχρι και του σημείου της απώλειας της». Με λίγα λόγια ο Πούτιν έχει ανατρέψει την παλαιά αρχή Cuius regio, eius religio, που διαμορφώθηκε από την θρησκευτική κατάσταση στην μετά-Προτεσταντική Ευρώπη, επιτρέποντας τον Προτεστάντη Ηγεμόνα ή την Καθολική εξάρτηση να καθορίζει και την θρησκεία του βασιλείου. Τώρα ο Πούτιν φαίνεται να υιοθετεί μια επεκτατική εκδοχή της: «όπου θρησκεία, εκεί και το βασίλειο».
«Η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει ένα καθαρά θρησκευτικό υπόβαθρο», έγραψε ο Πατριάρχης Κύριλλος στον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, σε μια επιστολή που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου της Μόσχας. «Ουνίτες και σχισματικοί που ενώθηκαν, προσπαθούν να πάρουν το πάνω χέρι στην Κανονική Ορθοδοξία στην Ουκρανία…ζητώ από την Αγιότητα Σας να κάνετε ό,τι είναι δυνατό να υψώσετε την φωνή Σας στην υπεράσπιση των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ανατολική Ουκρανία, που ζουν καθημερινά στο φόβο, εξαιτίας της κατάστασης με έντονη βία από πλευράς των ελληνόρυθμων Καθολικών και των σχισματικών».
Για την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία δεν υπάρχουν άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, είναι αντικανονικές και σχισματικές. Επιπλέον, ο Πατριάρχης αποκρύπτει την γνωστή πραγματικότητα, ότι ακόμη και αν αποδεχτεί κανείς την έννοια του «κανονικού εδάφους», η Ουκρανία είναι αμφισβητούμενο έδαφος, που ορθότερα ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, και όχι στο Πατριαρχείο της Μόσχας.
Η αναγνώριση της Ορθόδοξης Πίστης για το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι να ένα ισχυρό εργαλείο προπαγάνδας. Ο Ορθόδοξος μαχητής Ιγκόρ Ντρούζ, Σύμβουλος του Υπουργού Άμυνας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ντόνετσκ, παρατήρησε:
«Από την Ουκρανική πλευρά δεν είναι όλοι Ορθόδοξοι, γιατί δεν είναι μια ενωμένη Ορθόδοξη Εκκλησία, που θα εναντιωθεί στην Νέα Ρωσία, επειδή γνωρίζουν ότι η ενότητα της Αγίας Ρωσίας είναι ευάρεστη στο Θεό. Όλοι οι Άγιοι που έχουν μιλήσει για αυτό το θέμα, είναι ομόφωνοι ότι η Αγία Ρωσία πρέπει να είναι ενωμένη. Από την άλλη μεριά οι Ουκρανοί φασίστες επιζητούν τον διαχωρισμό της Νέας Ρωσίας από την Αγία Ρωσία και προσπαθούν να την ενώσουν με την σάπια και φιλοπόλεμη Δύση. Επομένως, δεν υπάρχουν άνθρωποι της εκκλησίας στην ουκρανική πλευρά σε όλα τα επίπεδα. Τα τάγματά τους αποτελούνται από ουνίτες, σχισματικούς, νεοπαγανιστές και σεχταριστές».
Τον Ιούλιο του 2014 ο Μητροπολίτης Ονούφριος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου της Μόσχας (UOC-MP) απηύθυνε προσωπική Επιστολή στον Πρόεδρο της Ουκρανίας Petro Poroshenko, εξηγώντας ότι: «αναγκάστηκε να επιστήσει την προσοχή στην παραβίαση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των πιστών και την παρέμβαση στο ενοριακό έργο της Επισκοπής του Ντόνετσκ της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, από τον ουκρανικό στρατό στην Ανατολική Ουκρανία». Ο συγκεκριμένος ιεράρχης δεν αναφέρει τα προβλήματα των άλλων ομολογιών ή των καταχρήσεων των κατοχικών δυνάμεων και τρομοκρατών. Με αυτό τον τρόπο η UOC-MP επιβεβαιώνει ότι δεν εξαρτάται μόνο πνευματικά, αλλά και πολιτικά από την Μόσχα. Σε μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα Ορθόδοξο ηγεμόνα που καταπίνει την Ουκρανία και ένα έθνος, ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική ιδεολογία και την κοινωνία των πολιτών και του έθνους, η «Ουκρανική» Ορθόδοξη Εκκλησία έχει επιλέξει την πλευρά του των πρώτων.
Κατά μια έννοια, δεν είναι πλέον η Ρωσία ως χώρα, αλλά η Ρωσική Ορθοδοξία ως μια υπερεθνική κίνηση, που αποτελεί έναν γεωπολιτικό παράγοντα. Η διεκδίκηση για την υπεράσπιση της «αλήθειας» της παραδοσιακής κανονικής Ορθοδοξίας, γίνεται από Ορθόδοξους ηγέτες που δικαιολογούν τις δράσεις του «Ορθόδοξου στρατού» στην περιοχή της Dondass. Μέσα από τις προσπάθειες των ιδεολογιών της Ρωσικής Άνοιξης, η σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, μεταξύ Ορθόδοξης Μόσχας και της Ουκρανίας (Ουνίτες, σχισματικοί και σεχταριστές), παρουσιάζονται ως μέρος μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, μεταξύ του «Ρωσικού κόσμου» και της «σάπιας Δύσης», μεταξύ «παραδοσιακών αξιών» και ‘Ομοφυλόφιλης Ευρώπης», μεταξύ σωτηριώδους πνευματικότητας και κοσμικής διαφθοράς.
Περισσότερο, καθώς σήμερα η κύρια ενοποιητική δύναμη της Νέας Ρωσίας, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, προσπαθεί να δημιουργήσει μια συμμαχία με τους Προτεστάντες, Εβραίους και Μουσουλμάνους, που συμφωνούν με τους Ορθοδόξους για την Ρωσική ιστορία και αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την υποταγή τους. Με δεδομένο ότι ο Διευθυντής της εξωτερικής επικοινωνίας για τις Προτεσταντικές ομολογίες στην Ρωσία, μου ανέφερε ότι: «Εμείς ο Προτεστάντες κατανοούμε όλες τις θέσεις που υπάρχουν στο τραπέζι της Κυβέρνησης, αλλά δεν έχουμε αντίρρηση να τρώμε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι».
Οι σύμμαχοι της «αληθινής Ορθοδοξίας» θα είναι σύντομα από τα επόμενα θύματα. Πράγματι, είναι έτοιμοι ήδη. Ενώ οι Προτεστάντες ηγέτες συμμετέχουν στα κυβερνητικά συμβούλια και στις προεδρικές αποφάσεις, βλέπουν τις εκκλησίες τους να διώκονται ανελέητα.
Η υπεράσπιση της «καθαρότητας της πίστης» έχει τεθεί σε πρώτη γραμμή, προκειμένου να δικαιολογήσει την φρίκη της Ρωσικής Άνοιξης στην Ουκρανία. Μόνο η υπεράσπιση των μυθικών παραδοσιακών αξιών, μπορούν να καλύψουν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της Ορθοδοξίας της Μόσχας. Μόνο μια φανατική πίστη στην ίδια την πίστη και στην δική της αποκλειστικότητα θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια προς μια Επιτροπή των Ορθοδόξων σταυροφόρων, που διαπράττουν ανομολόγητα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά της Ουκρανίας και του κόσμου, κατά του θεού και των γειτόνων.
Αργά ή γρήγορα η παγκόσμια κοινότητα θα πρέπει να αναγνωρίσει το γεγονός της «πολιτικής Ορθοδοξίας» και της «Ορθόδοξης τρομοκρατίας» που συνδέεται με την υποστήριξη της Ρωσίας και της αποσταθεροποίησης του συνόλου της Ευρασίας. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό -τόσο το καλύτερο για την περιφερειακή και την παγκόσμια ασφάλεια, για την προάσπιση των θρησκευτικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, καθώς και για την αυτοδιάθεση των ανθρώπων και των εθνών. Ένα από τα πρώτα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η αναγνώριση ότι οι «ορθόδοξες» δημοκρατίες που έχουν σχηματιστεί στην ανατολική
Ουκρανία (Ντόνετσκ και Λούγκανσκ), είναι τρομοκρατικές οργανώσεις. Αυτή θα είναι μια ειλικρινής αποσαφήνιση της κατάστασης που επικρατεί και που θα επιτρέψει στην μη-πολιτική Ορθοδοξία και στην μη-επιθετική Ορθοδοξία να διαχωρίσει τον εαυτό της από την πολιτική και επιθετική διεκδίκηση του Σλαβικού Κόσμου και της χριστιανικής κληρονομιάς.
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: Οι ελληνόρυθμοι Καθολικοί (ουνίτες) και το Ορθόδοξο Ουκρανικό Πατριαρχείο του Κιέβου έχουν εκ των πραγμάτων μια de facto αντικανονική οντότητα στο προσαρτημένο κομμάτι της Κριμαίας, στην περιοχή της Donbass ένας «Ορθόδοξος στρατός» είναι σε ετοιμότητα και πολλές Προτεσταντικές Εκκλησίες έχουν κατασχεθεί, ενώ υπήρξαν περιπτώσεις απαγωγών, βασανιστηρίων και δολοφονιών ετεροδόξων κληρικών. Η Μόσχα – και κληρικοί του Πατριαρχείου της - ανοικτά ευλογούν τους τρομοκράτες και αρνούνται να προσευχηθούν για τους αποθανόντες Ουκρανούς στρατιώτες. Τέλος, ο Πατριάρχης Κύριλλος της Μόσχας προβλέπει την πτώση της Ουκρανίας ως «διηρημένο βασίλειο από μόνο του».
Ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίων της Ουκρανίας έχει αυξήσει μια σειρά διεθνών, υπερεθνικών και υπέρ-ομολογιακών συγκρούσεων. Η θρησκευτική πτυχή της σύγκρουσης μπορεί να χαρακτηριστεί ως η πιο σημαντική, επειδή η Ορθόδοξη Μόσχα θεωρείται ότι έχει τον «Ρωσικό κόσμο» μαζί της, και με τον τρόπο αυτό αποτελεί κύριο παράγοντα στην αιματηρή Ρωσική Άνοιξη.
Ο Πούτιν έχει δικαιολογήσει την προσάρτηση της Κριμαίας αναφέροντας ότι: «έχει ιερή σημασία για την Ρωσία, όπως έχει το Όρος του Ναού της Ιερουσαλήμ για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους». Αποκαλεί αυτή την ιερή σημασία ως «την πνευματική πηγή του σχηματισμού της πολυπροσωπίας, αλλά του μονολιθικού Ρωσικού έθνους….Ήταν σε αυτό το πνευματικό έδαφος που οι προγονοί μας πρώτα και για πάντα αναγνωρίστηκαν ως έθνος».
Εδώ επιβεβαιώνεται το ρητό του δεκάτου ενάτου αιώνα: «Για να είναι Ρώσος πρέπει να είναι Ορθόδοξος». Αυτό αποτελεί το βασικό κίνητρο για την εδραίωση της «Ρωσίας» και την υπεράσπιση της «Ορθοδοξίας». Η Διακήρυξη της Ρωσικής Ταυτότητας, που πέρασε στο τέλος της Παγκόσμιας Ρωσικής Εθνοσυνέλευσης του 2014, υποστηρίζει ότι: «η απαίτηση πως όλοι οι Ρώσοι πρέπει να αναγνωρίσουν την Ορθοδοξία ως βάση του εθνικού πολιτισμού, είναι δικαιολογημένη και δίκαιη. Απόρριψη αυτής της σημασίας, και ακόμη χειρότερα, μια αναζήτηση για διαφορετική θρησκευτική βάση του εθνικού πολιτισμού, μαρτυρεί μια αποδυνάμωση της ρωσικής ταυτότητας, μέχρι και του σημείου της απώλειας της». Με λίγα λόγια ο Πούτιν έχει ανατρέψει την παλαιά αρχή Cuius regio, eius religio, που διαμορφώθηκε από την θρησκευτική κατάσταση στην μετά-Προτεσταντική Ευρώπη, επιτρέποντας τον Προτεστάντη Ηγεμόνα ή την Καθολική εξάρτηση να καθορίζει και την θρησκεία του βασιλείου. Τώρα ο Πούτιν φαίνεται να υιοθετεί μια επεκτατική εκδοχή της: «όπου θρησκεία, εκεί και το βασίλειο».
«Η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει ένα καθαρά θρησκευτικό υπόβαθρο», έγραψε ο Πατριάρχης Κύριλλος στον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, σε μια επιστολή που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου της Μόσχας. «Ουνίτες και σχισματικοί που ενώθηκαν, προσπαθούν να πάρουν το πάνω χέρι στην Κανονική Ορθοδοξία στην Ουκρανία…ζητώ από την Αγιότητα Σας να κάνετε ό,τι είναι δυνατό να υψώσετε την φωνή Σας στην υπεράσπιση των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ανατολική Ουκρανία, που ζουν καθημερινά στο φόβο, εξαιτίας της κατάστασης με έντονη βία από πλευράς των ελληνόρυθμων Καθολικών και των σχισματικών».
Για την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία δεν υπάρχουν άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, είναι αντικανονικές και σχισματικές. Επιπλέον, ο Πατριάρχης αποκρύπτει την γνωστή πραγματικότητα, ότι ακόμη και αν αποδεχτεί κανείς την έννοια του «κανονικού εδάφους», η Ουκρανία είναι αμφισβητούμενο έδαφος, που ορθότερα ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, και όχι στο Πατριαρχείο της Μόσχας.
Η αναγνώριση της Ορθόδοξης Πίστης για το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι να ένα ισχυρό εργαλείο προπαγάνδας. Ο Ορθόδοξος μαχητής Ιγκόρ Ντρούζ, Σύμβουλος του Υπουργού Άμυνας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ντόνετσκ, παρατήρησε:
«Από την Ουκρανική πλευρά δεν είναι όλοι Ορθόδοξοι, γιατί δεν είναι μια ενωμένη Ορθόδοξη Εκκλησία, που θα εναντιωθεί στην Νέα Ρωσία, επειδή γνωρίζουν ότι η ενότητα της Αγίας Ρωσίας είναι ευάρεστη στο Θεό. Όλοι οι Άγιοι που έχουν μιλήσει για αυτό το θέμα, είναι ομόφωνοι ότι η Αγία Ρωσία πρέπει να είναι ενωμένη. Από την άλλη μεριά οι Ουκρανοί φασίστες επιζητούν τον διαχωρισμό της Νέας Ρωσίας από την Αγία Ρωσία και προσπαθούν να την ενώσουν με την σάπια και φιλοπόλεμη Δύση. Επομένως, δεν υπάρχουν άνθρωποι της εκκλησίας στην ουκρανική πλευρά σε όλα τα επίπεδα. Τα τάγματά τους αποτελούνται από ουνίτες, σχισματικούς, νεοπαγανιστές και σεχταριστές».
Τον Ιούλιο του 2014 ο Μητροπολίτης Ονούφριος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου της Μόσχας (UOC-MP) απηύθυνε προσωπική Επιστολή στον Πρόεδρο της Ουκρανίας Petro Poroshenko, εξηγώντας ότι: «αναγκάστηκε να επιστήσει την προσοχή στην παραβίαση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των πιστών και την παρέμβαση στο ενοριακό έργο της Επισκοπής του Ντόνετσκ της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, από τον ουκρανικό στρατό στην Ανατολική Ουκρανία». Ο συγκεκριμένος ιεράρχης δεν αναφέρει τα προβλήματα των άλλων ομολογιών ή των καταχρήσεων των κατοχικών δυνάμεων και τρομοκρατών. Με αυτό τον τρόπο η UOC-MP επιβεβαιώνει ότι δεν εξαρτάται μόνο πνευματικά, αλλά και πολιτικά από την Μόσχα. Σε μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα Ορθόδοξο ηγεμόνα που καταπίνει την Ουκρανία και ένα έθνος, ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική ιδεολογία και την κοινωνία των πολιτών και του έθνους, η «Ουκρανική» Ορθόδοξη Εκκλησία έχει επιλέξει την πλευρά του των πρώτων.
Κατά μια έννοια, δεν είναι πλέον η Ρωσία ως χώρα, αλλά η Ρωσική Ορθοδοξία ως μια υπερεθνική κίνηση, που αποτελεί έναν γεωπολιτικό παράγοντα. Η διεκδίκηση για την υπεράσπιση της «αλήθειας» της παραδοσιακής κανονικής Ορθοδοξίας, γίνεται από Ορθόδοξους ηγέτες που δικαιολογούν τις δράσεις του «Ορθόδοξου στρατού» στην περιοχή της Dondass. Μέσα από τις προσπάθειες των ιδεολογιών της Ρωσικής Άνοιξης, η σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, μεταξύ Ορθόδοξης Μόσχας και της Ουκρανίας (Ουνίτες, σχισματικοί και σεχταριστές), παρουσιάζονται ως μέρος μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, μεταξύ του «Ρωσικού κόσμου» και της «σάπιας Δύσης», μεταξύ «παραδοσιακών αξιών» και ‘Ομοφυλόφιλης Ευρώπης», μεταξύ σωτηριώδους πνευματικότητας και κοσμικής διαφθοράς.
Περισσότερο, καθώς σήμερα η κύρια ενοποιητική δύναμη της Νέας Ρωσίας, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, προσπαθεί να δημιουργήσει μια συμμαχία με τους Προτεστάντες, Εβραίους και Μουσουλμάνους, που συμφωνούν με τους Ορθοδόξους για την Ρωσική ιστορία και αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την υποταγή τους. Με δεδομένο ότι ο Διευθυντής της εξωτερικής επικοινωνίας για τις Προτεσταντικές ομολογίες στην Ρωσία, μου ανέφερε ότι: «Εμείς ο Προτεστάντες κατανοούμε όλες τις θέσεις που υπάρχουν στο τραπέζι της Κυβέρνησης, αλλά δεν έχουμε αντίρρηση να τρώμε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι».
Οι σύμμαχοι της «αληθινής Ορθοδοξίας» θα είναι σύντομα από τα επόμενα θύματα. Πράγματι, είναι έτοιμοι ήδη. Ενώ οι Προτεστάντες ηγέτες συμμετέχουν στα κυβερνητικά συμβούλια και στις προεδρικές αποφάσεις, βλέπουν τις εκκλησίες τους να διώκονται ανελέητα.
Η υπεράσπιση της «καθαρότητας της πίστης» έχει τεθεί σε πρώτη γραμμή, προκειμένου να δικαιολογήσει την φρίκη της Ρωσικής Άνοιξης στην Ουκρανία. Μόνο η υπεράσπιση των μυθικών παραδοσιακών αξιών, μπορούν να καλύψουν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της Ορθοδοξίας της Μόσχας. Μόνο μια φανατική πίστη στην ίδια την πίστη και στην δική της αποκλειστικότητα θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια προς μια Επιτροπή των Ορθοδόξων σταυροφόρων, που διαπράττουν ανομολόγητα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά της Ουκρανίας και του κόσμου, κατά του θεού και των γειτόνων.
Αργά ή γρήγορα η παγκόσμια κοινότητα θα πρέπει να αναγνωρίσει το γεγονός της «πολιτικής Ορθοδοξίας» και της «Ορθόδοξης τρομοκρατίας» που συνδέεται με την υποστήριξη της Ρωσίας και της αποσταθεροποίησης του συνόλου της Ευρασίας. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό -τόσο το καλύτερο για την περιφερειακή και την παγκόσμια ασφάλεια, για την προάσπιση των θρησκευτικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, καθώς και για την αυτοδιάθεση των ανθρώπων και των εθνών. Ένα από τα πρώτα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η αναγνώριση ότι οι «ορθόδοξες» δημοκρατίες που έχουν σχηματιστεί στην ανατολική
Ουκρανία (Ντόνετσκ και Λούγκανσκ), είναι τρομοκρατικές οργανώσεις. Αυτή θα είναι μια ειλικρινής αποσαφήνιση της κατάστασης που επικρατεί και που θα επιτρέψει στην μη-πολιτική Ορθοδοξία και στην μη-επιθετική Ορθοδοξία να διαχωρίσει τον εαυτό της από την πολιτική και επιθετική διεκδίκηση του Σλαβικού Κόσμου και της χριστιανικής κληρονομιάς.
